-Open- Waving through a window

De zon scheen zachtjes door de ruit heen waar achter ze zat, haar ogen rond en nieuwsgierig. De blaadjes vielen naar beneden, dwarrelend in de wind. Neva zette haar pootje zachtjes tegen het raam. De wind blies door een kier heen, maar ze kon er niet tussendoor glippen. Ze kon alleen maar kijken naar hoe de wereld aan haar raampje voorbij trok. Haar oren spitsten zich toen ze echter iets nieuws zag in haar tuin. De schaduw van een kat. Het belletje om haar roze halsband rinkelde terwijl ze iets overeind kwam, haar blauwe ogen wijd en nieuwsgierig bij het aangezicht.

-Open- 

Aegir was aan het jagen. Oh ja, de proffessional was aan het werk. Nu de kou in het land was getrokken en zijn zwarte vacht weer donkerder werd, werd het ook lastiger om eten te vinden. Ergens was het jammer dat zijn lange, zwarte haren niet meer bruin zongekust waren, maar het was ergens ook weer camouflage. Iets wat hij kon gebruiken. Hij wandelde zonder angst een tweebeentuin in, eentje waar hij nog niet eerder was geweest, maar als hij iets wist dan was het dat kleine overwinteraars genoten van tweebeentuinen. Helemaal degene die voer voor de protters neerzette. Zijn blik ging naar een koolmees, die in een heg van takje naar takje wipte. Zijn tong likte langs zijn lippen. Hij zag nauwelijks de bladeren die om hem heen op de grond vielen. ‘Jij bent van mij,’ miauwde hij zachtjes. Doodstil sloop hij dichterbij, laag bij de basis van de heg. Het grijze weer wist hem nog wat te verschuilen, terwijl hij stilletjes bleef zitten, twee ijsblauwe ogen staarden omhoog. De vogel zat misschien... één, twee staartlengtes hoger dan hij was. Die sprong zou hij moeten kunnen maken, zou je zeggen. Hij haalde nog één keer adem voordat hij alle lucht vasthield, waarna hij als een pijl uit een boog omhoog sprong, klauwen uitgestrekt en met precieze van een ervaren vechter plukte hij het diertje uit de heg.

Als een zwarte schaduw gleed hij door de tuin, een jonge kater met ijsblauwe ogen zoals dat ze nog nooit gezien had. Haar ogen sperden zich wat wijder open en ze spitste haar oren terwijl ze naar het tafereel keek. De kater sloop dichterbij en de vogel had geen idee van wat er nou eigenlijk aan de hand was. Ze hield zelf haar adem in toen ze hem zijn spieren zag aanspannen en springen. Oh wat kon hij ver springen zeg.. De vogel had geen schijn van kans. Pas nu liet ze haar ingehouden adem weer gaan en verzamelde ze de moed. Maar vervolgens tikte ze heel voorzichtig en zachtjes tegen de ruit om zijn aandacht te trekken.

Aegir was tevreden met zijn vangst en zonder te aarzelen zette hij zijn tanden in het vlees. Het was anders dan in de clans, dat je prooi deelde. Hij had gewoon nu op dit moment honger, en hij wist dat de prooi in de wijde omgeving nu het hazenpad zou hebben gekozen. Maar terwijl hij at, hoorde hij een bijzonder geluid, niet ver van hem vandaan. Hij spitste zijn oren en keek op, waar hij een lichtgekleurde poes in een tweebeen nest zag zitten. Hij lachte even. Een kittypet, hoe aandoenlijk. Zelfs de clans wisten dat je niet lagen kon zakken dan dat. Maar ze was nog steeds interessant, waardoor hij de vogel even liet waar het voor was. Hij stapte richting het tweebeennest en sprong vervolgens  wat klungelig op de vensterbank, de andere kat van het raam. Hij keek haar enkele seconden aan zonder een woord te zeggen, zijn kop iets gekanteld. ‘Hallo,’ miauwde hij vervolgens, niet wetende of ze hem eigenlijk wel kon horen. Zijn ogen gingen gefascineerd over haar heen en door de ruimte waarin ze opgesloten leefde. Het was zo wereldvreemd.

