Nobody can make you feel inferior without your permission

Hoewel Iroh nu bij Twolegs woonde en zich had aangepast aan hun leefstijl was het niet zo dat hij soms niet terugkeerde naar zijn oude leven. Zijn Twolegs waren gemakkelijk wezens die enkel wilden dat hij ’s avonds op tijd terug zou zijn, maar dan ook met de beste bedoelingen. Iroh kon zich geen beter nest bedenken dan het plekje tussen de achterpoten van zijn Twolegs, al was er een deel in hem dat soms verlangde naar de oude dagen dat hij moest zoeken voor een slaapplek en zijn eigen warmte moest vinden. Iroh was zijn wilde haren nog niet helemaal kwijtgeraakt en ondanks het feit dat hij al aardig op leeftijd begon te worden, maakte hij er nog steeds een gewoonte van om om de zo veel tijd een wandeling te gaan maken. Hij moest toegeven dat hij het iets minder vaak deed dan vroeger, maar voor een oudere kat was hij er nog steeds vaak op uit. Iroh’s gedachten werden naar zijn achterhoofd geduwd toen hij het park in zicht zag komen. Hij ging hier meestal niet vaak naartoe omdat de kans dat hij BloodClanners tegenkwam veel te groot was, maar soms waren er van die momenten dat hij zichzelf niet kon beheersen en dat hij er dan toch weer stond. De kater nam de geuren in zich op en rook slechts een vage hint van BloodClan. Hij liep naar een bankje toe en sprong, waarna hij onhandig zijn ietwat dikke lijf naar boven begon te werken. Hijgend en puffend zat hij uiteindelijk op het bankje en een tevreden glimlach verspreidde zich om zijn lippen terwijl hij voor zich uit keek naar het mooie uitzicht voor hem.

Waar zou vandaag hem nu weer naartoe leiden? Zijn poten brachten hem overal, op vele verschillende plekken. Soms eens op de verkeerde plek, maar dat gebeurde niet al te vaak.  Hij was nog jong en zijn bouw was klein en lenig, waardoor hij meestal wel kon ontsnappen uit de greep van slechte klauwen. De witte tom was deze keer gekomen in een twoleg park belegd met stenen paden en een paar grasperkjes er rond. Verderop zag hij een veel oudere kater zitten op een bank en hij rook naar Kittypet. Meeste Kittypets waren wel vriendelijk in zijn ogen en daarom stapte hij ook naar de oude tomcat toe. Zijn blauwe ogen werden groot van nieuwsgierigheid maar voor de rest was niet veel emotie te vinden op zijn gezicht. Binnenin wel erg benieuwd wat er zou gebeuren, waarom zijn poten hem hebben geleid naar dit park. Zijn kopje zat vol van vragen, want hij vond in alles een betekenis, dat was waarom reizen ook zo fijn was.

Het was natuurlijk wel een kleine risico dat hij nam om hier naartoe te komen. Buiten het feit dat hier veel rogues te vinden waren en zo nu en dan een kittypet kwamen hier voornamelijk BloodClanners. Het was hier wel een stuk veiliger dan iets dieper in hun territorium en Iroh was sowieso niet heel erg bang aangelegd. Hij wist zijn mannetje wel te staan als hij uitgedaagd werd en dus had hij niet echt veel schrik om hier alleen te zijn. Zijn amberkleurige ogen gleden naar opzij toen hij een geluid naast zich hoorde en zijn blik kruiste die van een jonge rogue die op een nieuwsgierige manier naar hem keek. Iroh wierp hem een warme blik toe en schoof wat op zodat de rogue naast hem kon gaan zitten als hij dat wilde. Hij knikte een begroeting en besloot vervolgens om het gesprek te starten met: “En wat brengt jou hier op dit toch wel afwijkende pad van het rogue territorium, jonge kat?” Zijn warme blik bleef naar de kater gericht terwijl hij wachtte op antwoorden.

De oudere kater verzette zich wat en maakte daardoor plaats voor hem om te gaan zitten. Daardoor sprong de witte tom zachtjes op de bank om zijn kleine, uitgeputte lichaam op gemak te stellen. Zijn poten huiverden nog een beetje van de koude en van al die inspanning maar hij relaxte zich wat. De kittypet naast hem vroeg wat hem hier heeft gebracht en veel kon hij niet zeggen door zijn spraakprobleempjes, zeker met de koude deed zijn keel alleen nog maar meer pijn. “I-ik ontdek g-graag”, was zijn enigste antwoord en het was vrij simpel. Meer kon je ook niet verwachten van de kleine kater. De rogue had zijn leven alleen maar besteed aan ontdekken en bezoeken en wat dan ook. En dat allemaal nog in zijn eentje, want veel vrienden had hij niet. De kater was ook wat verlegen en dat hielp al zeker niet, maar hij deed toch zijn inspanningen om anderen te ontmoeten, zoals nu.

