(Gesloten) Promiseland

Emberkit had gewacht tot de maan hoog stond en het hele kamp sliep voordat ze haar nest was uitgegaan. Stilletjes was ze de nursery uit geslopen en was ze tussen het riet doorgegaan naar haar  vertrouwde plekje. Veel katten wisten inmiddels dat ze hier vaak zat. Op haar eigen geheimen plek die inmiddels niet zo heel geheim meer was. Maar dat vertelde ze haar niet. Ze wilde de dromen en pleziertjes van een kitten niet verpesten. Zeker niet nu de rivier een stinkende hoop was vol dooie vissen.

De zwarte poes met de oranje vlekken en het vuur in haar ogen nestelde zich bij de waterrand. De rivier stonk enorm maar daardoor liet ze zich niet afschrikken. Ze zou haar vriend hier nogmaals zien. Ze wist dat de kans dat ze ontdekt werden alsmaar groter werd terwijl de tijd verstreek. Het was nu of nooit.

AEGIR  

De maan stond hoog aan de hemel en Aegir was nauwelijks nog een schim in de duisternis. Zijn zwarte vacht ging compleet op met de rest van de donkere wereld, alleen twee ijsblauwe ogen lichtten op als de helderste sterren aan de hemel. Hij had zichzelf stilletjes in een stinkende rivier laten glijden. Het deed gal in zijn bek omhoog komen, maar hij had erger geroken. Bovendien was het een perfect schild om zijn geur te verhullen. Je kon alles over Aegir zeggen, maar hij was echt niet zo dom. Hij was niet een kater zonder talent, maar het was lastig om hem te zijn als je overschaduwt werd door een heel, irritant stuk vreten dat zich Skadi noemde.

Maar dit was zijn momentje om te stralen. Hij wist dat iedereen in de elite trots op hem zou zijn. De actie die hij nu zou doen... dat zou een hondentand opleveren bij de members. En hij deed het nu als een young-one. Hierna zouden Brat en Orchis hem niet meer kunnen negeren. Hij zou zijn final assessment krijgen, zoals hij verdiende. En dan konden ze hem direct belonen met hondentanden. Hij wist dat het ergens slim was, goed was, dat hij had leren zwemmen, dat hij contacten had gehouden met zijn oude clan. Het was een poort naar zijn vroegere zelf, en het heelde een beetje zijn gemis. En hij zou voor Emberkit kunnen zorgen en het haar makkelijker maken dan hij had gehad. Hij bewoog zich voort op het territorium alsof hij nog deel was van Riverclan. En voor hij het wist sloop hij weer door het riet, zijn vacht drupte nog van zijn vorige zwemtocht. Het was ergens ijskoud, maar het was het waard. Bovendien was zijn vacht waterdicht; goeie genen gingen niet zomaar verdwenen.

Ze zat al op hem te wachten. Een glimlachje kwam op zijn snuitje. ‘Hoi, Emberkit,’ miauwde hij zachtjes. Hij kantelde zijn kop een paar graden, zijn ijsblauwe ogen stonden nu even ernstig. ‘Weet je het zeker? Je kan nu nog terug,’ miauwde hij vervolgens. Misschien realiseerde ze nu nog niet wat ze achter zou laten. Aegir zou zeggen dat het het waard was. De heimwee, het gemis. Want hij was sterker dan ooit. Hij was sterker dan hij in Riverclan was geworden.

Emberkit had Aegir niet opgemerkt toen hij op de andere oever het water in was gegleden. De maan verhulde zich achter de wolken en zijn donkere vacht verhulde hem goed. Pas toen ze rimpelingen op het wateroppervlak en een donkere schim boven water zag komen, merkte ze dat hij er was. Ze glimlachte wat onzeker naar hem. "Hoi," fluisterde ze met een hartje die tekeer ging als een hamer. Alles hing af van dit moment. Ze knikte naar Aegir zonder aarzeling. "Ja. Ik heb hier niet eventjes over gedacht hoor," ze rolde met haar ogen. Hoe kon hij nou zoiets stoms vragen? "Ik wil met je mee." En als ik me bedenk, dan kan ik gewoon weer terug. Dacht Emberkit naïef. Ze hoefde haar eigen nergens druk om te maken.

