[event] Burn it

Het begon net te schemeren toen hij de geur van vuur in zijn neus voelde prikken. Was dat waarom alle prooi verdwenen leek te zijn? Hij bedacht zich geen moment toen hij er naar toe rende. Hij moest kijken wat de schade was. Of hij iets kon doen om het vuur te stoppen. Zijn ogen schoten omhoog naar de hemel. Zou StarClan hen regen schenken? Het vuur doven?

De bruine kater voelde de hitte tegen zijn gezicht komen toen hij bij het vuur stond. Hij had nog geen warriors gezien, maar het zou niet lang duren voordat rookpluimen boven het gebied te zien zouden zijn. Ze zouden het wel zien. De andere clans zouden het zien..
Er was geen tijd voor zwakte en teveel nadenken. Wolfstar was niet getraind als tunneler, maar een echte Windclanner wist hoe hij moest graven. Op een stuk afstand van het vuur begon hij als een wilde de aarde om te ploegen in de hoop zo een geul te creëren om het vuur te stoppen. Hij zou rondom het vuur heen moet graven, iets dat hij niet ging redden in zijn eentje. Om nog maar te zwijgen van de hitte en de rook die hij inademde. Hij had hulp nodig!

Elder of geen elder, niets of niemand kon haar in het camp houden. Ze was geen gevangene, Starclanverdomme, en ze voelde zich wegrotten met elke seconde die ze in die den moest besteden. Het rook er naar ouderdom en ziekte en de muren leken levende wezens die steeds dieper kwamen, steeds dichter op haar af tot er bijna geen lucht meer was om te ademen. Dat was wat ze zo gehaat had aan de tunnels, toen ze nog een tunneler was. Dat gevoel van paniek, terwijl het voelde alsof de aarde zelf haar longen binnendrong en ze naar adem begon te happen.. De jonge kattin was snel het camp uit gevlucht, poten bewegend met de snelheid van een moorrunner. Ze had zich op de heide gewaagd, de wind in haar korte vacht. Maar de wind draaide en bracht met zich iets verstikkender dan de doffe geur van langzaam uitdovende levens. Want dit was fel en intens. Meteen alert draaide Amberstorm haar hoofd; de gloed begon de hemel al te verlichten. Ze staakte haar pas, stond voor een moment als aan de grond genageld. Vuur. Daar was ze niet op voorbereid, daar was ze machteloos tegen. Machteloos. Dat voelde ze wel vaak tegenwoordig, nietwaar? Ze kon niets, want alles wat ze deed verpestte en vernietigde. Ze voelde zich het vuur dat door Windclan raasde, niks achterlatend dan ravage en verdriet, dood en onheil. Maar ze was trouw aan haar clan, zoals haar clan dat nooit aan haar geweest was. De slanke kattin draaide zich om en liep recht op het vuur af, poten nog sneller dan ervoor al voelde ze alsof met elke pas het vuur verder weg ging.

Haar bloed in haar aderen was ijskoud, zelfs terwijl het vuur haar vacht en haar huid opwarmde. Rook kwam plotseling haar longen binnen toen ze te dichtbij was en de kattin begon luid te hoesten, staakte haar pas en zakte door haar knieën in een poging verder van de giftige lucht te komen. Ze zag toen hoe Wolfstar niet zo ver van haar was, zijn poten in de grond begraven in wat Amberstorm nu al dacht een nutteloze poging te zijn om het vuur onder controle te houden. Maar ze snelde op hem af, liep hem voorbij en begon aan de andere kant van zijn geul verder te graven, de andere richting op. De aarde was zwaar in haar poten en haar longen brandden, van de intensiteit van haar activiteit en van de steeds moeilijker te ademen lucht om hen heen. Maar Amberstorm was koppig, altijd koppig, en dacht niet na over haar eigen lichamelijke ongemakken. Zij was niet belangrijk. Zij zou hier sterven, als dat moest. Maar ze kon niet toekijken terwijl Windclan in vlammen op ging. Ze had Routnose gevraagd voor haar te liegen zodat zij in Windclan kon blijven en ze zou haar leven gebruiken om op zijn minst te proberen dat het waard te maken. En ze wist dat dat een onbegonnen werk was - maar ze moest het proberen, in Starclansnaam, ze moest het proberen. Voor Windclan, en voor Routnose. Vooral voor Routnose - de enige die haar nooit in de steek had gelaten.

