Catch me If You Can?

Emberpaw lag lekker te slapen tot ze plots wakker werd van een duwtje in haar buik. Geeuwend rolde ze om en bestudeerde ze haar omgeving met een blik van verwarring, het enige herkenbare om haar heen was de snuit van haar zusje. Plots drong het tot haar door dat ze nu een apprentice was en ze niet meer bij mama sliep. "Jij ook goedemorgen Argent" mauwde ze geeuwend naar haar zusje. Ze wist dat Argent waarschijnlijk nog een beetje boos zou zijn over het mentor gedoe, maar stiekem was Ember ook wel jaloers op Argent. De blauwe poes had namelijk de deputy als mentor gehad en dat had Ember toch ook wel gewild. Terwijl ze nog aan het wakker worden was stelde Argent al snel de vraag om het woud in te gaan en Ember besefte nu weer pas dat ze inderdaad een soort van vrij waren om het woud in te gaan. Eigenlijk hadden de 2 apprenticen toestemming van hun mentor nodig, maar dat konden ze ook best overslaan. "Ja leuk, dan kunnen we oefenen en op avontuur." mauwde ze enthousiast. "We kunnen weer de achteruitgang gebruiken die we ook gebruikten als kittens, dan komen onze mentors er vast niet achter." opperde Ember als plan.

Toen Ember haar idee had geopperd zag ze dat Argent echt stond te springen van het enthousiasme en dat werkte besmettelijk. De blauwe poes vroeg aan haar of ze er nog doorheen zouden passen nu ze flink gegroeid waren. "Ik denk dat dat wel moet lukken, en anders maken we het gat gewoon groter." reageerde Ember enthousiast. Hierna zij haar zus dat ze toch wel voor hunzelf konden zorgen en de rode poes mauwde instemmend. Samen gingen de twee zussen op zoek naar het geheime gangetje en liepen ze het kamp door. Uiteindelijk kwamen ze uit waar ze ook als kittens waren weggeglipt en meteen roken ze een bekende stank. Toen ze binnenliepen zagen de zussen met veel verbazing dat het gat helemaal was dichtgemaakt. Ember keek teleurgesteld naar Argent en mauwde stil: "Het ziet ernaar uit dat we toch langs de hoofdingang moeten wegglippen.". Ze draaide zich om en begon naar de uitgang te lopen, maar toen de plek eenmaal in zicht was bestudeerde ze eerst de omgeving om te zien of het veilig was. Toen ze dacht dat er niemand was die iets zou opmerken fluisterde ze: "Volgens mij is de de kust veilig." en keek vervolgens naar Argent.

Nadat de twee zussen blikken hadden uitgewisseld begonnen ze zo onopvallig mogelijk weg te glippen. Argent ging eerst en Ember volgde haar op staartlengte, ze probeerde alles wat ze in haar korte tijd over sluipen had geleerd toe te passen. Al snel waren ze door de hoofdingang heen en zagen ze het open woud voor zich. Na nog even door geslopen te hebben ging Ember even zitten om te genieten van het mooie uitzicht en om te overleggen wat het plan was. "Ik denk dat niemand ons gezien heeft" piepte de rode poes tevreden. "Waar zullen we heen gaan" vroeg ze daarna aan haar zusje, met een beetje geluk konden ze zelf iets vangen en hun mentors trots maken.

Ember hoorde Argent grinniken dat ze echt niet waren gespot en hierdoor moest ze zelf ook even lachen. De twee jonge apprentices waren voor hun eigen gevoel als een soort ninja's weggeglipt. Toen de rode poes haar vraag aan Argent had gesteld stelde de blauwe poes voor om naar het stukje bos bij de twolegs te gaan. Er was in dit stuk gebied namelijk altijd genoeg prooi en het was ook een stuk rustiger dan de de andere gebieden. "Slim plan zus, daar kunnen we vast wel iets vinden om op te oefenen." mauwde Ember enthousiast. Ze draaide zich om en begon ernaar toe te rennen en wierp even een blik op Argent om te zien of ze volgde. Toen ze eenmaal aangekomen was moest ze even op adem komen van al dat rennen. Nadat ze wat tot rust was gekomen begon ze de omgeving te ontdekken, plots hoorde Ember wat ritselen in de bosjes. "Hoor jij dat ook?" fluisterde ze.

