♥ Man on The Moon

Haar ogen knipperden langzaam tegen het licht van de magere middagzon, die doordrong door de takken die het plafond van de den maakten. Een rilling trok door haar lichaam heen terwijl ze opstond uit haar nest; het was een koude dag vandaag, ondanks dat de zon scheen. Ze was vanmorgen al vroeg weggeweest op patrouille en was toen ze terugkwam direct terug haar nest in gegaan. Kort schudde ze zich uit, waarna ze enkele likken over haar vacht gaf en hierna naar buiten stapte. Ze had nog niet gegeten, dus pakte ze een eekhoorn van de prooistapel. Haar blik gleed richting Everkit, een kat van apprenticeleeftijd, die tegen niemand sprak en hierdoor kitten gebleven was. Ze trippelde naar haar toe. "Wil je deze eekhoorn met me delen?" vroeg ze toen met een glimlachje.
- 1st Everkit

Everkit had haar kleine lichaampje opgekruld en rilde zelfs lichtjes. Het was frisjes, ze had nog niets gegeten vandaag en haar korte dunne vachtje stond recht omhoog op haar ruggengraat. Het magere poesje had echter wel haar oortjes gespitst; en toen er iemand op haar afkwam, keek ze met onleesbare bik op naar de she-cat die voorstelde om de eekhoorn te delen. Everkit knipperde één keer, twee keer, en liet haar blik langzaam naar de eekhoorn glijden. Rainflower was de naam van de warrior, dat wist ze. Maar wat ze niet begreep was waarom zij nu net haar uitgekozen had om deze eekhoorn mee te delen, terwijl ze vast nog vele andere vrienden had in plaats van de rare stille kitten. Ze kon de beweegreden niet echt snappen - zou zelf nooit zoiets doen. Everkit vergat in haar bedenkingen compleet dat Rainflower misschien wel op een antwoord wachtte; misschien was er iets in haar dat ook niet besefte dat een antwoord nodig was in deze situatie. Het kwam simpelweg niet bij haar op; ze had enkel haar diepblauwe ogen gericht op het dode prooidiertje.

Everkit sprak niet tegen haar, maar keek enkel naar het prooidier. Rainflower nam dat aan als een ja; wie zwijgt stemt toe, toch? Ze sloeg kort met haar staart. "Volgens mij heb je het koud, zal ik mijn staart om je heen doen om je op te warmen? Als je dit niet wil, duw je hem gewoon lekker weg!" vervolgens sloeg ze haar staart om de ander heen, waarna ze een stuk vlees van de eekhoorn afscheurde en deze vervolgens zonder woorden voor de ander neerlegde. Hierna pakte ze een stuk voor zichzelf en begon ze te eten.

De kattin leek haar zwijgen niet verkeerd op te vatten en daardoor weggejaagd te worden; in tegendeel zelfs. De pluizige kattin sloeg haar staart rond Everkit's tere lichaampje, waardoor ze bijna volledig verdween in de warme vacht. Even verstijfde het poesje verbaasd. Uhm... What? Dit was een heel andere reactie dan ze tot nu toe gekregen had en dat vond ze maar heel raar. Het deed pijn aan haar hoofdje om te proberen het te begrijpen; dus probeerde ze dat maar niet meer. Langzaam, heel langzaam, ontspande ze haar lichaampje, al bleef ze op haar hoede. Rainflower was onvoorspelbaar en dat vond Everkit best wel eng.

Oh, eerlijk hoor, ze verwachtte totaal niet van de ander dat die nu plots tegen haar ging praten. Alsof zij daar speciaal genoeg voor was. Maar ze kreeg wel reactie van de ander, en dat was toch wel erg aangenaam. Everkit reageerde op de aanraking van haar staart, en ze leek ietwat te ontspannen. "Ik vind je vacht erg mooi," sprak ze vervolgens tegen de ander. "Vroeger wilde ik altijd zo'n mooie, egale vacht hebben als jij, want mijn beste vriendin was ook zo prachtig wit. Ik was zo jaloers! Nu niet meer hoor, ik hou nu van mijn vacht zoals hij is. Maar vroeger had ik jou willen zijn," een klein lachje rolde over haar lippen heen, terwijl ze haar staart nog steeds om de ander heen geslagen had.

Een lichte frons kroop over haar spits snuitje bij de woorden van de oudere kattin. Ergens zou ze willen dat die zou zwijgen, zodat ze in stilte van de warmte kon genieten. De woorden die ze zei waren zo vreemd. Everkit snapte er niets van en hoewel dat sprak in haar uitdrukking, kwam er geen woord over haar lippen. Hoezo was de kattin ooit jaloers geweest op haar vacht? Haar vacht was dun en fris en markeringloos. En wat was het nut ook.. Uiterlijken waren zo oppervlakkig. Everkit had nooit echt gesnapt dat sommigen dat belangrijk vonden. Maar voor zover zij wist, wouden katten toch veel vaker iets lang en golvend en met een prachtig patroon, nee? Misschien toonde dit maar opnieuw hoe weinig ze van haar soortgenoten begreep.

Het was moeilijk om te pijlen of de ander eigenlijk wel blij was met het gezelschap dat ze bood. Maar het zat niet in Rainflower om op te geven, al helemaal niet als het ging om een sociaal gesprek. Wellicht was dit voor haar te hoog gegrepen, was Everkit geen persoon waarbij je de juiste woorden kon zeggen die haar uit haar schulp trok. Maar daar zou ze dan vanzelf wel achter komen.. "Is er iets waar jij veel om geeft? Zoals ik met mijn vacht, maar het kan ook iets heel anders zijn. Kan je mij dat laten zien?" vroeg ze, terwijl ze haar eigen vacht aanraakte toen ze de woorden 'mijn vacht' uitsprak.