Carried away with the wind[Open]

De zon stond in de hemel, op zijn hoogtepunt van de dag weer. Vanaf dit moment ging het donker worden, kwam de avond weer en daarna de nacht. De tijd ging snel voorbij soms, het waren de dagen waar ze zich op afvroeg of ze de manen nog goed bij hield. Er waren andere dagen, momenten soms, die traag waren. Als een slak op een blad gleden ze voorbij, het leek gewoon niet dat ze bij die steel gingen komen. Vandaag was zo'n dag die snel voorbij leek te gaan eerst, ze had vechttraining gehad. Vechttraining vond ze niet zo leuk als jachttraining, maar ze wist dat het nodig was. Helaas was ze ook al achtergekomen dat het ook in je eigen clan nodig kon zijn, tegen je eigen clangenoten. Haar snelheid en wendbaarheid was een sterk punt en daar zou ze vooral op concentreren. Kracht was een stuk minder aanwezig, hoewel dat iets was wat nog meer kon komen. Tenslotte was ze nog niet helemaal volgroeid en vergeleken met de Warriors had ze natuurlijk nog niet alles voor haar spieren gedaan. Maar het zou allemaal wel, om eerlijk te zijn was ze bang voor het moment dat ze die training nodig had. Ze wist niet eens zeker of ze het wel kon. En als ze het niet deed, als ze niet vocht wanneer het moest. Het kon haar dood betekenen of ze werd met de nek aangekeken. Dan zouden ze haar een lafaard vinden. Deze gedachtes waren vlak na de training gekomen, toen ze nadenkend in het kamp zit. Ze had geprobeerd de hersenspinsels te verdringen, echt wel begrijpend dat er nu over nadenken niet hielp. Dat ze zichzelf enkel bang maakte voor niks, maar het lukte niet. Ze was weer vertrokken in stilte, met haar kop laag. Iemand vroeg nog aan haar of alles goed was, maar ze wist niet eens wie. Ze had vlug een 'prima' gemompeld voordat ze verdween door de tunnel.

Ze was gaan jagen en had zelf een vogel kunnen vangen, naast twee muizen. Ze had daarna een konijn gezien in de verte. Het was niet dat ze het verwachtte dat het lukte, gewoon dat ze gewoon iets nodigs had. Dus ze was zo vlug mogelijk sluipend dichterbij komend, aangezien de ruimte tussen hun nog te groot was. Op het moment dat ze het aandurfde kwam ze tevoorschijn en rende achter het konijn aan. Niet wetend hoe dicht ze al bij de grens was. Het dier rende in doodsangst voor haar uit. Storkpaw deed haar best om de afstand zo goed mogelijk te verkleinen, zodra het lukte versnelde ze een stukje om vervolgens als ze het niet meer volhield weer naar haar normale snelheid te gaan. Het konijn sloeg opeens af en Storkpaw struikelde bijna over haar eigen poot terwijl ze de bocht maakte, maar het lukte haar om overeind te blijven. Helaas had het konijn hierdoor nog wat meer voorsprong gekregen. Niet dat ze nog op ging geven. Haar begon langzaam in haar keel te kloppen, ze negeerde dat kleine iets. Ze versnelde nogmaals en probeerde het langer vol te houden. De nu opkomende pijn in haar poten negerend en het feit dat ze de grens over ging in niemandsland had ze niet door. Niet meteen. Totdat ze opeens realiseerde dat ze het niet herkende. Van schrik stond ze stil. Het konijn verdween in de verte, waarschijnlijk kwaad dat hij van zijn kolonie verjaagd was. Storkpaw was hem meteen vergeten. Waar ze zonet enkel nog ogen op haar prooi had, waren die ogen nu gericht op haar omgeving. Het was niet het territorium van een andere clan. Dus Roguegebied? De lenige poes probeerde zichzelf gerust te stellen, ze moest eerst even op adem komen. En dan draaide ze zich om en ging ze weer gewoon naar Windclan. Hoe groot was de kans dat ze nu toevallig iemand tegen kwam? De Apprentice ging maar even zitten en keek in het rond, waar kwam ze precies vandaan? Gelukkig voor haar zag ze het Windclanterritorium liggen, zo ver was ze nog niet afgedwaald.

De Windclanner merkte dat ze nog iets te moe en ook nog wat te overstuur was om terug te keren dus bleef ze even zitten. Natuurlijk hield ze alles om haar heen zo goed mogelijk in de gaten. Bij geritsel in een boom keek ze geschrokken omhoog, een vogel vloog luid kwetterend weg. Urgh, ze moest niet zo bang zijn. Ze was een clankat, de trots van Windclan ging door haar aderen. Als ze moest vechten om dat te bewijzen, was het gewoon zo. Dat was bovendien wat je als clankat hoorde te doen. Hoewel dat meer was om je clan te beschermen en niet hier omdat je niet goed opgelet had. Ze besefte dat ze eigenlijk wel weer uitgerust was, dus misschien was nu terugkeren de simpelste oplossing. Ze deed erg haar best om er niet angstig uit te zien toen ze opstond, mocht iemand haar bekijken. Ze spande haar spieren even aan zelfs, al was dat nog niet veel soeps en zwiepte betekenisvol met haar staart. Nee, als iemand het zou durven haar aan te vallen zou ze zich niet zomaar over geven. Een geluid deed haar weer omkijken. Ach, wie hield ze voor de gek. De enige reden dat ze terug zou kunnen vechten was uit angst. Ze schudde haar kop meewarig voor zichzelf. Hoe kon ze ooit de waardige Warrior worden als alles wat ze deed enkel door angst werd geleidt. Ze liep verder, totdat er gekraak achter haar klonk. Luider dan net. De vacht in haar nek ging overeind staan en ze begon snel te lopen. Wat was het? Een andere kat, een vos misschien? Achtervolgde het haar? Of was ze er niet eens belangrijk voor? Ze stapte op een scherp steentje en trok haar poot op om die vlug te schudden in de hoop het steentje tussen haar tenen uit te krijgen. Nogmaals hoorde ze iets achter haar. Of hetzelfde was wist ze niet. Goed ze was het zat. Ze was bang, doodsbang. Maar als haar leven door angst geleidt zou worden, zou ze die angst zelf leiden zoals ze wou. Ze draaide zich om, wat er ook achter haar was, ze zouden haar niet meer zien vluchten.