No rest for the wicked [closed]

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw lag voor nu nog in de Medicine Cat Den. Het betekende echter niet dat hij blij was, alles behalve dat. Hij was echter te moe en te zwak om overeind te komen en de den te verlaten. Te zwak, te moe, en had nog last van zijn longen die ongetwijfeld nog dagen zouden moeten herstellen van het vocht dat nog vast zat. Af en toe hoestte hij, kuchtte hij maar het kwam nog niet los. Hij wist dat hij er nog een poosje zou liggen, net nu hij een nieuwe mentor had en eindelijk bezig kon met zijn trainingen.

Zijn tweekleurige ogen stonden wazig, de helderheid was verdwenen terwijl de kater onrustig in zijn nest bleef draaien. Hij kon geen prettige houding vinden, niet rusten en had het gehad met de apart geurende den, daar in het kamp. Daarnaast kwamen natuurlijk zijn aparte dromen, zijn herinneringen en hij wist dat hij hier niet lang wilde blijven. Hij was de licht gevlamde poot nog niet vergeten, de poot die hem onder water had gehouden. Het kon maar een kat zijn, ergens wilde hij het niet geloven. Darkmoon was een ongeluk geweest, toch! Wat had hij verkeerd gedaan, kon hij echt vertrouwen hebben in de kattin die uiteindelijk als Medicine Cat door het leven zou gaan. Hij had weinig keuze maar te wachten totdat hij sterk genoeg was om zich van deze plek te verwijderen, zodat hij zijn eigen nest op kon zoeken en nooit meer in de ogen van de kattin hoefde te kijken.

Zijn oren draaide hij naar achteren toe voordat hij vermoeid weer zijn kop op een wat zachter deel van zijn nest schoof en zijn tweekleurige ogen weer sloot. Hij voelde zich niet lekker, maar hij wilde geen aandacht, wilde niet dat iemand naar hem toe zou komen met vragen, vragen die hij niet zou beantwoorden, misschien dat hij er ooit over zou spreken. Echter was de vraag eerder of hij nog in deze Clan kon blijven, kon hij hier blijven terwijl hij dit wist? Moest hij niet anderen beschermen tegen deze kat? De kat die het pad van Starclan zou moeten lopen, een pad dat heilig was. Betekende dit niet, bevestigde dit niet dat hij wellicht niet goed genoeg was?

Onrustig viel de kater in slaap. Zijn poten sloegen wild om hem heen toen een van de vele nachtmerries zijn intreden deden. Hij probeerde het prooi te volgen, ook al was hij fysiek nog niet geheel volgroeid en ontwikkeld, nog slungelig en niet stabiel in zijn beweging. Hij probeerde het tenminste, maar struikelde over de poot van Newtpaw heen, met zijn kop het water in. Iets zwaars drukte op zijn achterhoofd en hield hem in het water terwijl hij hardnekkig probeerde te vechten, hij kon niet meer ademen, hij had zuurstof nodig. De druk op zijn longen deed zeer, maakte hem licht in het hoofd maar vanuit zijn ooghoeken kon hij door het water heen nog de schim van de kattin zien. Happend naar adem kwam er enkel water binnen, hij verslapte. Bleef zweven in limbo, nog niet in Starclan maar ook niet meer geheel onder de levende. Het duurde even voordat hij door een paniekerige Medicine Cat Apprentice werd gewekt, maar alles deed zeer, hij wilde niet meer.

Happend naar adem en met het hart bonzend in zijn keel werd de kater wakker. Een geluidloze schreeuw viel over zijn lippen heen terwijl hij trillend bleef liggen en met grote, heldere ogen zijn blik door de den liet glijden. Het moest gewoon een nare nachtmerrie zijn. Hij kon dit gewoon niet geloven, wilde dit niet geloven. Onhandig forceerde hij zijn lichaam mee te werken, maar hij was te zwak. Hij was zo erg in paniek dat hij niet door had dat Bluejay naast zijn nest stond, todat hij zich omdraaide en in paniek met uitgeslagen nagels naar hem toe sloeg, maar miste. Hij zakte uitgeput in elkaar terwijl een zacht woord over zijn lippen rolde. 'Nee, nee...neee..nee,' Hij wilde niet bekennen dat het zo was. Hij kon niet bekennen dat dit zo was, was hij überhaupt wel veilig in de Clan?