Emberkit leek zeker van haar zaak te zijn. Een scheve glimlach kwam op zijn gezicht. ‘Goed,’ murmelde hij onder zijn adem door. Hij keek nog eens om zich heen, zoekend of er niemand hen zou spotten. ‘Je gaat geen spijt krijgen,’ fluisterde hij met glimmende ogen. Ze zou net zo worden als hij. En de Elite zou zo trots op hem zijn. Opeens zou hij een beetje uit alle schaduwen kunnen stappen. Ze zouden van hem houden, zoals ze van Lethal hielden toen ze hem had opgehaald. Hij haalde een keer diep adem en stapte weer het water in. Zo dichtbij het kamp was hij al sinds zijn kittentijd niet meer geweest. Het water was hier erg ondiep en hij hoefde zich maar één keer af te zetten en los van de grond te komen, voordat hij alweer aan de andere kant stond. Hij torende boven de gevlekte kitten uit, waarna hij een knikje gaf naar het water. ‘Dus, laten we gaan,’ snorde hij vrolijk, waarna hij zich weer omkeerde in het water, donkere rimpels bewogen over het oppervlakte, glimmend in het maanlicht.

Ietwat verward keek ze op toen ze zachte stemmen hoorde, te slaperig om exact te verstaan wat ze zeiden. De slaap verdween echter heel snel toen ze een vreemde stem hoorde, en een nog vreemdere geur haar neus bereikte. De andere queens leken niets door te hebben, maar dat was wel vaker het geval. Vage geuren en zachte geluiden ontgingen hen, maar Faintlight niet. Soepel kwam ze overeind en wat bezorgd volgde ze het geurspoor van Emberkit, totdat ze twee katten aantrof. De jonge elder was zelden buiten het kamp en kenden niets anders dan Riverclan en de geuren van de andere clans die de wind heel soms meebracht. Wie het dan ook was die daar stond, met de jonge kitten, was haar eerst nog volledig onbekend. "Wacht, stop, alsjeblieft," miauwde ze bezorgd en kwam dichtbij hen staan, haar houding nog niet dreigend of bang zelfs. Ze begreep er niets van dat deze vreemdeling hier plots stond, zo midden in de nacht. "Sorry, jullie mogen echt niet gaan nu. Emberkit, het is lang na je bedtijd, je moeder zal ongerust ijn," haar oortjes draaiden verward naar de natte vreemdeling. Hij rook nat als een Riverclanner, maar had een andere geur om zich heen... En toch... Rook hij bekend? Haar oortjes schoten verrukt overeind toen het besef binnen kwam. "Ravenkit?" ze waren nooit hechte vrienden geweest, maar waren bijna leeftijdsgenootjes en hadden genoeg tijd in de nursery doorgebracht. Een glimlach sprong op haar gelaat. "Oh Raven, je bent teruggekomen!"

Haar vurige ogen glommen van plezier toen ze zijn aanblik zag veranderen. Hij twijfelde ook niet aan haar. Ze maakte een klein sprongetje van plezier en moest alle moeite doen om niet te gaan juichen. Als ze dat zou doen, was hun hele plan verloren. Ze trippelde vooruit tot haar teentjes in het water hingen. Ze keek naar de rimpelingen en haalde diep adem. Ze vreesde het water niet. Ze was immers Riverclan. Ze vertrouwde er ook blind op dat met Aegir in de buurt haar niets kon overkomen. Emberkit keek geschrokken om toen ze een stem achter haar hoorde. Het was Faintlight! Ravenkit? Dacht ze. Ze wierp Aegir kort een weifelende blik. Dat was zijn naam geweest.. die naam had ze wel eens gehoord. Ravenkit en Crabkit! De twee kittens die door Bloodclan waren ontvoerd.

Emberkit schudde haar gedachten opzij. Over dat soort zaken kon ze later wel nadenken. Nu was er een dringender probleem, maar Emberkit wist er wel raad mee. Faintlight was blind. Als ze niets zeiden en gewoon het water in zouden gaan dan zou ze hen vast niet eens opmerken. Emberkit keek weer naar Aegir. De ernst lag in haar ogen maar tot haar verrassing merkte ze dat hij totaal langs haar heen keek.  