Haar blik was nieuwsgierig terwijl ze naar de grote, zwarte kater keek en haar hart maakte eventjes een vreugdesprongetje toen deze opkeek bij haar getap op het raam. Ze had zijn aandacht getrokken! Zou hij nu ook naar haar toe komen? Een verheugde mrow kwam uit haar mond toen de kater inderdaad haar kant op kwam en op de andere kant van de vensterbank ging zitten. Haar ogen twinkelden van nieuwsgierigheid en plezier terwijl ze naar hem keek. Door het kiertje van het raam kon ze ruiken dat hij heel anders rook dan haar. Hij rook wild, en naar buiten. "Hallo!" miauwde ze opgewekt terug. Haar crèmekleurige staart zwiepte van enthousiasme iets heen en weer. "Wie ben jij? Waarom ben je in mijn tuin? En heb je nou echt net die vogel helemaal zelf gevangen?" kwamen haar vragen enthousiast.

Aegir kreeg een stralend gezicht terug. Hij was ergens verbaasd, dat ze niet bang was. Hoe lang zou ze hier al leven? Wist ze van de Elite af? Meestal waren kittypets best bang voor de elite. Hoe moest het ook anders, ze waren echt losers. Maar ja, ze keek hem aan en begroette hem, om vervolgens meerdere vragen te stellen. Ze konden elkaar dus prima horen. Nu pas merkte hij een spleet op in het venster. Bijzonder. ‘Ik ben Aegir,’ miauwde hij. ‘Jij?’ Hij was eigenlijk nu ook wel nieuwsgierig naar de poes. Kittypets waren bijzonder. Waarom zou je zo willen leven? Ze miauwde vervolgens over de tuin, dat die van haar was. Hij lachte even en rolde zijn ogen. ‘Jouw tuin? Je bent niet erg beschermend erover,’ miauwde hij grijnzend. Kennelijk niet zo territoriaal. Als zij een stap in het kamp zou zetten, zou ze gevild worden als ze niet snel genoeg zou oprotten. En toen keek hij weer naar het lichaampje van het vogeltje die hij achter had gelaten. ‘Daar lijkt het wel op, of niet?’ miauwde hij met een beetje een plagende ondertoon. Man, deze poes leek helemaal wereldvreemd. Hij staarde haar daarom weer even intens aan. ‘Kan je niet naar buiten ofzo?’

Daar zat ze dan, aan de andere kant van een onzichtbare muur. Er was zoveel vrijheid te behalen, zoveel te zien en zoveel te leven, maar het enige wat ze kon zien was wat er voor haar raam langskwam. Aegir heette deze vrije buitenkat. Nevada lachte en knikte. "Wat een gekke naam! Aangenaam Aegir, mijn naam is Nevada!" groette de kattin opgewekt. Ze liet zijn opmerking achteloos van zich afglijden. "Waarom zou ik beschermend zijn? Het is super leuk dat er iemand langs mijn tuin komt toch?" vroeg ze aan hem. Maar de volgende opmerking deed haar wel wat en ze draaide haar oortjes naar achteren. "Ik mag niet naar buiten.. ben nog nooit buiten geweest" bekende ze wat zachter, "Dus.. kan je me een beetje vertellen hoe buiten is?"

De poes was een vreemde. Alle kittypets waren vreemd. Maar zij was gewoon... naïef. Ze leek ongeveer zijn leeftijd, maar ze keek met een beetje een verdwaasde blik in haar ogen. Maar ze was vriendelijk, ze lachte en ze had een knap koppie. Jammer dat kittypet was, die huiskatjes waren altijd zo zo. Maar ze noemde zijn naam raar. Hij rolde zijn ogen en lachte schamper. ‘Jouw naam is raar!’ kaatste hij plagend terug. Ze moest de clannamen eens horen, die zou ze pas raar vinden. Hij kantelde zijn kop weer even verdwaasd dat ze het "gezellig" vond. Kennelijk had ze nog niet iedereen in de buurt ontmoet. Hij kon haar waarschuwen voor alle katten uit de Elite, die kittypets pesten, de verhalen die rondgingen. Maar in plaats daarvan keek hij haar even strak aan, waarna hij zijn schouders ophaalde. ‘Daar heb je ook gelijk in,’ miauwde hij met een scheve glimlach, waarna hij even zijn blik weer wierp op "haar" tuin. Toch viel zijn bek open toen ze sprak dat ze nog nooit buiten was geweest. ‘Nooit?!’ papegaaide hij haar verbijsterd aan. ‘Waarom laat je je nog opsluiten? Waarom luister je naar die domme tweebenen,’ miauwde hij. Opeens voelde hij zich nog meer superieur dan haar. Ze liet zich opsluiten, ze leefde als een gevangene. ‘Het is buiten geweldig. De zon, de rivier, gras onder je poten. Je kan zo ver lopen als je maar wil. Er is zelfs nog zoveel wat ik niet heb gezien...’

