Hoe mooi, hoe geweldig. Hij had eindelijk een Apprentice, eindelijk weer. Het was die betweter, maar hij zou haar dingen leren die ze niet wist. Die ze niet durfde te weten. Het voelde alsof hij een beetje macht had, het was enkel maar een hapje om zijn honger te stillen. Dit was bij lange niet genoeg, hij wou meer hebben, maar voor nu was hij er tevreden mee. De kater liep langs het water, de grens met Thunderclan. Hij gluurde opzij, alsof hij ergens naar zocht. Het was niet iets specifiek, niet iemand die hij zocht. De energie raasde door zijn lichaam, de eeuwige woede brandde in hem. Zo kwaad, hij was zo kwaad op alles en iedereen. Thunderclan, ze hielden zich niet aan de afspraak hé? Hij had het gehoord, hoe erg ze waren. Maar misschien overtuigde het Crystalstar dat het echt tot Riverclan hoorde, die Sunning Rocks. Ze mocht spreken over eer, maar van liefdadigsheid gebruik maken was geen eer. Nee, hij wist er veel meer van. Hij begon langzamer te lopen toen hij een schaduw in zijn ooghoek zag. Hij volgde het, zag dat het richting de verderop liggende Sunning Rocks ging. Grimestripe likte zijn lippen, zijn spieren aanspannend. Hij liep langs de rij stenen en zag zijn kans schoon. Binnen een paar tellen stond hij aan de verkeerde kant van de grens. Hij bleef even stil en rook de lucht. Er was niemand in de buurt, behalve haar. Ze kwam eraan, hij liep op haar af. Langzaam, bijna bedachtzaam. Maar hij dacht niet veel, niet meer dan nodig. Nee, hij zou laten zien wat eer was.

[Gesloten]

Het was een stille dag. Alles van hun Clan lag nu in de war en ze wist niet echt hoe ze zich erbij moest voelen. Ze wist dat een deel van hun territorium, die aan de rivier lag, nu tot Riverclan behoorde. Maar ze kon het niet laten. Het was, naast The Blooming Forest, één van haar lieveningsplekken en ze zou het niet zomaar kunnen achterlaten. Haar donkergrijze poten brachten haar dichter naar de plek toe, hopend dat er geen Riverclanners waren. Jammer genoeg kruiste haar blik met die van een oudere warrior van de andere Clan. De jonge, donkergrijze kattin slikte een brok in haar keel door en stapte weer naar achteren. "Eh sorry, verkeerde plaats", verontschuldigde ze zich, een beetje bang voor wat er zou gebeuren. Haar staart krulde zich naast haar poot om haar fout even vast te houden terwijl ze langzaam naar achteren stapte.

Ze leek nog jong te zijn, een Apprentice, maar dat maakte hem niet uit. In zijn weg naar wat hij wou bereiken nam hij alles aan, hoe groot of klein dan ook. Ze was zenuwachtig, bang misschien zelfs. Dat maakte hem erg blij, het voelde als een compliment. Ze verontschuldigde zich zelf, dat maakte het zelfs nog leuker. "Zodra ik weg ben sta je bij die verdomme stenen of niet soms?''gromde hij naar haar, zijn nekvacht stond al overeind. Oh ja, daar was hij zeker van. Thunderclan had geen respect voor hun en dat verbaasde hem niet met de zwakke manier waarop Crystalstar de Sunning Rocks gekregen had, maar dat gaf niet. Hij zou ze respect leren, meer dan respect zelfs. Deze Apprentice zou de boodschap doorgeven. Nee, ze zou de boodschap zijn. Hij staarde haar aan met zijn stenen ogen, een spier in zijn rechterooghoek trilde. "Jullie moeten het leren''zei hij langzaam. De zon scheen op het water naast hun als een herinnering dat het dag was en zijn oren draaide naar elke geluid wat hij hoorde, maar voor nu waren ze nog alleen.

Ze was een beetje zenuwachtig inderdaad. Niet echt voor de kat, maar ook weer wel. Ze wilde hier zijn, op deze magische plaats, zonder enige stoornis. Misschien was ze een regelbreker geworden. Maar de zin om deze plek weg te moeten geven en daarna te leven met al die drama in het kamp werd haar een beetje teveel. ‘Zodra ik weg ben sta je bij die verdomde stenen of niet soms’, gromde de grijze kater naar haar toe. Hij leek erg woedend. “N-nee natuurlijk niet!”, probeerde ze terug te roepen, al ging dat moeilijk. Ze kon niet goed liegen. Ze zou hier inderdaad terug komen, want deze plek was van Thunderclan. Altijd al geweest. En geen enkele Riverclanner kon haar er anders over doen denken. Zijn steengekleurde ogen staarden in haar groene, en het deed haar een beetje ongemakkelijk voelen. Maar wat deed haar niet ongemakkelijk voelen? Hmm? Daar kon ze nooit een antwoord op vinden. ‘Jullie moeten het leren’, zei de tom, akelig langzaam. Haar vacht trilde een beetje van de stress. Ze had altijd stress. Steeds weer opnieuw.

