Badabing, badabong

Oké, tijd om dingen te doen! Beetlekit had net gegeten na een diepe diepe slaap en had er eigenlijk helemaal zin in nu. Buiten was het ijskoud, maar in de nursery was haar pluizige vachtje dik genoeg om haar warm te houden. De dappere dodo had dan ook besloten dat ze eens op avontuur zou gaan, nu haar pootjes het eindelijk een beetje goed genoeg deden om rond te waggelen. Met wat moeite klom ze op de rand van het mosnest. Haar scherpe nageltje bleef echter haken en voordat ze het wist rolde ze er vanaf. Met een plof kwam ze tot stilstand, haar vacht vol zand een verwarde blik in haar ogen.

&Ardentkit

Het lopen ging al steeds beter en hij was dan ook niet bang om het nest te verlaten en wat rond te gaan lopen. Hij probeerde buiten alleen nog wel een beetje te vermijden, want er leek zo'n kou vandaan te komen wat hij nog niet echt prettig vond. Plots viel er iets neer voor hem en hij keek kort van het nest naast hem naar de kitten voor hem. Was ze uit het nest gevallen? "Gaat het?" Vroeg hij dan ook. Hij kende voornamelijk nog maar simpele woorden, maar dit wist hij wel. Hij had het vaker horen zeggen ook.

Eerst was je rustig aan het rondstrompelen, en dan werd opeens je hele wereld op z'n kop gezet. Letterlijk. Het zou je maar gebeuren! Beetlekit was er even een beetje onderste boven, maar dat ebde al heel snel weg toen iemand tegen haar sprak. Even keek ze hem nog wat verward aan, maar toen kwam er een glimlach op haar gelaat van oor tot oor. Ze barstte uit in een aanstekelijke schaterlach. "Ik ging bonk!" lachte ze vrolijk. "Bonk bonk!" de kitten had de tijd van haar leven.

Het leek erop dat het goed met haar ging als ze zo kon lachen. Ondanks dat hij drie zusjes had waren poezen nog lastig te begrijpen soms. Zo ook waarom de ander in lachen uit zou breken hierom. "Dat is mooi," Hij doelde op het feit dat er niks aan de hand leek te zijn, maar op deze manier zou het ook gezien kunnen worden als dat hij het mooi vond dat ze gevallen was. Of misschien zelfs nog wel anders. Maar in ieder geval leek het hem niet prettig om zo op de grond te vallen.

Uitgegierd bleef ze liggen en keek van onderen de oudere kitten met glimmende oogjes aan. "Mooi, mooi, nee jij bent mooi!" de jonge kitten stak haar tong uit, nog niet helemaal begrijpend wat dat betekende. Ze was een soort papagooi geworden sinds ze haar eerste woordjes zei iedereen aan het nabootsen zonder zelf echt te weten wat het nou weer betekende.

Had ze hem goed begrepen? Want daar leek het niet helemaal op. Hij vond het zeker niet erg om mooi genoemd te worden, maar het leek erop dat Beetlekit het niet zo bedoelde. "Ik bedoelde dat het mooi was, dat je je geen pijn had gedaan." Zei hij dan ook maar ter verklaring, hopende dat ze hem deze keer wel zou begrijpen. Of misschien zou ze er weer wat anders van maken. Maar in ieder geval was het goed dat ze zich geen pijn had gedaan, anders had hij nog een queen moeten zoeken mogelijk ook.

Als ze haar best zou doen, zou ze inmiddels wel een beetje kunnen begrijpen wat hij zei. Maar dat was nu precies het probleem, het leven was veel te leuk om je best te doen of op te letten. Veel liever herhaalde ze gewoon de woorden van anderen, vooral omdat iedereen altijd zo vreemd keek dan. "Pijn! Oehhh, pijn," brabbelde ze maar door en keek hem met oogjes nog kittenblauw aan. "Beeble... Beeblekip"