Nevada trok een gezicht toen de zwarte kater aangaf dat haar naam juist raar was. Dat was helemaal niet raar! Dat was de naam die ze van haar moeder had gekregen en die was juist heel mooi! Maar haar nieuwsgierigheid naar buiten, en haar blijdschap om met iemand van buiten te praten, waren te groot om ervoor te zorgen dat tegen de kater ging mopperen. Ze draaide haar oren echter wel defensief naar achteren. "Mijn tweebenen zorgen erg goed voor me," sputterde ze tegen, waarna ze haar pootje tegen het raam aanzette. "En.. er is gewoon geen weg naar buiten.." gaf ze zachtjes toe. Ze slikte stilletjes toen ze zijn verhalen hoorde en draaide haar oortjes haar nek in. "Dat klinkt wel heel erg goed.." Heel erg goed en iets wat ze nooit mee zou gaan maken.

Aegir rolde zijn ogen toen ze sprak dat haar tweebenen goed voor haar zorgden. Dat leven.. hij begreep het gewoon niet. ‘Kan je dan niet voor jezelf zorgen?’ vroeg hij plagend. Hij kantelde zijn kop en hij zag dat ze toch wel wat verlangend naar buiten keek. Hij keek weer om zijn schouder, naar zijn buitenwereld, de tweebeenplaats was maar een klein deel. En ze miauwde zelfs dat het goed klonk. Hij knikte instemmend. ‘Dat is het ook,’ antwoordde hij. Hij knikte even naar haar "thuis" met zijn kop. ‘Zeg nou eerlijk, ben je liever daar, of waar ik ben.’ Hij keek naar de tuin en verder, over het hek. Hij stak zijn poot uit over de horizon. ‘Elke dag zie ik weer iets nieuws. Plekken, dieren, planten, vrienden,’ miauwde hij, waarbij hij bij het laatste woord naar Nevada keek. Hij haalde eventjes zijn schouders op. Ze moest maar antwoorden, maar hij wist het wel.

Ze voelde zichzelf minder en minder in vergelijking met de knappe zwarte kat tegenover haar, hoe hij sprak over hoe hij voor zichzelf zorgde en hoe buiten was, was fantastisch. Ze keek eventjes wat mistroostig over haar schouder heen, naar de speelgoed muizen, naar de krabpaal, naar de voer en waterbak die altijd netjes gevuld waren. Dat was haar leven, en niet daarbuiten. "Ik heb nooit anders gekend dan dit leven.. er heeft altijd iemand voor me gezorgd," bekende ze met een zwakke glimlach. "En zelfs al zou ik naar buiten willen, dan kon dat niet." Ze probeerde zichzelf weer wat op te kikkeren. "Dus.. zou je vaker verhalen willen komen vertellen? Aegir?"

Ze had misschien een punt. Ze kon er ook niets aan doen dat ze zo geboren was. Hij had gewoon meer geluk gehad. Maar ook hij was veranderd van leven. Van Riverclan naar Bloodclan. Hoe moeilijk zou het zijn om haar leven te veranderen, als ze zou willen. Ze miauwde vervolgens dat ze niet naar buiten kon. ‘Maar waarom niet? Ik zie genoeg kittypets die ook buiten komen...’ miauwde hij nadenkend. Meestal waren het wel watjes, en waren ze dik. Maar, ze kwamen tenminste naar buiten. Nevada leek er een beetje aangeslagen van, dus hij moest er misschien maar niet over doorvragen. Het klonk alleen zo.. absurd. Ze vroeg direct om meer verhalen. ‘Oh ja, natuurlijk. Wat wil je weten?’ miauwde hij, waarna hij hardop na begon te denken. ‘Ik kan je vertellen over waar ik woon, wat ik allemaal moet leren, over de clans...’

