Too much

De riverclan warrior merkte hoe zijn gedachtes de laatste tijd een bepaalde kant op weken. Een manier zoekende om zijn probleem eens en voor altijd te doen oplossen, en zo dien niet zo drastisch wel een belangrijke boodschap over te brengen. Een waarschuwing die niet langer te negeren valt, waar zijn vorige woorden op dove oren waren gevallen. Nee, niet langer. Maar hoewel ideeën zeker tot leven begonnen te komen was hij niet iemand om zomaar actie te ondernemen zonder hiervan zeker te zijn dat het in zijn voordeel werkte. Hij was geen man van onnodig risico. Vandaar dat de avond hem naar de den van zijn leider lokte. Zoals altijd was de kalme kater redelijk onleesbaar terwijl hij naderde, om hierna tot stilstand te komen bij de opening op een respectvolle manier. “Crystalstar? Ik zou graag met u willen spreken” Nee, als het hem verboden zou worden zou hij dit niet doen. Als hij om zijn gedachtes gestraft werd zou hij deze nemen. Maar hij kon niet langer stilstaan en enkel toekijken hoe zijn gezin verder van hun gratie zou vallen. Nee, dat nooit.

Er was veel over hem te zeggen. Hij was de zoon van Warhound, een kater die iedere regel onder de sterrenhemel gebroken had en er keer op keer mee weg kwam. Hij was zelf enkel spraakzaam als het naar zijn belevenis waarde had om te spreken, niet iemand om zijn tijd te verdoen met praat over weer of roddels. Maar hij was niet iemand om tegen de code in te gaan. Dat was de reden dat hij zichzelf hier nu bevond. Hoewel hij dit van nature zou kunnen uitvoeren en hierna zichzelf weer tot recht kon spreken, was dat simpelweg niet hoe hij werkte. En vreemd het ook mocht zijn, ook voor onethische zaken wilde hij bevestiging krijgen dat dit de wil was van zijn clan. Hij vond het niet prettig zichzelf zo open te moeten zetten, maar met de uitnodiging liep hij op een rustige tred naar binnen voor hij zichzelf neerzette. Kort beantwoorde hij de blik van zijn leader, waarna hij zuchtte en tot sprake kwam. Hij zou niet de tijd van een ander nog die van hemzelf verspillen. “Ik zou graag u mening willen weten over een situatie die speelt, en uw goedkeuring of afkeuring ontvangen voor de oplossing die in mij speelt” Zijn toon was zacht, als een mompeling, terwijl een van zijn oren wat naar achteren bewoog. “Het betreft namelijk meer dan enkel onze clan” Arcticwolf liet een stilte vallen na deze verklaring, om hierna geduldig te wachten op toestemming om verder te spreken. Zoals het hem geleerd was, eerst delen waarvoor je komt voor je je tijd verdoet met álles uit te leggen.

