You have your father's eyes

De dagen van de ceremonie kwamen steeds dichterbij en dichterbij, de ceremonie dat haar manneke eindelijk apprentice zou worden. Ze vond het maar eng, om hem over te laten aan een ander die hem zou trainen. Oh, hoe vaak ze kleine Adder op het hart had gedrukt dat hij alles aan haar kon vertellen, dat ze een betere mentor zou regelen als het niet goed ging... Ze hoopte gewoon dat alles goed ging, en dat het niet te moeilijk zou zijn om hem los te laten. Gelukkig was er één goede kant van dit verhaal, en dat was dat ze dan misschien weer het kamp uit mocht. Ze werd benauwd van de muren, van de katten die haar aanstaarden. Ze zou er alles voor geven om weer vrij te mogen rennen, al was het maar voor heel eventjes.
Voor nu, echter, genoot ze vooral van haar tijd met Adder... En met Acornstar. Het voelde vreemd, maar minder naar dan ze had verwacht. Het gaf ook een gevoel.... Van veiligheid, al was ze voorzichtig om hier niet teveel op te leunen. Wat afwezig pakte ze een muis van de stapel en wilde naar de rand van het kamp lopen om daar te eten. Even keek ze achter zich naar de nursery, toe ze plots tegen iets aan botste. Wat verward deed ze een stap naar achteren, toen ze herkende wie het was. Oh. De dochter van haar... Tja, wat waren Acorn en zij? Niets bijzonders voor hem, waarschijnlijk - maar ze sliep wel iedere nacht in het nest van haar vader, totdat hij ziek was geworden. Ze was even vergeten dat zijn dochter ouder was dan haar, dat was ongemakkelijk.

&Beech

Ze had eigenlijk helemaal niet gesproken met Airwisp na wat er allemaal gebeurd was. Misschien had ze ergens verwacht dat de poes haar een keer aan zou spreken, omdat ze toch voor twee van haar kittens zorgde, maar dat was niet gebeurd. En dan kwam er ook nog bij kijken dat de poes bij haar vader in de den sliep. Het was misschien haar vader's keuze geweest om dat te doen, maar had hij er voor een moment bij stilgestaan wat dat zou doen? Hoe deze jonge poes naar hem zou gaan ruiken? Ze was jonger dan haar zelfs, hoe kon hij ooit bedenken om dit te doen? Met die gedachten stapte ze dan ook richting de poes die niet naar haar leek te kijken, waardoor ze niet veel later tegen haar aan liep. Ze vernauwde haar ogen iets, zoals haar vader ook zo vaak deed en bekeek de poes eens goed van top tot teen. "Let een beetje op waar je loopt," Dat was zeker niet de beste manier om een gesprek te beginnen, maar om de een of andere reden irriteerde het haar dat ze haar vader's geur op de vacht van de poes leek te kunnen ruiken of was het maar haar verbeelding?

Een onhoorbare zucht verliet haar lippen, en oh hoe ze haar best moest doen om die stil te houden. Airwisp was niet iemand die haar kop boog en alles maar over zich heen liet komen, dat was ze nooit geweest. Haar tong was nog scherper dan haar nagels en haar favoriete wapen als het erop aan kwam. Maar het kwam er niet op aan, nog voor een hele lange tijd, al dan niet eeuwig, niet. Want nu was ze Airwisp, Airwisp de queen die een fout had begaan. Een queen die zachtaardig was, en niets liever wilde dan haar zoontje gelukkig zien. Gelukkig was nog een deel daar van waar. "Oh, sorry Beechresin, ik was er even niet bij," ze gunde de ander een vlotte glimlach. "Ik wilde je nog bedanken... Voor alles dat je gedaan hebt met Tide en Dim,"

Ze had geen idee wat voor een reactie ze had verwacht van de ander, maar niet dit. Niet dit nette antwoord met een glimlach erbij. Ergens irriteerde het haar alleen maar meer, vooral ook het feit dat ze misschien precies dit tegen haar vader gebruikte. Ze wilde er eigenlijk niet aan denken, maar leek niet anders te kunnen door de geur die er hing of was het toch haar verbeelding? De ander bedankte haar voor het zorgen voor Tide en Dim. "Elke queen zou het gedaan hebben." Antwoordde ze dan ook in eerste instantie. Elke queen behalve Airwisp zou ze niet achtergelaten hebben. "In ieder geval heb ik ze niet in de steek gelaten." Misschien was het een gemene manier om het zo te verwoorden, maar het was wel waar en ze kon de opmerking niet laten.