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw herkende de kater niet. Immers was zijn hoofd nog bij de droom, de herinnering, de nachtmerrie. Hij had het gevoel dat hij niet kon ademen, dat er geen zuurstof in zijn lichaam kwam. Dat zijn longen ongemakkelijk samen trokken, happend naar adem bleef hij dan ook in een zwak hoopje liggen nadat hij zijn nagels naar hem had toe geslagen. De Warrior was in staat geweest hem te ontwijken, iets waar de jonge kater later zeer dankbaar voor zou zijn. Hij was alleen in de den, er was geen Medicine Cat of Medicine Cat Apprentice die zijn paniek zou kunnen zien, maar dat betekende niet dat hij zou praten. Straks dacht Bluejay ook dat hij dood had moeten zijn, dat Starclan gelijk had gehad en hij niet verdiende om gelukkig te zijn, om te leven!

Uit zijn ooghoeken, in een waas van tranen en vermoeidheid zag hij de kater hem met vernauwde ogen aankijken. Gespannen hield hij zijn adem in, voordat hij trillerig het uitblies en zijn oren in zijn nek drukte. Hij had iemand nodig, de warmte van een bekende vacht, maar hij zou er niet om vragen. Bluejay leek echter wel door te hebben dat er iets niet in orde was, iets niet klopte. 'Flutterpaw?' Mauwde hij waardoor de bruine kater zijn oor kort in zijn richting bewoog maar verder miserabel en verward bleef liggen. De energie was alweer uit zijn lichaam gevloeid. 'Er is toch geen reden mij aan te vallen? Ik doe je toch helemaal niks aan? C'mon.' Met een zach, warm gegrinnik keek de bekende kater hem aan, de zachte blik in zijn ogen was zo anders als wat hij verwachtte in de ogen van Moonwane te zien. Die zou waarschijnlijk boos zijn, streng dat hij weer niet in staat bleek te zijn zo soepel en slim te bewegen als een Shadowclanner dit behoorde te doen. Hij had meer nodig dan ze hem kon geven, meer dan hij toe zou geven, dan hij ooit zou durven te vragen. Hij zou niks vragen, immers was Starclan duidelijk geweest. Hij was het niet waard. De lichtgekleurde kater schudde zijn kop terwijl hij bij de jonge Flutterpaw kwam zitten. 'Wat is er loos kid?'

De kleine kater leek nog verder in elkaar te krimpen en waar normaal een Medicine Cat of diens Apprentice dit soort momenten zou verbeteren, wilde hij hier niet zijn. Vertrouwde hij de vlamkleurige kattin niet, ze had hem laten leven, uiteindelijk maar het was kantje boord geweest en hij zou een lange periode hiervan moeten herstellen. Zijn tweekleurige ogen gleden naar de kater waarna hij begon te hoesten. De pijn in zijn borst werd hem teveel waardoor hij happend naar adem begon te snikken. Het duurde kort maar tegelijkertijd naar zijn gevoel zeer lang voordat hij kalmeerde en uitgeput zijn lichaam dichter naar hem toe probeerde te slepen. 'Een van de Shadowclanners probeerde mij te verdrinken. Ik weet niet wie.' Fluisterde hij zachtjes, zijn stem schor, niet alleen door emotie maar ook door de stekende pijn in zijn borst. 'Ik ben waardeloos, ik ben het niet waard, Starclan moet mij vast niet.' Zijn stem klonk ruw, zwak. Als Starclan hem had gemoeten lag hij nu niet in deze den, in een Clan waarvan hij geen kat meer durfde te vertrouwen. Acornstar kon hij hier niet over spreken, wie zou hem geloven en daarnaast was het toch zo dat een Medicine Cat en diens Apprentice altijd volgens de sterren werkten. Dat betekende dat hij de sterren niet waard was, toch? 'Ik wil naar Starclan. Ik wil dit niet,' er was een korte pauze tussen zijn woorden. 'Te zwaar.' Het was niet alleen dit, maar ook de kennis dat iemand in deze Clan al per ongeluk was gedood door de verkeerde medicatie. Wat als dit bewust was gedaan, wat als dit de manier was om de Clan meer puur te maken? Te herstellen van de invloeden van Bloodclan, kon het ooit herstellen? Newtpaw had hem uiteindelijk gered maar hoe lang zou ze hem helpen, hij kon nog altijd sterven aan de gevolgen ervan en een verkeerd kruid. Dan was zijn leven hier voorbij.