Aegir had een brede grijns op zijn snoet. Ze was zo opgewonden! Oh, hij was zo bang geweest toen hij eerst werd meegenomen. Hij had tranen gelaten, zich in de vacht van een vreemdeling geduwd om troost te zoeken. De eerste dagen was hij stil geweest, voordat hij meer uit zijn schulp was gekomen. Emberkit zou er direct tussen passen. Ze was dapper, sociaal, nieuwsgierig. Ze was perfect. Aegir sloeg zijn dikke, natte staart om haar heen en probeerde haar naar het water te leiden, maar hij werd afgeleid. Hij hoorde zachte pootstappen en vervolgens... een stem.

Zijn ijsblauwe ogen sperden zich wijd open en zijn hartslag zat direct in zijn keel. Hij was betrapt, voor de allereerste keer, en dit zou hem zomaar zijn leven kunnen kosten. Ze zouden hem hier opsluiten, ze zouden hem houden en iedereen van de elite zou wijzen en lachen. Zijn oren drukten zich diep in zijn nek en zijn aandacht was niet meer bij Emberkit, maar bij het silhouet van de poes die op het toneel kwam. Een frons kwam op zijn gezicht terwijl hij haar figuur bekeek in de duisternis. Hij herkende haar niet meer. Eerst probeerde ze nog tegen Emberkit te spreken, maar Aegir sloeg zijn staart steviger om haar heen en probeerde haar weg te duwen van de poes. Zijn mond viel bijna open toen hij een naam hoorde die hij al heel, heel lang niet meer had gehoord.

Ravenkit. Hoe wisten ze het nog, na al die manen? Hadden ze hem gemist? Er ging een steek door zijn hart en ergens wilde hij naar haar toe lopen, zich verwelkomd voelen en zich weer laten opnemen door zijn oude clan. Weer met zijn familie spreken. Maar hoewel deze poes bijna blij leek om hem te zien, haar stem klonk opgewekt, hij wist dat het niet kon. Hoe vaak had hij het wel niet overlegd met Lilypool? Hoe hun afspraakjes stiekem waren, niemand mocht dat weten. Nee, hij moest nu laten zien dat hij mans genoeg was. Dat hij vóór de elite was. Hij haalde een keer diep adem. ‘Sorry, maar Raven bestaat niet meer,’ miauwde hij donker, waarna hij de nagels van zijn rechterpoot ontblootte. Zijn ijsblauwe blik focuste zich recht op het doel, nu pas merkte hij de lege blik op in de ogen van de poes en in een oogwenk herinnerde hij wie ze was. Faintlight. Sorry. Een precies gemikte slag, één die ze onmogelijk aan zou kunnen zijn komen, landde op de zijkant van haar kop. In één beweging draaide hij zich om en greep Emberkit bij haar nekvel, proberende te voorkomen om te zien wat daarna zou gebeuren. ‘We gaan,’ deelde hij enkel nog meer, voordat hij zichzelf zonder veel subtiliteit in het water wierp. Emberkit zou moeten trappelen voor haar leven.

Er hing een spanning die een huivering over haar ruggengraat trok. Toch begreep ze niet waarom ze zich zo op haar hoede voelde, waarom haar hart zo snel klopt. Waarom was hij hier, na zoveel maanden? Waarom stond hij hier wanneer iedereen sliep, met een dochter van Littefish? Maar er moest een goede verklaring zijn, immers was hij ook gewoon een Riverclanner - hoeveel tijd er ook overheen was gegaan. Toen hij sprak werd haar uitdrukking dan ook alleen nog maar meer verward, terwijl ze naar Ravenkit probeerde toe te stappen. Hoe hij zijn poot hief, had ze nooit kunnen zien. "Maar-" een knallende pijn schoot uit het niets door haar hoofd heen. Een zacht gejammer ontsnapte haar toen de blind elder op de grond viel, haar hoofd half in het water. De wereld om haar heen duizelde terwijl ze de spetters in haar gezicht voelde. "Stop, n-nee, Ember..." brabbelde ze half bij bewustzijn en hief alleen nog een poot nog uit naar de kitten in een wanhopige poging die te stoppen.  