De eerste kat die in zijn blikveld was, was een kat die hier eigenlijk helemaal niet mocht zijn. Een kat die hij een onvergefelijke rang had gegeven. En toch was ze hier en waagde ze haar leven. Hij wist dat hij boos moest zijn, haar terug zou moeten sturen. Maar hij kon het niet. Amberstorm was gekomen om te helpen en ondanks de gevoelens die tussen hen knetterde was dit iets dat hij kon waarderen. Met elke hap adem die hij moest nemen voelde hij zijn binnenkant meer en meer weg schroeien. Heet vuur wakkerde op slechts een paar vossenlengtes van hen af. Ook Storkpaw was bij hen gekomen om te helpen graven. Dit was geen plek voor een apprentice, dit was te gevaarlijk. Dit was..

Een steen boorde zich in zijn ribben en kwaad keek hij om, om daar Rabbitcharm te zien. De kattin schold hem uit en blies hem toe dat dit een doodsvonnis was, maar ondanks die woorden begon ze te graven. Hij kon zo aan haar halen zien dat zij stukken kundiger was dan dat hij ooit zou zijn met zijn lompe kolenschoppen. Maar dit was het enige wat hij kon doen nu. Het vuur leek niet minder te worden, het liet zich niet stoppen door een paar hoopjes grond en ook hun geul zou lang niet af zijn als het vuur bij hen zou komen. Hij moest het afblazen. "Allemaal terugtrekken! Dit werkt niet. We moeten op hogere grond komen." riep hij toen naar de katten om hem heen. Ze moesten weg hier voordat ze echt teveel rook inademde of zelfs vlam zouden vatten. Wolfstar had nog nooit een kat zien verbranden, maar hij wist door de verhalen van het oude SkyClan dat het geen mooi gezicht moest zijn. Hij wenkte Amberstorm, Storkpaw en Rabbitcharm met zijn staart mee naar een heuveltje verderop. Ze moest bidden dat StarClan hun zou zien, hun water zou sturen.. "Geef ons alsjeblieft water StarClan.." ademde de kater zachtjes en zwaar toen hij weg liep met de rest. Zijn hoofd voelde licht aan, zijn longen prikten met elke ademhaling.

Ze groef door, blind aan alles behalve de aarde onder haar poten, doof aan alles behalve het verwoestende gebrul van het vuur. Haar vacht voelde verschroeid aan, haar klauwen deden pijn - ze had er waarschijnlijk één afgebroken, maar dat kon haar niet tegenhouden. Door het zweet en de ademnood heen werkte ze door, haar wanhoop en haar adrenaline het enige dat haar rechthield. Het eerste dat ze hoorde, dat door haar waas heen kwam, was toen Wolfstar hen toeriep om terug te trekken. Natuurlijk, de lafaard, natuurlijk. Opgeven. Hun clan laten branden terwijl hij met zijn staart tussen zijn poten stond toe te kijken. De jonge kattin staakte haar activiteiten voor een seconde en keek op - zag de katten die aan zijn zijde stonden, aan zijn kant van de geul. Niemand was tot bij haar gelopen om aan haar kant verder te graven. Stelletje hielenlikkers dat ze waren. "Nee, ik ga niet toekijken hoe Windclan brand!", riep ze boos terug, de weerkaatsing van het vuur in haar groene ogen een hete tegenstelling tegenover de dode kilte die er de laatste tijd in gestaan had. Ze kon niet toegeven dat de adrenaline, dit levensgevaar, haar levend deed voelen, voor het eerst in zo lang. En hoe machteloos ze zich ook voelde, een deel van haar voelde zich opnieuw nuttig, alsof ze kon helpen, alsof ze een verschil kon maken. Want dit gevaar was niet iets dat zij aan Windclan gegeven had, dit was niet iets waar zij een poot in gehad had. Ze was aan de juiste kant, voor de verandering, ze was de beschermer in plaats van de verwoester. En ze zou niet opgeven, ze zou niet toekijken hoe de verwoesting toch verderging. Met hernieuwde vechtlust begroef ze haar poten opnieuw in de grond, verdergravend, proberend het vuur terug te dwingen met haar koppigheid. Dat hij maar bad aan de sterren die koud en gewetenloos op hen neerkeken. Starclan had hen nooit geholpen; maar misschien dat hij dat niet zag, gezegend als hij was met zijn negen levens en zijn aureooltje. Amberstorm werd niet neergedrukt door zulke nietszeggende "giften". Zij zag Starclan zoals ze waren - wreed en koud en onverschillig. En geen enkele dode kat zou hen nu van het vuur redden, daar was ze zeker van. De enigen die hen konden redden waren zij, hier op aarde, warmbloedig, met verschroeide vacht en doodsangst in hun botten.  

