lookin' for a plug

Ze hield er niet van om hier te komen, iedere keer dat het gebeurde was het uit noodzaak en stond haar korte vacht pluizig overeind. De honden, mensen en bloodclanners die deze luidruchtige stad hun thuis noemden, waren niet per definitie haar vrienden. Toch had ze geen keuze, nu het weer nog wat milder was had ze de grootste kans nog kattenkruid te vinden. Zodra het zou gaan sneeuwen, waren haar kansen verspeeld en zat Shadowclan mogelijk met een heel groot probleem. Ze has Settleddust op de hoogte gesteld en vervolgens nerveus Bluejay gevraagd of hij misschien bodyguard wilde spelen. Hij was groot, sterk en bovenalles niet zo'n angsthaas als zij, exact wat ze nodig had. Nerveus trok de poes met haar oor toen ze aan waren gekomen bij de tuinen waar ze het eerder had gevonden. "Heb je, ehm, ooit eerder Catnip... Geroken?" of gestolen, maar ze wilde hem niet meteen in de problemen werken.

& eerste post Bluejay, dan open!

Hoewel Bluejay claimde geen angst te kennen kreeg hij het zeker stik benauwd in het kamp, was hij blij er voor even tussenuit te kunnen piepen. De ziekte die er heerste had de kater, bang voor ziekte als hij was, de stuipen op het lijf gejaagd. Natuurlijk, iedereen met een gezond stel hersenen zou bang zijn, maar voor de kater was het beide een rationele als irrationele angst. Vrij bekend bij de medicine cats was de kater inmiddels, er al heen gaand bij de kleinste kuch, de ondiepste kras. Alles om zijn gezondheid op pijl te houden, om niet ziek te worden. Te veel van zijn geliefde hadden een vroeg sterfbed er door gehad. En starclan weet dat hij en Bluepaw niet de volgende zouden zijn, hij zou er alles aan doen.

Zijn blik viel op Routnose, een kleine glimlach volgde, zeker erg blij bekend te zijn bij deze medicine cat. Bekend genoeg om gevraagd te worden Bodyguard voor d'r te spelen terwijl ze haar kruiden dingetjes zocht in ieder geval. Hij vond de windclan poes snoezig, zo nerveus als ze kon worden, wist altijd een glimlach op zijn kop te brengen, zeker geen verkerd gezelschap. Hij bedankte de sterren, voor het sturen van d'r. Ook nu alles ziek was thuis. "Heb je, ehm, ooit eerder Catnip... Geroken?" vroeg ze, eenmaal de bestemming bereikt. De kater grijnsde kort, haar ogen opzoekend, een charismatische glans over de zijne "Catnip? Ik heb ervaring ja" antwoordde hij, zachtjes grinnikend "Maar dat is al een hele tijd geleden" Knikkend boog de Shadowclanner zijn blik weer van haar af. Nee, sinds Forestlake had hij geen oog meer voor het spul. De kater slikte kort, maar zijn grijns verwaterde niet. "Ik neem aan dat ik jou niet hetzelfde hoef te vragen?" grinnikend duwde hij kort speels zijn schouder tegen de haren. Zijn blauwe ogen kort oplichtend in bewondering voor de Medicine cat. Hoe zij zich zo dicht durfde te wagen bij de zieken onder hen, hijzelf wist niet zeker hoe snel hij wel niet weg zou zijn geweest. Maar goed, gelukkig was hij dan ook geen medicine cat.