Emberkit kroop dichter tegen Aegir aan toen hij met zijn staart haar naar het water begon te duwen. Ze slikte en wierp een nerveuze blik over haar schouder. Ze moest toegeven dat ze toch wel een klein beetje vlinders in haar buik voelde nu dat Faintlight hen ontdekt had. Ze kromp ineen en begon al achteruit het water in te waden tot ze tot haar buik in het ijskoude, stinkende water stond. Ze begon te rillen en ging dichter bij Aegir staan. Haar ogen gingen van hem, naar Faintlight. Ze begreep niet zo goed wat er aan de hand was maar dat deed er ook niet toe. Ze wilde gewoon weg. Met één snelle haal schoot Aegir's klauw langs Faintlight's wang en zag de jonge she-cat een beetje bloed glinsteren. Geschrokken keek ze ernaar in het flauwe schijnsel van de maan die weer achter een wolk verdween. Bloed.. dat had ze nog nooit gezien. "G-gaan we nou?" Piepte ze zacht terwijl ze om zich heen bleef kijken of er niet iemand in de buurt was.  

Aegir zijn ademhaling zat hoog. Ze moesten gaan, nu, direct. Ze konden niet veroorloven om nog ook maar een seconde te blijven staan. Maar hij wierp nog een blik over zijn schouder en zag Faintlight op de grond vallen, haar kop in het water. Ergens voelde hij zich misselijk. Hij had dat gedaan. Maar met die misselijkheid voelde hij kracht. Hij had niet door dat hij zijn klauwen nog ontbloot had. Zijn hart bonsde als een oorlogsdrum tegen zijn ribben en hij poten tintelden van de adrenaline. Emberkit vroeg nog een keer of ze nou echt gingen. ‘Ja, nu.’ Hij hijgde terwijl hij haar nog een keer bij het nekvel greep en naast zich door het water sleepte. Hij kon haar gewicht makkelijk boven water houden, dus hij sloeg een paar sterke slagen en voor hij het wist stonden ze alweer aan de andere oever, tussen het riet. Wat ruw trok hij Emberkit op de kant. ‘Volg mij, kijk niet meer achterom,’ beval hij haar op een rauwe toon. Verdomme, waarom voelde hij zoveel, het verdoezelde zijn gedachten. Hij moest nu alles op een rijtje hebben. Strak, pronto. Hij knipperde een keer stevig met zijn ogen. Oké. Let's go. ‘Blijf dichtbij.’

Aegir greep haar ferm bij haar nekvel en sleepte haar de rivier in. Ze liet zich meevoeren door hem terwijl ze automatisch zo hard als ze kon met al haar pootjes begon te peddelen in een poging hem zoveel mogelijk te ontzien. Het water was ijskoud. Kouder dan dit had ze zich niet kunnen voorstellen. Dankzij al die vis die ze at bleef haar vacht bij de wortel droog. Meteen doodvriezen stond dus nog niet op de planning maar het moest ook niet te lang duren voor ze zichzelf warm moest krijgen. Ze ademde te snel door de spanning en peddelde te hard van de adrenaline, dat ze al buitenadem was toen Aegir haar de oever op sleurde. Emberkit wilde het liefst even blijven liggen en op adem komen. Nog één maal achterom kijken voor ze voorlopig niet meer thuis zou komen. ‘Volg mij, kijk niet meer achterom,’ Met een ruk draaide ze haar hoofd terug naar Aegir. Zijn hele houding leek veranderd sinds hij Faintlight had geslagen. Emberkit vroeg haarzelf af of Faintlight dood was. Dat was haar schuld geweest. Ze wurmde zich overeind op haar bevende pootjes. Verwachtingsvol keek ze omhoog naar Aegir terwijl ze naast hem ging staan. Hij leek zichzelf even te vermannen voordat hij met een luid en duidelijke 'Blijf dichtbij.' een einde maakte aan Emberkit's veilige, vertrouwde leven.

Topic uit.
Postvolgorde hierna;
Faintlight
Blueflower
Stormwind/Lilypool/Littlefish
- daarna open

Voor het eerst in haar leven begreep Faintlight waarom het een afwijking was om blind te zijn. Ze had zien nooit heel erg gemist. Ach, misschien één keer eerder toen al haar vriendjes apprentices mochten worden en zij niet, maar kort daarna had ze ook veel plezier gevonden in wat ze in het kamp deed. Maar nu kon ze geen lichtpuntje meer vinden, alleen maar hetzelfde dichte zwart als dat in haar hoofd leek te hangen. Als ze had kunnen zien, had ze zijn poot kunnen zien aan komen. Dat was hoe het werkte, niet? Dan had ze ze misschien kunnen stoppen. Tranen parelden in haar ogen toen ze overeind kwam. De zijkant van haar hoofd voelde niet alleen nat van het water. "Help! haar stem was hees van de pijn en het geluid deed pijn aan haar hoofd. Toch dwong ze zichzelf trillend overeind, terwijl de wereld draaide en een knallende hoofdpijn haar lastig viel. "Iemand! Alsjeblieft, help!" ze sprak zo luid als ze kon maar hijgde van de inspanning