De kater zei op een stotterende toon dat hij graag ontdekkingen deed en Iroh keek hem met een warme glimlach aan. “De beste reis is een reis waarvan de eindbestemming nog niet vastgelegd is,” sprak hij op een wijze toon tegen de rogue. “Je vertrekt, je bewandelt het pad en je weet niet waar dat je zal belanden of wie je op je pad zal ontmoeten. Als ik nog genoeg kracht had in mijn oude botten zou ik zeker de reis naar de bergen eens maken.” Het lag niet alleen aan de kracht die hij had in zijn botten, al speelde dat zeker wel een grote rol. Het waren ook zijn Twolegs die hij niet achter zich wilde laten. Zijn Twolegs waren ook de jongsten niet meer en Iroh had het goed naar zijn zin bij hun, dicht in de buurt van het woud zodat hij toch nog kans had om andere katten te ontmoeten die niet opgesloten zaten in nesten. Begreep hem niet verkeerd: hij vond de andere kittypets zeker aangenaam in omgang, maar het was veel leuker om een Clan kat of een rogue te ontmoeten zodat hij naar hun verhalen kon luisteren. “Dus je hebt geen vaste woonplek?” vroeg hij met een glimlach aan de kater naast hem.

De reis van vandaag had hem bij een wijze kittypet gebracht. Zijn hele leven was een reis; hij wist nooit wat er ging gebeuren of waar hij terecht zou komen, dat was de waarheid die hij in de ander zijn woorden kon vinden. Ook vroeg deze met een glimlach ofdat hij geen vaste woonplaats had. De witte kater knikte omdat dat waar was. Heel het gebied, waar hij ook was, was zijn thuis. Want thuis was waar je hart was en bij hem was dat overal, juist niet op de plek waar hij zijn gezin verloor maar daar praatte hij niet graag over. De jonge tom praatte eerlijk gezegd nergens graag over, maar goed… Het was gewoon omdat zijn stembanden pijn deden en stotterden elke keer als hij iets probeerde te zeggen of te vertellen. En in het algemeen was hij al zo'n praat-nietje. Maar luisteren deed hij wel, en hij keek ook met nieuwsgierigheid in zijn blauwe ogen naar de kittypet ofdat die nog iets interessants te vertellen had. 

De kater gaf enkel een knikje, maar zei niks op de woorden van Iroh. Toch kon Iroh aan de blik van de ander zien dat hij Iroh niet irritant vond of dat hij er neerbuigend op neer keek. Het deed Iroh afvragen waarom de jonge kat zo stil was. Als hij jonge katten ontmoette aan de rand van het woud, dan waren ze meestal erg spraakzaam en wisten ze juist niet wanneer hun mond moesten houden. Niet dat Iroh iemand ooit zou vragen om zijn of haar mond dicht te houden, maar bij wijze van spreken. "Waarom ben je zo stil, jonge kat?" vroeg hij dan ook op een rustige toon aan de rogue. "Je hoeft voor mij niet bang of verlegen te zijn, hoor, als het dat is," zei hij met een warme glimlach, al leek de kans hem vrij klein dat de rogue bang voor hem was. Als hij één ding al geleerd had als kittypet zijnde, dan was het wel dat geen enkele kat, kittypet of geen kittypet, bang voor hem was. Zijn status werd nu eenmaal beschouwd als ongevaarlijk en in de meeste gevallen was Iroh dat ook wel, maar dat wilde niet zeggen dat hij gebruik van zich liet maken.

Hij was namelijk niet echt een prater en een grote mond zou hij nooit hebben. Hij was altijd al de stilste van zijn nest geweest, maar verrassend genoeg wel de sterkste van ze allemaal. De kater zijn blauwe ogen keken onschuldig naar de ander toe, niets zeggend. Niet omdat de witte tom niets kon zeggen, maar omdat hij niet wist wat te zeggen. In al die levensjaren moest die kittypet toch doorhebben dat er ook katten waren die niet veel praatten? Of niet veel konden zeggen? Of had die heel zijn leven binnen een tralies gespendeerd? “Hmm”, maakte hij als klein geluidje, verder niet veel verwachtend. Hij spitste zijn oren wat en keek wat rond. Dat was alles wat hij deed. Hij was niet bang, hij was misschien één procent verlegen, maar vooral wist die gewoon niet wat te zeggen.

De kater leek nog steeds niet erg spraakzaam te zijn en Iroh wiebelde met zijn oortjes. Het leek erop dat hij een moeilijke prater voor zijn neus had, maar waar een wil was, was een weg. Niemand was ooit ver in het leven gekomen door zomaar op te geven en dat was ook niet wat hij ging doen. “Zou je het misschien leuk vinden om een wandeling te maken?” vroeg hij op een vriendelijke toon aan de ander. “Ik weet zeker dat jij ondertussen al wel wat leuke plekken hebt gezien die je aan me kunt tonen.” Hij hield maar achterwege dat hij al veel ervaring had als woudkat zijnde en dat hij dus al de meeste plekken hier wel kende. Maar wie weet wist de rogue wel een plekje waar hij nog geen weet van had en dan had hij én een leuke wandeling achter de rug én hij ontdekte weer iets nieuws. Het leek hem perfect.