Soon may the Wellerman come

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

De wind trok kwaad aan haar vacht en de eerste druppels begonnen te vallen. Dat was voor Wolf teken genoeg om zich om te draaien en naar koers richting kamp te zetten. Het laatste wat ze wilde was weer een uur bezig zijn met haar vacht drooglikken, maar met een grom besefte ze zich dat ze al te laat was. En ze had verdomme niets om het goed te maken, geen prooi, niets. Het weer had alle prooi waarschijnlijk hun hol ingejaagd, en zij was te koppig geweest om op te geven. Een avond verspilt, en nu begon de regen ook nog echt hard te vallen. Oh, great. Tijd om te wieberen, en snel.

Tenminste, dat was haar plan. En een verdomd goed plan ook, was het niet dat een zacht geluid haar toch liet stoppen, al was het met grote tegenzin. Kort stond ze stil in de stromende regen, en als blikken konden doden, zouden de sterren waarschijnlijk van de hemel vallen. "Godverde-" en toen stopte ze. Daar, daar was dat geluid weer. Ze hief zich op en spitste haar oren. De regen maakte het haar zintuigen niet makkelijk, maar uiteindelijk vond ze toch de bron van het geluid. Eerst dacht ze dat het een verwond prooidier was, totdat ze dichterbij kwam. "What the-" het was een kitten. Met kleine oortjes, oogjes amper open en zwak piepend. Een kitten? Hier? Verward stapte ze dichterbij, en niet beter wetend sloeg ze haar staart om het kleine, koude ding heen. "Shit, shit, shit," wat moest ze hier mee? Het was letterlijk nog maar een wormpie, waar waren die verdomde ouders? Oh ze zou ze- Ze keek rond, sloot haar ogen en dronk te lucht - maar door de regen kon ze enkel modder en Shadowclan ruiken. Want het was ook Shadowclan geur dat aan de kit hing, maar niet een die ze nog kon herkennen. Een frons trok over haar gelaat toen ze nogmaals snoof. Het had geen zin, ze moest het hier weg krijgen voordat het dood ging. Een paar maal riep ze nog om de ouders, maar de wind snoeide haar de mond en niemand kwam opdagen. Stelletje hufters. Dus pakte ze de kleine kitten voorzichtig, maar onhandig op. Ze moesten naar het kamp, naar de med cats, en wel nu.

gemaakt door kiki

_{Ze was al achtergelaten voor ze kennis gemaakt had. Ze was hierheen gebracht, door weer en wind, om vervolgens op de koude bodem gelegd te worden. Om nooit meer naar om gekeken te worden. Het kleine meisje piepte luid, hopend dat iemand haar zou horen. Misschien was de warmte even zoek? Toen dikke druppels haar vachtje nat maakte vond ze het wel een beetje lang duren. Ze begon te trillen en probeerde haar eigen weg te vinden. Ver kwam ze echter niet. Ze piepte nog eens luid, maar het was een stukje zachter dan eerst. Ze werd moe en koud. Nog kouder. Ergens vond ze het ook wel fijn. Toch was het een opluchting toen er een warme staart om haar heen geslagen werd. Ze had haar niet aan horen komen, maar er was iemand. Mama? Het poesje werd onhandig opgepakt, onhandiger dan eerst. Ze piepte maar stribbelde verder niet tegen. Ze geloofde wel dat het nu goed zou komen, dat de warmte gevonden was.}