[Icepaw] The Monsters

Icepaw had zoals gewoonlijk het advies van haar mentor genegeerd en was buiten het kamp gegaan zodra hij naar de warrior’s den was gegaan om een dutje te doen. Hij begon aardig op leeftijd te raken en dat was te merken: hij ging meer dutjes doen dan dat hij bezig was aan zijn taken. Icepaw had echter wel respect voor de oude goedzak en wilde ook niet te veel van hem vergen, maar soms wilde ze dat ze een mentor had gekregen die haar tot het einde bleef pushen. Die haar elke dag meenam op training en haar zo lang bleef testen totdat ze erbij neerviel. Clawtongue’s trainingssessies waren niet heel lang, maar ze merkte zeker wel dat ze vooruitgang aan het boeken was. Ze had op dat vlak dan ook wel niet te klagen, maar ze wilde graag meer kunnen op korte tijd. Het liefste deed ze al haar final assesment als ze nog maar tien manen oud was, ook al wist ze dat ze dat niet kon en dat dat ook niet was wat in de warrior code stond. De kattin onderdrukte een geërgerde zucht en liep op het Thunderpath af. Ze hoorde het rommelen van een monster, maar ze was hier inmiddels al zo vaak geweest dat het haar niet meer deerde. Wat haar echter wel deerde, was een stem van een apprentice die zo te zien rond haar leeftijd was en die op een agressieve manier vroeg wat zij hier deed. Icepaw’s haren rezen in de lucht en ze richtte haar blik vurig op de kater voor haar. “Ik heb hier net zo veel recht om te zijn als jij,” spuugde ze hem toe. “Dus waarom beantwoord je je eigen vraag niet, haarbal?” Nee, ze ging geen verantwoording aan hem afleggen, niet als hij zo agressief deed. En zelfs al had hij vriendelijk gedaan, dan had ze hem het antwoord nog niet gegeven. Ze was hier niet om vriendjes te maken met katten van andere Clans, nee dankjewel.

Een licht spottende blik verscheen in haar ogen toen de ander zichzelf voorstelde als Eaglepaw. Niet omwille van zijn naam, maar omdat hij zijn Clan erbij zei. Alsof het nog niet duidelijk genoeg was waar hij vandaan kwam. “Goh,” begon ze op een sarcastische toon. “Meen je dit nu? Ik dacht dat je afkomstig was van RiverClan. Aangezien je zo naar vis stinkt. Mijn fout.” Ze rolde met haar ogen. Maar goed, hij heette dus Eaglepaw. Ze wist dat het een naam zou zijn dat ze enkel zou onthouden omdat ze deze ontmoeting met hem had gehad, maar een onbelangrijke naam bij een onbelangrijk gezicht van een andere Clan zou ze zo weer vergeten zijn. Hoewel er in haar Clan wel apprentices zaten die graag vriendschappen op wilden bouwen met katten buiten haar Clan was Icepaw zo niet. Ze vond het contact met iedereen buiten haar Clan onnodig en ging het enkel aan als ze geen andere keus had. Dat deze haarbal met een agressieve stem tegen haar had gesproken, ging ze niet zomaar aan zich voorbij laten gaan. “Icepaw,” beantwoordde ze zijn vraag op een bitse toon. “Ben je nu tevreden? Kun je nu weer lekker slapen straks?” Ze rolde opnieuw met haar ogen. “Was er trouwens een reden waarom je me zo agressief moest toespreken? Ik ben aan mijn kant van het territorium, dus ik snap je probleem niet.” Ze keek de ander afkeurend aan, met haar oortjes draaiend.

