A starving red light

Hij begon iets meer te begrijpen van wat er allemaal gaande was, maar had nog veel vragen. Tenslotte was het niet elke dag dat je ineens moest verhuizen. Toch wist hij wel dat hij niet de enige kitten in deze situatie was, de anderen hadden mogelijk dezelfde vragen zonder de antwoorden, maar dat stelde hem juist wat meer gerust. Op die manier had hij toch nog een soort van leeftijdsgenootjes die in hetzelfde parket zaten voor nu.


[Nehzoda]

Ze waren allemaal opeens verhuisd en het was een warboel. Niet zo lang geleden was hij ook nog eens zijn moeder verloren, waardoor zijn ‘allerliefste’ zus hem vaker kwam irriteren dan vroeger. Zelf vond hij de dood van zijn moeder niet belangrijk, ze was een lafaard en ze had het verdiend na de Elite- de clan des Bloeds te willen verraden. Hoe dan ook, nu zaten ze hier. In het midden van deze warboel, en alleen de grote katjes bepaalden wat er moest gebeuren en wisten van alles. Hij wist enkel dat het kwam door de twolegs, maar niet dat het door die lange metalen dingen dat ze ‘geweren’ noemden kwam. Ach ja, de kater was nog maar een zorgeloze kitten, het boeide hem toch niet veel.

Een klein afstandje verder van hem zag hij een andere leeftijdsgenoot, of in ieder geval dan toch een andere kitten. Hij vroeg zich af waarom er zoveel witte kittens in de Elite zaten. Hij voelde zich als de enigste zwarte kit soms. Maar hij hield de andere kittens en hun activiteiten ook nooit bij, dus het kon altijd anders zijn. Wie wist. Nou, met zijn zwarte pootjes trippelde de kater naar de ander toe. De zwarte kitten had dringend wat sociale interactie nodig met andere kits buiten Harmony en zijn zus. Ze waren allebei stom en hij had nieuw contact nodig. “Halloooow”

Hij had nog niet veel contact gehad met de andere kittens, maar hij wilde daar wel een keer verandering in gaan brengen. Maar hij had nog niet helemaal de moed verzameld om dit ook daadwerkelijk te doen. Ook al leek het erop dat hij deze keer geluk had, want een van de kittens kwam naar hem toe. "Hallo," Sprak hij terug en kwam wat overeind. Misschien kon hij vragen stellen aan deze kitten? Of zou ze er ook geen idee van hebben? "Naam?" Vroeg hij maar meteen, want hij wist echt niet de naam van elke kitten hier. Dat was allemaal nog te moeilijk om te onthouden voor hem.

Hij kreeg tenminste al een begroeting terug. Er waren altijd wel een paar van die irritantekoppen die hem negeerden, maar deze niet en dat was een fijn begin. “Ik? Ik ben Nehzodaaaa”, ‘een kitten gemaakt van pure innerlijke terror en wanorde.’. De zwarte kitten had een vrolijke toon in zijn stem, al was de helft ervan vals. Hij was nooit echt gelukkig met sociaal zijn, maar hij kon het op z’n minste proberen, toch? Na een tijdje was deze kitten, wat zijn naam ook was, toch weer stom dus veel maakte het niet uit. “En jij? Wie ben jij?”. Hij was niet één die namen snel vergat, maar natuurlijk moest je de kat eerst echt ontmoeten om er een naam aan te linken. Wat was het nut van een naam te leren van iemand die je toch niet zal kennen? Een naam waaraan je niets of niemand kon linken, had geen nut.

Hij fronste wat bij de naam. Nehzoda? Dat zou nog lastig uit te spreken zijn. Hij probeerde het dan ook niet uit te spreken, bang dat hij het mogelijk verkeerd zou doen. Hij was dan ook maar al te blij toen hem gevraagd werd naar zijn eigen naam. "Yuki!" Sprak hij. Het was een veel kortere naam dan die van de ander en daardoor ook makkelijker uit te spreken. Moest hij misschien nog meer dan zijn naam vertellen? Maar dat leek hem voor nu nog niet logisch.

De ander stelde zich voor als Yuki. Zeer kort, makkelijk uit te spreken. Maar hij was blij met zijn naam. Het stond voor hem. Als je die naam hoorde dacht je aan hem en niet aan iemand anders. Dat was het leuke aan een naam hebben, en het leuke aan je naam te delen met anderen. Zo wisten ze precies wie je was, maar toch weer niet. En zijn lange naam kon ook afgekort worden naar Neh, dus het was een win win situatie voor hem. “Yuki?”, het klonk… Best wel nice. Maar zijn eigen naam was nog steeds de beste. “Aangenaam dan, Yuki~”. Jep, zozeer aangenaam. Hij had van zijn 'mama' geleerd dat dat beleefd was. Nu was ze dood, dus had hij eigenlijk geen reden om zich daaraan te houden. Maar hij was eraan gewend, en het zou duren tot het weer weg was. Elke dag opnieuw liet hij een ander deel van haar los, maakte zelf zijn eigen wereld aan die haar stukken vervangden. Ze zeiden dat de doden voortleefden in je, maar dat was maar onzin. Hij was iemand anders dan al zijn voorouders, hij was iemand nieuw.  

Zijn naam was kort en waarschijnlijk vrij makkelijk uit te spreken, die van de ander was dat niet helemaal en hij was bang dat als hij het uit probeerde te spreken dat hij het ook nog fout zou doen. "Aangenaam?" Hij wist ergens wel wat het betekende, maar hij probeerde het meer een keer uit hoe het uit te spreken. Tenslotte was het een woord die hij nog niet echt zelf gebruikt had. "Nehzo..." Hij wist niet goed hoe het volledig uit te spreken, dus keek hij met een wat schuine kop naar hem, hopende dat de ander het nog een keer zou zeggen en hij het zo mogelijk onder de knie zou kunnen krijgen.

Zijn naam viel wel nog mee vergeleken met andere bizarre namen die er bestonden, maar voor hem deed het er niet veel toe. Desnoods noemde iedereen hem gewoon Neh, zijn bijnaam - zoals hij ook gewoon zichzelf noemde. Maar Nehzoda klonk cooler in zijn oren en daarom gebruikte hij dat nu vaker dan vroeger. ‘Nehzo…’. De witte kit was er bijna. Er zat alleen nog een da aan gekoppeld, net zoals er in do re mi fa sol la si do twee do’s zaten en dat je die laatste niet mocht vergeten. “…Da”, voegde de zwarte kater toe. “Neh-zo-da”. Zijn blauwe ogen keken verwachtingvol naar de andere kitten. Die andere kittens moesten toch iets kunnen toch? Zijn naam uitspreken was al iets. Nu alleen nog zien of het hem lukte.