Haar vraag of hij mee wilde komen had vreemd geklonken in haar eigen oren. Niet omdat ze iets raars had gezegd of gedaan, maar omdat het een vraag was geweest. Ze was leader en ook nog zijn mentor, ze had alle reden om hem gewoon te gebieden mee te gaan. Maar Crystalstar had ervoor gekozen Hermitpaw mee te vragen. En hoewel ze best wist dat hij represailles verwachtte bij een negatief antwoord, was ze blij geweest dat hij mee was gekomen. Ze was echt alleen van plan met hem te lopen en te praten. Het was alweer een hele tijd geleden dat ze een vredige wandeling rond haar geliefde eiland had gemaakt, en ze nam een groot risico voor zichzelf door hem mee te nemen. Als ze weer een botsing zouden hebben zou ze deze route er voor altijd mee associëren, zoals ze ook deed bij het open plekje voor het apprentice den. De plekken waar ze haar kleinzoon vervreemde. "Vraag je je af waarom ik je mee heb genomen?" Vroeg ze uiteindelijk, toen ze al een heel eind hadden gelopen zonder veel meer dan een paar beleefde zinnetjes.

Natuurlijk kwam Hermitpaw direct tot de conclusie dat hij iets fout had gedaan om deze wandeltocht te verdienen. Het was een stekend voorbeeld van hoeveel animositeit er tussen hen was gegroeid. "Nee, ik wilde gewoon met je praten, en je misschien wat laten zien." Miauwde Crystalstar. Voor eens was haar stem niet gecontroleerd en voorzichtig gehandhaafd om haar flair te bewaren. Ze was gewoon zichzelf, zoals ze bij Smokegaze en de kinderen was. Ze keek haar apprentice aan en zag iets van Icecream terug staren. Natuurlijk was dat verbeelding, aangezien ze geen bloedverwanten waren, maar ze was toch blij dat zij in ieder geval dacht een vergelijking te zien. Het betekende dat ze Hermitpaw toch een beetje als familie zag. "Ik weet dat je er niet van houd als ik persoonlijk doe. Maar toch wil ik dit kwijt voordat je warrior wordt." Ze zuchtte even. Het was moeilijk voor haar om een moment van zwakte te laten zien. "Ik wil niet dat we die tijd ingaan met de negatieve band die we tot nu toe hebben gehad."

Haar gezicht vertrok heel kort toen hij benoemde dat zij had gedreigd met verbanning, want het was waar. Natuurlijk was het geen serieuze overweging geweest. Ze was gewoon klaar geweest met zijn constante arrogantie en zijn negeren van haar bevelen. Beiden waren woest geweest, en toen was ze geknapt en had ze hem bedreigd om hem in lijn te krijgen. "Ik weet wat ik gezegd heb.. En dat.. dat spijt me." Miauwde ze met een kleine tegenzin. Toegeven dat je fout zat was zo moeilijk, zeker als leader. "Maar denk je dat ik jou of je vader ooit zoiets zou hebben aangedaan? Ik was kwaad, Hermitpaw, net als jij."

Ze voelde het bekende spiertje in haar nek trekken toen Hermitpaw haar opnieuw tegensprak. Hoe zou ze zich ooit bij deze jongen kunnen excuseren? Haar spijt was gemeend, hoewel het er misschien met moeite uit was gekomen. Maar opnieuw slikte ze haar trots weg, zich er niet van bewust dat ze dit alleen voor hem deed. Hij was de uitzondering op haar intolerantie voor respectloosheid, als hij dat eens wist. "Nee, dat ben je inderdaad niet. Je bent geen verrader." Ze blies haar adem tussen haar tanden door. Crystalstar hielt even halt, en keek hem aan. "Wat wil je horen? Wat heb je nodig om me te geloven?"

Ze had geen illusies: Hermitpaw zou haar niet zo snel vergeven. Hij wilde vertrouwen, en Crystalstar dacht even diep na. Ze vertrouwde hem inderdaad. Misschien niet met haar leven of om haar altijd te gehoorzamen, maar ze vertrouwde er op dat hij als het er op aankwam voor Riverclan klaarstond.  "Ik vertrouw je... En ik ben bereid dat te bewijzen." Miauwde ze met een serieuze blik. Dit was ze niet van plan geweest toen ze dit gesprek begonnen, maar hij was zeker geschikt. "Je kent Whitewalker, ik heb hem pasgeleden gevraagd voor een bijzondere extra taak. Hij is nu een persoonlijke beschermer van mij in gevallen van nood. Niemand anders weet over deze positie. Ik ben bereid je een kans te geven om hem te vergezellen. Er zullen nog anderen komen, maar op dit moment heb ik geen apprentices op het oog."

