Dungeons and Discords

Iedereen deed zo overdramatisch. Iedereen liep door elkaars problemen heen en ze waren allemaal in paniek omdat hun kamp recent overvallen was door twolegs. Van de Elite had hij tenminste meer verwacht, maar hij genoot er wel van eerlijk gezegd. Hij was nog maar een kitten misschien en hij had niet echt grote problemen zoals de rest. Hij moest alleen maar lachen van iedereens stress, van al die nerveuziteit die er heerste. Ze waren bang vanbinnen, en ze liepen door elkaar. Ze zochten naar een nieuw thuis, en hij vond het maar al te grappig. Ze waren allemaal een stel idioten, maar wel erg entertainend. Ziend wat ze allemaal zaten te doen- elke keer kwam hij een ander resultaat uit, en dat was pretty cool als hij eerlijk moest zijn. Het was misschien niet het leukste om hedendaags te doen, maar het was iets. Hoe dan ook, een rode poes kwam langsgelopen. Het was die ene dochter van de leidster, die dat aan het discussiëren was met de andere belangrijke Elite katten toen zijn moeder er aan ging en in een eeuwige slaap viel, waar hij nog steeds zo blij om was. Zijn moeder was een mislukking, een misvormsel. Misschien niet fysiek, maar wel mentaal. Ze had de Elite verraden. Gelukkig was die nu dood, waarschijnlijk ergens aan het wegrotten in de bevroren hel, daar waar ze moet zijn. De kater zou wel een goede Bloodclanner worden in zijn eentje. Hij zou de beste worden, de allerbeste. Op een dag zou hij dan misschien heersen. Dan zou hij op de troon zitten van de Elite en zou hij een schapen naar een nieuwe, betere, chaotischere versie van wat het nu is. Diegene die aan hem zouden twijfelen zouden sterven, diegene die buitengesloten werden omdat ze anders waren dan de rest zouden op te top staan, naast hem, dat was zijn toekomstplan. Het zwarte katertje gniffelde eventjes toen hij er aan moest denken, aan zijn geweldige toekomst. Maar maar, de rode poes hmm? Well, hij sloop achter haar aan. “Auraaaa!”, begroette hij haar met een vrolijke stem, maar met een verveelde blik en toch weer een glimlach. “Wat sta je te doen?”


+Aura

Hun kamp was overvallen. Ook al zou Aura het nooit toegeven aan de katten om haar heen, toch had het een bepaalde impact achter gelaten. Haar poot was ontstoken geraakt door het Twolegding dat haar geschampt had en het was een paar dagen erna nog steeds blijven bloeden telkens als ze druk zette op haar pootje. Ze had het verborgen proberen te houden voor Cheriey omdat ze zich had herinnerd hoe erg de she-cat in paniek was geraakt toen alles gebeurd was en ze haar niet meer van slag wilde maken, maar een klein deeltje in haar wilde nog steeds naar haar moeder rennen zodat ze bij haar uit kon huilen. Aura wist echter dat dat niet was hoe een Elite cat zich moest gedragen en dus hield ze zich groot, haar kille masker op haar gezicht zoals iedereen het van haar gewend was. Ze liep hun tijdelijke kamp binnen toen haar aandacht getrokken werd door een stem. Aura keek over haar schouder en zag daar Nehzoda, de kat wiens moeder nog geen drie manen geleden overleden was. Ze wist nog hoe ze hadden staan discussiëren over een nieuwe voogd voor hem en hoe hij dat af had gewimpeld, alsof hij alles wat op zijn pad kwam al aankon. Aura moest eerlijk toegeven dat ze normaal gezien niet veel met kittens had, maar deze trok wel haar aandacht. “Wel, wel, wie we daar hebben,” sprak ze geamuseerd. Ze haalde haar schouders op bij zijn vraag. “Ik was net klaar met mijn training en wilde hier wat uitrusten voordat ik weer zou gaan jagen.” Ze keek hem met haar groene ogen kil aan. “En wat waren jouw plannen voor vandaag?”