Ah, ja, eh, hij had ervaring. Even fronste ze, zou hij wel eens..? Ze schudde haar kop en vertelde zich opnieuw dat het niet haar zaken waren. Toch maakte dat zachte gegrinnik van hem het heel verleidelijk er naar te vragen. Bij zijn vraag spitsten haar oren zich wat schuldbewust. "Ha-ha, uhm, ja, ik eh, ook, natuurlijk," ze maakte geen oogcontact terwijl ze verder liepen, haar wangen warm. "Als medicine cat, alleen, uh, medisch... Natuurlijk, je weet we, ha-" ze besloot te stoppen met praten, gezien ze het niet echt beter voor zichzelf maakte. Ze dacht terug aan die ene keer dat ze had lopen rollebollen met Dinspots in de plantjes. Dat was een heerlijke avond geweest, maar niet een die Starclan heel leuk zou vinden. Al stond het waarschijnlijk in het niets met wat ze in Windclan had achtergelaten met haar vertrek. Die herinnering bracht een bittere smaak in haar mond. Gorsekit...
De poes schudde haar kop m te focussen. Ergens had ze het onderliggende idee dat als ze Shadowclan kon genezen, ze het misschien recht kon zetten. Of dat nu waar was of niet. "Het groeit voornamelijk in Twoleg tuinen, op plekke waar veel zon schijnt," Ze sprong op een hek en sloot kort haar ogen om de lucht op te dringen. Nee, hier was niets. Een zucht rolde over haar lippen en ze keek terug naar Bluejay. "Zou jij die tuin daarginds willen proberen?"

"Ha-ha, uhm, ja, ik eh, ook, natuurlijk," antwoordde de poes wegkijkend. Bluejay fronste kort, een kleine grijns zijn lippen op krullend, de zenuwen waren wel heel opmerkelijk.  "Als medicine cat, alleen, uh, medisch... Natuurlijk, je weet we, ha-"  ging ze even zo nerveus als ervoor verder. De kater spitste zijn oren met het uiterste interesse. Alleen medisch, de benadrukking op die woorden deed de kater twijfelen aan de eerlijkheid ervan, als de zenuwen waarmee ze sprak dit nog niet deden. Met een vermaakte blik op zijn ogen keek hij de poes op warme wijze aan, ze wist hem toch steeds weer te verassen. Maar verder vragen scheen geen optie,  met een schud van d'r kop beëindigde ze het onderwerp, Bluejay knikte. "Het groeit voornamelijk in Twoleg tuinen, op plekke waar veel zon schijnt," legde ze uit voor ze zich lenig van de grond afzette en vanaf het hek de tuin in keek. Verwachtingsvol keek de kater op, zag hoe ze zuchtte voor hun ogen weer ontmoette. "Zou jij die tuin daarginds willen proberen?" vroeg ze hem vervolgens. De kater antwoorde met een glimlach "Met genoegen."

De vraag beantwoord draaide de grote kater zich weg van de medicine cat, richting de tuin daarginds. Stond hoewel zwaar van gewicht, licht genoeg op de poten om met gemak het hek op te komen. Niet helpen kon hij het, de tuin met interesse te ontleden. Het was niet iedere dag dat je een blik in het leven van Twolegs kreeg. Het was niet iedere dag dat je natuur, zo onder de duim, zo ..gecontroleerd, kreeg te zien. Bosjes, perfect recht, paden perfect recht als het thunderpath. Zijn snorharen trilde, het was gewoon onnatuurlijk, fout. Met een diepe inadem nam de kater de geuren in zich op, waaronder een scherpe, maar verleidelijke kruidige geur zijn neus prikte. "Ik geloof dat ik hier wat heb Rout" informeerde hij de medicine cat, een trotse grijns op zijn kop. Kort bestudeerde hij de tuin, keek hij het nest van de twolegs in, het leek leeg. Met een knik signaleerde hij terug naar Routnose. Het was naar zijn mening veilig genoeg om het gebied van de twolegs te betreden. Met een lenige sprong zette hij zich wederom af, belandde op het zachtte gras aan de andere kant. Daar geduldig wachtend op de medicine cat. Het had als Catnip geroken, maar wie weet wat voor giftige plant het kon zijn. In dat opzicht mocht je de kater een watje noemen hoor.

