Rain Is Our Soundtrack

De regen tikte tegen het dak van de nursery. Het was een zeer regelmatig geluid dat bekend was voor de jonge kitten. Soms leek het of elk moment van zijn bestaan onderstreept werd door dat eeuwige getik, al had het natuurlijk ook af en toe gestopt met regenen in de twee weken dat hij bestond. Maar dat waren niet de momenten die hem opvielen. Het katertje geeuwde, duwde een van zijn siblings wat aan de kant terwijl hij zijn poten strekte, en opende toen zijn oogjes. Het was een heel casual gebaar - niets aan hem verraadde dat dit de eerste keer was dat zijn oogjes open waren. Hij knipperde even. De wereld was nog wazig en onbekend. Zijn blik gleed opzij, waar zijn oogjes de oogjes van iemand anders ontmoetten. Ongegeneerd bleef hij haar aanstaren - nog niet bekend met gêne of sociale verwachtingen.

+ Amberkit eerst

Er was weer een nieuw nestje gekomen, en dat vond Amberkit toch altijd zo ontzettend bijzonder. Soms waren er hele dikke oeders, en dan de volgende dag waren ze dunner en zonder kittens. Zij mocht er nooit bij zijn, maar had een van de queen wel eens gevraagd hoe het kon. Ze gaven nooit echt antwoord en dat vond ze reuze vervelend. Zelf had ze de touwtjes nog niet aan elkaar geknoopt, dus nu had ze een andere strategie. De kittens waren er nu al even, en ze hoopte dat ze al konden praten. Met grote oogjes staarde ze ver het nest heen en keek een van de babies aan. "Waar kom jij vandaan?" fluisterde ze.

Hetgene waar hij naar keek bewoog plots. Mizzlekit schrok lichtjes; zijn kittenblauwe oogjes verwijden en hij deinsde een beetje achteruit. De uitdrukking op zijn snuitje was echter tamelijk kalm, alsof hij helemaal niet geschrokken was. Het katertje knipperde één keer, twee keer, en realiseerde zich toen dat er een connectie was tussen de stem die hij hoorde en de beweging die hij zag. Hm, interessant. Hoe kon dat? Het intrigeerde hem. De vraag die hem gesteld werd deed hem echter fronsen. "Waar kom jij vandaan". Uh.. Mizzlekit keek naar achteren, naar zijn moeder en zijn siblings, een gebaar dat instinctief was. Instinctief begreep hij ook dat de katten die hij zag dat waren - katten. Maar hij kon zijn siblings nog niet onderscheiden op zicht alleen, moest hun vachtkleur nog leren kennen. "Uhhhh...", mauwde hij bijna vragend, niet echt een antwoord. De jonge kater was overweldigd door dit nieuwe zintuig dat hem plots geopenbaard was, en kon niet reageren op een vraag die hij niet echt begreep, laat staan dat het hem interesseerde.

"Niet schrikken!" fluisterde ze sussend. Ze wilde hem heus niet bang maken, maar het was wel een belangrijke vraag hoor. De queens wilden het niet vertellen, maar dit kleine mupke zou het vast nog wel weten of herinneren, toch? Toch kwam er enkel een wat verward gebrabbel uit en de gevlekte kitten fronste. Dat was niet waar ze naar zocht? "Nee luister! Waar. Kom. Je. Vandaan?" ze sprak heel duidelijk en langzaam zodat hij het hopelijk kon begrijpen. Aanmoedigend glimlachte ze naar het katertje. Hij kon het wel!

Het poesje herhaalde haar vraag, al maakte het dat niet heel veel duidelijker voor hem. Mizzlekit fronste lichtjes, maar glimlachte toen - want dat maakte anderen meestal meer op hun gemak, had hij gemerkt. "Uit mijn nest?", antwoordde hij vragend, zijn hoofdje lichtjes scheef gehouden. Het was maar een rare vraag hoor, waar hij vandaan kwam. Hij was nog nergens naartoe geweest en wanneer hij was gaan ontdekken, kwam hij altijd terug naar hier. Hij wist niet echt wat het juiste antwoord was, maar hoopte dat dit haar blij zou maken.