Ze wilde niets verkeerds doen, maar dit was haar recht. In haar ogen dan toch. Dit was een plek waar ze zich altijd veilig had gevoeld. Een plek die veel voor haar betekende- en ze zou het niet laten vallen voor zoiets stoms als ‘RiVeRcLaN hEeFt EeN PrOoItEkOrT’. Het zat haar gewoon hartstikke dwars, met dit alles. Hun leider was vermist, een rare vent kwam in de plaats. Een van de slaperigste warriors werd op de troon naast hem gezet. En opeens vloog alles door elkaar heen. De kattin moest binnenkort zelf ook een warrior worden, maar daar was ze verdomme nog niet klaar voor. De donkergrijze poes kon het niet. Het was gewoon teveel stress. “Dit… Dit is van Thunderclan! Voor altijd”, bromde ze om haar stress te verbergen. “Dat Thornstar het heeft afgegeven betekent niet dat ik dat accepteer”. De apprentice trok met haar oortje en zwiepte met haar staart. Haar blik neutraal. Ze wachtte af op de ander zijn reactie. Op zijn woedende ondertoon, op zijn berichten. Ze wilde dit niet.

Hij hijgde, met lange teugen adem, slijm vormde in zijn mond doordat hij het niet wegslikte. Zijn ogen waren nu wijd open gespreid, maar van binnen berekende hij alles wat hij moest weten. Het was alsof hij op een teken wachtte, het juiste moment. Hij wou nog even met haar spelen, genietend van wat hier gebeurde. De donkergestreepte Warrior, als hij die titel al verdiende, deed nog een stap naar voren. Onderhand moest hij toch maar eens doen waarvoor hij hier gekomen was en op het moment dat hij daarover dacht kreeg de donkere Apprentice opeens moed. Of hoe je het ook wou noemen. Ze besloot om hem eens de waarheid te zeggen, wat hij enkel zag als een grote leugen en als het teken waar hij op gewacht had. "Nee, Sunning Rocks is en blijft van ons''grauwde hij en hij zette zich af, naar de Thunderclanner wiens naam hij niet eens kende. Maar dat was niet belangrijk. Hij probeerde haar tegen de grond te drukken en zijn klauwen diep in haar vacht te drukken. "Maar jij hoeft je daar geen zorgen meer over te maken''snauwde hij in haar gezicht. Dit was waar hij hier voor gekomen was, dit was wat hij Thunderclan wou laten zien. Het was een speciale boodschap van hem naar hun. Hij zette zijn klauw op haar keel en drukte erin totdat er bloed opzwelde. Bijna... "STARCLANVERDOMME''schreeuwde hij in een opzwelling van woede. Hij haalde uit met dezelfde klauw, door de keel heen. Door de slagader. Hij keek nog enkele seconden toe, zijn grijze poot kleurde rood met het bloed van een andere. Daarna kwam hij tot zijn zinnen en snapte hij dat hij er van door moest. Grimestripe keek nog een keer naar de poes, vol afschuw en rende toen weg van haar terug naar het water waar hij naar de overkant verdween.

