The first wind of Winter

Na haar gesprek met Cryststar had ze even wat geprobeerd te slapen. Ze was in een storm bij haar gekomen en deze storm was gezakt toen ze haar ogen gesloten had. Helaas was de storm in haar nog altijd aan het razen. Ze had haar vriendin iets grootst verteld.. iets waarvan ze al beschuldigd was. Ze was uitgemaakt tot een grote verrader maar ook als de reden van haar zoons dood. Ze was verbannen, mishandeld en zoveel meer toen ze nog in Windclan geleefd had. Shatteredice had nooit een sprankje vuur in zag gehad in haar vorige leven.. maar nu, sinds ze in Riverclan opgenomen was als een als hen.. was een vlam in haar gewekt. Ze was een nieuw leven begonnen en sinds ze wist wat Windclan nog meer had gedaan.. toen was haar eerste sprankje met wraaklust in haar gegroeid. Ze wou Windclan kapot maken, ze wou hem kapot maken.. zoals ze ook hadden bij haar. Ze wist dat ze kon rekenen op Crystalstar, net zoals zij dat ook op haar kon. Riverclan was dan niet haar bloed, maar het was haar thuis nu. De clan die haar geholpen had. Haar gered had toen Windclan haar tot haar dood had gedreven. De she-cat was na een uurtje slapen al weer wakker. De storm was al een tijdje weg maar het was nog altijd in haar hoofd. In haar lijf. Ze gaf haar kittens alle een warme lik over de kop voor ze de nursury verliet en de kille wind begroette die langs haar heen rees. De geur van Crystalstar was al vers. Zij was dus ook al vroeg uit het nest. Met dezelfde reden nu als haar? Ze liep op de leader ag en begroette haar door haar neusje zowel vriendelijk als respectvol tegen haar schouder aan te drukken. Ze zouden met z'n tweeën naar de grens gaan vandaag. Om Windclan te checken. Om te laten zien dat de tunnels echt waren. Hoewel ze niet twijfelde dat Crystalstar twijfelde dat ze hierover loog wou ze ze het haar toch laten zien. Het was immers Windclan's grootste geheim en als ze Wolfstar en Daintywhiff het hardst wou pakken dan moest het via deze weg. De weg naar oorlog.

Ze gaf de leiding aan haar vriendin- natuurlijk. Ze begon al te leren met het water, haar pootjes gingen het eerste gedeelte in het water waar het nog ondiep was, voor ze dan op de stenen sprong en deze als pad gebruikte naar de oever. Daarna namen ze direct de weg richting Windclan. Immers was dat hun doel voor deze duo patrol. Ze verliet geen seconde de zijde van Crystalstar en haar kop was als fiers als die van een leeuwin. Daar liepen ze dan samen, twee krachtige vrouwen.

Ze hoefde niet eens bij de grens te zijn om het al te ruiken. Ze kende de geur namelijk nog als gister. Dezelfde lucht die dagen lang op haar eigen pels gekleefd had toen ze haar drie zonen gered had. ''Vuur.'' Sprak ze alert. Haar ogen keken naar de donkere lucht in de verte, dit waren niet de wolken.. maar de rook. Haar hart begon razend snel te kloppen. Aan de ene kant was dit goed, aan de andere kant maakte ze zich natuurlijk ook zorgen over haar andere kinderen die nog wel in Windclan woonde. Ze hoopte dat ze veilig waren van de vlammen maar dat de rest wel branden mocht. Ze keek even naar Crystalstar zodat ze zeker wist dat ze dezelfde gedachtes deelde voor ze dan uiteindelijk haar tempo versnelde en richting de grens sprintte. Haar blauwe oog brandde als het vuur die nu vlamde op de heide. Haar wraak zal hard zijn en Starclan bleek maar zo aan haar kant te staan.

Waarschijnlijk had niemand het ooit van haar verwacht maar een moedersliefde was sterker dan wat dan ook. Haar kind was verloren geraakt door zijn te doen en voor iemand die nooit het kwade in iemand had willen zien, begon de she-cat nu zelf het kwade te worden. Als iemand je zo daarna toe kon drijven.. dan wist je gewoon dat het gene wat je gedaan had iets verschrikkelijks had moeten zijn. Ze kon niet geloven dat hij nu leider was. Nadat haar ex partner haar verbannen had van haar eigen thuis, van haar familie, was hijzelf ook vertrokken. Liet hierdoor hun kinderen al helemaal ouderloos. Hij was de meest egoïstische kat ooit, geen enkele smoes die hij nu gebruiken kon om dat goed te praten. Hij had zichzelf boven iedereen gekozen. Wolfheart had zijn positie dus overgenomen voor Gods welke reden. Het had nooit zo mogen zijn. Het kon niet. Starclan had hem niet kunnen zegenen met negen levens terwijl hij een onschuldig kind vermoord had. Haar klauwen ramde in de koude ondergrond toen ze halt hield op de grens. Ze zag in de verte enkele Windclanners een poging doen om de vlammen tegen te houden. Iets wat onmogelijk was. Het vuur was al veel te groot en daarbij was de aarde nu te hard om te graven door de kou. Crystalstar sprak, haar stem ebde weg terwijl het geluid van knetterende vonken in de verte haar oren kietelde. ''Het moet vast de mens geweest zijn.'' Sprak ze, licht hijgend van het sprintje die ze getrokken had. Haar blauwe oog nam alles op terwijl ze hier zo met de Riverclan leader stond. ''Het is te ver van het kamp, het vuur zal daar niet reiken.. maar ze zullen een deel van hun gebied verliezen.'' 'Hongersnood' echode in haar kop. Net als bij hun.. al had Riverclan nu de Sunningrock's en nog het land om op te jagen en met haar land skills kon ze haar clan nu goed bestaan. In ieder geval zou Riverclan ondanks dat ze een grote deel van hun voedselbron kwijt was nooit zo in de problemen komen als nu Windclan dat zal zijn. Haar staart zwiepte heen en weer. Windclan zou de aankomende moons zwak zijn. ''Zal het toeval zijn?'' Sprak ze, haar stem bijna een fluistering. Ze richtte haar blik pas op haar vriendin bij haar volgende woorden, ''Of zal het een straf zijn? Een teken?'' Ze hadden het gister over gehad, hun plannen waren gesneden.. en toen gebeurde dit, het kon bijna geen toeval zijn. Alles werkte nu in hun voordeel. Ze bleef Crystalstar aankijken. Wat dacht zij?