Kak. Ze zag zijn geamuseerde blik wel, hij keek recht door haar heen. De poes slikte en keek weg, haar hoofd warm. Het was maar één keer geweest, heus waar. Eén keer was zo erg niet, toch? Wat nerveus stuurde ze hem de andere kant op en dwong zichzelf te concentreren. Stilletjes stond ze daar, haar ogen gesloten en haar neus in de lucht. Oh Starclan alsjeblieft, liet hen niet met lege handen terug keren. Vandaag leken de sterren haar te horen. "Ik kom!" miauwde ze wat luider, waarna ze iets minder soepel het hek op sprong. Onhandig wiebelde ze heen en weer, waarna ze de andere tuin in sprong. Het was verrassend hoe ze het voor elkaar kreeg alsnog onhandig te zijn met haar lenige lichaam. Alert keek ze rond, maar er waren geen Twolegs om roet in het eten te gooien. Dus snuffelde ze en bewoog uiteindelijk wat planten aan de kant. Met fonkelende ogen keek ze terug naar haar metgezel. "Bluejay, je bent geweldig," het zou de clan niet genezen, maar het was genoeg om iniedergeval een hoop kittens te redden.

_{Ze was een Windclan kat, was het echt verkeerd van hem om er van uit te gaan dat ze leniger was dan ze bleek? Zoals ze onhandig het hek over klauterde, het deed de kater kort in zichzelf grinniken, geamuseerd toekijkende. Zag hoe ze stopte om om haar heen te kijken, de kater schudde kort vermaakt zijn kop. Vertrouwde ze zijn zicht niet? Het er kwalijk nemen deed hij niet, hij zou ook nooit bereid zijn zijn leven in andermans poten te leggen. Zijn leven, dat was het immers, en daar legde hij behoorlijk veel nadruk op, heus.  Ze stapte zijn kant op, besnuffelde het verleidelijk lekker geurende spul voor ze hem met fonkelende oogjes aankeek. Blue glimlachte voor af al breed, kon zo lezen iets goed bereikt te hebben. Ving haar compliment met trots op. "Ach, kleine moeite" antwoordde hij, een grijns op zijn bolletje, trots in zijn koppie. Echt veel kruiden waren het echter niet, hij kon wel raden dat hun wandelingetje nog niet ten einde was, maar beter dan niks, dat was het zeker. "Een goede start, beloofd een goede zoektocht" mauwde hij terwijl hij verder stapte, wierp over zijn schouders een blik op de poes "Volgende nest dan maar?"}

Ze wist wel dat hij aan het lachen was. Kak. Al het bloed leek naar haar wangen te stijgen en ze deed haar best hem eventjes niet aan te kijken. Het was maar goed dat hij niet in Windclan zat, hij zou eens moeten weten hoe vaak ze wel niet over dezelfde wortel was gestruikeld in haar den. "Ze moesten je misschien toch maar Bluenose noemen," lachte ze vermaakt, hopend dat hij haar avontuurtje met het hek niet lang zou onthouden. Voorzichtig pakte de poes de plantjes op en probeerde ondanks haar verlangen de geur zo min mogelijk in te ademen. Helaas was het grootste deel van de bladeren al verrot, maar het was beter dan niets. "Hm-hm," knikte ze op zijn voorstel en koos dit keer een hek uit waar ze ook onderdoor kon. Tactisch begon ze de tuin te inspecteren, nog altijd op haar hoede. "Uhm, ik hoop dat het geen rare vraag is, maar is Bluepaw jouw dochtertje?" durfde ze uiteindelijk te vragen.

Ze schudde haar kop. Bwugh, dat spul ging haar altijd te snel naar haar kop. Ondanks haar moeite het niet in te ademen, merkte ze dat welbekende gevoel van lichtheid. Van hoe alles in de wereld net iets meer kleur kreeg. Direct legde ze haar pakketje even neer, wat er de laatste keer gebeurd was toen ze teveel van de plantjes had genomen lag nog vers op haar geweten. Met haar neus in de lucht zocht ze verder, maar de woorden van Bluejay lieten haar lachen en verbraken haar concentratie. "Oh nee hoor," haar blik verzachtte wat toen ze hem zag, die trotse blik van een ouder in zijn ogen. Ze herkende het, want ze keek op dezelfde manier naar de katten die ze als haar kinderen zag. En ooit, misschien ooit, zou ze zo naar haar eigen kinderen kijken. "Ze is een aapje, kwam me vragen voor wat munt om iets te doen aan jouw ochtend adem," haar zachte giechel verraadde dat de plantjes een beetje naar haar hoofd schoten.