Haar gehoor had haar niet voor de gek gehouden, Argent had het namelijk ook gehoord. Ember wist nog niet wat er in de struiken zat, maar aan het geritsel te horen kon het niet heel groot zijn. De rode poes gokte dat het een muis was en begon heel lichtvoets naar het geritsel te sluipen. Ember was volledig gefocust op het sluipen, ze had zichzelf nog nooit zoveel geconcentreerd als nu. Met elke stap die ze dichterbij zette werd het verlangen groter om haar eerste vrije vangst te maken. Toen ze dichtbij genoeg was zag ze dat het geen muis was, maar een eekhoorn. Ze wist dat ze nu snel moest handelen, want als de eekhoorn ervandoor schoot zou ze het diertje nooit meer kunnen inhalen. Ze spande haar spieren en maakte een sprong met uitgetrokken klauwen. De apprentice lande met haar volle gewicht op de niet-wetende eekhoorn en maakte het beestje snel af. Met een gevoel van trots in haar borst mauwde ze fluisterend naar haar zus: "Bij Starclan, ik heb hem gevangen. Het is een kleine eekhoorn.". Ze pakte de eekhoorn op en begon stilletjes terug te lopen naar Argent. "Nu is het jou beurt om iets te vangen zus." mauwde ze aanmoedigend.

Nadat Ember haar prooi had gevangen moedigde ze Argent aan om hetzelfde te doen. Ze bleef zelf zo laag mogelijk in de sneeuw om haar zus niet te storen. Ze merkte dat haar zusje iets had gevonden en het begon te benaderen. Ember zag eerst niet wat het was, maar na een tijdje had ze door dat het een ekster was. De rode poes was wel een beetje ongerust over de grote van de vogel. Argent besprong de vogel en kwam met haar nagels op de vacht, maar het diertje wist zich snel los te schudden. In plaats van te vluchten begon de ekster aan te vallen en de blauwe poes moest zich snel terugtrekken. Ondanks dat Ember geïntimideerd was door de grote van de vogel wist ze dat ze moest ingrijpen. Gehaast sprintte ze op de vogel af en maakte ze een sprong op de ekster. Helaas was het dier haar ook te snel af en dook op tijd weg. Ember lande met haar kop in de sneeuw.

Terwijl Emberpaw in de sneeuw lag merkte ze dat Argent haar net op tijd beschermde. Ook hoorde ze een schreeuw van pijn en dit kwam door de blauwe poes haar aanval. Toen de rode poes haar gezicht uit de sneeuw had gehesen hoorde ze haar zus schreeuwen dat ze de ekster zouden vangen. Dit vulde haar met doorzettingsvermogen en ze begon zich voor te bereiden op nog een aanval. Ze zag dat Argent de vogel weer geraakt had en zich vast bleef houden aan de vogel. Ember sprong ook in de chaos en raakte de vogel volop op zijn rug. Dit moment van pijn gaf Argent de kans om de vogel af te maken en zo konden ze best wat prooi mee naar huis nemen. Ze keek vol vertrouwen naar haar zus.

Terwijl Ember de vogel met alle macht probeerde te bedingen nam Argent haar kans. De blauwe poes stak haar tanden in de keel van de vogel en na een paar hevige sidderingen was het voorbij. De twee poezen lieten voorzichtig de prooi los en de vogel viel stil voor hun neer. Ember vulde zich met enthousiasme, ze hadden prooi gevangen voor het eerst zelf. Ze keek naar Argent die de Starclan bedankte en zelf mompelde ze dus ook maar snel: "Bedankt Starclan, voor deze geweldige prooi.". Hierna zij haar zus ook nog dat ze goed teamwork hadden geleverd en Ember knikte tevreden terug. Met zijn tweeën had de vogel geen schijn van kans gemaakt dacht ze blij. Ze wist dat ze nu nog terug naar het kamp moesten en dit zou nog best lang zijn, zeker met de prooi die ze zouden moesten meeslepen. "Dit gaat nog een lange weg worden zus, maar eerst moet ik even teruglopen om mijn eekhoorn op te halen." mauwde Ember. Ze keek Argent nog even aan en liep toen naar de plek waar ze de eekhoorn had weg gelegd en begon deze weer terug op te graven.

Ember liep terug naar de plek waar ze haar eekhoorn had begraven. Gelukkig was ze in al de actie nog niet vergeten waar ze haar prooi had begraven. De rode poes begon met haar klauwen het dode diertje op te graven en het duurde niet lang voordat ze de eekhoorn eruit had. Ze pakte het dier op met haar tanden en hoopte maar dat ze geen zand binnen zou krijgen. Ember liep terug naar Argent en legde de eekhoorn even voor haar weg zodat haar snuit vrij was. "Zullen we teruggaan naar het kamp? Ik durf te wedden dat ze trots op ons zullen zijn omdat we deze prooidieren hebben gevangen, dat zullen de andere apprentices niet nadoen." mauwde ze blij naar Argent.

Argentpaw stemde er mee in om terug te gaan naar het kamp en begon rustig die kant uit te lopen. Ook stemde ze ermee in dat niet veel andere apprentices dit zo zouden kunnen doen. Ember was blij om te horen dat Argent er ook zo over dacht. Ze volgde haar zusje terwijl ze het kamp begonnen te naderen. "Misschien dat we wat eerst even moeten kijken of niemand staat op te letten?" vroeg Ember snel aan Argent. De rode poes was niet van plan nu hun missie geslaagd was alsnog gepakt te worden.