Hmpf. Dit ging niet zo soepel als ze had gedacht, maar kleine kittens konden natuurlijk ook niet zo goed praten. Daar had ze dan niet helemaal over nagedacht. De kitten fronste even maar opende toen zijn mond, en Amberkit hing aan zijn lippen. Helaas was zijn antwoord nogal teleurstellend. De poes zuchtte wat vermoeid, al was dat niet tegenover hem. "Dat weet ik! Maar daarvoor?" ze vroeg het alsof ze 100% zeker wist dat hij een antwoord had. "Voordat je in de nursery kwam?"

Mizzlekit moest diep nadenken. Haar vraag was hem ondertussen wel duidelijk, maar het antwoord niet echt. En hij kon moeilijk zeggen dat hij het niet wist, toch? Dat was geen antwoord en ze vroeg het aan hem, dus dan verwachtte ze toch dat hij een antwoord had. Zijn voorhoofd rimpelde en zijn tweekleurige ogen gleden de nursery rond alsof hij een antwoord of een oplossing zocht. "Uhhh.. Het territorium?", antwoordde hij toen maar, fronsend. Hij was niet geboren in het camp, al was dat natuurlijk niet echt iets dat hij zich herinnerde. Maar welk ander antwoord kon hij geven? Ergens anders kon hij niet vandaan gekomen zijn..

Hij leek ook heel hard na te moeten denken, maar uiteindelijk kwam er een antwoord. Een antwoord waardoor Amberkit misschien nog wel meer verward raakte. "Huh," sprak ze met opgetrokken wenkbrauwen uit en dacht heel diep na. Hoe dan? Was hij uit de lucht gevallen? Uit een ei gekomen? Misschien kwam hij wel uit de rivier! Ja, dat leek haar het meest logisch - ze waren natuurlijk riverclan. "Ben je dan uit de rivier gekomen? Als een visje?"

Amberkit vroeg hem toen of hij dan uit de rivier gekomen was, zoals een vis. Mizzlekit fronste nog wat dieper, duidelijk diep aan het nadenken. Kwam hij uit de rivier? Hij hield wel van water, dus dat was misschien wel logisch. "Uh.. Misschien?", antwoordde hij, al was het niet echt een antwoord maar eerder een vraag. "Waar kom jij vandaan?", besloot hij toen te vragen, toch wel nieuwsgierig wat haar antwoord dan was. Misschien kon hij daaruit leren voor als iemand anders het hem nog eens vroeg!

Hm. Maar was het dan niet vreemd dat ze visjes aten? Of waren kittens speciale visjes die alleen queens konden vangen, waarna ze heel snel opgroeiden tot kittens? Het klonk niet super logisch, maar tja... Wat anders? Bovendien ze heetten wel Riverclan, dus misschien was het allemaal zo gek nog niet. De gevlekte kitten was nog diep in gedachten verzonken over dit moeilijke onderwerp toen de andere kitten haar iets vroeg. "Nou, dat weet ik dus niet meer," gaf ze met een zucht toe. "Ik hoopte dat jij het nog wist!"

Oh, ze wist het niet meer. Daarom dat ze had gehoopt dat hij dat wel nog wist - omdat hij jonger was, waarschijnlijk. Maar nee, zo veel geluk had ze jammer genoeg niet. Mizzlekit beet lichtjes op zijn onderlip. "Niet echt, sorry..", antwoordde hij, zich schuldig voelend omdat hij haar geen echt antwoord kon bieden. "Misschien kunnen we het uitzoeken?", stelde hij toen voor. Hij wist nog niet echt hoé ze dat zouden kunnen gaan uitzoeken, maar misschien konden ze een experiment bedenken om te ontdekken waar kittens dan écht vandaan kwamen? Dan hadden ze ook meteen een antwoord als iemand anders het nog eens wou weten!