She was blessed with the drips of her blood

Carnation Killer

"It is a privilege to die"

Dear Cocoonpaw,
Kijk eens mijn jonge soortgenoot, hoeveel narigheid er in deze wereld speelt. Hoeveel zondes er worden begaan waar wij enkel maar in meegevoerd worden. Is heel dit leven niet gevuld met enkel ellende? Met vechten en jagen tot we erbij neervallen? Tot ooit een klap te dicht bij de nek komt, de winter iets te koud of de leegte van de maag net te zwaar om te negeren? Waar doen wij het allemaal voor als het niet is om verandering tegeweeg te brengen. Als wij streven naar een maatschappij waarin we gelukkig zijn en onze kinderen niet te hoeven leven in honger nog angst, waarom laten we dan de gebeurtenissen ons enkel overkomen? Ik ben me altijd al bewust geweest van onze leefsituatie. Hoe wij als een soort samen de grond delen met twolegs. En toch lijkt een groot deel hier blind voor te zijn, alsof we ons niet bewust willen zijn van jagers enkel groter en sterker dan ons die onder onze neuzen lopen. Tweebenen hebben al zo vaak hun macht aan ons vertoont. Vrezen wij niet alle het Thunderpath met diens razende monsters? Of de jachten met paard en hond? Ik zie de waarheid van deze wereld, verheven boven de rest zie ik de gevaar maar ook de noodzaak in deze roofdieren. Ja onze soort zal eronder vellen maar dit is enkel een rede meer waarom mijn getoog gehoord zou moeten worden. Waarom ik hier in deze mortale vorm mezelf onder jullie bevind. Sterrenstof raast door mijn aderen en de maan is gevangen de glans van mijn blik. Enkel ik kan jullie tot verlichting leiden. Enkel mijn manier zal alle schaduwen verdrijven en duidelijkheid scheppen op alles wat er gebeurd. Op alles wat zou komen en hoe we verder moeten van hier. Gaan we werkelijk afwachten tot we niet langer onze bloedlijn kunnen voortzetten? Gaan we wachten tot de bliksemschichten van de tweebenen ons vroeger naar onze eindbestemming brengt dan wat het lot voor in petto had? Enkel door onze ijdele hoofden en ijdele poten? Het is triest. Triest dat dit gebeurt met een volk ooit zo machtig en onbewogen was. Ik volg de legendes van mijn voorouders op met de stappen die ik nu maak. Hun goedkeuring haalt het gewicht van mijn acties weg en ik lach wanneer ik je benader. Ik glimlach omdat ik met een volledige overtuiging kan zeggen dat wat ik doe het juiste is. Kan jij dat ook, mijn vriend? Vast niet. Jouw fouten hadden je hiertoe geleid. Je had verstand achterwege gelaten en jezelf laten leiden door verlangens. Door behoeftes die ik niet langer ervaar, die onder mij zijn. Als het anders had gelopen had je kunnen leven in mijn wereld. Maar een g.o.d moest soms keuzes maken voor diens subjecten, voor het welzijn van het grote plaatje. En hoewel je misschien niet perfect was, niet zoals ik, had je een plek kunnen hebben. Maar deze fout illustreert enkel dat je de lusten van je instincten niet in de hand hebt. Dat kan enkel problemen opleveren in de toekomst. Mijn rijk is immers nog maar zeer kort onder mijn waakzaam oog gevallen. En als ik wilde dat dit rijk tot ver in de toekomst welvarend zal zijn moet ik nu met harde hand regeren, het juiste voorbeeld geven. Ik lik mijn lippen terwijl ik toekijk hoe de tweebenen je achterlaten in een van hun vallen. Kooien noemde ze het, heb ik gehoord van een huiskat. Bijzonder niet? Dat kat en tweebeen een bevorderlijke relatie konden onderhouden tussen elkaar, en hiermee ook de barrière van taal doorbraken? Maar hoewel twee compleet verschillende dieren dit konden waren de bewoners van dit woud niet eens in staat om elkaar vrede te hebben, zelfs al kende ze de betekenis van elkaars woorden. Uitermate bijzonder, ja, dat zeker. Maar jij hoeft je niet langer zorgen te maken om zaken zoals dat. Jij zal een van mijn vele sterren worden. De deur opent en zal je verleiden naar de hel, maar in de langerekte schaduw van de tweebenen die van jou en de kooi weglopen kom ik naar voren om je weg te blokkeren. Maak ik gebruik van dit moment van verwarring en maak ik af wat de cipiers wilde beginnen. Hun ontnemen een deel van je en ik ontneem alles. Wanneer mijn daad volbracht is leg ik je op de kooi zodat je ziel onder mijn sterren omhoog zal mogen reiken. Ik scheur je nek verder open en leg hierin een bloem, om hierna mijn insigne in je schouder de krassen. Tevreden met mijn werk laat ik je achter om gevonden te worden door degene die je zullen missen. We zullen elkaar weerzien. May Starclan light your path, like I lighted yours.
With kind regards,
The Carnation Killer

