[Spreekuurtje] Could I be the sky?

De avond was kennelijk weer gevallen. Ze merkte het altijd aan de koudere wind, en vooral ook aan de hoeveelheid katten die dan plots weer in het kamp zaten. Dat vond ze altijd een van de meest gezellige tijden, wanneer ze de verhalen van anderen kon aan horen terwijl ze hen hielp met hun vacht ontklitten. Vanavond had ze echter andere plannen, Faintlight had namelijk een date met de leader zelf! Niet een echte date natuurlijk, maar ze moest er wel zachtjes om giechelen. De poes stapte soepel naar de leadersden toe. Wanneer ze zo door het kamp navigeerde leken katten soms te vergeten dat ze daadwerkelijk blind was. Maar dit alles was zo bekend, ze wist ongeveer waar iedere kiezel hier lag. Buiten het kamp ging dat ook steeds beter, nu ze meer en meer begon te ontdekken. Alleen jagen zou het nooit worden. Hoewel dat nog altijd een beetje een pijnlijke gedachte was, was dat niet aan haar te merken. De poes stapte de den binnen, haar snorharen naar voren. Het was vreemd hier weer te zijn, nu zonder Pantherstar. Soms was dat moeilijk, maar de laatste paar maanden had haar soort-van-mentor haar eigenlijk amper nog gesproken. Ze wist dat hij nu in Starclan was, en hoopte dat hij daar veel meer van zijn bestaan genoot dan hier. "Hoi Crystalstar!" snorde ze en en probeerde de poes wat informeel een neusje tegen haar wang te geven. Meestal ging het goed met behulp van haar snorharen, maar soms zat ze een beetje van haar doel af. Ach, dat gaf niet. "Dat klopt, ik heb eigenlijk een voorstel," ze sprak zoals ze tegen een vriend zou praten, zoals ze tegen iedereen sprak. Niet uit disrespect voor haar leader, maar eerder omdat ze er nooit echt voor op haar vingers was getikt. Wat had respect ermee te maken wanneer ze joviaal wilde doen tegen haar leader? Ze was ook maar een kat, zij verdiende ook vrienden, niet? "Ik ben nu al een tijdje in de eldersden en daar heb ik het heel goed, maar inmiddels zijn ze allemaal teekvrij en met een schoon nest," ze gniffelde zachtjes. "Ik probeer te zeggen, dat ik denk dat ik misschien meer kan helpen in de nursery. Ik ben best goed met kittens en de Queens vragen wel vaker mijn hulp. Ik wilde vragen of ik misschien daar in mag trekken? Als permanente queen? Ik heb al met de elders gesproken, ze zeggen dat ze het jammer zouden vinden, maar niet erg," ze was zelf dan geen moeder, maar ze zou er van genieten om een... Figuurlijk oogje in het zeil te houden. "En, ehm, ik ben de jongste van de elders. En dat is lang niet erg! Ze vertellen me prachtige verhalen, maar... Soms is het een klein beetje moeilijk... En eenzaam," ze hield er niet van om te klagen, en dat was ook te merken. Haar instelling was vrij simpel, negativiteit bracht je nergens. Ze zou voor eeuwig in haar nest kunnen liggen en klagen, maar wat had zij of de rest van de clan daaraan?

Het neusje tegen haar wang was een verrassing, en Crystalstar kon het niet helpen even te glimlachen, even vergetend dat Faintlight dat natuurlijk niet zou zien. Ook de toon waarmee ze werd aangesproken was even wennen. Crystalstar was ondertussen een respectvolle toon gewend, behalve van haar kinderen en mate. En Hermitpaw natuurlijk, waarvan ze de sporadische snauw ondertussen wel kende. Maar gewoon zo'n luchtige, vriendelijke toon begon vreemd te worden. Het deed haar eigenlijk wel goed, eens niet als de grote leider aangeduid te worden. Het voorstel van Faintlight was niks aardverschuivends, ze wilde graag queen worden. Crystalstar maakte snel een rekening in haar hoofd, zich bedenkend hoe oud Faintlight nu ongeveer zou zijn. Ze was al wel ongeveer warriorleeftijd, dus zoveel kon ze er niet op aan te merken hebben. Natuurlijk was haar blindheid een dingetje, maar het was ook niet alsof zij de enige queen zou zijn. "Nou, Faintlight, dat lijkt me geen slecht plan. Ik ben blij dat je iets wilt ondernemen.. Maar eigenlijk moet je een aantal kittens hebben om op te oefenen voor je eerste tijd daar." Miauwde Crystalstar alsof ze er heel diep over na moest denken welke kittens dat dan zouden zijn. In werkelijkheid wist ze precies wat ze de jonge kattin kon bieden, en zag er voor haarzelf ook nog wel een voordeel bij.  "Ahh, weet je wat? Je mag best op Tearkit, Thistlekit en Mousekit passen. Ik ben er zo vaak niet dat ik liever een vast iemand bij ze heb dan telkens weer een ander. Denk je dat je dat aan kan? Als het teveel is zeg je het maar, hoor." Haar glimlach weerklonk in haar stem. Ze hielt van harde werkers. En bewonderde het feit dat de blinde kattin zich niet liet stoppen toch nog iets extra's voor de clan te willen doen.

Inmiddels had ze haar zijdezachte staart over haar pootjes geslagen, haar ogen glazig maar haar oortjes scherp op de ander gericht. Ze hoopte stiekem erg dat deze toe zou stemmen. Ze wist dat ze in de nursery vaak genoeg ook wakker gehouden zou worden door het gebrabbel van kittens, maar dat zou ze niet echt erg vinden. Heel eerlijk had ze dat liever dan het luide snurken van haar dove buurman, dat deed nog wel eens pijn aan haar gevoelige oortjes. Haar leader leek even na te denken maar stemde toen toe. Faintlight straalde, totdat ze de twijfel in de stem van de ander hoorde, onwetend van de intenties daarachter. Misschien had ze gelijk, immers had ze geen reden om zwanger te zijn en had er eigenlijk ook nog geen gedachten aan gegeven om zelf kittens te krijgen, niet nu, iniedergeval. Ze wist eigenlijk niet of ze dat ooit wel wilde. Maar ze was er wel vaak genoeg, de meeste queens vertrouwden haar al zat en haar verhaaltjes leken erg geliefd bij het kleine gespuis. Zou dat genoeg zijn voor de leader? Faintlight wachtte geduldig totdat ze uitgedacht was voordat ze sprak, en toen Crystalstar uiteindelijk met een voorstel kwam beurde ze helemaal op. "Oh! Dat zou ik met liefde doen, Crystalstar!" snorde ze warm en probeerde de ander dankbaar met haar staart aan te tikken."Ik wil graag helpen, je kittens zijn veilig en geliefd bij me," ze glimlachte bij het idee. Iedere mogelijkheid om haar steentje bij te dragen nam ze met liefde aan. Het waren vaak de kleine dingen, zoals de den versterken wanneer er takken uit waren gevallen, of gezelschap geven aan vermoeide, eenzame warriors na een lange dag- ze zou nooit prooi kunnen vangen of kunnen strijden voor haar clan, maar daar had ze vrede mee gesloten. Soms was enkel een klein gebaar genoeg om iemand z'n dag te maken. "Oh, ik heb allemaal prachtige verhalen die ik ze kan vertellen,"