the ones who walked a thousand miles

Hij rook ze. Ze waren in de buurt. Na vele dagen gereisd te hebben heeft hij ze kunnen vinden. Omdat hij alleen gereisd had in plaats van een groepje had hij er wat korter over de reis gedaan en had hij ze net kunnen inhalen. De patrol was al aan de startpunt van de opklim van de bergen toen hij aangelopen kwam. Zijn staart stond overeind, en de geur van Bloodclan kroelde overal rond. Hij zou dus niet bang zijn dat zijn clangenoten hem zouden aanvallen. Hij was te herkennen als één van hen. De tom kwam op hun af. Ze leken een pauze te hebben van de reis. Hij kon ook wel een momentje rust gebruiken voor zijn poten. Verdomme hij had nooit zo veel gelopen in zijn gehele leven. Zijn pootkussentjes waren als schaafwonden geworden. Meg hield halt toen hij de eerste kop vanuit de schuilplaats zag steken. Het was Zmeura. Hij begroette de she-cat met een knik. Orchis had verteld dat zij deze witch hunt leidde en hij bij haar moest aansluiten. ''Zmeura.'' Begon hij. Zijn flanken gingen gemiddeld sneller op en neer dan normaal. Hij was moe, dat was te zien. ''Ik ben gestuurd door Orchis. Ik heb slecht nieuws meegenomen en meerdere orders.'' Begon hij maar legde wat tijd tussen in zijn woorden door eerst te gaan zitten. Pff. ''De Elite kamp is ontruimd door de mens. We hebben members verloren.'' Zijn oor trok uit ergernis. ''We moeten zowel Hollow terugbrengen maar ook eventuele andere potentiele katten. Jonge katten.'' Met andere woorden: tijd om kittens kidnappen en een verrader te villen.

- Zmeura (+rest van de patrol)

Een paar dagen tijd had het geduurd, maar ze waren uiteindelijk bij de bergen aangekomen: hun destinatie voor Hollow te gaan zoeken. De kleine patrol had ondertussen een schuilplaatsje, waarin ze hun verborgen, aten, en hunzelf verzorgden voordat ze verder op pad gingen met de opklim. De kattin had niet echt verwacht dat de bergen zo hoog en groot zouden zijn, maar er was niets wat haar pootjes niet aankonden. Ze zou alles doen om haar missie te voltooien, zelfs al was het zoiets als de Mount Everest beklimmen ofzo. De groep moesten een missie voltooien, en dat zouden ze doen: succesvol. De kattin was een loyaal lid van de Elite, en ze zou die loyaalheid dan ook op het hardste bewijzen. Hoe moeilijk het ook ging worden. De zwarte poes slenterde eventjes naar buiten, waarna ze een andere kat zag, die ook van Bloodclan was. Overduidelijk. 'Zmeura', begon de tom. Hij kwam wat dichterbij en ze richtte haar oren naar voor om te luisteren. 'Ik ben gestuurd door Orchis. Ik heb slecht nieuws meegenomen en meerdere orders.'. De kater ging even zitten, waarna de kattin zijn voorbeeld volgde en zich ook zette. "Wat is het slechte nieuws?", vroeg ze, waarna ze al meteen antwoord kreeg. 'De Elite kamp is ontruimd door de mens. We hebben members verloren.'. Dat klonk niet heel erg goed. 'We moeten zowel Hollow terugbrengen maar ook eventuele andere potentiele katten. Jonge katten.'. Het leek erop dat het tijd was om wat katten te gaan ontvoeren. "Bedankt voor het nieuws", sprak de kattin met een knikje. "Lijkt erop dat we meer katten gaan ontvoeren dan". Maar het zou gebeuren. Ze zou desnoods iedereen meepakken om de Elite te redden.

Stalked was niet iemand van het tonen van gevoelens, tenzij het voor haar een stapje te ver ging, dus ook tijdens de reis liet ze maar weinig merken. Intussen genoot ze stiekem wel van de verandering van omgeving en bewonderde ze de nieuwe plekken waar ze kwamen. De eerste keer dat ze buiten kwam was ze al stomverbaasd geweest door de pracht. Misschien omdat het een heel groot verschil was met een kooi. Al zag je het niet aan haar, ze was blij dat ze mee was gestuurd op deze missie. Niet zozeer vanwege hun doel, dat was gewoon het werk, maar vanwege deze kans die ze kreeg om weer wat meer van de wereld te zien. Na een paar dagen waren ze dan eindelijk in de bergen gekomen en zwijgend zoals meestal keek ze zoveel mogelijk rond. Om eventuele sporen te vinden en voor de bescherming, maar ook omdat de bergen gewoon mooi waren. Ze hadden 'kamp' opgezet en zaten daar nu, vanaf hier moesten ze Hollow vinden en haar terug brengen. Stalked was zichzelf net aan het wassen, ze had een lange vacht dus dat was een hele onderneming, toen er opeens een stem klonk. Ze besefte dat toen pas dat bij de Bloodclangeuren van haar en Zmeura net een derde had gevoedt en lichtelijk verbaasd keek ze op. Zmeura was al naar de bijkomer gegaan, een Bloodclanner waarvan Stalked niet een twee drie de naam van wist. Ze wist wel dat ze deze nog in het kamp gezien had vlak voor hun vertrek en was benieuwd wat ze hier kwam doen. De grote poes voegde zich bij de leidster van het hele gebeuren en luisterde mee. Het kamp was ontruimd? Dat was al geen goed nieuws, maar Bloodclan was sterk. Het tweede bericht was misschien interessanter voor hun, een verandering van plan. Nieuwe katten meenemen? Ze wist inmiddels van de zogeheten Tribe hier en vroeg zich af of ze daar dan geluk zouden hebben. Ze zweeg echter, zoals meestal.