Met een snelle tred liep ze verder richting het kamp. Ze had eerder die dag een goede jacht gehad, een groot konijn. De jonge moor runner was een uitstekende jager, het was dan ook het enigste waar ze goed in was. Ze was snel en lenig en kon zich goed een weg banen in de heide. Soms verloor ze haar balans, maar dat was vaker als ze op een oneven pad was. Even trok ze met haar oren terwijl de oude gedachte van vroeger aan haar hersens begonnen te knagen. Ze schudde even gebaarloos haar kop. Daar mocht ze niet meer aan denken. Ze was een windclanner, door en door... En geen druppel halfclan bloed zou dat veranderen.
Het enigste wat ze tot nu toe had geroken was het verse bloed van haar prooi, daarom was ze dan ook licht verbaasd toen een nieuwe geur een intrede maakte. Langzaam kwam de rossige poes tot een halt, waarna ze de prooi uit haar bek liet vallen. Met een halfopen mond begon ze de lucht te proeven. Was dat... Rook? Haar oren wipten even op waarna ze al snel omkeek. Toen de grijze rook op haar netvlies verscheen, kwamen haar haren overeen en haar spieren meteen in actie. Hart voor logica en geen oog voor veiligheid, zo was zo altijd al geweest.

Hoestend kwam ze tot een stilstand toen ze over het heuveltje was. Met grote, ronde ogen staarde ze dan ook naar het tafereel. Vlammen dansten over het heidegras heen, een waarlijk griezelig beeld. Kort slikte ze even, waarna ze al snel moest hoesten van de rook die haar longen vulde. Ze moest weten dat niemand erin zat. Zo was ze, altijd al geweest. Toen de vos windclan had aangevallen had ze haarzelf ook opgeofferd om de honden weg te leiden. Haar gedachten hadden geschreeuwd om het niet te doen, maar in haar hart had ze altijd geweten dat ze het wel moest doen. Zo was het nu ook... Want toen ze een silhouette door de vlammen en rook zag, spande ze haar spieren aan en sprinte ze de heuvel af. Zigzaggend cirkelde ze rond zodat ze dichter bij de hete zee kon komen. Ze polste de situatie even, waarna haar lichaam even verkrampte om een zware hoestbui vrij te laten. Kort schudde ze haar kop waarna ze naar voren sprong en het gebied scande. Amberstorm. Ze twijfelde geen seconde voordat ze een paar sprongen dichter nam, nog steeds afstand houdende van de vlammen. Al haar instincten schreeuwden het uit om het op een lopen te zetten, maar ze wist dat ze ertegen moest vechten. De gestreepte kat was een moeder, ze had een familie. Burnet kon haar hier niet laten. Eenmaal ze wat dichter was, kon ze zien wat de bruine kattin aan het doen was. Was ze aan het graven? "Amberstorm!" schreeuwde ze naar de ander toe. Haar longen branden, iets dat een nieuwe hoestbui opwekte. Ze hapte naar adem en sprong naar voren waarna ze een poging waagde haar lichaam tegen de ander te gooien, een actie om de ander weg te halen van haar hopeloze actie. Het was een poging, niks meer. Burnet was zwak, mager en klein. Ze wist heel goed dat ze niet veel kon doen... Maar ze moest wel iets doen. "Ga!" Woede danste in haar ogen. Niet alleen voor de ander, maar ook voor dit alles. Voor haarzelf, haar nutteloze zelf. Ze kon niks doen, enkel hopen en haar angsten onderdrukken.