Icepaw’s vacht schoot in de lucht toen Eaglepaw haar toesprak alsof ze een kleine kitten was. Je kon veel van haar zeggen of denken, maar je mocht haar niet behandelen als een kitten. Die rang had ze achter zich gelaten toen Thornstar haar de naam Icepaw had gegeven en die naam werd gescandeerd door de rest van haar Clangenoten. Icepaw deed een paar stappen dichterbij zodat ze net niet vlak voor het Thunderpath stond en keek met vlammende ogen in de richting van de ShadowClanner. “Voor de laatste keer dat ik me herinnerde, zei ik dat ik Icepaw noemde en geen Icekit. Als je me nog eens zo noemt, dan zijn die monsters hier op het Thunderpath niet het enige waar je bang voor moet zijn,” waarschuwde ze hem nijdig. “En waarom zou ik aardig tegen je doen? Je benaderde me zelf al op een agressieve manier en zelfs al had je vrolijk gedaan, dan zie ik geen punt in het vriendelijk zijn tegen iemand die ik na vandaag toch niet meer zie.” Ze keek hem nijdig aan. “Althans, dat is toch wat ik hoop.” Ze hoopte dat ze zijn rotkop nooit meer zou zien. “Vuile stinkende moeraskat,” gromde ze in zijn richting, omdat ze heus wel had gehoord hoe hij haar had genoemd. En buiten wat woede deed het haar eigenlijk ook niks. Hij mocht haar noemen hoe ze wilde; Icepaw werd niet koud van.

“Zo lang je het enkel bij een grote bek houdt en je aan jouw kant van het territorium blijft, hoef je dat ook niet te zijn,” zei ze op een bitse toon tegen hem. Het was immers ook niet haar bedoeling om hem bang te maken, al zou ze misschien wel iets van voldoening voelen als ze angst op zijn gelaat zou zien. Zijn volgende woorden deden haar opkijken en ze trok lichtjes met haar oortjes. Ze merkte het verdriet op in zijn stem en de manier waarop hij het zei, gaf aan dat hij diegene die gestorven was op het Thunderpath goed gekend had. Icepaw was echter niet persoonlijk genoeg betrokken met hem om er op door te vragen en dus gaf ze hem enkel een knikje, al kende ze niemand die ze graag had die gestorven was door een monster. Haar scheldwoorden jegens hem leken een woedeaanval bij hem uit te lokken en kort leek hij zijn eerder gesproken woorden vergeten te zijn; Icepaw keek met een mengeling van verbazing en afschuw toe hoe hij naar haar toe kwam rennen, net op het moment dat een monster over het Thunderpath brulde. Ze kneep haar grijze ogen kort dicht, niet willen ziend hoe hij door de lucht zou vliegen als het monster zijn lichaam met een klap zou raken. Tintelingen gingen door heel haar lijf heen en toen ze na enkele seconden nog niks had gehoord, durfde ze haar ogen weer te openen. Daar stond hij, aan zijn kant van het territorium, haar met grote ogen aankijkend. “Idioot!” bracht ze woest uit. “Hebben ShadowClanners dan ook echt helemaal niks van verstand? Je had verdomme dood kunnen zijn!” Haar blik was ijzig toen ze hem op Eaglepaw richtte. “Je sprak daarnet wel op een wijze toon over monsters en de dood, maar blijkbaar heb je van je ervaringen die je hebt meegemaakt nog niet veel geleerd. Laat dit een les voor je zijn, moeraskat.” Ze schudde haar kopje naar hem en rolde met haar ogen. Stomme idioot.