Dit alles duizelde hem, zoveel vragen. Zoveel dingen die er gebeurd waren. Wanhoop greep hem naar zijn keel. Hij kon er niet over praten, want als hij vertelde wat er daadwerkelijk was gebeurd, dan zou iedereen hem anders aankijken. Het was beter om stil te blijven, te wachten tot hij misschien het geheim mee het graf in kon nemen. Wellicht was het beter om de Medicine Cat om doodsbessen te vragen, die waren vast niet zo moeilijk te geven, dan hoefde hij ook niet kruiden te verspillen die andere katten konden helpen. De pijn, de pijn maakte hem zo zwak, het was niet alleen fysiek maar zeer zeker ook mentaal.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw was er niet bepaald goed aan toe. Het begon natuurlijk met het feit dat hij water had binnengekregen in zijn longen en eindigde met de mentale littekens die deze ervaring ongetwijfeld had veroorzaakt. Zijn tweekleurige ogen waren op het moment van spreken, kleine spleetjes. Hij voelde zijn kop al bonken met de stress en had bijna het idee dat hij zijn hartslag in zijn oren kon horen suizen. Het was zelfs zo erg dat hij niet doorhad dat Bluejay zijn ogen vernauwde terwijl de kater zijn woorden in zich opnam. De woorden die alarmerend klonken, het feit dat een Apprentice bijna gedood was, was iets dat menig kat zou doen opspringen. Hij was immers niet veel meer dan een kitten, nog maar net benoemd tot Apprentice en onervaren en jong. Onschuldig ondanks het feit dat hij duidelijk nog niet geheel op zijn plek was in Shadowclan. Het was Flutterpaw echter te vermoeiend om zijn gedachten vorm te geven en zich te focussen op het gesprek, het enige dat hij wist was dat Bluejay niet degene was geweest die hem pijn had willen doen. Hij was een van de weinige katten die een warm plekje in zijn hart hadden veroverd. Een plekje dat stond voor vertrouwen en liefde, voor warmte die Flutterpaw zo moeilijk kon tonen en begrijpen. De Apprentice sprak verder, hij geloofde daadwerkelijk dat hij waardeloos was, dat Starclan hem niet had gemoeten. Hij wilde uit zijn lijden worden verlost. Zijn lichaam voelde meer als een ongewild omhulsel dan echt een prettige plek om te zijn. Hij was te zwak om zich echt goed te bewegen. De kater had rust, goede kruiden en geluk nodig. Doorzettingsvermogen om zich over deze verwonding en mentale klap heen te zetten echter was de vraag of de kleine kater dit op dit moment wel had. De bruine kater had zijn ogen kort gesloten terwijl hij zijn keuzes probeerde te overdenken. Als hij op kon staan, zijn poten kon dwingen te bewegen. Kon hij dan de doodsbessen herkennen en vinden? Durfde hij er een in te nemen en te gaan, was hij nog veilig in de Clan? Zou iemand hem beschermen terwijl hij hier zo lag, als een of ander ernstig verzwakt plantje. Een plant dat verwelkt was en zonlicht nodig had, hij had hoop nodig. Hoop en kracht.

