Somehow I got nominated as a king of sadness

Het was gisteren nog overlegd; Moonflow zou haar pas 's middags wekken, omdat ze op avondpatrol mee was geweest. Het uitslapen had ze verdient - daar stond ze zelf ook volledig achter, trouwens. Betekende echter niet dat de hele wereld hier rekening mee hield. "Dimpaw," weerklonk het door de den, en slaperig trok ze met haar oor richting het geluid. Ze had pas een paar uur slaap gepakt, dus eigenlijk deed ze haar best de stem te negeren. Echter werd er aangedrongen dat ze echt wakker moest worden, en met vermoeide ogen keek ze op naar Ravenpaw. Hij was een stuk ouder dan haar, en eigenlijk kenden ze elkaar niet zo goed. "Hmm, wa?" humde ze vragend. Wat was er aan de hand? Even bedacht ze zich dat hij wel knap was zo, haar wakker makend, en met zijn opvallende ogen.

Echt duidelijk antwoord kreeg ze niet van Ravenpaw. Ze knipperde toen hij opnieuw aandrong dat ze mee moest, dat ze iets moest zien. Hij duwde haar ietwat omhoog en met een zucht kwam ze overeind. Ze gaf een aantal likken over haar vacht heen, en knikte met een heel klein glimlachje toen de ander zei dat hij prooi voor haar had. Dat was.. lief van hem, dacht ze. "Mag ik dat dan opeten, of moet het mee?" Hij had namelijk nogal aandringend geklonken, alsof er haast in zat. Haar ambere ogen keken hem vragend aan, terwijl ze een gaap onderdrukte van de slaap die nog niet uit haar lichaam was. Ze vond het geen probleem om haar eten mee te nemen, normaal hield ze toch niet zo van ontbijten en sloeg ze dit nog wel is over.

Ze zou eerst mogen eten en opnieuw knikte ze naar hem. Kort keek ze naar de muis voor haar en toen naar hem, met de stille vraag in haar ogen of hij niet ook wat wilde. Vervolgens ging ze zitten en nam ze een hap - die ze eigenlijk maar met moeite door haar keel heen kreeg, 's ochtends eten was gewoon niet erg haar ding, maar als ze het niet deed zou ze honger krijgen. Nog een tweede hap en toen vond ze het ook wel weer genoeg. Ze was nu wel heel nieuwsgierig naar wat voor ontzettend gaafs Ravenpaw gevonden had, en met rechtopstaande oortjes pakte ze het half opgegeten muisje op zodat ze deze buiten het kamp begraven kon, en keek ze haar oudere metgezel aan. Welke kant op?

Ze werd meegenomen door Raven, en zijn enthousiasme werkte aanstekelijk. Haar nieuwsgierigheid werd steeds meer gewekt en nadat ze haar prooi begraven had, gingen ze dan eindelijk op pad. Netjes liep ze achter de kater aan, waarbij ze haar uiterste best deed om zijn tempo goed bij te houden zonder over te komen als een jonge apprentice. Ze wilde ervaren lijken, alsof ze al warrior kon worden, net als hij. Ze lette heel goed op waar hij precies zijn poten neerzette, zodat zij dit kopiëren kon en er zeker van was dat ze niet zou wegzakken door de drassige Shadowclan grond.

Na een tijd lopen kwamen ze aan, en met een glinstering in haar ogen keek Dim naar hetgeen dat Ravenpaw haar aanwees. Het was een lijk, dat kon ze al zien. Maar ze had geen idee waarvan. Nog nooit eerder had ze dit dier gezien. Ze vond hem prachtig, ook al was hij al aan het vergaan. Een zachte gasp weerklonk toen ze de takken op zijn hoofd bekeek die Ravenpaw beschreef. Wauw, wat gevaarlijk moest hij zijn geweest. Haar ogen gleden naar de benen van het dier. Hij had hoeven, al wist Dimpaw niet dat dit zo heette. Ze snuffelde eraan, waarna ze kort haar pootje erop zette. Het was hard, niet zoals de rest van het lichaam. "Echt ziek toch?" hoorde ze toen en een aantal keer knipperde waarna ze Ravenpaw aankeek. Ze knikte stilletjes; ze was zo onder de indruk van dit dier, dat ze niet zo goed wist wat ze moest zeggen. "Hij is prachtig," fluisterde ze. "Hoe heet hij?" De manier waarop ze haar vraag stelde was kinderlijk - even vergat ze helemaal groot te zijn, en werd ze helemaal meegesleept in haar jonge verwondering.