Arcticwolf wist niet goed wat hij moest verwachten, een feit waar hij niet zo zeer problemen mee had maar hem eerder open hielt voor iedere mogelijke reactie. En de eerste die hij kreeg van zijn leader was een positieve. Ze sprak bedachtzaam maar hij wist ook een bereidheid in haar te vinden. Ze wilde hem uithoren. Zijn vader sprak altijd dat wanneer iemand dat deed je al gewonnen had, maar hij had niet zijn talent met woorden doorgespeelt gekregen, nog diens bewustzijn als het ging om andere lezen. Hij was zelf meer privé, meer bezig in zijn eigen intieme cirkel. “Deze kat heeft van mij al een vijand gemaakt” Deelde hij, zonder schande of schaamte. Hij sprak nuchter terwijl hij de situatie begon uit te leggen, zei het hoe het stond, even duidelijk als de ander hem had aangesproken. “Mijn partner Seamist wordt constant benaderd door de Shadowclan Deputy, Settleddust. Hij probeert haar actief te verleiden” Hoewel neutraal is er iets van zijn ongunst in hem af te lezen. De kater staat hier niet voor, al vervolgt hij hierna op schappelijke toon. “Nu weet ik dat Seamist een loyaal warrior is, we hebben zelfs het geluk om samen een nest groot te mogen brengen. Maar ze blijven elkaar spreken, en hij blijft haar het verkeerde pad op leidden, ze is naïef en ziet niet het kwade van deze situatie in.” Hij maakt het duidelijk dat de schuld niet bij zijn partner ligt, zelfs al vindt hij dit van wel, hij wilt niet dat ze gestraft wordt… niet door de leader in ieder geval. Zijn beschermende natuur was overhangend en die poes behoorde tot hem, niemand zal haar tasten. Daarbij is dit alsnog de waarheid die hij besluit te geloven. “Bij hun volgende samenkoming wil ik ze betrappen en ingrijpen. Waarna ik ze straffen voor hun daden” Hij zette een stap naar voren en laagde zijn kop, waarna hij in stilte het plan met zijn leader deelde. Zijn woorden niks meer dan een fluistering, zodat geen enkel nieuwsgierig oor het zou kunnen opvatten. Zodat geen nieuwsgierige lezen ze voortijdig lezen kon. Enkel een verwisseling van informatie van de een tot de ander. Terwijl hij sprak waren zijn blauwe ogen niet uit die van de ander te halen. Ze moest hierin inzien hoe diep deze situatie lag voor hem. En dat hij dit kon. Toen het belangrijkste gedeeld was ging hij weer terug rechtop zitten. “-Naast dat wil ik dat Seamist hierbij aanwezig is, zodat ze realiseert dat haar acties consequenties dragen en dat dit vanaf dan afgehandeld is.” En hiermee eindigde hij zijn verklaring, waarna hij een kort moment nam om adem te halen en zijn blik naar buiten te keren, voor deze weer terug op Crystalstar viel. “Ik hoor graag uw mening over deze situatie” Hierna boog hij kort zijn kop, in een teken dat hij open stond voor wat het antwoord van de ander ook mocht zijn.

Geduldig en onbewogen wachtte hij op een reactie van zijn leader. Zijn eigen houding was nog altijd onleesbaar en ontnomen van zijn werkelijke emoties en gedachte. Hij was stil, zijn houding neutraal, kalm maar met een zichtbaar respect voor de kattin voor zich. Het was hoe hij opgevoed was. Maar een reactie was zeker wat hij kreeg. Een die zeer duidelijk geen nee voorschotelde. Hij draaide kort met zijn oren en knikte in een wederzijds begrip. “Natuurlijk, dit gesprek heeft daarom ongeacht de uitkomst ook niet plaatsgevonden” Zijn manier om te vertellen dat het onder hun zou blijven als de poes het hiermee eens was. Arcticwolf was een simpele kater op dat vlak, privé in natuur, hij zou dit van zichzelf al tegen niemand doorspelen laat staan als het hem afgeraden werd. Hij zag daar simpelweg niet zijn voordeel in. De grijze kat stond op en begon rond te lopen, maar zelf bleef de lichtgevlekte kat zitten, haar enkel volgende met zijn koud blauwe ogen. En daar was het, toestemming. Settleddust was vrij spel. Hij was tevreden hiermee, een behoefte en een drang in hem speelde luid op zelfs al hielt hij dit allemaal inwendig. Maar hij kon dit dromenplan doorzetten en actie ondernemen. Absoluut perfect. Meer woorden volgden en ze ontmoette hem in zijn blik, waarna hij voor de eerste keer iets liet doorschemeren. Een afvragende maar nieuwsgierige blik bij de mentie van een beloning. “Ik doe dit om mijn gezin te beschermen, dat is beloning op zichzelf” Maar toch knikte hij bij de vraag of hij een plan had. Oh dat had hij zeker. Hij zou nooit zonder plan aan komen zetten, dit was voor hem al compleet uitgedacht met toestemming als laatste stap. “Ik wil hem van het bewustzijn beroven en meeslepen naar de twoleg place, om hem daar voor de honden te gooien. Ik weet een locatie waar dit mogelijk moet zijn” Hij had al onderzoek gedaan, natuurlijk had hij dat gedaan, hij was een bezig ventje als het hem lag. “Het zal aan de honden en de sterren liggen hoe hij hieraan ontkomt, verwond of dood, dat beslis ik niet. Maar voor mijn doeleindes is dat ook niet nodig, zolang hij de boodschap maar ontvangt” Er zat altijd een spel van kans hierin, maar hij wilde hem graag verscheurt zien worden, dat was zijn wens. Tot hoeverre dit hem gegund zou worden was afhankelijk van het lot en hun gedeelde geloof. “In de kans van leven kan hij de poot naar mij wijzen, maar bewijs zal hij niet hebben. Van nature wilt hij de partner van zijn affaire framen voor een misdaad, en misschien zou die affaire uit haar hartlust instemmen. Maar dat zijn enkel twee emotionele codebrekens tegenover een loyaal en niet noemenswaardige warrior” Hoe gelovig zou dat klinken, hij was bereid dat risico te nemen. Hij wist wat zijn recht tot spreken was, hij wist wat zijn plaatje was. “Meer dan een accusatie kan hij niet leveren, en deze is niet terug te leiden tot mijn leader” En wederom keerde zijn bekende stilte terug, hopende hierbij genoeg verklaard te hebben. Er zat geen enkele korrel twijfel nog schuld in zijn stem. Hij zou dit kunnen, daar was niks tegenin te brengen.