Hij trok zich terug met de rest. Althans, dat was wat hij dacht want toen hij achterom keek zag hij dat Amberstorm nog bij het vuur stond. Hij vloekte. Maar hij stond als aan de grond genageld. Zijn ogen gingen naar Rabbitcharm. "Ga d'r halen," sprak ze fel tegen hem. Ze had gelijk. Hij was de vader van haar kinderen. Van hun kinderen. Hun kinderen konden geen ouder verliezen. Niet vanavond. Hij knikte naar Rabbitcharm. "Hou de rest veilig op afstand, alsjeblieft." vroeg hij toen aan de poes.

Toen schoot hij naar voren en langs hem heen zag hij nog een witte vlek flitsen. Het was Burnetbliss die net iets eerder bij Amberstorm was dan dat hij was. Ze beukte tegen de gestreepte kattin aan, maar het leek wel alsof er geen beweging in haar te krijgen was. Wolfstar maakte zich boos. Hij keek Burnetbliss aan. "Ga terug! Het vuur is te heet." schreeuwde hij gevolgd door een hoestbui. Hoe meer heide verzwolgen werd door vuur, hoe dikker de rookpluimen leken te worden. Het zou niet lang meer duren voordat het vuur bij de 'geul' zou zijn. Wolfstar pakte Amberstorm bij haar nek. Ze mocht dan wel een volwassen warrior zijn, hij was nog altijd groter en sterker dan dat zij was. Hij begon haar weg te slepen van het vuur.

Maar toen keerde het element waar WindClan op gebouwd was zich tegen hem. De wind draaide en blies de vurige zee met een boze bries naar voren toe. Wolfstar voelde zijn gezicht warmer worden dan ooit, voelde hoe zijn snorharen wegschroeide en hoe zijn longen zich opnieuw moesten vullen met de rooklucht. Sterretjes verschenen voor zijn ogen maar hij mocht niet opgeven van zichzelf. Hij zou de moeder van zijn kinderen niet laten versterven in een vuur. Ondanks de leugens, ondanks de haat. Het mocht niet.

Zwarte vlekken vermenigvuldigden zich maar hij kreeg Amberstorm weg. Sleepte haar voort tot hij niet meer kon. De groep katten was niet ver meer. Hij liet Amberstorm los. Wolfstar draaide zich om, wou terug lopen naar Rabbitcharm en Storkpaw om te kijken hoe het met hun ging maar ineens voelde hij zijn poten zwaar worden. Hij wankelde en viel aan de grond, hevig ademend. De kater vocht om zijn gouden ogen open te houden, om meer lucht in zijn longen te krijgen. Het voelde alsof hij onder water werd gehouden en aan het stikken was. Maar hij lag gewoon op het gras. Wild maaide hij met zijn laatste kracht met zijn poten. Misschien als hij zich uitstrekte zou hij wel meer lucht krijgen. De nodige zuurstof kwam niet. Wolfstar sloot zijn ogen en wist dat hij weer een leven ging verliezen nu.

Maar Amberstorm was veilig. Ze zou veilig zijn.