De twee jonge katers waren allebei trotse vechtersbaasjes, dus natuurlijk hadden ze beiden ja gezegd. Crystalstar was echter wel blij dat ze Hermitpaw deze kans kon geven. Het betekende een nauwere samenwerking als hij warrior werd, en een nieuw lid voor haar kleine groepje persoonlijke wachters. "Het is een geheime taak, dat is belangrijk want ik wil niet dat de andere clans weten wat het betekend als jullie erbij zijn." Miauwde de grijze kattin terwijl ze haar apprentice nu met een meer gedreven blik aankeek. "Ik neem één of twee van jullie mee wanneer ik iets te doen heb waarbij ik op onheil reken." Legde ze uit. "Jullie doen niks totdat ik het zeg of word aangevallen. Jullie houden je stil en op de achtergrond, en blijven alert." Ze maakte het natuurlijk wat mooier door hen te beschrijven als een soort elite warriors. "En jullie doen alles wat ik zeg, zonder tegenspraak totdat de situatie voorbij is." Dat was voor haar weer het belangrijkste punt.

Het was geen makkelijke taak, en de vrijheden waren beperkt, zoals Hermitpaw al snel opmerkte. Crystalstar schudde haar kop. "Als ik je heb verteld niet in te grijpen, doe je dat niet. Als ik je heb verteld dat je op de uitkijk moet staan, dan grijp je in zodra ik in gevaar ben." In deze situaties zou zíj echt met de scepter zwaaien, daar zouden geen samenwerkingen of adviezen aan te pas komen. Ze zou het gebruiken voor de meest delicate der missies, waar ze wist dat er een vaste hand nodig was. "Ik zal jullie niet opofferen, wees daar maar niet bang voor." Vervolgde ze met een halve glimlach. Nee, de twee en misschien binnenkort drie leden van haar kleine clubje zouden veel te kostbaar zijn om simpelweg als schild te gebruiken. 

Goed, hij luisterde. Het amuseerde Crystalstar dat ze nu eindelijk Hermitpaw's onverdeelde aandacht scheen te hebben, nu ze hem iets wilde geven en hem in vertrouwen nam. Maar waarom hij, dat was een goede vraag. Het echte antwoord bevatte uiteraard het feit dat ze hun relatie wilde verbeteren voordat hij warrior werd, maar ze had ook motieven waar Hermitpaw blijer mee zou zijn. "Omdat je mijn apprentice en toch ook mijn kleinzoon bent." Miauwde ze. "Ik kan me moeilijk voorstellen dat jij, zelfs na al onze conflicten, ervoor zou kiezen mij te verraden. Of heb ik daar soms ongelijk?"

Ze hield van haar kleinzoon, daar was geen twijfel over mogelijk. Hoe die liefde zich uitte was een heel ander verhaal. Het was namelijk een erg familiaire liefde: ze hield van haar zoon en dat liep door naar zijn kinderen. Er was maar één iemand die voor elkaar had gekregen dat haar liefde voor familie een uitzondering had gekregen. Crystalstar grijnsde dan ook terug bij Hermitpaw's observatie. "Vind je me een te erge machtswellusteling als ik zeg dat loyaliteit aan Riverclan en mij hetzelfde betekent?" Het was de eerste keer dat ze een goedwillend grapje maakte in zijn bijzijn, een keerpunt. 

Hij mocht haar zo toespreken. Hij en geen ander. Waarom dat was kon Crystalstar zelf niet eens uitleggen. Het was nu eenmaal zo omdat het altijd al zo geweest was. Vanaf het moment dat hij haar apprentice was geworden had hij ontevredenheid getoond en zich tegen haar afgezet. Soms vroeg ze zich af of dit was omdat hij geen strenge ouders had gehad om zich tegen af te zetten: hij hield veel te veel van Icecream. Hermitpaw was de schreeuwlelijk die ze het zwijgen niet oplegde, degene waar ze op in ging. "Misschien ben ik dat dan, Maar misschien moet je dat wel zijn om mijn positie te behouden, hm?" Vervolgde ze met een scherpe, maar nog steeds humoristische klank in haar stem.