Arcticwolf had open gesproken over hetgeen wat de afgelopen nachten en dagen in hem had lopen opbloeien. Hij voelde geen behoefte om dit te filteren, waarom zou hij ook? Naar zijn mening was hij compleet in zijn recht deze acties uit te voeren. Het enige wat hem stopte was de warriorcode, iets waar hij zeker loyaliteit naar droeg. En deze sprak dat de wil van de clanleader wet was, vandaar dat hij deze bevestiging nodig had. Het was het dichtste wat hij kon komen naar een zegen van de sterren zelve. Hij kreeg waarvoor hij kwam met de volgende woorden van de grijze kattin. Toestemming en goedkeuring. Weer een buigende knik als tegen van dank. Dat was alles wat hij nodig had om dit tot actie om te zetten, dit en gepaard met het beste moment. Ze zouden elkaar weer moeten opzoeken, en dan zou hij zijn slag kunnen slaan. Maar het was wachten op het juiste moment, al hoopte hij van natuur dat deze niet zou komen. Dat zijn partner loyaal tot hem bleef zoals haar behoorde. “Dat weet ik, dat is ook niet nodig. Ik zal niet falen hierin Crystalstar, ik weet wat ik doe” Hij had een vertrouwen in zijn eigen krachten en mogelijkheden. Hij kende zichzelf, en hij kende ook de risico’s. Hier was hij al mee in acceptatie gekomen. Dat was hoe de kater werkte, hij was vernoemd naar een wolf voor een reden. Als hij zijn tanden in iets zette liet hij niet los. Maar de leader kwam hem meer tegemoed als dat hij had gedacht. Hij kreeg het offer voor een alibi, maar ook voor een tweede moord. Die van zijn partner. Hij wist dat hij geen aanspraak op deze zou doen, hij zag geen reden toe. Seamist behoorde tot hem, was van hem, en hij wilde haar zeker niet aan de dood verliezen. Maar ondanks zijn heilige overtuiging hiervan nam hij alsnog het aanbod aan. “Akkoord, bedankt voor dit alles. Ik zal u informeren wanneer dit gelukt is, maar het is nog wachten tot de volgende breuk van vertrouwen. Op dat moment onderneem ik actie. Ze zullen toch een afgelegen plek vinden voor hun ontmoeting, geen reden om daar niet gebruik van te maken” Laat ze hun eigen graf graven op deze manier, simpel als dat. Maar hij liet iets van tevredenheid doorschemeren uit zijn gelaat, hij was voldaan met de uitkomst van dit risicovolle gesprek. En in die tevredenheid was ook zeker een respect voor zijn leader te vinden, een die net had aangetoond zijn denkwijze te delen.