Eaglepaw stond snel weer op en keek nijdig naar de apprentice aan de andere kant van het Thunderpath, die hem boos begon toe te spreken. Tuurlijk was hij een idioot, en een hele grote ook, dat besefte hij nu wel nadat hij bijna was aangereden. Maar dat was nog geen rede voor Icepaw om hem zo te noemen. Hij wist zijn mond dicht te kijken en keek boos terug naar de Thunderclanner, met vuur in zijn ogen. Toen ze begon over de hele Shadowclan, kon hij zijn woede helaas niet inhouden, en schreeuwde terug. ‘Dat ik een stomme fout heb gemaakt, betekent nog niet dat mijn hele clan geen verstand heeft!’ Zo, hem beledigen was een ding, maar zijn eigen clan, dat kon Eaglepaw haar niet laten doen. Door Icepaws volgende woorden werd hij er weer aan herinnerd wat hij voor het... ongelukje had gezegd, en ze had gelijk, helemaal gelijk. Zijn wangen werden rood, van schaamte, maar vooral van woede. Waarom moest hij zich zo laten opfokken door een pluizige haarbal, waarom? Eaglepaw gromde kort toen de apprentice aan de overkant hem weer een moeraskat noemde, die idioot van een apprentice. De jonge kater zat in zichzelf te mokken toen hij opeens stokstijf stil stond door een koude windvlaag, een ijskoude windvlaag. Was dit normaal in leaffall? Misschien, maar het leek hem sterk, dit briesje nam alle warmte weg, en liet alleen maar kou over. ‘Voe..voelde jij dat ook?’ probeerde Eaglepaw zo dapper mogelijk te zeggen, maar voelde nog steeds de ijskoude lucht over zijn pels glijden en rilde kort.

“Dus je geeft toe dat je geen verstand hebt?” vroeg ze op een spottende toon aan hem. Ze kon de woede in zijn blik duidelijk zien, maar het deerde haar niet. Hij was de stomme idioot die had geprobeerd om over te steken toen dat een monster aan kwam stormen, zij niet. Hij mocht zichzelf in de zevende hemel prijzen dat hij daar nog stond, veilig en wel. Als hij iets eerder was geweest en dat monster iets later, had het heel wat anders af kunnen lopen. De plotselinge woede tussen de twee werd weggevaagd toen er plotseling een ijskoude bries in hun richting waaide. Het verkilde Icepaw tot op het bot. Zoiets had ze nog nooit gevoeld. Het leek wel of Leafbare al aan de gang was, maar dat duurde nog minstens twee manen. Ze was echter niet van plan om net zoals de moeraskat tegenover haar bang te zijn voor het briesje en ze keek hem zo spottend mogelijk aan toen hun blikken elkaar kruisten, al was haar houding iets minder zeker dan haar blik en was ze nog steeds verkild tot op het bot door de plotselinge bries. “Stel je niet zo aan,” zei ze snibbig tegen hem. “Je bent toch zeker niet bang voor een klein, koud, onbetekenend briesje?” Ze keek de ander spottend aan, al draaiden haar oortjes wel wat ongemakkelijk toen ze het na een paar seconden nog steeds niet warmer begon te krijgen. Wat wás dat?

Eaglepaws blik werd weer boos toen Icepaw spottend antwoord gaf, hij mocht niet bang lijken. Het enige wat hij zag was de onvriendelijke blik van de andere apprentice, haar gespannen lichaamstaal viel hem niet op. Zelf stond hij aan de grond genageld toen er nog een koude bries volgde, maar zijn gezicht bleef vijandig. ‘Tuurlijk niet, het is maar koude wind, dat gebeurt wel vaker in dit seizoen!’ Eaglepaw probeerde zich zelf ervan te overtuigen dat het echt maar een briesje was, niets meer, maar het koude gevoel bleef rond hem heen hangen. De apprentice keek om zich heen, op zoek naar een plek waar de bries vandaan kwam, toen hij bedacht dat de wind nergens vandaan kwam, die was er gewoon. Wat kon de reden zijn van de plotselinge kou, die uit het niets van gekomen. De kou verkleumde hem tot op het bot en Eaglepaw kon niets anders dan rillen, hoe onbevreesd hij ook wilde lijken. Als er niet snel warmte kwam, kon hij wel doodvriezen, of zo voelde het in ieder geval. Zijn vacht was niet al te dik, in tegenstelling tot die van Icepaw, en voor een moment was hij jaloers op de warme vacht van dat muizenbrein. ‘Weet jij of dit normaal is?’ Vroeg hij arrogant en zelfverzekerd, de Thunderclanner mocht niet denken dat hij dom was.

