It's a no for me

Brrr, het begon wel een beetje koud te worden. En om dat allemaal nog eens erger te maken, begonnen er allemaal rare witte vlokjes uit de lucht te vallen. Spiderkit had allemaal mos naar zichzelf toegetrokken en keek nu met grote ogen toe hoe er een klein laagje wit spul buiten de nursery begon op te hopen. Heel veel kittens renden enthousiast naar buiten en zijn oortjes gleden even in zijn nek, waarna hij resoluut zijn beslissing maakte - nope, hij bleef vooral hier. Het katertje vouwde zijn pootjes onder zijn gitzwarte lijf en verstopte zich verder onder zijn warme mosbedje, lekker dicht bij mama en ver van dat gekke witte spul.

&Winter

Winterkit ontwaakte uit een winterslaap, zo leek het wel. Een luide gaap plus een heel schattig piepje ontsnapte zijn keeltje. Hij giechelde zachtjes en smakte wat met zijn bekje voor hij zich is goed uitrekte. Tot zijn spijt was het nest waar hij in lag niet helemaal gevuld, of iedereen was nog aan het slapen. Hij kon ze wel wakker maken, maar hij voelde er net wat meer voor om een beetje rond te lopen. Dus klom het bolletje vacht het nestje uit en liep wat door de Nursery. Hij stopte echter toen zijn ronde oogjes wat wonderlijks opvingen. Witte vlokjes? Wat was dat?? Hij zag uit zijn ooghoek hoe een andere kitten zich omdraaide en hij sprong op hem af. 'Kijk is! Heb je dat gezien? Wat is het??' piepte hij enthousiast naar het zwarte katertje.

vanuit zijn veilige haven was hij rustig aan het toekijken, gewoon, op een gepaste afstand. Er hoorde geen wit uit de lucht te komen, dat was raar, en hij hield niet zo van raar. Bovendien kwam er een koude lucht vandaan, dus bleef hij lekker waar hij was. Tenminste dat was het plan, totdat ene wat oudere kitten voorbij kwam lopen en hele druk begon te babbelen over wat er buiten was. Van schrik kwamen zijn oortjes wat overeind, oh help! Hij wist helemaal niet wat het was! De kitten liet zich langzaam achter zijn moshoopje zakken. Als de ander hem niet zag, zou hij hem vast vergeten!

De ander leek er niet zo enthousiast over te zijn als hij. Helemaal niet enthousiast zelfs. Dat was wat minder, want Winter vond het wel leuk. Dat de ander dat niet zo vond maakte hem een beetje onzeker. Was het wel goed om het leuk te vinden? Winters oogjes richtte zich naar de uitgang, waar hij spelende kittens zag, in het witte spul. Hm, die vonden het zo te zien wel leuk. Dan was er toch niets raars aan? 'Kom je met me mee, Spiderkit?' vroeg hij aan het katertje. Het was vast niet eng!

Zijn waterdichte plan werkte niet. Ondanks dat hij nog zo goed verstopt was, ondanks dat hij zich nog zó stil hield werd hij toch nog opgemerkt. De ander sprak zijn naam en wat gesnapt keek Spiderkit weer boven zijn moshoopje uit, nu allemaal stukjes mos vastgeplakt aan zijn grote hoofdje en oren. "O-oké," piepte hij schel. Er was namelijk maar één ding enger dan ja zeggen, en dat was nee zeggen. Dus de dappere dodo kwam achter zijn hoopje vandaan en liep wat verlegen naar de ander toe. "H-hoe heet je...?" hij voelde zich wat in de spotlights gezet, bangig om niet een mama in de buurt te hebben naar wie hij kon vluchten.

De kleine kitten kwam weer tevoorschijn. Winterkit snapte zijn zenuwen wel, zelf was hij ook best verlegen. Toch had hij het aangedurfd om de jonge kater aan te spreken, mee naar buiten te nemen. Als hij tenminste wilde. 'O-oké,' piepte hij. Winter glimlachte hem geruststellend toe en wachtte geduldig hoe Spider helemaal tevoorschijn kwam, zijn oortje oncontroleerbaar trekkend. 'H-hoe heet je...?' Een goede vraag, natuurlijk. 'Ik ben Winterkit,' miauwde hij. 'Kom, sneeuw is echt niet eng hoor.'

Moest het dan echt? De ander zag er wel lief uit hoor, maar Spiderkit was meer dan blij in zijn eigen holletje. Ze mochten allemaal lekke gaan spelen, en dan kon hij gewoon toekijken! Was dat niet gewoon oké? Maar nee, hij kon geen nee meer zeggen. Dus kwam hij te voorschuin duidelijk nerveus. "Ik ben Spiderkit," sprak hij met een klein stemmetje en wreef over zijn pootjes. "Weet je dat zeker?" nerveus volgde hij de ander en keek over zijn schouder naar de sneeuw. Yikes. "Je kan toch verkouden worden van de kou? S-straks hebben we een snotneus,"

Hij had sneeuw al eens eerder gezien, in gespeeld. Hij vond het fantastisch en was wel verdrietig toen hij hoorde dat sneeuw niet voor altijd zou blijven liggen. Jammer vond hij dat. De kleine kitten stelde zichzelf voor als Spiderkit. Winter kantelde zijn kopje wat en knikte. Hij vond insectjes leuk, en hij moest toegeven dat Spiderkit wel iets weg had van een lief spinnetje. 'Weet je dat zeker?' vroeg hij hem nervous. Winter knikte. 'Ja, echt waar.' Hij was zeker van zijn zaak, sneeuw was niet eng. En hij was niet erg snel zeker van iets. Maar wel van het feit dat sneeuw niet eng was. 'Je kan toch verkouden worden van de kou? S-straks hebben we een snotneus.' Oh, hm, daar had hij wel een puntje. Een fronsje verscheen op Winters voorhoofd. 'Nou.. Misschien, maar niet als je te lang buiten blijft. En.. En mijn grote broer Falconpaw kan je zo beter maken,' knikte hij.