Er waren genoeg kittypets die wel buiten kwamen. Nevada wiebelde stilletjes met haar oren terwijl ze er toevallig eentje over een hek in de verte zag lopen. "Die mogen dan wel van hun tweebenen naar buiten.. maar ik mag dat niet. Ze doen nooit de deur voor me open en de ramen zitten altijd dicht." Misschien dat ze ooit naar buiten kon glippen.. Maar dat zat er voor nu nog niet in. Voor nu greep ze het woord beet wat ze het interessantst vond "Clans? Wat zijn clans?" Vroeg ze, haar blauwe ogen wijd.

Aegir vond het maar vreemd. Hij wiebelde zijn oren heen en weer en trok een frons op zijn gezicht. ‘Jouw tweebenen zijn dan maar wreed,’ miauwde hij tegen de poes. Opsluiten als een gevangene. En waarom? Wat wilden tweebenen überhaupt met katten? Nou ja, ze vroeg direct over de clans. ‘Oh! Dat zijn de groepen katten die in het woud leven. Er zijn vier clans, Riverclan, Thunderclan, Shadowclan en Windclan,’ begon hij direct te miauwen. ‘Ze hebben allemaal hun eigen territorium, ze hebben de code, Starclan. Oh, waar moet ik beginnen?’ Er was zoveel te vertellen. Hij was ermee opgegroeid, het was logisch voor hem. Maar, voor een buitenstaander.. ja, waar begon je dan?

In het bos? Deze katten leefden in het bos? Het bos was.. die bomenrij die achter het huis was toch? Nevada keek met grote ogen naar Aegir tegenover haar en hield haar hoofd wel scheef. "Groepen katten? Is het bos zo groot dan?" vroeg ze vol bewondering. Ze liet haar blik nog een keer naar de bomen gaan. Misschien strekte het wel eindeloos... Een sidderende zucht ontglipte haar terwijl ze nog een keertje langs het raam krabbelde. Oh waarom ging hij nou niet open? Hij zat ergens vast.. "Waarom leven ze in clans?"

Nevada vroeg over de grootte van het bos. Hij knikte enthousiast. ‘Oh ja, heel groot. Van de ene kant naar het andere kant van het woud lopen duurt een hele dag,’ miauwde hij. Minstens, hij had het nog nooit gedaan. Maar ze spraken altijd over de reizen naar highstones, en dat ze dagen weg waren. Hij kantelde zijn kopje toen Nevada aan het raam begon te klauwen. Hij rolde zijn ogen. Ze kreeg dat ding nooit open. Als het in haar hele leven nog nooit was gelukt, zou het nu ook niet lukken. ‘Oh, omdat het altijd al zo was. Er zijn vier clans, als de vier seizoenen en de vier bomen op Fourtrees,’ miauwde hij uitgelegd. ‘In een clan zorgt iedereen voor elkaar. De warriors zorgen voor de ouderen en de kittens en de queens, daarom leven ze in clans, denk ik,’ miauwde hij terwijl hij hardop nadacht.

Een hele dag lopen... Haar poten deden al bijna pijn bij de gedachte. Nevada hief één van haar voetjes op en likte voorzichtig over haar roze pootkussentjes. Ze voelde de pijn al bijna. Maar ze wilde niet overkomen alsof ze niet stoer was, deze kater was dat immers wel heel erg, en knikte dan ook naar Aegir. "Ooit op een dag ga ik dat ook doen!" miauwde ze, waarna ze haar voetje tegen het raam aanzette. "Dat beloof ik!" Vervolgens luisterde ze geduldig naar zijn uitleg, haar oortjes gespitst. "Ben jij ook een clankat Aegir?" besloot ze vervolgens te vragen. Hij wist immers wel heel veel.

Aegir grinnikte eventjes, dat ze miauwde dat ze het ook zou doen. ‘Oh ja vast, ik zou maar alvast gaan oefenen met rondjes lopen in je gevangenis,’ grapte hij. Ze wist niet hoe het voelde om over stenen of bosgrond te lopen. Hij grinnikte, maar hij viel weer stil bij de volgende vraag. Zijn oortjes draaiden weer wat naar achteren en hij keek eventjes naar beneden. ‘Eerst wel. Ik was Riverclan, maar... nu niet meer,’ miauwde hij. ‘Ik ben nu bij de Elite, wat een soort van clan is, maar anders. Het is ook een groep katten, we wonen hier eigenlijk niet zo ver weg,’ miauwde hij met een blik richting het kamp.