It's like a fire a stranglehold

Acornstar

If you are strong, you'll find responsibility, Weighs down on you like you're carrying a heavy chain

Zijn hoop dat het maar een nachtmerrie was vervloog al snel toen hij wakker werd en er een immense pijn door zijn lichaam heen ging. Hij kon het bloed voelen dat zich al onder hem verzameld had, bloed dat uit zijn wonden was komen vloeien en het hield ook maar niet op. Spreken lukte hem niet, te ver verzwakt al door het bloedverlies. Hij wist dat er waarschijnlijk niet veel gedaan zou kunnen worden meer en dat hij snel genoeg een leven zou verliezen. Het was niet de eerste keer dat hij er een zou verliezen en hij wist dan ook goed wat hem te wachten stond. Toch brandde er nog een woede in hem, een die niet snel over zou gaan, maar eronder zat stiekem een angst, een angst dat hij meer levens zou verliezen als hij nog eens in slaap zou vallen. Hij wist dat tegenstribbelen op het moment geen zin meer had en hij sloot dan ook zijn ogen. Airwisp zou mogelijk als eerste doorhebben wat er aan de hand was of misschien een andere kat die kwam kijken, maar hij hoopte ergens dat Adderkit dit niet hoefde te zien. Hij had ook geen idee of het nog midden in de nacht was of dat het al ochtend was. Dat zou hij wel zien wanneer hij weer wakker werd. Zijn ademhaling werd langzaam zwakker hoe meer bloed hij verloor en het duurde niet lang voor hij volledig stopte met ademhalen en onderweg was naar Starclan om hopelijk weer terug te komen na een tijdje.

[Vervolg van dit topic: https://www.warriorcatsnl.com/t44310-halloween-event-i-ve-got-my-demons-they-don-t-know ]

El4a

Het was net deze avond dat Adderkit besloten had om rustig door te slapen, voor het eerst in tijden. Net deze avond, dat ze tot de ochtend door had kunnen slapen. Dat werd haar echter misgund. Een gorgelend geluid wekte haar uit een diepe slaap, geërgerd omdat de hemel pas net lichter begon te worden. Ietwat slaperig draaide ze zich om naar het figuur naast haar, ervanuit gaande dat hij waarschijnlijk weer geteisterd werd door een nachtmerrie. Het tegendeel was waar, zijn nachtmerrie werd nu haar werkelijkheid. Haar slaap verdween als sneeuw voor de zon en met een kloppend hart kwam ze overeind, met haar staart schermde ze Adderkit zijn arme, kleine oogjes af van het bloederige schouwspel voor haar. Nog enkele keren zag ze zijn borstkas reizen en dalen, voordat zijn lichaam stil was. De poes stond als aan de grond genageld, haar ogen groot en honderden gedachtes razend door haar kop. Starclan, hij was dood. Hij was dood, en zij had niets gedaan. Maar wat zou de clan denken? Er was niemand hier, niemand behalve zij en haar zoontje. Haar ademhaling ging sneller van de stress, iedereen zou haar ervan beschuldigen. Wie anders kon het zijn. Ja... Wie kon dit zijn? Schichtig keek ze rond, maar afgezien van de bijtende geur van bloed was er niets behalve zij, haar zoon en het lijk van Acornstar. "Shht, Adder, niet kijken," haar stem trilde, terwijl ze haar opties afwoog. De kans was reëel dat zij verdacht zou worden, zelfs al waren haar poten schoon en haar vacht ontdaan van bloed. Ze zou nooit zonder een schrammetje of vlekje bloed de leader kunnen doden... Maar wie zou het anders kunnen zijn geweest?

Dan was er nog een andere optie.

De poes voelde een vlaag van ijskou over zich heen vallen. Acornstar zou terug komen, maar hij was al eens doodgegaan in het gevecht van Cobra. En nu was hij zwak, zijn volledige strot lag open. Hoeveel levens zou hij nog hebben? 7? ... Even was ze doodstil. Settleddust zou beter voor haar zijn, als leider. En Acornstar lag hier al zwaar gewond aan haar poten... Nee. De poes zoog haar longen vol met lucht, walgend van het feit dat ze het overwoog, maar misschien nog wel meer dat het niet haar moralen waren die haar tegenhielden. Nee, Adderkit was hier. Ze wist niet hoeveel energie Starclan hem kon gunnen, maar zelfs met maar één slag van zijn enorme klauw zou hij Adderkit waarschijnlijk kunnen doden. Hij was nog zo klein, zo fragiel. Daarom besloot ze het niet te doen, zich aan haar eerste optie te houden. En terwijl ze Adderkit weg trok van het schouwspel, wilde ze er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als haar zoontje toen niet aanwezig was geweest.

"Help," haar stem was ademloos. Ze had geen keuze, hoe slecht haar situatie ook was - het zou niet beter zijn wanneer ze zweeg. "Ik heb een medicine cat nodig!" riep ze door het kamp, haar zoontje tussen haar poten terwijl iedereen nog leek te slapen. "Acornstar is ernstig gewond!" ze wilde meer zeggen, zichzelf vrijstellen van welke beschuldiging dan ook, maar het beeld van de gorgelende leider stond te vers op haar geheugen, samen met wat ze had overwogen te doen.

[OPEN VOOR DE CLAN]
(denk ik?)