Ze spitste haar oren toen Ravenpaw een naam zei. Deathbringer. Hierop knikte ze bedenkelijk; het leek haar een toepasselijke naam voor het dier. Ze had hem graag gezien terwijl hij leefde, hoe was hij toen geweest? Dominant, woest, vol met furie? Ze zag het al voor zich, hoe dit dier naar hen zou grommen mocht het nu nog leven. Hoe het hen opjagen zou. Een rilling van goede spanning trok door haar lichaam - spannende verhalen vond ze alleen maar leuk. Toen Ravenpaw haar aanwees hoe groot de ribben van het dier waren, knikte ze opnieuw. Ja, dat was haar ook opgevallen. "Hij zou vast veel vlees gegeten hebben, als zijn buik groot was," dacht ze hardop na. Met een ruk keek ze op toen hij zijn volgende idee voorstelde. Holy shit, dat was gaaf. Zolang het maar niet in haar eigen nest terecht kwam, want hoe mooi en leuk ze het ook vond, ze was erg gesteld op haar nest hoe die nu was en dacht niet dat deze botten erg functioneel waren. Maar voor de den zouden ze extra stevigheid bieden. "Ik ken Acornstar niet zo," gaf ze toe op zijn laatste opmerking. "Is hij zo saai dan?" vroeg ze nieuwsgierig.

Ze keek, wellicht een beetje onder de indruk, toe hoe de oudere apprentice op het dier klom. Het was allemaal niet erg stabiel; waarschijnlijk lag dit dier er al lang. Ze knikte scherp op de woorden van Raven. Ja, dit was een tweebeen-eter, dat kon niet anders. Ze snuffelde voorzichtig aan het bek van het dier. Ze zag geen grote punt tanden, bedacht ze zich. Dat was opvallend, want haar tanden leken haast scherper te zijn. "Kijk," murmelde ze terwijl ze de tanden aanwees. Wat had Raven hierop te zeggen? Die had vast meer kennis over gebitten dan zij.

Toen ze vroeg over de saaiheid van Acornstar, kreeg ze een gepassioneerd antwoord terug. Een zachte lach verliet haar bek toen hij begon over een theorie om Riverclan dood te vervelen. Eerlijk gezegd had Dimpaw nog niet alles meegekregen over wat Crystalstar dan fout gedaan had. Dit toegeven wilde ze echter niet, dadelijk vond hij haar nog stom, jong, onervaren. "Ik ook," sprak ze dan ook, al miste haar stem dezelfde power die in de zijne zat. Immers was zij nog te jong geweest om mee te gaan op de gathering toen deze geweest was. "Hoe zou je hun aanvallen?" vroeg ze toen.

Ze keek op naar de intellect van Ravenpaw. Hij kwam met een heel goeie verklaring waarom de tanden zo waren; om botten plat te malen. Ja, dat moest het zijn. Haar blik gleed terug naar de buikinhoud van het dier, maar zag hier niet zo snel botten terug - en ze was niet van plan te gaan graven. Waarschijnlijk had hij ze toch zo plat gemalen, dat je er niets meer van zag. "Wij hebben scherpere tanden, maar wij kunnen ook geen botten fijnmalen," knikte ze uiteindelijk instemmend. Het was ongebruikelijk voor haar om zoveel woorden te gebruiken, maar op de één of andere manier wist de ander dit bij haar uit te lokken.

Met een ontzettend geïnteresseerde blik keek ze naar de apprentice toen hij zijn battle tactics aan haar ging uitleggen. Ze kon zich al helemaal voor zich zien hoe dit zou uitspelen - de tekeningen die hij maakte hielpen hier ook bij. "Hoe zou je scouting patrol niet gepakt worden?" vroeg ze, al kreeg ze toen een goed idee. "Misschien als ze vooraf door de modder gerold hebben op Riverclan gebied, zodat zij hun geur aannemen," bracht ze zachtjes in. Ze trok met haar oor toen de ander zei dat hij Crystalstar wel een leven af wilde nemen. Daar had ze zelf haar twijfels bij - dat mocht immers niet volgens de code. Nu was ze niet zo'n ontzettende regelklever, maar zolang ze het gevecht wonnen, hoefde er geen levens afgenomen worden, toch? Ze uitte deze gedachte wat ongemakkelijk; "Waarom precies een leven afnemen?"

