It supposed to be a warm bed

Hij voelde zich enorm opgelucht toen Eveningglow voorstelde om in zijn den te praten over de situatie. Thornstar had wel tegenstand verwacht tegenover zijn beslissing, maar de verwijten die om zijn hoofd werden geslingerd had hij niet zien aankomen. Met Eveningglow gaan praten in de High Rock voelde als een welkome ontsnapping aan alle chaos buiten. Die opluchting verdween als sneeuw voor de zon toen ze eenmaal in de den waren en Eveningglow zich omdraaide. Haar blik alleen al was genoeg voor Thornstar om het gevoel te krijgen dat hij een kitten was die een uitbrander van diens moeder zou krijgen. En net zoals zo’n kitten kon hij niet anders dan zijn oren naar achteren richten om ze te beschermen tegen de luide woorden van de Deputy, die mogelijk nog harder klonken door de weerkaatsing tegen de rotswand. Hij liet het over zich heen komen, en ook toen de woordenstroom gestopt leek te zijn duurde het even voor Thornstar de moed had om te kunnen spreken. Een woedende toekomstige moederkat was een furie die hij niet graag over zich heen kreeg. “Het is zoals ik zei,” begon hij voorzichtig. “Ik geloof dat we de komende Leafbare aan kunnen zonder de Sunningrocks. Ik wil geen oorlog riskeren, een oorlog die gevoerd zou worden omdat een Clan geen eten meer zou hebben. De kittens van RiverClan zouden sterven zonder de Sunningrocks, Eveningglow.” Hij keek haar aan. Hij voelde zich enigszins verslagen. Verslagen omdat hij er zelf van overtuigd was dat hij de juiste keuze had gemaakt, die in zijn ogen ervoor zou zorgen dat beide Clans Leafbare zouden doorkomen zonder hongerdood. “En ook jouw kittens zullen de hongerdood niet sterven. Dat beloof ik.” Hij haalde even diep adem. De Prophecy. Eigenlijk had hij daar niet meer bij stilgestaan. Ze was ook zo lang geleden gegeven… Hij dacht even na. “Lie low in order to thrive, stay aware of who your allies are, or none of the clans will survive. Is dat niet wat we doen, door een oorlog te voorkomen?” vroeg hij voorzichtig.

Ze schreeuwde weer tegen hem, en zijn oren bleven daarbij plat tegen zijn hoofd gedrukt tegen de luide woorden. Thornstar slikte even toen Eveningglow heel duidelijk maakte dat ze vond dat alleen ThunderClankittens belangrijk waren. Hij wist wel dat Eveningglow niet zo veel had met andere Clans, maar hij voelde toch even een steek in zijn hart. Kittens waren in zijn ogen onschuldig, niet in staat om Clanrivaliteit te begrijpen. Zelfs de Warrior Code verbood het om een kitten van een andere Clan te negeren als deze in gevaar zou zijn. Ze zal wel extremer denken door haar zwangerschap, hield Thornstar zichzelf voor. Hoe hij kon beloven dat geen enkele kitten zou sterven van de honger, daar kon hij eerlijk gezegd niet op antwoorden. Hij wist het niet. Nadat hij de woorden van de Prophecy had herhaald, bleef hij even stil. Hij verwachtte nog een uitbrander, maar die kwam niet. In tegendeel, Eveningglow keek hem niet meer aan. De stilte duurde nog wat langer voort terwijl Thornstar zocht naar woorden. Zou hij eigenlijk nog wel wat moeten zeggen? De stilte duurde al wel erg lang. Hij kon niet zomaar vertrekken. Hij zuchtte even voor hij zijn mond opende. “We zullen er samen voor zorgen dat het goed komt,” zei hij zacht. Hij wilde haar troostend een kopje geven, maar hij deed het niet. Hij wist niet of dat het erger zou maken. “Als ook maar één van de kittens honger krijgt, zullen we naar een oplossing zoeken.” Een kleine, bemoedigende glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij wilde het woord “RiverClan” niet in de mond nemen, maar zijn plan was dat als er echt noodzaak kwam, hij wel terug zou gaan praten met Crystalstar over de Sunningrocks. Met praten konden ze alles oplossen. Althans, dat hoopte hij.