'Kiddd,' bromde Bluejay nadat hij een diepe zucht had uitgeslaakt. Zijn stem was zwaar en warm, precies wat de bruine kater nodig had. 'Cmon, Starclan heeft geen reden je niet te willen, ga nou geen gekke dingen in je kop halen Flutterpaw.' De jongere kater opende zwakjes zijn tweekleurige ogen en knipperde deze verwoed. Een strakke blauwe blik ontmoette die van hem terwijl de Apprentice hem lichtelijk verward aan keek. Als Starclan hem had gemoeten, dan was hij daar toch nu? Dan had een Medicine Cat Apprentice hem toch niet bijna de dood in geholpen? 'Je leeft nog.' mauwde Bluejay kalmpjes verder, hij leefde nog. Flutterpaw wist niet of hij dit eigenlijk wel wilde. Leven, voor wie deed hij het nog? Zijn tweekleurige ogen stonden somber bij de realisatie dat de kinderlijke hoop en onschuld die hij had gehad, nu enkel ongelovig voelde. Alsof hij toch nooit de juiste dingen zou kunnen doen. Misschien was het juiste woord wel dat Flutterpaw het had opgegeven. Wellicht zelfs niet wist om te gaan met de stress en de pijn die alles had opgeleverd. Hij had de steun van zijn Clan meer dan ooit nodig. 'Vind dat al behoorlijk sterk hm.' De enige reden dat hij nog leefde was omdat Newtpaw geaarzeld had. Hem nog niet dood had gewild op het laatste moment. Hij leefde op geleende tijd. De grotere en oudere kater ademde diep uit voordat hij zijn kop weer op hief. Flutterpaw bleef als een zielig hoopje mos liggen. Er viel een korte stilte die enkel werd verbroken door de poot die Bluejay bewoog. Een staart werd om zijn gespannen lichaam heen geslagen waardoor de Apprentice dankbaar tegen de warme vacht aan kroop, als een verloren kitten na een nachtmerrie. Zijn leven was op dit moment wellicht ook een nachtmerrie. De kater kuchtte zachtjes voordat hij zijn kop zwakjes hief. 'Laat mij niet alleen..,' Het leek alsof hij smeekte, ondanks zijn schorre, zwakke stem kwam het er krachtig uit. Laat mij niet alleen, ik ben bang, ik ben zwak, ik kan het niet. Niet alleen. De angst, pure doodsangst was in de ogen van Flutterpaw te lezen. Hij was wellicht wel banger dan hij was geweest met Bloodclan, want toen was het gevaar bij iedereen duidelijk geweest. Echter nu, nu was het onzichtbaar behalve voor zijn tweekleurige ogen.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw was geen kater die snel zou liegen, al hield hij nu wel informatie achter. Meer omdat hij bang was dat zijn Clangenoten niet zouden geloven dat een van de Medicine Cat Apprentices hierachter zat. Immers werd hen geleerd om levens te redden, niet te nemen en hoewel hij uiteindelijk nog een kans had gekregen, betekende dit ook dat hij nu doodsangsten doormaakte. Hij had wellicht meer rust gehad als hij het niet had overleefd, immers had zijn hart dan niet in zijn keel hoeven kloppen. Dat hij in Starclan ongetwijfeld moeite had gehad zijn dood los te laten was wellicht een feit dat hij nu niet onder ogen kon komen. Hij wilde gewoon niet hier zijn, in de den waar de kattin elk moment binnen kon komen. Bluejay was er nu nog om hem te beschermen, niet alleen tegen de Apprentice maar ook tegen zijn angst dat hem duidelijk had doen verstijven ondanks het feit dat hij de zilver gestreepte kater vertrouwde. Hij was een van de weinige katten die hem het gevoel gaf dat hij er toe deed. Zijn mentor was nog niet eens in de Medicine Cat Den verschenen.

