I'm headed straight for the castle

Thornkit liet zijn blik naar buiten glijden en rilde toen een koude windvlaag de nursery binnen kwam. Hij grinnikte toen hij zag dat de haartjes op zijn poten overeind kwamen te staan en keek er even gebiologeerd naar, maar werd algauw opgeschrikt door een geluid naast hem. Zijn moeder lag altijd vlakbij hem in de nursery en Thornkit vond het altijd leuk als ze wakker werd, want dan konden ze spelen of praten met elkaar. Nu dat hij de woorden die tegen hem gesproken werden begon te begrijpen en zelfs al bepaalde dingen terug kon brabbelen, was het een stuk leuker om op onderzoek uit te gaan in de nursery. Maar het liefste was hij natuurlijk dichtbij zijn mama. “Mwama!” kirde hij vrolijk toen ze haar ogen opende. Hij kwam snel dichterbij en zette zijn pootjes tegen haar borst, waarna hij zich naar boven duwde en snorrend zijn kopje kort tegen de kaak van zijn moeder duwde. “Mwama, je raadt nooit wie ik ontmwoet heb!” Hij keek zijn moeder enthousiast zijnde aan en wachtte vol spanning op haar reactie. Misschien had ze het wel al gezien, maar hij dacht toch echt van niet!

Het werd laatste maan echt steeds kouder. De nursery was donker voor haar ogen, maar toch moest ze hier blijven om haar klein kind te beschermen. Hij was zo gezond... Er was niets mis met hem zoals er wat mis was met haar. Het was een mirakel dat ze een gezonde kitten had, maar ze had er wel maar één. Dus ze moest hem goed verzorgen. Er mocht niets met hem gebeuren- hij moest gezond en wel blijven. Zowel fysiek als mentaal. De kattin opende haar ogen, al zag ze niet veel anders dan wat vage lichtstrepen. 'Mwama!', hoorde de poes een stemmetje van dichtbij kirren. De kitten duwde al snorrend zijn kopje tegen haar kaak, waardoor ze zelf ook wat begon te snorren. Zo te horen was hij blij. En dat maakte haar blij. 'Mwama, je raadt nooit wie ik ontmwoet heb!', liet hij enthousiast horen. De kattin omhelsde hem met haar pootje. "Ah ja? Wie heb je dan ontmoet?", vroeg ze speels- en ook wat nieuwsgierig.

Thornkit’s kleine hartje vulde zich met liefde toen dat hij voelde dat zijn moeder hem omhelsde. Dit was waar hij zich het meest gewaarborgd voelde: dicht tegen zijn moeder aan. Zijn moeder, die hem beschermde tegen de kou en hem hielp. En er voor hem was en zijn gepraat aan wilde horen over alles en nog wat. Ook nu toonde ze weer de interesse die hij van haar gewend was en een brede grijns kwam om zijn lippen. “Ik hweb Tearkit ontmoet!” Hij keek haar met blijdschap aan. “Zij is de dwochter van Cwywalwar.” Yep, hij kon de naam van de leader nog altijd niet uitspreken, maar dat deerde niet. “Ze is hweel erg lwief!” voegde hij er vervolgens snorrend aan toe. “Mwaar niemand is zo lwief als jij, mwama,” stelde hij haar wel nog even snel gerust. Zij was immers de beste en daar kon niemand aan tippen, al kwam Tearkit was close in de buurt.