Amberstorm keek niet op toen ze haar naam hoorde, wetend dat het enkel iemand was die haar tegen zou willen houden. Maar de oorsprong van de roep was niet iemand die ze verwacht had; de witte blur van vacht die plots in haar gezichtsveld kwam en haar toen aan de kant leek te willen beuken bracht haar voor een seconde van haar stuk. Burnetbliss, wat deed zij hier? De kattin was niet sterk genoeg om de koppige elder aan de kant te duwen; het leek bijna alsof ze de duw niet eens voelde. Een frons verscheen op haar gezicht en ze duwde terug, de jongere kattin verder van het vuur weg. Maar toen was het een sterkere gedaante die opdook en haar ruw bij haar nek nam, alsof ze slechts een kleine kitten was. Amberstorm vocht terug, krabte en duwde en beet in een poging om te blijven staan. Rook kwam haar longen binnen met elke ademtocht en ze hoestte, luid, voor een moment haar gevecht moeten staken terwijl ze probeerde zuurstof binnen te blijven halen. Maar Wolfstar was natuurlijk veel sterker en veel groter, en haar stribbelingen konden niet voorkomen dat hij hen beiden wegsleepte van de hitte van het vuur. Amberstorm haalde diep adem maar ademde enkel rook. Ze voelde haar zicht verslappen en haar klauwen waren niet langer gefocust. Uiteindelijk vielen ze beiden neer, nadat de leider geen kracht meer in zijn poten leek te hebben om hen recht te houden. Haar flank zwoegde; haar ogen waren gesloten en haar vacht plakte aan haar lijf in zweet. Ze ademde, zuurstof, ook al hing de geur van rook nog zo zwaar in haar longen en voelde ze haar keel raspen bij elke ademhaling. Maar de kater aan haar zijde leek minder geluk te hebben, leek meer rook ingeademd te hebben. Amberstorm had geen kracht om zich recht te zetten, om hem aan te kijken. Haar hart klopte in haar keel en haar hoofd draaide als een tornado om zijn eigen as. Waarom, waarom was hij haar het vuur uit komen trekken? Hij had zijn leven moeten houden en dat van haar laten wegbranden. Zij deed toch niets anders dan verwoesten en hij moest er zijn voor zijn kittens - voor hun kittens. En nu, wat was nu opgelost? Het vuur raasde verder, alsof hun inspanningen en hun opofferingen ongemerkt waren. En ze hoorde nog iets, een laag gebrom dat ze meer leek te voelen dan effectief te horen - hoorde ze het zelfs echt, of was het de ruis van haar bloed in haar oren terwijl ze hier lag, zo nutteloos, terwijl Wolfstar naast haar aan het sterven was?

Amberstorm duwde enkel koppig terug, waardoor ze even onhandig op haar zij viel. Burnet was niet de grootste en was eerder gebouwd voor snelheid dan voor kracht. Haar vrouwelijke lichaam was tenger en breekbaar. Even snoof de kattin waarna ze met een snelle beweging overeind krabbelde. Hoe dan ook kwam er een derde kat tevoorschijn. Wolfstar was niet al te blij en beval haar dat ze terug moest. Even slikte ze, maar al snel knikte ze met wat tegenzin waarna ze zich omdraaide. Nu pas zag ze de andere twee gestaltes hogerop de heuvel. Met een paar snelle, soepele sprongen rende ze naar het hogere gebied. Eenmaal aangekomen bij het duo kwam er een nieuwe hoestbui vrij. Ze draaide beleefd haar kop weg van de anderen en kneep haar helderblauwe ogen tot spleetjes door de pijn in haar smalle borstkasje. Ze probeerde te slikken, maar haar mond was kurkdroog, het was pijnlijk. Toch probeerde ze het allemaal aan de kanten te duwen zodat ze zich kon focussen op wat er werd gezegd door de twee gevlekte kattinen. Nadat Rabbitcharm haar instructies had gegeven, keek de rossige poes even op. Ze twijfelde even en volgde de mooie poes enkel even met haar blik. De ander was ook niet al te groot, ze was vast niet veel sterker dan zij was. Ze keek daarom om naar de apprentice en knikte. "Doe wat ze zegt, ik blijf hier en help waar ik kan," ze deed een poging om haar stem kalm te houden, maar ergens wist ze dat de ander het toch zou merken dat ze bang was. Ze knikte even naar de jongere kattin voordat ze zich omdraaide.
Ze spande haar spieren aan en sprong al snel bij de gevlekte warrior. De mooie poes had al heel wat werk gedaan, maar Burnet wist dat ze sneller zouden zijn met twee. Kort probeerde ze oogcontact te maken met de andere waarna ze haar lichaam tegen de gestreepte warrior duwde en haar greep beet. Ze gaf steun aan het lichaam en probeerde het gewicht deels van Rabbitcharms lichaam af te nemen. Zo zouden ze sneller kunnen gaan. Ze hoopte enkel dat de ander dit zou apprecieren. Ze had ook een poging kunnen doen om hun leader te gaan halen. Maar de young warrior wist dat ze de grootte tom-cat nooit in haar eendje zou kunnen verplaatsen. Dit was de enige manier waarop ze zich nuttig kon maken.