★ VERA

She was blessed with the drips of her blood ☽
She went pure as the crescent moon shone its silver light upon her ☽

Als je dacht dat het einde van je leven snel voorbij ging, dan heb je fout gedacht. Cocoonpaw zat het ene moment nieuwsgierig in de kooi en het andere moment rees een drie dagen lange angst op in haar borstkas. De kleine zilverwitte poes werd heen en weer gesleurd. Van de onderzoekstafel, naar de operatietafel, naar de kooi in het witte nest, naar de kooi waarin ze kwam en terug op de grond. Grond? Grond! Cocoonpaw schoot naar voren toen het deurtje open ging en de luide voetstappen van de Twoleg wegstierf. Haar weg naar vrijheid, naar... niet het einde van haar leven werd geblokkeerd. Haar ogen werden groot toen ze opkeek. De kat droeg een koele blik, berekend alsof de kat van Starclan zelf gezonden was. Haar einde had drie dagen geduurd en op de derde dag, dan pas was het snel gegaan. Een flits over haar buik heen. Het druppelend geluid van haar bloed. Bloed dat zich spreidde over de vacht van de ander. Over het ijzer van de kooi en dan langzaam tikkend naar beneden viel. Met elke druppel verliet het leven haar een beetje meer. Het licht boven haar, afkomstig van de weerkaatsing op de ogen van de kat was het laatste wat ze zag. Cocoonpaw blies haar laatste adem uit.

- Voor The Gathering, na de ceremonie van Wolfstar

Het had ergens niet goed gevoeld om haar warrior naam te krijgen, terwijl haar zusje vermist was. Maar het had nu eenmaal zo gelopen. Toch had ze wel haar best gedaan om haar te zoeken en zo ook was ze vandaag op pad gegaan. Het maakte haar niet uit dat ze nog een kersverse warrior was, als ze de mogelijkheid had om haar zusje te vinden, dan zou ze die gebruiken. Ze dacht deze keer een vleugje op te hebben gevangen van de geur van haar zusje, maar er was iets anders in vermengd dat haar haren overeind deed staan. Ze versnelde haar pas tot de geur sterker werd en ze de geur begon te herkennen als die van bloed. Nee, dat kon niet, dat mocht niet. Haar blik viel vrijwel meteen op het lichaam van haar zusje dat over iets heen leek te liggen. Ze had het nog nooit eerder gezien en had geen idee wat het was, maar dat was niet wat haar aandacht trok. Nee, het was de levenloze blik in de ogen van haar zusje. "Nee," Sprak ze zachtjes. "Cocoon?" Waarom was dit gebeurd? Dit kon niet zo zijn toch? Ze trok voorzichtig haar zusje van het rare ding af en drukte haar neus in haar vacht, maar het was koud, de bekende warmte was nergens te bekennen. "Wees alsjeblieft niet dood." Ergens wist ze wel dat deze woorden geen zin hadden, maar dit wilde ze niet. Ze hoefde geen warrior te zijn als ze haar zusje maar terug kon hebben. Dat was alles dat ze wilde. Maar met elke seconde die voorbij ging besefte ze zich steeds meer dat dit toch echt waar was en een snik was dan ook niet te onderdrukken. Ze drukte haar snuit nog verder in de vacht van haar zusje, ze zou haar niet alleen terug kunnen dragen, dat wist ze, maar ze zou haar ook niet alleen achter laten.