Arcticwolf was een geduldig wezen, een die rust en stabiliteit uitstraalde. Hij zat onbewogen maar rustig dit te bespreken met zo min mogelijk woorden, hij was immers niet iemand die graag openlijk sprak nog die graag openlijk liet zien wat er in hem speelde. Hij viel niet op in Riverclan, gewoon een goed warrior en harde werker die nooit een taak afwees. Niet iemand die om de haverklap toestemming om moord vroeg, maar blijkbaar werd een clean slate goed beloond, want hij had hem gekregen. Meer dan flarden van wat hij voelde deelde hij ook niet, zijn helblauwe ogen stonden enkel in die van de ander op een respectvolle wijze. Hij hoopte dat hiermee zijn probleem tot einde gekomen zou zijn. Dat Seamist zou inzien waartoe ze behoorde en haar loyaliteit weer op de juiste plek kreeg. Maar nu was het hem ook toegewezen om Riverclan te helpen met deze persoonlijke affaires van hem. Klonk perfect in zijn oren, en hij wist dat de geluiden van scheurende honden dat ook zullen doen. Iets om naar uit te kijken, mocht de ongelukkige situatie van vreemdgaan zich herhalen. Maar net toen hij het idee kreeg dat ze uitgesproken waren begon Crystalstar over iets ander. Wederom luisterde hij in stilte tot het complete verhaal was gedaan. Hm. Een extra taak als geheime beschermers en degene om speciale opdrachten uit te voeren naast twee clangenoten, geheim voor iedereen behalve hun vier. Het pastte bij hem, realiseerde hij zich zodra ze het uitlegde. Hij was zeker het type om stil en alert op de achtergrond te blijven maar actie te ondernemen wanneer het nodig was. De kater was niet iemand voor onnodig drama, hij was praktisch, en hij was verdomd loyaal naar zijn leider. Het woord van de leider was de warrior code, om die reden alleen al had hij wat de kattin net omschreef al van zichzelf gedaan. “Het zou me een eer zijn deze rol te mogen vervullen” Sprak hij toen zijn beurt was om te spreken. “Ik kan het aan en ik zal klaar staan wanneer ik nodig ben Crystalstar, ongeacht de situatie kunt u op me rekenen. Bedankt voor deze kans” Uitte hij op zijn zachte maar gemanierde wijze. Ingehouden in zijn doen, zoals hij was, maar er leek geen haar twijfel op zijn lichaam te groeien. Hij was gewoon niet iemand van veel woorden. Het leek erop dat het vandaag de dag was om bijzondere gespreksonderwerpen aan te snijden. Toch was dit een goed bericht. Dit was exact wat hij wilde, een ultieme manier zijn clan te dienen.

De kater had een vage trots in zich dat niet alleen zijn idee aangenomen was maar dat hij ook uitgenodigd was voor iets groters dan hemzelf. Hij had altijd ergens tussen leider en volger ingezeten, een vreemde tussen positie waar hij zich comfortabel aamde. Maar goed, hoewel dit allemaal mooi was wist hij wel wat het belangrijkste was. Hij kon zijn gezin eens en voor altijd houden waar het hoorde. Seamist behoorde aan zijn kant te staan en als ze bloed moest zien om zich hiervan bewust te worden was het maar zo. Hij had ze zo veel kansen gegeven, zo duidelijk met ze geweest. Maar die niet horen wilde zal voelen, dat was nu eenmaal zijn recht in deze situatie. Nogmaals een knik van zijn kant. Hij beantwoorde vaak met enkel een knik of een zachte schudt van zijn kop, alles wat er soms nodig was vond hij. Niet alles wat hij dacht hoefde besproken te worden, zoals wat er vandaag was gedeeld tussen hun twee. Het was zeker maar goed dat dit gesprek nooit heeft plaatsgevonden ondanks dat er zaken rond waren gekomen. “Eens gelijk, een fijne avond Crystalstar” Met deze woorden stond de lichte kat op en liep op zijn normale tredje naar buiten, zonder ook maar om te kijken, alsof er niks was gebeurd. Met rustige stappen bracht hij zichzelf naar de Nursery, waar hij het nest zou delen met Seamist en zijn kinderen. Het enige wat hij vandaag niet had gedeeld, simpelweg omdat ze in zijn kop werkelijk enkel hem toebehoorde. Hij zou het onmogelijke doen voor hun, en dat had hij vannacht al bewezen.