I could really use a wish right now

Silentpaw rilde terwijl de frisse ochtendlucht tegen haar pels waaide. Ze zag dat de ondergrond bevroren was van de afgelopen nacht en ze kon zich nog herinneren hoe blij ze was geweest met de warme welgekomen vacht dat zich tegen haar had gedrukt de afgelopen nacht. Ze wist dat het niet bepaald fijn ging worden om in deze weersomstandigheden te trainen, maar ze wist in elk geval alle technieken om op prooi te jagen. Het was dus niet alsof ze helemaal waardeloos was. De poes liep het kamp uit en besloot om haar lichaam wat op te warmen door te gaan rennen. Het duurde echter niet al te lang eer dat de kluns in haar naar boven kwam: Silentpaw schoof uit en belandde hard op haar zij. Dankzij de gladde grond schoof ze nog een flink eind door en kwam op haar zij tot stilstand half tegen een boomstam aan. De apprentice kreunde wat onbeholpen en kwam overeind, waarbij ze voorzichtig checkte of ze niks gebroken of gekneusd had. Toen dit niet het geval leek te zijn, liet ze haar blik langs haar omgeving glijden. En bleven haar groene ogen hangen bij haar denmate. Shit. Had ze alles gezien?

Wat dromerig stapte Wishpaw geeuwend de Apprentice Den uit die ochtend, maar zodra haar poot de ijskoude grond aanraakte werd ze weer wakker. Dat was best wel koud, blijkbaar had het wat gevroren vannacht. Haar pootkussentjes deden nu al pijn en een beetje jammerend trok ze vlug haar pootje weer op. Helaas had ze niet zoveel keuze en moest ze toch even doorbijten. Vlak voor haar was Silentpaw al het kamp uit gegaan en met niet veel beters doen besloot Wishpaw maar om haar te volgen. Het was niet zo dat ze echt van plan was om een communicatie te starten met de andere, enkel misschien konden ze samen gaan jagen of zo. Als Wishpaw eerlijk was, voor een keer, had ze niet echte plannen. Haar poten tintelde van de kou en ze moest ook nog haar best doen om niet uit te glijden met de gladde grond, maar ze kwam er wel. Ze had Silentpaw nog in zicht, voordat die opeens begon te rennen. Oh, dat durfde ze niet. Dat was blijkbaar maar goed ook, want al vlug ging de zwart witte poes voor haar onderuit en kwam ze pas tegen een tot stilstand. Oh nee, hopelijk was ze oké. Vlug en voorzichtig als ze kon ging Wishpaw naar haar toe. Silentpaw's ogen bleven op haar hangen en het was duidelijk niet de bedoeling dat Wishpaw haar valpartij gezien had. Als zij zo onderuit ging kon ze wel zakken door de grond van schaamte, dus dat begreep ze wel. ''Alles goed?''vroeg ze voorzichtig. Ze had geen plannen om de andere te uitlachen en te bespotten.

Ze had niet echt schrik om uitgelachen te worden, maar eerder was het een kwestie van dat ze niet wist hoe ze ging reageren als dat wel zou gebeuren. Silentpaw was niet zo heel erg goed met het anticiperen op situaties waarbij zij het slachtoffer was. Ze kende Wishpaw niet zo goed en had dus geen idee hoe de apprentice zou reageren, maar het bleek nogal mee te vallen. “Ja, maar ik heb wel veel geluk gehad,” zei ze op een zachte toon tegen de apprentice. Ze kwam langzaam overeind en bewoog nog eens met haar schouders en haar nek om er zeker van te zijn dat ze geen letsel had. Dit leek niet het geval te zijn en het leek erop dat ze de volgende dag misschien wat beurs zou zijn. Silentpaw haalde opgelucht adem en keek Wishpaw toen al iets meer ontspannen aan. “Sorry als je heb laten schrikken,” zei ze op een zachte, verlegen toon. “Ik ben het zo gewend om over een stevige bosgrond te rennen dat ik er geen rekening mee had gehouden dat het zo glad zou zijn. Ik heb mijn lesje wel weer geleerd voor vandaag.” En voor de eerste keer sinds de val kwam er een klein glimlachje om haar lippen.

