Een Moon oud en toch was ze nog super verlegen. De kitten was rustiger dan de meeste van haar leeftijd, wellicht omdat het haar iets meer moeite kosten om mee te komen. Ze was niet zwak en niet zielig, gewoon anders. Dat betekende dan ook dat ze een beetje eenzaam de Nursery had verlaten en voor de ingang beleid zitten. Staren naar alle katten die rondliepen, die iets deden waar ze enkel van kon dromen. Namelijk sterk zijn, groot zijn en waardevol. Haar mama hield vaak nog een oogje op haar, voornamelijk omdat ze wat stiller was. Het was niet dat ze niet graag iets probeerde maar ze was gewoon snel moe omdat niet elke spier even makkelijk bewoog. Het was niet ernstig, maar wel vervelend. Haar nog kittenblauwe ogen gleden naar een zwarte Apprentice die ze nog niet kende. Onhandig hief ze een pootje om hem te tonen dat ze hem wilde begroetten. Spreken deed ze nog niet want stiekem was het toch wel spannend, zo'n grote kat.
-Eggpaw
Onderwerp: The bravest hearts are the smallest 
wo 30 dec 2020 - 20:16