Cocoonpaw was vermist geraakt, Mint had haar naam ontvangen ondanks haar problemen met haar luchtwegen en Falcon wist niet goed wat hij hier allemaal van moest vinden. Weer was er een sibling van hem verdwenen. Hij begon zich echt machteloos te voelen, wat kon hij doen? Wat kon hij nog doen om iedereen veilig te houden? Hij beet op de binnenkant van zijn wang terwijl hij door het territorium banjerde. Misschien in de hoop om ook maar een vleugje van haar op te pikken. Net zoals bij Hazel zou hij niet zomaar opgeven, hij was niet iemand die op gaf. Hij bleef doorlopen. Hij kon niet nog iemand verliezen. Hij kon het niet. Hij had al zoveel katten verloren die hem dierbaar waren in zo’n korte tijd, dat hij niet wist of hij ooit nog dagen zou hebben waarin hij niemand zou gaan verliezen. Maar de geur van bloed bereikte zijn neusgaten, een geur die had leren te begrijpen. En dat was beangstigend. Zijn poten voelde zwaar aan, rennen kon hij niet meer met al het slaaptekort die hij had opgelopen in de afgelopen tijd. ”Wees alsjeblieft niet dood.” klonk er zachtjes in zijn oren. Dat was al genoeg voor hem om te weten wat er aan de hand was. De stem was zo bekend en het verscheurde zijn hart zowat terwijl hij haar zag zitten. Samen met een lichaam die hij ook zo goed kende. Hij wilde vloeken, vloeken naar StarClan waarom het gebeurde. Maar hij wist dondersgoed dat als hij dat zou gaan doen hij alleen nog maar meer problemen zou krijgen later. Hij liep naar Mint en het lichaam wat ooit Cocoonpaw was toe, waar hij met zijn neus tegen het lichaam voelde. Koud. Er was niets meer dat ze konden doen. ”Mint..” sprak hij, zijn stem vol emotie terwijl hij zijn tranen dwong om in zijn ogen te blijven en ze niet te laten rollen. ”Het spijt me zo..” fluisterde hij zachtjes. Het enige wat hij uit zijn keel kon krijgen, waarna hij zijn neus in de vacht van Mint duwde. Hij had Cocoon ook als zijn zusje gezien, net zoals Mintroot. Dat was niet veranderd na alles wat er was gebeurd. Hij was een sibling verloren, net zoals Mintroot dat had. De markering op haar flank was duidelijk en het liet zijn bloed kouder voelen. Dit was niet de eerste keer dat hij dit had gezien. De bloem was er ook, zo kenmerkend voor de moorden die de laatste tijd gepleegd werden. Wie was dit? Wie was zo gek in zijn hoofd dat hij dit deed?

Tranen stroomden over haar wangen en het liefste wilde ze dat dit allemaal niet waar was, dat dit maar een nachtmerrie was. Maar een bekende stem bevestigde dat dit niet het geval was. Ze hief haar kop omhoog en staarde naar Falconpaw, ze kon dezelfde emotie die zij voelde in zijn ogen zien. Ze hadden beide een zusje verloren hier. Ze begreep niet veel van wat er gebeurd was, haar zusje was al dagen weg geweest en net wanneer ze terug leek te zijn was dit gebeurd. "Falcon," Sprak ze zachtjes, terwijl ze haar snikken onder controle probeerde te krijgen. "Waarom is dit gebeurd?" Ze wist dat hij waarschijnlijk geen antwoord voor haar had. Ze had zelf de tekenen ook wel gezien, de tekenen van de moorden die recentelijk voorkwamen, maar hoe durfde die kat haar zusje te pakken. Waarom moest het nou net haar zusje zijn? "Waarom Cocoon?" Ze wou dat dit alles niet waar was, maar ze wist dondersgoed dat dit echt was en dat haar zusje niet terug zou komen.

StarClan was hun aan het straffen. Waarvoor wist hij niet, ze hadden geen woorden ontvangen de de clan boven hen toch? Of hij moest er niet van af weten, dat kon natuurlijk ook… maar hij dacht graag dat de band die hij met Routnose had betekende dat ze dat soort dingen ook aan hem vertelde. Waarom gebeurde er anders zoveel dingen? Waarom werd de clan geteisterd door moorden en katten die werden weg gerukt? Waarom moest StarClan hen straffen? ”Falcon,” klonk er zachtjes van de witte poes af en zijn hart brak bij haar gesnik. Hij haatte het. Hij haatte dit. Hij haatte het om te zien hoe zijn familie pijn leed. Hij kon zijn eigen pijn wel handelen, maar pijn van zijn familie en vrienden? Niet echt. ”Waarom is dit gebeurd?” Hij wilde haar vertellen dat hij het wist, dat hij een reden wist waarom dit allemaal gebeurde. Maar hij wist niks. Hij wist geen reden. Hij wist niet waarom Cocoonpaw dood was. Hij wist niet waar ze dit aan verdiend hadden. Dus in plaats van woorden liet hij zijn kopje iets zakken, zijn ogen op de grond gericht. Hij had geen antwoorden. StarClan, hij wou dat hij antwoorden had. ”Waarom Cocoon?” Hij stapte voorzichtig dichterbij, waarna hij een poot over haar schouders heen sloeg en haar richting hem toe trok. ”Verkeerde plaats, verkeerde moment.” was het enige wat hij zachtjes uit kon brengen. Want dat was alles wat het leek. Cocoon was op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Hij haalde even trillerig adem terwijl hij zijn kopje tegen Mint aan drukte. ”Ze heeft dit niet verdiend. Echt niet. Degene die dit heeft gedaan is-“ Een psycho. Iemand die zelf zou moeten lijden. Iemand die ze moesten straffen. ”- een lafaard. We gaan de kat vinden, we krijgen gerechtigheid. Dat beloof ik je.” sprak hij zachtjes tegen haar. Als hij het niet zou doen, dan zou iemand anders hem hopelijk wel een kopje kleiner maken.

