Little Starsweeper

Het was erg laat. Dim was wakker geworden door een krijsende uil, als de lichte slaper die ze was. Wat slaperig wreef ze in haar ogen, waarna ze naar haar sibs keek. Ze lag met Tide en Adder in een nest, die waren nog lekker aan het slapen. De kitten draaide zich een paar keer om, in de hoop weer te gaan slapen, maar al gauw merkte ze dat ze klaarwakker was. Slapen zat er voor haar nu even niet meer in. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze naar haar donkere omgeving keek. Er was niemand wakker, zoals gewoonlijk. Het gebeurde immers wel vaker dat Dimkit wakker werd en vervolgens niet meer slapen kon. Zachtjes kwam ze overeind, waarna ze uit haar nest sprong en ze naar de uitgang van de nursery liep. Het was koud, en haar adem maakte wolkjes in de lucht. Het had de dag ervoor geregend, maar de plassen water die hierdoor achter gelaten waren, leken nu bevroren te zijn. Het was erg fascinerend, hoe dat gebeurde door de kou. Haar vader had het haar uitgelegd, maar het concept van sneeuw vond ze nog wat lastig te bevatten. Ze had het dan ook nog niet gezien. Misschien zou het vannacht voor het eerst vallen..? Dimkit ging zitten, waarna ze haar blik op de lucht vestigde. Ze zag geen sterren, en enkel de maan kwam soms tevoorschijn. Het was bewolkt, wat betekende dat het wellicht zou kunnen regenen en dus ook zou kunnen sneeuwen. Een enthousiaste glinstering kwam in haar ogen te staan. Ze wilde het graag is zien.
- Mama Airwisp

Van Settleddust mocht ze weer in de nursery slapen, zolang Acornstar ziek was. Het verbaasde haar dat zijzelf niet ziek was geworden, nu ze zoveel nachten zo dichtbij elkaar door brachten. Ze was allang blij dat Adderkit nog gezond was, zodat hij goed zijn ceremonie in kon gaan. Ook dat hij nu iets meer bij leeftijdsgenootjes was, maar daar bleef het wel bij. Ze voelde zich in de nursery nog veel meer een buitenstaander, zelfs voor haar waren die giftige blikken moeilijk te negeren. En dan waren er nog haar andere twee kinderen, die nooit haar kinderen waren geweest. Een daarvan had haar gewekt. Hoe zacht diens stapjes ook waren, zij was een lichte slapen. Even keek ze het kleine poesje na, terwijl die de open plek op liep. Ze wist niet welke houding ze tegenover hen aan moest nemen, wisten ze überhaupt dat Airwisp hun moeder zou moeten zijn? Ze wist het niet, en ergens wilde ze het ook niet weten. Het waren niet haar kinderen, haar enige kindje was Adderkit. Coldkit was al dood, en ze zou liever zelf sterven dan dat Adderkit ooit het zelfde lot achterna zou gaan. Toch kon ze niet meer haar kop neerleggen om te slapen, en met een zucht kwam ze overeind en stapte ze toch stilletjes achter de kitten aan. Zij hadden niets. Niets behalve leugens in de vorm van ouderfiguren. "Dimkit, wat ben je aan het doen? Het is laat." ze fluisterde het zachtjes.

Haar oor trok naar achteren toen haar naam plots gezegd werd. Het was.. Mama. De stem was nog niet erg vertrouwd, dus het duurde even voordat ze de ander herkende. Haar oren kwamen overeind en een ietwat onzeker glimlachje trok over haar gezicht. "Hallo, mama," fluisterde ze terug waarna ze overeind kwam en voorzichtig naast de ander ging zitten, al raakte ze de ander nog niet aan. Dimkit vond het erg lastig om te weten hoe dichtbij ze wel en niet kon zijn bij haar moeder. Immers hadden ze nog helemaal geen band opgebouwd; ze had de ander een paar weken geleden pas voor het eerst gezien. Nu sliepen ze wel bij elkaar, maar het was niet hetzelfde als haar band met haar vader Inkspots. "Ik was wakker geworden. Ik hoop dat het gaat sneeuwen." vertelde ze toen zachtjes aan Airwisp terwijl ze haar peilend aankeek.

