Like the voices at night

Hij voelde zich niet meer thuis in zijn eigen clan, nu dat zijn broer aan de macht was en niemand hem leek te geloven, terwijl hij toch echt de waarheid sprak. De katten die hem wel leken te geloven of leken te twijfelen waren er gewoon te weinig. Hierdoor wist hij gewoon niet goed meer wat te doen en wie te vertrouwen. Misschien zouden ze hem stuk voor stuk allemaal wel wat aan willen doen zolang Stagtine het opdroeg. Het gaf hem veel onzekerheid, waardoor hij ook gewoon even weg wilde zijn van Thunderclangebied. Hij bevond zich hierdoor al snel bij fourtrees, een neutrale plek, een waar geen bloed zou moeten vloeien, maar het stelde hem eigenlijk maar niet gerust.


[Littlefish]

Littlefish besteedde misschien iéts te veel tijd bij fourtrees en iets te weinig tijd bij haar kittens, zeker nu Emberkit vermist was. Maar ze kon gewoon niet stil blijven zitten in de nursery. Daar werd ze onrustig van en kroop ze de muren van op. Nee, ze had haar dagelijkse wandeling zeker nodig, en maar al te vaak leidden haar poten haar recht naar hier. Regelmatig kwam ze dan ook een bekende ziel tegen. De kattin snapte niet helemaal het nut van enkel vrienden te hebben in je eigen clan; misschien was dat omdat ze nooit in maar één clan gestaan had. Zelfs nu nog had ze naar haar gevoel vaak één poot nog in Shadowclan staan, ook al maakte dat dingen ontzettend gecompliceerd met de huidige stribbelingen tussen hun clans.. Maar het was geen Shadowclanner die zich hier bevond, nee. Wel een Thunderclanner, eentje die ze maar al te goed herkende. Littlefish was niet het type om verlegen te zijn, ongeacht enige geschiedenis met bepaalde katers of hun broers, en met een vriendelijke glimlach op haar snuitje liep ze op de Thunderclanner af. "Hallo, Dustspirit.", mauwde ze hem vriendelijk toe, haar stem misschien net niet neutraal genoeg om gewoon een buitenclanse kennis aan te spreken. Littlefish was nooit goed geweest in grenzen.

Het stelde hem allemaal niet gerust om hier te zijn en toen de geur van Riverclan zijn neus binnen kwam verstijfde hij iets tot hij de geur herkende. Hij ontspande niet volledig, maar probeerde toch een kleine glimlach op te zetten voor de poes. "Littlefish, hoe gaat het?" En dan bedoelde hij stiekem ook hoe het met de kittens ging, gezien wel duidelijk was dat ze ze ondertussen gehad had. Ze was de reden geweest dat Stagtine hem bijna vermoord had, zou ze daar vanaf weten? Maar dit was nog niet het moment om dat op te brengen. Misschien was het beter om het helemaal niet te hebben over Stagtine. Maar misschien moest hij haar wel waarschuwen voor het geval zijn broer te geobsedeerd was voor de poes.

"Goed.", antwoordde ze, bijna kortaf. Littlefish wendde haar blik af, keek over zijn schouder naar het Thunderclangebied. Bijna alsof ze verwachtte dat zijn broer daar achter hem zou opduiken, zijn claim zou komen stellen, zoals hij zo duidelijk wou doen. Het beeld van haar oudste kitten flashte voor haar gezichtsveld - groot en sterk en toen plots niet meer, vliegend als een dode prooi door de ruimte, krakend toen het levenloze lichaampje weer neerkwam. Ze knipperde snel met haar ogen, drong de gedachten weg, dacht aan haar twee prachtige gevlekte kittens die veilig waren, negeerde de pijn in haar hart toen ze dacht aan haar derde prachtige gevlekte dochter die Starclan mocht weten waar was. "H-.. Hoe gaat het met jou?", vroeg ze toen, Dustspirit weer aankijkend, zich forcerend om op hém te focussen. Ze plooide een glimlach om haar lippen en bijna was haar uitdrukking overtuigend, alsof het echt goed ging met haar, alsof ze geen problemen of zorgen had.

Haar antwoord was kortaf, misschien te begrijpen. Het was tenslotte niet alsof ze meer hadden gedaan dan een nacht samen besteed. Hij had ook niet dezelfde gevoelens tegenover haar als dat Stagtine had en het was misschien maar beter ook. Hoe erg hij ook niet kon begrijpen dat ze zomaar met meerdere katers de bosjes in zou duiken, hij zou niemand zijn broer willen gunnen. Hij hoopte dan ook dat de twee niks meer met elkaar te maken gehad hadden, maar hij was er vrij zeker van dat dit niet zo was. Bij haar vraag hoe het met hem ging probeerde ook hij een glimlach te forceren. Want nee, zo goed ging het allemaal niet. Hij kon ook zien dat het bij haar geforceerd was, blijkbaar ging ook bij haar alles niet zoals het moest. "Het gaat goed met Thunderclan." Dat was een leugen, maar wel het enige antwoord dat hij kon geven, want hij kon nu niet zeggen dat het goed met hem ging. Hij betwijfelde of hij dat eruit zou krijgen. "Hoe gaat het met de kittens?" Stagtine was er heilig van overtuigd geweest dat ze van hem waren, maar hij wist zelf dondersgoed dat ze ook van hem zouden kunnen zijn. Hij hoopte alleen niet dat dit een vraag was die ze liever niet beantwoordde. Dan zou dit nog ongemakkelijker worden dan het al was.