Sorry but the kids aren't alright

Wolfstar was gedachteloos door het kamp aan het lopen. Hij had nog willen praten met katten die bij het vuur waren, om te kijken hoe het met ze ging. Maar hij had nog niemand echt kunnen spreken omdat ze allemaal best druk waren. Tot hij tegen iemand aanbotste. Storkpaw verontschuldigde zich snel. "Geen zorgen, het maakt niet uit." zei hij met een glimlachje tegen de apprentice. "Maar nu je hier toch bent, ik wou nog met je praten." begon hij toen. "Hoe is alles met je? Ik weet dat zo'n groot vuur indruk kan maken op een kat. Zeker als je nog jong bent." hij had zelf ook het een en ander meegemaakt in zijn apprentice tijd, dingen gezien die hij niet had willen zien. Het was deel van het leven, maar dat betekende niet dat je er niet over kon praten.

Storkpaw wendde haar blik af en haalde haar schouders op. Ze zei dat ze er wel over gedroomd had maar dat het wel weer over ging. Dat klonk niet heel positief. "Hey, als je er mee zit mag je altijd met mij komen praten hé. Ook als ik druk ben. Of je mag ook met Falconpaw praten als je dat liever hebt." vervolgde hij toen. Hij bedacht zich dat hij nog wel is intimiderend over kon komen. "Waar droom je dan over? Was er iets dat je heel eng vond aan het vuur?" vroeg hij toen aan de apprentice. Hij zou Storkpaw's mentor ook nog wel spreken om te kijken hoe het echt met de poes ging. Hij vond het lastig om er verder over door te vragen omdat het duidelijk leek alsof Storkpaw ongemakkelijk erdoor was.

De apprentice leek na te denken over wat hij gezegd had en even bleef er een stilte hangen tussen de twee. De blik van Storkpaw ging naar de grond toe, alsof ze niet wist wat ze moest zeggen nu. "Ik heb je zien sterven'' kwam er toen opeens los. Oh. Dus dat was hetgeen dat haar dwars zat. Wolfstar knikte. Hij was inderdaad dood geweest. "Dat klopt, ik was dood." beaamde hij toen. Hij dacht even na. Hoe ging hij dit uitleggen? "Ik was even dood, je weet dat als katten dood gaan dat ze naar StarClan gaan toch? Daar was ik, heel eventjes maar." legde hij toen uit. "In StarClan heb je geen pijn meer en mijn tijd in StarClan gaf mij de kans om weer te helen, om beter te worden." het klonk zo makkelijk nu, maar zijn StarClan bezoek was alles behalve fijn geweest. "StarClan is een hele mooie plek, uitgestrekte velden om over te rennen en overal is prooi." dat was ook de waarheid. Hij ging niet vertellen over de nare dingen die hij daar gehoord had, die waren voor hem geweest. Storkpaw mocht best weten dat StarClan een fijne plek was, voor haar moest dat het ook altijd zijn. Maar voor Wolfstar, was StarClan een hele nare plek om te komen. Tot nu toe was elk bezoek aan de doden eentje geweest die hij zo snel mogelijk wou vergeten.

Storkpaw stelde lastige vragen. Hij snapte dat het een schokkend concept was voor de poes. Waarom ging de een maar één keer dood en kreeg de ander negen levens. Dat was niet eerlijk toch? Dat vond hij ook. "Dat komt omdat ik negen levens heb gekregen van allemaal katten in StarClan," probeerde hij toen uit te leggen. "Omdat ik WindClan moet leiden krijg ik van hun extra kracht en bescherming die mij helpen om katten te kunnen beschermen die het nodig hebben." dit leven had hij gegeven voor Amberstorm. Een vergooid leven, in the long run. Hij wist niet zeker of hij het weer gedaan had als hij van te voren wist wat er met Gorsekit gebeurd was. Een rilling trok over zijn rug terwijl hij zijn ogen weer op Storkpaw vestigde. "Misschien wordt jij ooit leider van WindClan, Storkpaw. Dan krijg jij ook negen levens die je mag gebruiken om je clan te beschermen. Het is de grootste eer die er is." 'en de langste lijdensweg.' voegde hij er in gedachte aan toe. Wolfstar hoopte dat de apprentice het zo een beetje snapte.