Archangel

Langzaam maar zeker stapte Tidekit vooruit. Haar pootjes waren onhandig en de stap was niet heel elegant; maar ze maakte vooruitgang, en dat helemaal alleen! Eigenlijk vond ze het helemaal niet leuk om alleen te zijn. Maar er was niemand in haar nest op dit moment en dat vond ze eigenlijk wel heel eenzaam, dus had ze besloten om iemand te gaan zoeken die tijd met haar zou willen besteden. Want als er iets was waar het rosse poesje nog meer een hekel aan had dan zelf dingen doen, dan was het wel alleen zijn. Daar kreeg ze het altijd zo koud van en ze vond het heel beangstigend, brr. Maar de kat die ineens in haar gezichtsveld opdook, was geen kat waar ze mee wou omgaan. Dan was ze nog liever alleen! Het was immers Sunkit, die ze - voor redenen die ze op dit moment niet eens meer wist - niet kon uitstaan. Tidekit wierp het poesje meteen een boze, waarschuwende blik. Weg blijven hoor! Of anders..

+Sunkit eerst

Maar Tidekit liet zich niet zo snel wegjagen, nee, ze kon heus wel koppig zijn als ze dat wou. En op dit moment had ze hélemaal geen zin om Sunkit haar goesting te geven! De jonge kitten klemde haar kaken op elkaar en hief haar kopje lichtjes op, zodat ze haar kin in de lucht stak in een bijna trots gebaar. Ze duwde fysiek haar hielen dieper in de grond; de blik in haar blauw-groene oogjes was bijna uitdagend. Kom maar, dan, als ze in je weg stond! Tidekit zou namelijk niet zomaar ophoepelen, no way.

Sunkit gaf echter al evenmin op. Misschien daarmee dat ze niet overeen kwamen. Tidekit vernauwde haar groenblauwe oogjes tot spleetjes. "Nee!", piepte ze, luid en duidelijk, zonder hapering in haar stem. Ja, nee, en haar naam waren woordjes die ze geoefend had, die ze kon. En dan gebruikte ze die ook. Zeker tegen Sunkit, want Sunkit was stom!!

(wow flut sorry xD)

Sunkit liep op haar af zoals een stier met uitgestoken horens op een rode doek zou aflopen. Tidekit ademde dramatisch uit toen haar hoofdje in haar borstkas terechtkwam, alsof die beweging alle lucht uit haar longen haalde. Voor een gewone kitten was Sunkit waarschijnlijk niet sterk genoeg om omver te duwen; maar Tidekit had al van nature een zeer slecht evenwichtsgevoel dus dit haalde haar volledig uit balans. Met een dramatische beweging viel het jonge poesje op de grond, wat niet echt pijn deed al riep ze wel luid alsof het de ergste pijn was van haar leven. Kijk dan wat voor een monster Sunkit was!!

Tidekit was niets als ze niet dramatisch was. Even stopte ze met schreeuwen, als om adem te halen, maar toen zette ze opnieuw haar keelgat open. Onhandig klauterde ze recht, nog steeds schreeuwend, al transformeerde het nu in een soort boze krijs. Sunkit was zo gemeen tegen haar! Ze deed haar pijn en ze zei erge dingen! Het jonge poesje richtte haar groene oogjes op de ander en als blikken konden doden, zou Sunkit zo in het moeras begraven kunnen worden. Nog steeds krijste ze, al werd haar stem stiller en schorder hoe langer ze verderging. Ze had natuurlijk maar zo veel adem..

Haar ogen schoten richting de nursery toen ze haar zusje hoorde gillen. Ze was eigenlijk buiten aan het spelen met een apprentice die haar wat dingetjes probeerde aan te leren, maar dit was veel belangrijker. Snel trippelde ze naar de nursery toe en met samengeknepen ogen keek ze toe hoe Sunkit het opeens ook op een gillen zette. Het was duidelijk te zien, voor ons Dimmetje dan, dat Sunkit haar zusje aangevallen had! Met stille woede stormde Dimkit op de ander af, waarna ze deze een klap met haar klauw probeerde te geven. Niemand, maar dan ook niemand kwam aan haar zusje.

Uiteindelijk moest Tidekit zwijgen, want haar keel deed serieus pijn en met zwoegende flanken haalde ze adem. Sunkit leek echter besloten te hebben dat roepen was wat er moest gebeuren, want de kattin begon ook luid te krijsen en had daarbij ook een veel hogere stem dan Tidekit had gehad hoor! De kitten plooide haar oortjes in haar nek en kroop achteruit, ver weg van haar vijand. Haar groenblauwe oogjes keken om zich heen, bijna alsof ze zocht naar hulp - en hulp kwam er ook. Dimkit kwam op hen af, zo snel als Tidekit zelf nooit was en met een woede die haar trots maakte op haar zusje. Ja, go Dimkit! Tidekit juichte luid haar zusje toe, de pijn in haar keel vergeten terwijl ze toekeek hoe Dimkit Sunkit een klap probeerde te geven. Een trotse warmte verspreidde zich in haar. Wat was het fijn om iemand te hebben die je eer verdedigde! Ze besloot koppig dat ze dat vanaf nu ook altijd voor Dimkit zou doen, als die dat nodig zou hebben - al was die kans klein, want haar zusje was zo veel sterker en zo veel beter in staat om voor zichzelf te zorgen dan zij dat was en zou vast nooit Tidekit's hulp érgens voor nodig hebben.