Hij had ze goed naar de bergen weten te loodsen. Hij was een prima gids al zei hij het zelf. Ze hadden een schuilplaats aan de rand van waar de grond omhoog begon te lopen. Langzaamaan begon hij ook wat beter te worden in het jagen. Hij was opgeleid als Cave guard en niet als Prey hunter. Nu hij zijn eigen boontjes moest doppen moest hij toch leren jagen. Ach hij kwam er wel. Hij keek de kunst nu bij Zmeura en Stalked af en daar had hij wel wat aan. In dat opzicht was deze reis wel goed voor hem, voordat hij zich aan zou mogen sluiten bij de Elite. Verder vond hij het maar irritant. Hij was er net mocht hij weer terug, maar goed het was voor een goed doel. Hierna had Orchis hem beloofd dat hij zich bij BloodClan mocht aansluiten. Er kwam een kat naar hun toe, de wind bracht de geur mee. Meteen was hij alert en overeind gekomen. Daar was hij dan wel weer voor getraind, onregelmatigheden in de omgeving oppikken. Zijn haren gingen weer liggen toen hij de geur van de Elite kon onderscheiden en Zmeura hem niet vijandig onthaalde. Deze kater hoorde vast ook bij BloodClan. Hij miauwde dat het Elite kamp was verwoest, dus dat ze ook jonge katten mee moesten nemen. Serieus? Lekker dan… Nou ja prima, als ze maar niet Wren en Turtle mee terugnamen. Hij was juist weggegaan om ze te ontlopen. Anderen vond hij wel best om mee te nemen, als het maar niet die twee waren. “Als we Wren en Turtle maar niet mee nemen, die wil ik niet mee hebben.” Bromde hij dan ook terwijl zijn blik op Zmeura gericht was. De bitterheid was duidelijk door zijn stem te horen.

Hij knikte naar Zmeura toen deze hem bedankte. Hoewel hij met geen van deze katten een bepaalde band had was hij in ieder geval dankbaar voor haar bedankje, het was ook niet alsof hij voor hun wel ontelbare vossenlengtes had gelopen. De andere leden van de patrol sloten zich aan, Stalked had weinig in te brengen. Die was ook wel bekend dat ze niet veel sprak. Meg zijn oren draaide echter wel naar de jongste lid van het groepje, die twee namen liet vallen en hen vertelde dat ze die twee niet mee terug moesten nemen. Meg kneep zijn ogen wat tot spleetjes. Het interesseerde hem geen hol wie ze meenamen, als ze maar íemand mee terug brachten. Het zinde hem echter niet dat meneertje besloot voor hun. ''De commando's zijn duidelijk. We nemen de gene mee wie we meenemen kunnen. Als het die Wren of weet ik veel wie is boeit me geen flikker. Als het je niet zint dan is het aan jou om iemand anders te pakken te krijgen.'' Sprak hij. Niet boos, niet vriendelijk. Gewoon rechtstreeks en zonder maar. De tom richtte zijn aandacht veder op Zmeura. ''Ik heb vers prooi geroken hier enkele meters vandaan. Laten we voor vandaag rusten en de magen vullen voor we een start maken aan de klimop.'' De tom wou niet de leiding overnemen maar hij stond echt niet te springen om vandaag nog die bergpunten te bereiken. ''Is dat een idee?'' Vroeg hij dan ook, vooral aan Zmeura maar ook aan de twee andere.

Binnenkort zou de tijd eindelijk komen dat ze de tribe zouden binnenvallen en hun missie en hun plicht daarbij zouden voltooien. Eerder sprak hun jongste lid hen wat tegen en noemde twee namen op. Voor haar, eerlijk gezegd, maakte het niet veel uit. Ze zouden iedereen mee pakken die ze konden meepakken, zelfs al waren het die zielige Wren en Turtle. ‘De commando’s zijn duidelijk. We nemen de gene mee wie we meenemen kunnen. Als het die Wren of weet ik veel wie is boeit me geen flikker. Als het je niet zint dan is het aan jou om iemand anders te pakken te krijgen’, sprak Meg dan ook tegen de kleine, koppige Rumble. “We hebben iedereen nodig die we kunnen meenemen, Rumble. Geen uitzonderingen”, mauwde de zwarte poes er nog op en vestigde haar aandacht weer op Meg. ‘Ik heb vers prooi geroken hier enkele meters vandaan. Laten we voor vandaag rusten en de magen vullen voor we een start maken aan de klimop.’ Hun magen moesten goed gevuld worden, want die bergen zouden zichzelf niet gaan beklimmen. ‘Is dat een idee?’. De poes knikte. “Dat lijkt me een goed plan. Morgen zullen we dan aan de klimop beginnen.”

Onderwerp: Re: the ones who walked a thousand miles