De kater zuchtte kort toen duidelijk werd dat Flutterpaw tegen hem aan wilde kruipen, dit was een van de weinige momenten waarop duidelijk werd dat de Apprentice niet alleen kon zijn. Zeker niet omdat alles zeer deed, elke ademhaling was hem zwaar en elk woord deed zijn keel prikken. De jonge kater kuchtte dan ook zachtjes toen hij Och bewoog en sloot zijn ogen vermoeid. Zijn hoofd bonkte maar hij wilde Bluejay niet vragen een van de Medicine Cat Apprentices te halen. Hij wilde enkel bij een van de meest vertrouwde figuren liggen. 'Ik ga nog even nergens heen kid.' Mauwde de grijze kater waardoor de ogen van Flutterpaw zich opgelucht opende en hij onhandig zijn kop tegen de ander aan drukte. Het was duidelijk dat hij blij was niet alleen te zijn, iemand te hebben die hij kon vertrouwen. Voor zover het mogelijk was, er was een reden geweest waarom bij de kater bijna was aangevlogen. De stilte was niet geheel onprettig, zeker niet met de warme, zachte vacht naast zich. Het duurde echter veel te kort voordat de Warrior sprak.  'Hey, kid,' de Bruin gestreepte Apprentice keek langzaam op zijn tweekleurige ogen stonden gespannen. Hij wilde niet nog meer spreken, het kostte zoveel moeite, en hoewel het wellicht ook in een zekere zin prettig was dat hij niet alleen stond in deze wetenschap, was Flutterpaw er nog lang niet klaar voor om zijn bijna doodservaring in detail te bespreken. In alle eerlijkheid was de kater niet veel meer dan een angstige, uit de kluiten gewassen kitten die nog extreem veel moest leren. 'Denk je dat je mij kunt vertellen wat er gebeurde? Vanaf het begin?' Vroeg de kater waardoor de bruine Apprentice gespannen zijn adem inhield en zijn kop weg draaide alsof dit hem zou kunnen helpen. De spieren werden duidelijk onder zijn vacht aangespannen en ook zijn lichaam begon te trillen. Happend naar adem bleef de slanke kater in elkaar gekropen zitten. Een stilte viel terwijl hij duidelijk probeerde te bedenken wat hij kon zeggen.'I-ik...ik.. De.. ik..' Stotterde hij terwijl hij zijn tweekleurige ogen sloot en begon te snikken. 'Ik besloot om water te halen voor de Medicine Cat Den samen met..met... Newt-Newtpaw..' Zijn stem kraakte voordat hij in een hoestbui belandde omdat hij huilde en sprak tegelijkertijd. Nadat de jonge kater uitgekucht was sprak hij onhandig weer verder. 'Ik rook een prooi in de buurt van het w-water... En struikelde ergens over... En toen voelde ik iets mij onderdrukken en de enige geur die ervoor was geweest is Shadowclan het enige soort kat dat er kan zijn geweest is Shadowclan.' De kater viel stil. 'Newtpaw vond mij denk ik later,' Murmelde hij, de kattin die hem had proberen te doden had hem uiteindelijk ook gered, uit het water gehaald toen hij zijn bewustzijn was verloren. Hij hield enkel achter dat zij de reden was geweest dat hij gered had moeten worden, wellicht dat de kater aan Newtpaw haar deel van het verhaal zou vragen, maar voor nu hoopte hij dat Bluejay het voor zich zou houden want hij wilde niet de hele Clan overhoop halen maar tegelijkertijd kon hij niet stil blijven. De volgende kon daadwerkelijk gedood worden, en dat zou de jonge kater nooit kunnen verdragen.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

De bruine kater was duidelijk niet in staat om zijn rust te vinden in deze den. Niet na alles dat er gebeurd was, al kon dit niet alleen wijzen naar het feit dat Newtpaw hem bijna om het leven had gebracht maar ook omdat hij hier nog zwak oogde. Hij moest sterk zijn, sterker dan degene die hem had proberen het licht uit zijn ogen te halen, wat in zekere zin ook was gelukt. Vertrouwen op zichzelf en anderen deed hij niet meer. Hij was gewoonweg te erg getraumatiseerd. Hij voelde zich klein en alleen, totdat hij een warme vacht had om zich in te verschuilen. Een kater die een van de weinige was geweest die hem hadden kunnen helpen en begeleiden. Alleen was het de vraag of Bluejay voldoende kon doen om hem en zijn Clangenoten veilig te houden voor de schaduw in deze Clan. In elke hoek voelde het alsof er onheil zat. Een staart werd beschermend om de hoestende kater heen geslagen. Hij was net geen kitten meer en dat was ook te zien aan zijn houding. Hij had nog geen kans gehad om in zichzelf te groeien en of hij dat ooit zou krijgen was nog maar de vraag. Niemand kon de toekomst zien, hij ook niet.