Verkeerde plaats, verkeerde moment. Was het echt zo simpel? Was dat waarom ze haar zusje nu kwijt was? Dit verdiende niemand ook al waren ze op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Het was zeker een lafaard die dit gedaan had en Falconpaw drukte het dan nog zacht uit wat ze zou willen doen als ze de kat tegenkwam die dit gedaan had. Ze zou haar nagels in de kat zetten en iets doen wat een warrior eigenlijk niet zou moeten doen gekeken naar de warrior code, maar dat zou haar dan niks uitmaken. Ze bleef nog kort naast haar zusje liggen, maar knikte toen zachtjes. "Laten we haar terugbrengen." Dat verdiende ze, daarna zou ze weer kunnen rouwen, maar haar zusje moest terug naar het kamp. Ze boog haar kop naar beneden en pakte het nekvel vast van haar zusje. Wat was het handigste om haar mee te nemen? Om haar zo te dragen of over hun ruggen?

Hij hoopte dat het een verkeerde plaats en moment was. Hij hoopte het met heel zijn hart, want dat zou dan op z’n minst betekenen dat het niet exact tegen haar was gericht. Maar met wat er de afgelopen tijden allemaal gebeurde.. die anjer sprak boekdelen en het liet hem zeker wel ongemakkelijk voelen tot op het bot. Mint bleef nog even in stilte liggen naast Cocoon, maar knikte uiteindelijk zachtjes. ”Laten we haar terugbrengen.” klonk er van haar af, waarop Falcon instemmend knikte. ”We gaan haar thuisbrengen.” sprak hij zachtjes, waarna hij even naar het lichaam keek van de poes en even diep adem haalde. Kalm blijven. ”Ik denk dat ze wel op mijn rug past.. ik ben niet de grootste maar.. dat was ze zelf ook niet.” sprak hij met een blik op Mint gericht. Met haar conditie wilde hij eigenlijk ook totaal niet dat ze haar zou dragen, dat zou het misschien alleen nog maar erger maken.

Cocoon was inderdaad niet de grootste, maar toch voelde het ergens niet goed om haar niet zelf te dragen. Ze begreep alleen wel waar Falconpaw vandaan kwam en dat hij liever niet had dat zij het zou doen. "Oke," Sprak ze dan ook alleen maar en stapte naar voren om Cocoonpaw voorzichtig bij haar nekvel te pakken om haar zo hopelijk op Falconpaw's rug te kunnen leggen. Dat was als de kater zou bukken tenminste en dan was het ook nog de vraag of hij Cocoonpaw zou kunnen dragen.

Hij wist dat het voor haar moeilijk was en StarClan hij probeerde zich zo hard groot te houden. Groot te houden voor haar, zodat ze niet in hoefde te storten en ook zodat ze haar lichaam terug konden brengen- waar het hoorde. ”Oke,” klonk er ook uiteindelijk van de witte poes af, waarop hij enkel opgelucht adem op kon halen. Ze moesten niet hebben dat ze halverwege weer last zou gaan krijgen en StarClan dan waren ze nog veel verder van huis. Toen ze naar het lichaam van zijn pleegzusje liep slikte hij moeilijk. Ze was nog zo jong. Ze was net thuis. En nu? Nu was ze weg. Hij sloot zijn ogen even terwijl ze op zijn rug gelegd werd, waarna hij voorzichtig overeind kwam en hij niet teveel na probeerde te denken over wie er op zijn rug lag en waarom. ”Laten we gaan.” sprak hij zachtjes. Zelfs als ze te zwaar zou zijn, hij zou haar naar het kamp brengen. Zonder enige twijfel.

Ze keek wat bezorgd toe hoe Falconpaw overeind kwam met Cocoonpaw op zijn rug. Misschien was ze stiekem toch bang dat ze er misschien af zou vallen en dat zou ze er niet ook nog bij kunnen gebruiken. Toch zouden ze moeten gaan, terug naar het kamp. Waar iedereen waarschijnlijk vragen zou gaan stellen over wat er allemaal gebeurd was en waar ze gevonden was. Ze had geen idee of ze woorden eruit zou kunnen krijgen, maar ze zou het waarschijnlijk wel moeten proberen. Ze bleef wel bij de tocht terug naast Falconpaw lopen, want ze wilde der zusje niet uit het oog verliezen.

Onderwerp: Re: She was blessed with the drips of her blood