[Training] Feeling nothing but the night

En wat kwam er na een ceremonie? Een training. De witte poes stapte stevig door het territorium heen met haar nieuwe apprentice waarna ze stopte. De grond hier was mossig en nat maar het was perfect in haar ogen. De kattin keek om naar de apprentice, hij had een mooi donkerbruin vachtje met geelgroene felle ogen. Het was een perfecte camouflage. Natuur zij dank dat ze het hem makkelijker maakten. Zo hoefde ze niet maximale moeite te steken in de sluip training. Maar in ieder geval, ze hief haar kop op en keek op hem neer. “Wat heb je tot nu toe al geleerd, Flutterpaw?”, vroeg de witte poes met haar zachte stem, maar niet zo puur gevuld van woorden.



+Flutterpaw

De kattin had hem gevraagd wat hij tot nu toe al had geleerd voor dat zij zijn nieuwe mentor werd. Ze wachtte op een antwoord van de jonge apprentice, maar veel geduld had ze niet. Als hij niet snel begon te spreken dan zou haar geduld snel op raken. Gelukkig kwam zijn antwoord al snel. ‘Dat je geen gevecht tegen struiken wint’, zei de kater zacht. Het was alleen maar nutteloos, dus ze konden net zo goed vanaf het begin beginnen. “Als je goed wil jagen, moet je goed meeleven met de omgeving”, sprak de witte kattin toen, haar stem iets harder dan daarnet. Ze wilde dat de apprentice het goed gehoord zou hebben, zodat hij de volgende keer geen takken in zijn vacht zou krijgen zoals bij hun eerste ontmoeting. Het was toen allemaal foutgelopen, maar de poes zou elke jachtfout uit deze kater halen tot hij helemaal perfect was. Stomme fouten zoals vechten tegen een struik waren niet toegestaan in haar ogen, ze zou de struiken nog wel durven breken als ze zo hard in de weg stonden. De witte poes was een mentor nu, en ze zou de apprentice ook behandelen zoals die echt moest behandeld worden, en dat was door streng te zijn.

Een met de omgeving, een met alle elementen die de natuur bood, een met de harmonie van de landschap en het structuur daarvan. Het waren allemaal belangrijke kenmerken, en zelfs zij had nog wat kleine probleempjes met die uit te voeren,  maar haar fouten zouden niet werken op deze jongen. Ze zou ervoor zorgen dat hij het foutloos zou doen, helemaal vlekkeloos, tiptop in orde. Maar op haar tip was het enigste reactie die de bruine tom gaf een knikje. Een knikje. De poes haar ogen waren op hem gericht terwijl ze haar kop wat omhoog hefte. “Heb je het wel begrepen Flutterpaw?”, eerste sleutel tot foutloosheid aanleren was vragen of ze alles wel snapten voordat ze er echt aan zouden beginnen.

Het gedrag van haar apprentice vertoonde niet erg veel zelfzekerheid. Hij knikte enkel, zwiepte wat met zijn staart… Zei dat het wel logisch klonk. Het was ook logisch, alles dat ze zei was ultieme logica. Maar de witte poes zou een lafaard geweest zijn als ze niet had opgemerkt dat haar leerling… ‘Vast’ zat zeg maar. Hij was niet zo stuiterend als de andere apprentices, en ook niet zo leergierig. Hij zag er eerder uit alsof hij vastgelopen zat. De kattin was niet goed met gevoelens en niet goed met het begrijpen van anderen, maar als het in de weg stond van perfectie, dan moest zij er wel iets tegen doen, toch? “Ik merk op dat je niet op je gemak zit”, mauwde ze naar hem en zakte haar kop wat, zodat ze minder streng leek. “Is er iets dat je stoort, een gebeurtenis, een gedachte, of is er iets waar je.. Zeg maar, niet comfortabel mee bent?”. Haar stem werd zachter. Dit had ze andere katten zien doen, dus het moest voor haar ook wel werken. Ze wilde dat deze jonge tom een waardig lid zou worden van de Clan. En dat kon niet als ze… Zo bleven vastzitten. Ze zou hem proberen te helpen waar ze kon, eens zien wat de zwaktes van deze kat waren zodat ze haar training vlotter kon laten lopen.

Hij wist niet eens wat hem bezielde. Hij wist het niet uit te leggen en kon het dus ook niet aan haar vertellen. Maar haar perfecte apprentice-plan liet ze niet zomaar vallen. Dat kon niet! Het kon gewoonweg niet. Er mocht niets mis zijn met haar apprentice, want dit was haar kans. “Goed dan, als je me niks wil vertellen, dan schieten we wel verder op met de gewone training”, sprak ze uiteindelijk. “Doe gewoon wat ik je zeg. Doe de stappen na die ik doe. Laat je gevoelens voor wat dan ook het probleem is niet in de weg staan om een goede warrior te worden”. De kattin zwiepte met haar lange, pluizige staart en trok wat met haar oor. “Denk je dat te kunnen, Flutterpaw?”. Als hij echt helemaal niets aankon, zou ze het liefst eens in gesprek gaan met de leider ofzo.

Ze had al door dat deze apprentice nu niet bepaald erg spraakzaam was. Hij knikte, haalde nerveus adem, ofwel deed hij niets, dat was hem, volledig samengevat. De kattin zuchtte zwaar voordat ze weer begon te spreken. “Goed. Ik neem aan dat je niet met vechten wil beginnen op die attitude”. Haar woorden waren net zo koel als haar blik, maar ze had tenminste nog iets van empathie voor haar leerling. “Toon me eens hoe jij denkt dat een sluippositie er uit ziet”, vervolgde ze toen en keek haar apprentice na, bekijkend wat hij zou doen en hoe hij het zou aanpakken om de allermakkelijkste positie in de jacht ooit aan te nemen. Moest toch niet moeilijk zijn? Het was appeltje eitje. En dit was het makkelijkste begin dat ze hem kon geven. Het zou misschien langer duren eer hij warrior werd, maar ze gingen het samen tenminste goed en wel doen.

De kater zei weer niets, maar gelukkig deed hij wel wat. Hij zette zich in goede balans en het zag er al heel goed uit. De witte kattin knikte goedkeurend terwijl ze haar oren netjes naar voor richtte. “Dat is al heel goed”, mauwde de poes. “Toch iets dat die kan zeg”, fluisterde ze haarzelf nog toe en schudde het even weg, een nieuwe opdracht bedenkend toen ze een dennenappel op de grond zag. “Goed. Stel dat deze… Dennenappel je prooi is”, begon ze uit te leggen en wees het aan met haar staart. “Hoe ga je die dan benaderen? Toon me hoe je denkt dat je dat doet”. Opdrachten, opdrachten, opdrachten. Dat was wat ze hem moest geven om te zien wat hij kon. Als hij geen woorden wilde gebruiken dan moest het maar met acties.