De poes vertelde haar gelukkig dat het mee viel, al had ze dan wel geluk gehad. Wishpaw keek toe hoe de poes langzaam overeind kwam en even haar schouders en nek testte. Het leek inderdaad dat ze nergens last van had en ze ging al snel weer door met praten. Wishpaw knikte geruststellend. "Geeft niks, ik snap het''vertelde ze Silentpaw, want zij had ook wel eens onhandige dingen gedaan. Zoals in een plas lopen omdat ze een vogel aan het bekijken was. Het duurde even voordat ze toen weer droog was en ze was een dagje in het kamp gebleven. Dat was aan het begin van haar training. "Het is ook best wel glad vandaag''merkte ze een beetje ongemakkelijk op, haar poot over de grond laten glijdend. Ze was niet zo goed in zulke gesprekken en wist niet echt wat ze nu moest zeggen.

Silentpaw voelde zich best wel opgelucht dat ze niet met een denmate te maken had die haar vierkant aan het uitlachen was. Ze wist dat ze bepaalde katten in haar den had zitten die haar gewoon uitgelachen zouden hebben en ze zou eerlijk gezegd niet weten hoe ze daarmee om had moeten gaan. Silentpaw was niet het type dat opeens uit haar slof zou schieten of voor zichzelf op zou komen en misschien was dat wel een dingetje wat ze aan moest halen bij Darktrail zodat ze er aan konden werken. Als Darktrail tenminste niet ziek zou worden, that is. “Het scheelt dat ik niet de enige ben die daar last van heeft dan,” grinnikte ze, waarna ze naar een onderwerp zocht om over te praten. “Hoe gaat het met je training?” was het beste waar ze op kon komen na een korte stilte. Ze vond het niet bepaald een leuk idee om nu al te beginnen over de zorgen in hun Clan en wilde liever wachten tot Wishpaw daar zelf over zou beginnen zodat ze er op in kon pikken. Zij kon niet de enige apprentice zijn die zich zorgen maakte over heel deze situatie, toch?

Wishpaw vond het maar eng om iemand zo onderuit te zien gaan, maar ze was blij dat Silentpaw niks had. Zoals ze al zei, het was ook best wel glad vandaag. Ze had verwacht dat na dit ongevalletje ze gewoon weer verder zouden gaan, net zolang totdat hun wegen weer scheidden omdat ze andere plannen hadden, maar Silentpaw leek juist een gesprek te willen beginnen. Wishpaw vond lange gesprekken moeilijk, ze raakte te vlug afgeleid en dan kreeg ze niet alles meer mee. Dat vonden anderen vervelend. Gelukkig was het een vraag, waardoor ze moest nadenken. Wel, nadenken niet echt. Ze had nu even geen trainingen meer namelijk. "Ik heb nog geen nieuwe mentor sinds Gullgaze dood is''vertelde ze terwijl ze met haar poot nog wat over de gladde grond heen gleed. "Dus ik wacht tot ik een nieuwe krijg en gebruik wat ik weet''ze verwachtte bij de volgende ceremonie wel weer een nieuwe mentor te krijgen en dan kon ze hopelijk vlug verdergaan met trainen. "En jij? Darktrail is jouw mentor toch?''

Silentpaw deed erg haar best om op de hoogte te zijn van de laatste nieuwtjes in haar Clan, maar soms ontgingen haar wel eens dingen en de dood van de mentor van deze apprentice was daar duidelijk één van. Silentpaw keek ongemakkelijk naar de grond en draaide met haar oortjes. “Sorry dat ik erover begon,” murmelde ze op een beschaamde, verontschuldigende toon. Wishpaw had niet bepaald op een toon gesproken alsof ze er erg gebroken van was, maar misschien was dat ook maar schijn. In ShadowClan was het blijkbaar nogal een dingetje om je sterker voor te doen dan dat je was en het was ook om die reden dat Silentpaw zich met haar verlegen, ietwat angstige karakter soms een beetje het buitenbeentje van de Clan voelde. Wishpaw vroeg naar haar mentor en Silentpaw gaf een knikje. “Dat klopt.” Ze draaide even met haar oortjes. “Alleen is Darktrail sinds de laatste ceremonie mentor geworden van een andere apprentice en ik weet niet hoe ik me daarover moet voelen.” Ze richtte haar blik schichtig op naar Wishpaw. “Zijn nieuwe apprentice is nogal arrogant en hij geeft me altijd het gevoel alsof ik minderwaardig ben.” Disarmingpaw was niet bepaald een leuke kat om mee om te gaan en was eigenlijk het horrorscenario waar Silentpaw al vanaf het begin schrik voor had gehad, maar misschien zou het goed doen om er met iemand over te praten. Iemand die niét haar mentor was.