Blueflower was meteen alert toen de stem van Faintlight haar oren binnendrong. De stem van haar nichtje herkende ze uit duizenden. Maar ditmaal klonk het niet als iets voorspoedigs. Ze had geluk dat ze al wakker was en net haar poten aan het strekken was in de medicine den terwijl haar kinderen sliepen. Ze wilde hen eigenlijk niet alleen laten maar haar instinct dreef haar ertoe om zich los te scheuren van haar kroost. Ze snelde naar de plek waar de stem vandaan leek te komen ergens schuin achter de nursery. Dezelfde plek waar zij en Cottonpaw ooit hadden gezeten toen Cottonpaw apprentice zou worden. "Wat is er?" Vroeg ze nog maar ze zag nog net op tijd twee katten tussen het struikgewas aan de overkant van de oever verdwijnen. Door de duisternis kon ze niet zien wie het was geweest. De geur van Emberkit hing om haar heen overal op de oever, maar ze zag de kleine kitten nergens. "Faintlight, je wang!" Ze boog zich voorover om de wond beter te bekijken met een bezorgde blik.

Ze had de roep van Faintlight gehoord en snelde haar weg naar de plek toe. Het was achter de nursery, dichtbij het water. Alleen het eerste wat haar daar opviel was niet Faintlight, maar de geur die er hing. Aegir was hier geweest? Maar waarom? Ze keek wat om haar heen, maar zag hem niet meer. Pas toen viel haar Faintlight op, een wond op haar wang en ook de geur van Emberkit, maar de kitten was nergens te bekennen. "Bloodclan," Sprak ze alleen. De geur was voor haar zo duidelijk en ook wie het was, maar dat ging ze de clan niet vertellen. Ze zou haar best doen zijn naam erbuiten te houden, maar ze wist niet in hoeverre het zou lukken. "Wat deed Bloodclan hier?" Aegir had niks gedaan toch? Misschien had hij iets aan haar willen zeggen, iets belangrijks. Maar waarom had hij het dan geriskeerd om helemaal hier te komen?

Littlefish geeuwde uitgebreid en strekte haar poten even uit, waarna ze die weer krulde om haar kittens. Ze was geen ochtendkat, nooit geweest; ze had haar slaap nodig om haar schijnbaar onuitputbare energie tijdens de dag waar te kunnen maken. Haar lichaam krulde om de twee kittens aan haar buik, warm en zacht en... Wacht - twee? Haar turquoise ogen vloog ze open en ze keek neer op de gevlekte vachten van haar kittens. Specklekit, check, Stormkit, check, Emberkit.. Starclanverdomme, Emberkit?! Littlefish duwde haar bezorgdheid terug en stond snel op. Misschien was ze gewoon afgeleid geraakt, op avontuur gegaan, of zo. Dat had ze zelf ook graag gedaan als kitten. Er was geen reden voor paniek. In de nursery was haar dochter nergens te bekennen, dus verliet ze de nursery - net op tijd om een roep te horen. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze zich in die richting snelde, achter Blueflower en Lilypool aan. Ze zag Faintlight, ze zag bloed, maar het waren de geuren die haar bij de keel namen. Bloodclan, zoals Lilypool mauwde, en.. "Emberkit!", klonk haar bezorgde stem, terwijl ze Lilypool aan de kant duwde om dichter bij de blinde kattin te komen die iets meer moest weten. "Waar is Emberkit?", vroeg ze met dwingende stem aan de gewonde jonge poes, haar turquoise ogen groot. Nee, haar angsten waren niet waar, haar prachtige dochter was vast gewoon om het hoekje, speels tegen een mosbal aan het slaan, zich onbewust van de bezorgdheid die in de lucht hing. Dat kon niet anders.