-topic uit. Is open nu

Het hele woud zag wit, iets wat wonderbaarlijk was voor de jonge kater om te zien. Hij had zijn naam aan de vorst te danken, een voortganger van de sneeuw. Sneeuw was een heel nieuw ding voor hem in dat opzicht, want als kitten had hij het niet echt zeer bewust meegemaakt. Maar nu? Nu had hij er vrolijk in rond lopen dartelen, aangezien hij toch geen prooi had kunnen vinden. Daarnaast was hij nog niet heel erg geweldig in het jagen, ondanks de vele lessen die hij er toch al op had zitten. Het ging in ieder geval beter als zijn vechtkunsten. Maar daar maakte hij zich voor nu even geen zorgen over. In tegendeel, alle zorgen waren even uit zijn kopje terwijl hij naar hopen sneeuw dook en weer omhoog kwam met een natte vacht maar een hoop plezier. Het was koud, ja, maar hij hield zijn spieren warm genoeg om er niet al te veel last van te hebben.  Maar zijn zorgeloosheid ging in een donderklap weg toen hij de verschrikte stem van zijn broertje hoorde. Eggpaw! Het klonk alsof er iets mis was. Zo snel hij kon holde de apprentice er op af, zijn hart in zijn keel. Hij had niet goed gehoord wat zijn broertje had geroepen, maar de toon van zijn stem wel en hij wilde niet dat er iets met hem was gebeurd. Hij volgde de oh zo bekende geur van de zwarte kater totdat deze zich mixte met bloed. Het was overweldigend en even stopte Frostpaw, verschrikt, voor hij zichzelf weer vooruit forceerde. “Eggpaw?” Riep hij luid door de bomen heen die steeds dunner werden, totdat hij bij Sunningrocks aankwam. Een lichte paniek in zijn stem was duidelijk hoorbaar. Het zicht daar was vreselijk om aan te zien. Daar stond zijn broertje bij een andere apprentice van hun clan, Hollypaw. Haar keel droeg een diepe snee en was rood gekleurd van het bloed. Frostpaw holde er op af. Zijn broertje had hem nodig. “E-Eggpaw, wat is er gebeurd?” Vroeg hij met een trillerig stemmetje, terwijl zijn ogen gefixeerd waren op het bloederige gezicht van Hollypaw. De sneeuw om hen heen was rood en hij kon niet inzien hoe ze nog lang kon leven met al het bloed wat verloren was. Maar ze moest wel toch? Dat moest wel.

Het was zo eng allemaal. Zijn woorden kwamen langs haar oren gevlogen en voor ze het wist gebeurde er iets dat ze niet terug kon draaien. De poes haar keel… Het werd doorgesneden in een flits. Alles dat ze had meegemaakt. Al die stress voor warrior te worden. Het was allemaal voor niets. Want nu… Sneller dan ze het had kunnen weten, droop al het bloed uit haar lichaam, uit haar nek. De donkergrijze kattin klapte op de grond neer en haar ogen sloten zich. Haar bloed vermengde zich met de kristalschitterende sneeuw. Ze voelde niets meer, helemaal niets. Haar laatste ademhaling was uit geademd. De apprentice had een grote fout gemaakt, maar misschien was dit beter voor haar eigen bestwil.

Een poosje later kwamen een stel apprentices. Ze had het niet door, maar de ene liep te huilen bij haar lichaam. De zielige Eggpaw probeerde haar wakker te maken, maar dat ging niet. Al haar vrienden, haar familie, haar siblings. Ze zouden allemaal treuren. En Lionpaw… Arme Lionpaw. Ze was de enigste waarbij Lion zich echt op haar gemak voelde. En nu was ze er niet meer, nu was ze gevoegd bij de sterren. Dit was haar lot. Ze mocht nooit groter of beter worden dan dit. Ze had het einde bereikt van de weg. Het einde van haar leven in de realiteit.

De schreeuw, de geur van bloed, het had hem stil doen staan. De grote grijze kater was met een schok tot stilstand gekomen en had zijn oortjes gespitst. Waar kwam het vandaan? Wat was er aan de hand? De wind stond voor hem net ongelukkig, waardoor hij geen goede geuren kon oppakken. Hij vervloekte zichzelf en liep achter de geuren aan die hij wel kon opmaken. Bloed had een sterke ijzeren geur en was bijna altijd te herkennen, maar het maakte hem bang dat hij niet wist van wie of wat de geur afkomstig was.
Eenmaal dichterbij pikte hij de geur van Thunderclan en Riverclan. Een huivering gleed over zijn rug heen en hij kwam snel dichterbij. Hij herkende de geuren van Eggpaw en Frostpaw, samen met een vervuilde geur van Hollypaw. Een koud hand greep zich om zijn hart heen en hij versnelde zijn pas om sneller bij de plek te komen. Niet veel later hoorde hij stemmen, de twee apprentices die overstuur waren, maar een derde stem bleef uit. Het maakte hem bang en hij voelde zijn poten in pudding veranderen toen hij het lichaam zag liggen. Een woede die hij niet vaak voelde gleed over hem heen en hij voelde hoe zijn hele lichaam warm werd. Een zacht gegrom steeg op uit zijn keel, terwijl hij met stevige stappen op de drie apprentices afstapte. "Wie heeft dit gedaan?" gromde hij op een strenge toon, een toon die niet vaak van Flintspark afkwam. Hij rook de geur van Riverclan, maar hij herkende de geur niet om 'm vast te leggen aan een van de katten die hij daar kende. "Ze moet terug naar het kamp," miauwde hij daarna donker, terwijl hij een poging deed om 't zwarte lichaam van Hollypaw over zijn rug te leggen.