Er werd op haar woorden geknikt en heel subtiel vergrootten haar ogen zich iets. Ravenpaw was het met haar eens.. Hij was al bijna warrior, maar ze had iets gezegd wat hem beviel - dat vond ze heel fijn. Ze knipperde een paar keer om haar blik weer wat neutraler te krijgen. Het samensmelten met de schaduwen vond ze prachtig klinken. Ze had daar al wel kennis mee gemaakt, maar helemaal onder de knie had ze het nog niet. Dimpaw trok met haar oor toen het ging over Crystalstar, waarbij Ravenpaw toegaf dat hij misschien wat te fel gereageerd had. Ah, dus hij stond ook niet per sè te popelen om een ander het leven te ontnemen - ze was daarin dus niet vreemd. Gelukkig maar. Toen het ging om haar mentor, knikte ze. "Ja, Moonflow heeft de basis van zo'n beetje alles met me doorgenomen tot nu toe," sprak ze, haar stem niet al te enthousiast. Ze hield er immers niet van om toe te geven hoe weinig ze eigenlijk nog wist.

Moonflow was haar mentor en die had net de basis doorgenomen met haar. Ze klonk er niet heen enthousiast over. "Vanwaar de terughoudendheid? Leert ze je niet genoeg?" of was het iets anders? Ravenpaw had ineens een idee. "Ik leer je wat." zei hij toen vastbesloten. Als ze alleen de basis wist dan was alle oefening welkom toch? "Dan gaan we samen jagen, we zien wel of we iets vangen." zei hij nonchalant. Misschien dat het makkelijker ging voor Dimpaw als hij het een beetje casual bracht. Hij tikte haar aan met zijn staart. "Ik weet een plek waar je gegarandeerd iets kan vinden. Zeg doei tegen Deahtbringer, we gaan jagen." de kater liep voorop naar de plek waar hij altijd prooi wist te vinden. Kleine muisjes in hun holen. "Je lijkt me wel snel Dimpaw, kan je ruiken welke prooi hier zit?" vroeg hij toen ze in de buurt waren.

Het was niet dat Moonflow haar niet genoeg leerde, het was enkel dat Dimpaw meer wilde. Ze wilde ouder zijn, verder zijn, slimmer zijn en sterker zijn.. Zoals Ravenpaw. Ze schudde haar kop op zijn vraag, maar ging hier verder niet dieper op in. Emoties delen was niet haar sterkste kant, al helemaal niet bij anderen die ze eigenlijk nog maar kort kende. Ze knikte op zijn voorstel, al wat meer enthousiast gemaakt. Jagen met hem, dat leek haar leuk en leerzaam. Haar oortjes spitsten op toen ze aangetikt werd en ze liep vlug achter de ander aan, die haar naar een plek meenam. Nog even keek ze om, naar de dode Deathbringer, maar vervolgens liep ze resoluut door. Toen hij haar vroeg of ze kon ruiken wat voor diertjes hier zaten, knikte ze. Dit was de prooi waar ze het meeste op jaagde - al was het vangen nog niet vaak gelukt. "Muizen," sprak ze, zelfverzekerd, waarna ze hem aankeek.

Dimpaw volgde hem snel en samen slopen ze door de struiken van het territorium heen. Ze had al snel door waar ze naar op jacht waren. Een simpel prooidier, maar wel een hele snelle. Maar eerst testen of die neus van haar wel werkte. Maar dat deed die. Dimpaw gaf het goede antwoord en Raven grijnsde. "Goed zo," zei hij toen zachtjes. Zijn blik ging naar de grond, kijkend waar de bladeren verschoven waren of waar je beweging kon zien. "Je weet hoe de jachthouding enzo werkt toch?" hij nam aan van wel, dat waren basis dingen die ze vrij snel er in stampte. "Er zitten hier sowieso kaulo veel muizen dus het moet je lukken om er eentje te vinden, dan kan ik zien hoe je het doet." legde hij uit. Dan kon hij daarna kijken wat er anders moest, of niet. Wie weet ving ze wel in een keer een muis. Dan zou ShadowClan goed eten vanavond.

Haar oren spitsten zich op het zachte compliment van de kater. Een lichte blos trok over haar wangen heen, en haar blik focuste zich resoluut op haar poten. Ze was gevoelig voor complimenten, vond het lastig ze te ontvangen maar tegelijkertijd ook heel fijn. Ze knikte op zijn volgende vraag, waarbij ze zichzelf in de genoemde jachthouding liet zakken. Haar lichaam gestroomlijnd aan de grond, haar spieren strak. Haar staart in de lucht, zodat deze niet over de grond heen zou slepen. Van onder haar wimpers keek ze op naar de ander. Vond hij het goed zo? Vervolgens knikte ze op zijn volgende opmerking. Een heel klein lachje trok aan haar lippen om zijn woordkeuze. Echter moest ze zich nu gaan focussen op het vangen van een muis. Ze rook zachtjes aan de lucht, en probeerde de geur via de grond te volgen. Haar oren waren gespitst om ieder klein geluidje op te vangen. Ze hoorde wat scharrelen, knabbelen. Met grote pupillen en zachte stappen volgde ze het spoor.