Alles deed zoveel pijn. Ze had nog nooit zoveel pijn gehad, en ze wilde nooit meer zoveel pijn voelen. En toch riep ze, zo hard als ze kon. Wankelend en duizelig hief ze zichzelf overeind, haar gezicht nat en plakkerig van rivierwater, tranen en bloed. Voordat ze het wist was Blueflower bij haar, die zachtjes aan haar wond snuffelde. Faintlight voelde de snorharen haar kop kietelen, maar drukte ernstig haar poten weg. Alles draaide nog, maar Emberkit. Oh Starclan, arme Emberkit. "Ravenkit, h-hij was hier," haar stem was dik van de tranen en de hoofdpijn werd alleen maar erger toen er plots andere katten bij kwamen. Iedereen riep en de harde stemmen dreunden in haar pijnlijke hoofd. Kort dekte ze haar oren af, maar ze dwong zichzelf weer overeind. "Hij heeft Emberkit meegenomen," sprak ze met haar oren in haar nek. "Oh Starclan, jullie moeten haar halen, alsjeblieft. Ik probeerde.. Ik kon niet..." ze zakte ademloos in elkaar, haar hoofd kloppend van de pijn.

Bezorgt ging Blueflower naast haar nichtje staan en leunde ze tegen diens schouder om steun te bieden. Door de stinkende geur van de verrotte rivier had ze de Bloodclan geur nog niet opgepikt maar Lilypool schijnbaar wel. Meteen vlogen haar oren in haar nek. Bloodclan, hier? De stem van Littlefish mengde zich ook tussen die van de katten om haar heen. Voor ze tijd had om er goed en wel op te reageren, wist Faintlight de situatie toe te lichten en wat Blueflower hoorde, veranderde het bloed in haar aderen in ijs. Emberkit was meegenomen door Ravenkit.. Hier. Uit hun kamp. Hoe had dit kunnen gebeuren? "Lilypool, Littlefish.. Stormwind-" ze langharige kater was hun kant al uitgekomen. "Ga haar nu meteen halen en kom niet terug voor je haar hebt." haar toon was streng net als haar ogen die een soort vuur vasthielden. Ze kon niet met legen poten aankomen bij Crystalstar. "Faintlight, ga naar de medicine den, kom.." voegde ze er een stuk zachter en een stuk milder aan toe met een warme glimlach. Ik ga Crystalstar halen. voegde ze er in gedachten aan toe.

@Faintlight
Patrol mag nu vertrekken! @Stormwind @Lilypool @Littlefish

De grote grijze kater had het rumoer in het kamp gehoord en was er op af gekomen. Katten hadden zich verzameld en toen hij dichterbij kwam ving hij vrijwel meteen op wat er aan de hand was. Een ontvoering. In hun eigen kamp, door BloodClan. Stormwind bromde geïrriteerd. Hoe waren die bloeddrinkers hier binnen gekomen? Hij sloeg met zijn staart en zijn ogen gingen naar Blueflower, die hen toesprak. Ze moesten gaan zoeken. Stormwind zwiepte met zijn staart om de andere twee katten een teken te geven. "Kom mee," bromde hij met zijn lage stem. "We volgen het geurspoor en zien wel waar we uitkomen. Hou je hoofd er bij." Hij zette het meteen op een lopen en verwachtte dat zijn clangenoten achter hem aan moesten komen. Ze moesten de kitten vinden.

Voor ze echt een antwoord kreeg werd ze haast aan de kant geduwd door Littlefish. Maar dat was ergens wel goed te begrijpen. Emberkit was haar kitten tenslotte. Ze had ergens nog een schrale hoop dat ze het op een bloodclanner kon houden, dat niemand doorhad dat dit de geur van Aegir was, maar op dat moment sprak Faintlight en begon ze over Ravenkit. Nee, waarom herkende ze hem? Het was zoveel makkelijker geweest als niemand wist wie hier echt achter zat, maar wat moest ze nu? Op deze manier kon ze hem niet beschermen. Blueflower begon te spreken en zei dat ze mee moest op de patrouille om te zoeken naar Emberkit en Aegir. Voor een moment begon ze na te denken. Wat als ze Aegir zouden vinden? Wat dan? Wat moest ze dan doen? Ze knikte dan ook alleen maar voor nu en volgde Stormwind toen hij begon te lopen. Ze moest iets bedenken.