Icepaw kon het niet laten om kort met haar oortje te trekken en spottend haar blik op Eaglepaw te richten toen hij zijn woorden sprak. “Het klinkt meer alsof je jezelf probeert te overtuigen dan mij,” zei ze op een spottende toon tegen hem. En zij maar denken dat ShadowClanners arrogantie en een onbevreesde attitude uitstraalden. Als deze apprentice diegene was die buitenstaanders van zijn territorium moest verdrijven en hij was de enige die aanwezig was in het kamp vol kwetsbare kittens wenste Icepaw hem met al de kracht van StarClan veel geluk. Deze muizenbrein kon nog geen vlieg pijn doen al zou hij het willen. Eaglepaw vroeg opnieuw aan haar iets over dat windje dat net gepasseerd was en Icepaw wierp hem een sceptische blik toe. “Ik dacht dat je net zei dat het maar een windje was en dat het wel vaker voorkwam in dit seizoen. Waarom vraag je dan nog mijn opinie als je dat al zo zeker voor jezelf hebt uitgemaakt?” vroeg ze op een bitse toon aan hem. Ze richtte haar blik naar de hemel, maar zag niks dat vreemd was of iets waar ze zich zorgen om moest maken. “En ik maar denken dat ShadowClanners dappere apprentices hadden. Maar nee, hier staat weer iemand voor me die al schrik heeft van een klein koud briesje. Dat moet ik ook echt weer meemaken,” gromde ze verveeld, haar grijze blik op hem richtend en kil met haar ogen rollend.

Chagerijnig keek Eaglepaw toen de ander zei dat hij zichzelf aan het overtuigen was, kon ze gedachtelezen ofzo? Hij maakte die opmerking maar niet, dat zou het alleen maar bevestigen, in plaats daarvan snauwde hij wat boze woorden terug. ‘Ik ben niet bang hoor, en ik versprak me gewoon’, dat ging over de vraag die Icepaw ook nog had gesteld. Hij had precies gezegd wat hij wilde vragen net, maar het was weer een domme vraag geweest. Die apprentice ging nog denken dat hij een lafaard was als hij zich hier niet uit kon redden. ‘Ik bedoelde te zeggen, “ik weet zeker dat dit normaal is.” En nog een slechte opmerking, zachtjes vloekte hij in zichzelf. Maar hij moest boos blijven kijken en zelfverzekerd blijven staan, wat hij ook was op dit moment, misschien iets té. ‘Ik ben geen lafaard! En mijn clangenoten al helemaal niet, dus hou je mond dicht.’ Zijn vader had hem vertelt dat hij dapper was, hij had in hem geloofd, dus hij moest nu ook in zichzelf geloven. Hij mocht niet gaan luisteren naar een stomme Thunderclan apprentice, al helemaal niet deze. Eaglepaw zou Icepaw is eens wat laten zien, op een ander moment als hij beter getraind was, en dan zouden ze nog wel is zien wie er hier een lafaard was. Voorlopig hoefde hij sneeuwbal niet meer te zien, zo had hij haar genoemd, een ijskoude sneeuwbal. ‘Ik moet gaan, verder de grenzen bewaken tegen nutteloze katten zoals jij’, snauwde hij boos richting de ander.

