What now?

Een beetje verveeld liep Bluekit langs de rand van het kamp. Ze vroeg zich af wanneer ze bevrijd zouden worden van deze nietsnutten van katten. Ze deden helemaal niets bijzonders. Gingen ze de Clan draaiend houden? Bluekit vond er in ieder geval niets aan. Haar blauwe oogjes vielen op een grote poes, die herkende ze ergens van! Die was soms in de Nursery te vinden! Maar tegenwoordig zag ze haar niet vaak meer. Ze was benieuwd hoe het met de poes ging, ze had nooit blij gekeken toen ze in de Nursery lag. Met een huppeltje sprong Bluekit voor haar neus. 'Hoi! Waarom ben je niet in de Nursery?' vroeg ze nieuwsgierig en haar kopje draaide wat opzij.

Beechresin

Ergens voelde ze zich steeds minder thuis in de nursery als ze eerlijk was. Haar kittens waren daar wel, maar ze was nooit geschikt geweest om een goede moeder te zijn, waardoor ze merkte dat ze er ook weer niet zo graag was. Ergens wilde ze veel liever bij Bloodpaw zijn en voor nu kon ze het excuus ook nog gebruiken om voor hem te zorgen. Maar wanneer dit alles over was zou ze dat niet meer hebben en zou het pijn doen om weer afstand te moeten nemen. Haar vader zou het tenslotte nooit goedkeuren. Dat wist ze dondersgoed. Haar aandacht werd plots getrokken door een kittenstem en ze liet haar blik naar beneden gaan om Bluekit te zien. Een van de andere kittens in de nursery naast haar eigen. "Soms wil ik ook wel eens rust." Niet dat ze dat hierbuiten goed kreeg met al die bloodclanners, maar het was iets anders dan de nursery.

Beechresin keek haar kant op, maar leek niet erg enthousiast om haar te zien. Dat vond Bluekit maar raar, ze was toch hartstikke leuk? Ze merkte op dat de moeder ook niet vaak in de Nursery was, en ook niet zo blij was. Haar papa was wel blij, en zo niet dan was hij niet goed was natuurlijk. Zij was de leukste kit die hij ooit kon hebben, duh. Beechresin vertelde haar dat ze ook wel eens rust wilde. Bluekit kantelde haar kopje nog wat meer in verbazing. Huh? 'Rust? Hier?' Ze keek om zich heen door het kamp gevuld met BloodClanners. 'In de Nursery is het wel rustig hoor, soms,' miauwde ze toen ze haar kopje weer naar de poes draaide.

Voor de kitten stond de nursery misschien gelijk aan rust, maar nu met de bloodclanners wilde je liever de kittens niet te veel buiten de nursery hebben wat ervoor zorgde dat het daar druk was. "Dat zeg je goed 'soms'." En soms was niet vaak helaas. "De kittens zijn me allemaal iets te druk." Niet dat ze er vaak genoeg was om er veel van te merken, maar ze wist hoe kittens konden zijn. Het liefste zou ze gewoon het kamp uit gaan om wat te jagen, maar dat ging nu ook weer niet zo makkelijk. Als Bloodclan nou gewoon niet hier was, dan was alles beter, maar haar vader moest verliezen en Tallstar moest hun verraden, dus zaten ze hiermee opgescheept helaas.

De poes benadrukte dat het inderdaad soms rustig was in de Nursery. Bluekit knikte begrijpend. Zelf kon ze wel goed tegen de drukte, ze kon zichzelf er best wel goed voor schermen. Maar ze was ook wel vaak buiten, zelfs met BloodClan hier. 'De kittens zijn me allemaal iets te druk.' Blue kantelde haar kopje nieuwsgierig. 'Waarom heb je dan kittens?' Het zou niet in haar kleine kitten breintje opkomen dat Beechresins kittens niet gepland waren. Ook al wist ze dat ze dat zelf ook niet was, maar dat terzijde.

Waarom had ze dan kittens? Dat was een goede vraag. Hoe kon ze aan een kitten goed uitleggen dat kittens ook niet gepland konden zijn? Dat je je soms in een situatie bevon die je eigenlijk helemaal niet wilde? "Soms gebeurd het gewoon niet op een goed moment." Hoe kon je dit goed uitleggen aan een jonge kitten? Het was veel makkelijker om dit uit te leggen aan een kat die begreep dat het soms niet gepland was. Ze wilde ook weer niet dat andere kittens wisten dat die van haar minder gewild waren dan anderen. Want het waren toch haar kittens, maar ze voelde zich er gewoon niet zo gemakkelijk bij als dat een queen normaal gesproken deed waarschijnlijk.