Mama. Ze was haar moeder niet, en zou dat nooit zijn. De grijze poes draaide haar hoofd om en keek de kitten aan. Haar mond was al open om te vertellen dat haar naam Airwisp was, dat ze haar beter niet zo kon noemen... Maar ze slikte haar woorden in. Haar eigen moeder was altijd de queen haar rots in de branding geweest, bij wie ze kon huilen om alles en lachen wanneer het nodig was. Waar was Dimkit haar moeder? In een andere clan, en ze zou het waarschijnlijk nooit weten. Voor haar was er maar één moeder, en dat was er een die nooit bij haar sliep. Met een laatste zucht en twijfel, sloeg de poes haar staart om de kitten heen. Ze had zichzelf voorgenomen niet om hem te geven, immers waren ze vreemden - maar hier zat ze. "Ik weet het niet, misschien heb je geluk," haar blik ging naar de hemel, en ze vroeg zich af of achter die dikke wolken haar enige andere echte kind zat, maar Coldkit had nooit ademgehaald. Nooit de wereld mogen zien, zoals zijn broertje, zoals Dimkit en zoals zij. "De wolken zijn er dik genoeg voor," en alsof ze een toverwoord had gesproken, begonnen kleine vlokken uit de hemel te vallen.

Ze hield haar adem in toen haar moeder diens staart om haar heen sloeg - ze verstijfde zelfs een beetje. Dimkit vond dit stiekem, niet zo stiekem heel erg spannend. Ze wilde, nee, moest een goeie indruk maken, moest perfect zijn, terwijl ze tegelijkertijd geen idee had van wat haar moeder perfect zou vinden. Ze had geen idee wie er naast haar zat buiten een naam. Toen ze over de sneeuw begon, ging Airwisp hierop in. Haar oren spitsten wat omhoog toen haar verteld werd dat de wolken er dik genoeg voor waren. Met grote ogen keek ze omhoog, en daar kwam het. Het viel heel zacht en langzaam, niet zoals regen. Het was ook moeilijk te zien, tot het net een meter boven haar kwam. Het sneeuwde nog maar erg zacht, en Dim moest goed zoeken, maar het was daar. Haar eerste keer sneeuw. Een glimlach trok over haar snuit. "Wat vindt u van sneeuw?" fluisterde ze toen terwijl ze met semi-hoopvolle ogen naar mama Airwisp keek.

Ze merkte dat de kitten nerveus was en Airwisp wist dat ze medelijden moest voelen. Misschien deed ze dat ook wel, ondanks haar beste pogingen dat niet te doen. Wat als haar kindje ooit zonder haar zou hebben gezeten, zoals Dim? Als Adder zo nerveus zou worden wanneer ze in de buurt was? Maar de waarheid was dat Adder iedere avond veilig en gezond tussen haar poten sliep. Wat de clan ook mocht denken, zij zou nooit haar eigen kindje achter laten, verwaarlozen. Ze zou hem iedere dag op haar schouders dragen, als het moest. Het was treurig dat Dimkit dat niet had, maar niet haar verantwoordelijkheid - de enige verantwoordelijkheid die ze had was tegenover haar eigen zoontje. "Het is koud en onhandig," ze haalde haar schouders op en volgde een vlok die neer dwarrelde op het hoofdje van haar pseudo dochter. In diens ogen zag ze alleen maar blijdschap, zoals een kind dat deed. Een halve glimlach sierde haar lippen. "Maar het is ergens ook wel mooi," ze veegde met haar poot het vlokje weg. "Wat vind jij ervan?"

Hoewel Dim eerst nog erg blij was geweest met de sneeuw, veranderde haar stemming wat toen haar moeder uitte dat ze het koud en onhandig vond. Een fronsje verscheen op haar gezicht terwijl ze de sneeuw probeerde te vangen met haar tong. Ja, die was wel heel koud ja. Was dat slecht? Haar oortjes trokken echter weer overeind toen haar moeder naar haar glimlachte, en zei dat het ook wel mooi was. Ja, dat vond Dimkit ook. Plots werd er over haar hoofd geveegd door Airwisp en een beetje geschrokken keek Dim weg. Oei, dat vond ze spannend. Er werd haar een vraag gesteld en kort dacht ze na. "Koud," zei ze toen, ietwat afstandelijker dan eerst. "En.. mooi," zei ze toen nog in een fluistering erachteraan. Haar moeder durfde ze even niet meer aan te kijken, bang voor diens reactie.