Icepaw keek de ShadowClanner met een cynische blik aan toen hij zichzelf probeerde te corrigeren. “Ja, ja,” begon ze spottend. “En StarClan heeft mij als uitverkorene uitgekozen om Thornstar op te volgen vanaf het moment dat ik mijn warriornaam krijg.” Dat klonk al even onwaarschijnlijk als de onzin die deze apprentice uitkraamde, maar dat was dan ook heel de bedoeling achter de woorden die dat ze had gesproken. Eaglepaw ging inmiddels verder met zichzelf te verdedigen en Icepaw richtte haar blik naar opzij en trok enkel met haar oortjes in zijn richting om te laten weten dat ze hem niet geloofde en dat het haar ook vrij weinig kon schelen wat hij nog allemaal zei. “Dat zal ik wel voor mezelf uitmaken als ik nog een paar ShadowClanners ontmoet, aan de grenzen of op het strijdveld,” sprak ze op een ijzige toon tegen de ShadowClanner, de ander weer cynisch aankijkend. Eaglepaw besloot dat dit het moment was om dapper te worden, want opeens sprak hij een paar beledigende woorden uit en Icepaw richtte haar aandacht nu weer volledig op hem. Ze richtte zich tot haar volle lengte – wat niet erg imponerend was omdat ze nog geen anderhalve maan uit de nursery was – en keek de apprentice indringend aan met haar grijze blik. “Ontmoet me maar eens op het strijdveld als je durft, moeraskatje,” sprak ze op een ijzige toon tegen hem, haar ogen samenknijpend en haar tanden licht tonend aan hem. “Dan zullen we nog wel eens zien wie de nutteloze kat van ons tweeën is.”

Eaglepaw rolde met zijn ogen toen Icepaw zich zo groot mogelijk probeerde te maken, maar ze leek alleen maar heel erg groot door haar pluizige vacht. Ondanks zijn korte vacht was hij groot en sterk voor zijn leeftijd, en deed hetzelfde wat sneeuwbal had gedaan. De apprentice keek haar kil aan met zijn geel-groene, en gebruikte zijn bekende blik, zijn blik van een Eagle. Hij kneep zijn ogen samen en keek haar kil, en tegelijkertijd boos aan. 'Ik kijk er naar uit, sneeuwbal,' Zei hij serieus. Ik kan niet wachten tot we weer ontmoeten... op het strijdveld.' Hij wilde al beginnen aan een nieuwe zin, iets met bloed en aan stukken scheuren, maar het lukte hem helaas niet om een doodsbedreiging te roepen. Ach ja, misschien als hij groter was, met zijn haat voor deze Thunderlclan apprentice zat het in ieder geval wel goed. Eaglepaw gromde nog even en draaide zich om. 'Tot volgende keer, sneeuwbal', fluisterde hij zodat het net hoorbaar was, en liep langzaam terug richting het kamp. Hij zou hard moeten trainen om deze Icepaw een lesje leren, maar hij was bereid om dat de doen, elk oefengevecht zou het waard zijn. Zolang hij haar uiteindelijk maar kon verslaan, zodat hij sneeuwbal kon verslaan.

Hoewel ze vooral woede voelde terwijl ze in de richting van Eaglepaw keek, verscheen er toch een kleine grijns om haar lippen toen de ShadowClanner aangaf er naar uit te zien haar te ontmoeten op het strijdveld. "Insgelijks," zei ze op een bitse toon tegen hem. Ze zou hem maar wat graag laten zien dat ThunderClan de betere Clan was en dat hij zijn arrogante ergens mocht steken waar dat de zon niet scheen. En die kans zou ze ook krijgen, nu het erop leek dat ze beiden erop gebrand waren om elkaar aan te vliegen als ShadowClan en ThunderClan ooit eens tegenover elkaar mochten staan in een gevecht. De apprentice zou nog hard moeten trainen als hij het doel wilde verwezenlijken om haar te verslaan in een gevecht, maar dat wilde niet zeggen dat zij het rustig aan kon doen. Zijn kille blik deed haar niet veel en ze ontmoette zijn uitdaging met haar kopje recht naar boven. "Tot de volgende keer, vieze moeraskat," gromde ze hem toe, waarna ze zichzelf omdraaide en terugging in de richting van haar territorium. Ze verwachtte niet dat er nog problemen zouden zijn aan deze kant van de grens en ze had wel genoeg tijd verspild: het werd tijd dat ze ging jagen.