'Kan Newtpaw iets gezien hebben denk je?' Vroeg een bekende stem die hem kalm hield, zelfs al trilde zijn hele lichaam terwijl hij tegen zijn rots aan kroop. Zijn rots in de branding. Zijn veilige haven. Enkel Bloodhound was naast Bluejay in staat om hem te bereiken door zijn doodsangsten heen. Stiekem, heel stiekem wilde hij alles opgeven. Zelfs als dat betekende dat hij enkele katten zijn hele leven zou missen. Heel misschien zou hij ooit zelf beslissen dat hij niet zo verder kon leven, als de lafaard die hij was en doodsbessen nemen. Aan de andere kant, waarom streed zijn lichaam dan nog steeds en misschien was hij wel te laf om die keuze te durven maken. Immers was hij bang niet door Starclan geaccepteerd te worden. Kon iemand hem nog een lichtpuntje in de duisternis bieden? 'Zij was de enige in de buurt niet waar?';Gokte de kater voorzichtig waardoor Flutterpaw hem met grote ogen aan keek. 'Ik weet het niet.' Fluisterde hij moeizaam door het hoesten heen. Hij wist niet wat Newtpaw had gezien, een wanhopige kater die zocht naar de hemel. Die zocht naar lucht om in te ademen in plaats van water. Alleen dit zou hij nooit zeggen, Newtpaw stond boven hem. Dat was een ding dat zeker was, de flamepoint zou nooit geaccepteerd zijn als toekomstig Medicine Cat als Starclan dit zag, toch? Aan de andere kant, Tallstar was ook geaccepteerd. Totdat hij de Clan verraden had. Was Newtpaw net zo gevaarlijk? Hij wist het niet. Wat hij wel wist was dat niemand hem zou geloven, toch? Het was zijn woord tegen die van haar en hij was niet gezegend door Starclan. Hij was gewoon een zwakke kater die op dit moment doodziek was. Zijn ogen sloot hij terwijl de tranen over zijn wangen liepenliepen, hij was machteloos. Dit was het slechtste gevoel ooit, het niet kunnen veranderen van deze machteloosheid. De enige die hem hier uit zou kunnen halen, Bluejay kon de waarheid waarschijnlijk nooit te weten komen. 

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

De grote Warrior leek wellicht niet geheel op zijn gemak met het gehoest en geproest, echter was hij er wel op een moment dat de ander hem duidelijk nodig had. Flutterpaw was doods en doods bang, bang dat Bluejay door hem heen zou kunnen kijken. Dat de kater wist dat de jonge bruine Apprentice wel ha dgezien wie hem om het leven had willen brengen. Alles deed zeer, zijn longen voelden nog rauw aan, pijnlijk en zwaar en elke gedachte die hij had waren gericht aan het water dat hij had ingeademd, hoe hij had tegengestribbeld maar nooit de kracht had gehad om zich omhoog te drukken. Mede door de ondergrond waar hij zijn nagels niet in had kunnen zetten. Door het extra gewicht. De dikke staart werd dichter om hem heen gelegd waardoor Flutterpaw dankbaar zijn kop op de staart legde en snufte. Zhet was duidelijk dat hij de warmte, de veiligheid zocht bij de kater. De kater die hij zijn grootste angst had toevertrouwd. De kater die hem altijd met Bloodclan had laten zien dat alles ooit goed kwam. 'Okay.' Knikte Bluejay enkel terwijl zijn blik van de Apprentice af gleed in de richting van het verdere kamp. Het was verkeerd, zeer verkeerd maar Flutterpaw wist ook dat hij geen kans maakte. Niemand zou denken in deze den te kijken. Immers was de dood van de Elder een ongeluk geweest en had Starclan Newtpaw en Pepperpaw aangewezen als toekomst van de Clan. Als beschermers, als helers en niet als katten die een heel leven konden kapot maken. Zoals was gebeurd, zoals nog steeds gebeurde. Het was dat Routnose nog aanwezig was en Bloodhound maar anders had Flutterpaw het gevecht al lang opgegeven. 'Ik vind het erg dapper van je, kid,' bromde de Warrior met een zachte glimlach op zijn kop. De warme blik deden de tranen sneller lopen voordat de jonge kater begon te snikken. De snijdende spanning en angst was gewoon te veel, was bijna voelbaar. 'Dat je het mij hebt durven vertellen, werkelijk,' Mauwde hij voordat hij zichzelf liet vallen met een plof en zand door de lucht liet dwarrelen. Flutterpaw klom zwakjes op het lichaam van de ander, alsof hij deze wilde pletten zoals hij zo vaak met zijn kitten per ongeluk had gedaan. Als hij hem vast hield, dan kon hij niet weg. Hij had Bluejay nodig, en dat was duidelijk. Hij leek niet veel meer dan een kitten dat doodsbang was voor elk klein geluidje buiten en zijn enige houvast was de kater die bij hem in het nest was komen liggen.

He began to fly.