Voor Bluekit was dit natuurlijk een blank space. Toch was ze nieuwsgierig. 'Soms gebeurd het gewoon niet op een goed moment,' was het antwoord dat ze kreeg. Hm.. Op zich.. Bluekit kon zich goed in anderen verplaatsen, maar toch was ze nog te jong om het te snappen. Ze was zelf nog een kitten, hoewel ze later wel misschien kinderen zou willen, was dat nog helemaal niet opgekomen in haar koppie. 'Wanneer is het dan een goed moment?'

De kitten begon door te vragen en ergens had ze geen zin om antwoord te geven op de vraag, maar straks kreeg ze een van de ouders naar haar toe en daar had ze nog minder zin in. "Eerst moet je iemand vinden waar je van houdt," Was het antwoord dan ook dat ze gaf. Misschien had ze die wel gevonden al, maar hij kon haar hier niet mee helpen en daardoor was het allemaal lastig. Ze was niet het type om stil te zitten, maar ze had ook geen vader voor de kittens om ze op af te kunnen schuiven.

Het bleef eventjes stil. 'Eerst moet je iemand vinden waar je van houdt,' was uiteindelijk het antwoord dat ze gaf. Bluekit kantelde haar kopje. Iemand waarvan ze hield? Ze hield van haar papa, maar dat was waarschijnlijk niet goed. Maar, later als ze dus van iemand hield zou ze kittens krijgen! Ze wist niet of ze blij moest zijn of niet bij die informatie. Ze keek weer op naar Beechresin. 'Van wie houd jij dan? Bloodpaw?' Hij was toch de papa van haar kittens, als ze Scarletkit mocht geloven?

Ze had geen zin om aan deze kitten precies uit te leggen hoe het ging, dat kon ze aan haar vader vragen als ze het echt wilde weten. Alleen de woorden die uit de kitten kwamen waren woorden die ze heel eerlijk niet had verwacht. Hoe kwam de kitten bij dat idee. "Wat doet je dat denken?" Ze kon namelijk niet hebben dat dit de hele clan door verspreid zou worden, want ze had zo haar best gedaan om dit niet bevestigd te laten worden, alleen een gerucht hooguit. Wist zij veel dat een van haar kittens dit gezegd had.

'Wat doet je dat denken?' Bluekit kantelde haar kopje wat. Beechresin leek niet heel blij te zijn met haar vraag. Hield ze wel van Bloodpaw? Als katten verliefd waren gingen ze toch helemaal giechelen en alles? Haar papa glimlachte altijd heel dom als hij weer eens aan haar mama dacht. 'Nou.. Scarletkit zei dat Bloodpaw haar papa is!' antwoordde ze onschuldig. 'Maar hij mag toch geen kittens?' Ze had het natuurlijk gehad over een pleegpapa met Scarletkit, maar de mama wist vast veel meer.

Ze probeerde het niet te laten zien op haar gelaat hoe erg het antwoord haar had verbaasd. Scarletkit had verteld dat Bloodpaw haar vader was? Maar ze hadden haar nooit verteld dat hij haar echte vader was. Misschien had Bloodpaw zich te veel gedragen als hun vader en moesten ze dat minderen om dit niet de clan rond te laten gaan. "Hij mag inderdaad geen kittens. Hij besteed gewoon veel tijd met ze." Ze kon moeilijk alleen maar leugens vertellen toch? "Misschien da Scarlekit daarom het verkeerde idee heeft gekregen." Ze had haar kittens hier misschien eerder over moeten toespreken dan nu, want het voelde eigenlijk al alsof het te laat was nu.

Ze zag de verbaasde blik in Beechresins ogen en ze kantelde haar kopje nog net wat meer. Dit vond ze wel interessant eigenlijk. 'Hij mag inderdaad geen kittens. Hij besteed gewoon veel tijd met ze.' Oh, ja, dat kon natuurlijk ook, dacht ze. 'Misschien da Scarlekit daarom het verkeerde idee heeft gekregen.' Bluekit knikte begrijpend. 'Ja, dat kan misschien wel.. Nou ja, oké!' miauwde ze met een glimlach. 'Dan ga ik nu spelen! Doei Beechresin!' En met die woorden huppelde de kitten weg van de Warrior.

Topic uit c: