The cold only lurks around in the shadows

De kater nam slome passen door het woud heen. Het was zeer rustig en stil nu doordat de avond langzaam aan begon te vallen. Hij hield wel van het woud als het rustig was. Hoe de wind huilde door de takken, al het leven dat nu ging slapen, … Het was zeer ontspannend na een drukke dag dat vooral bestond uit jacht. Het was toen wel een pak lichter en drukker dan nu, maar dat was dan ook logisch in het midden van de dag. Hoe dan ook, door zijn eigen pootstappen kon hij ook nog anderen horen, waardoor de tom zijn kopje eens omdraaide en een kattin herkende. “Oh, hey Winterbird”, begroette hij haar en stond even stil omdat hij niet onbeleefd wilde zijn.



+Winterbird

Er leek van alles te gebeuren binnen de clan en ze had geen idee wat er precies van te maken allemaal. Misschien dat het ook daarom was dat ze even de tijd had genomen om het kamp uit te gaan, ondanks dat het al wat later aan het worden was. Ze merkte al snel op dat ze niet alleen was en liet kort een glimlach zien ter begroeting naar de kater. "Thymeflare," Het was een korte simpele begroeting. "Ook even het kamp uit gegaan voor wat rust?" Tenslotte was dat hoe het voelde voor haar. Een moment weg van alle hectiek, ondanks dat ze nu niet zouden kunnen gaan naar de plek waar ze toch wel het liefste heen ging, de zonnerotsen. Het was tenslotte ook de plek waar ze geboren was en dat maakte het toch wel wat zuur dat het nu tijdelijk weer van Riverclan was.

De lucht begon steeds donkerder en donkerder te kleuren en de kalmte van de avond viel steeds ‘harder’. Zijn blauwe ogen twinkelden toen hij die van Winterbird ontmoette en hij kwam ondertussen ook wat dichterbij zodat hij niet te hard hoefde te praten vanaf de afstand waar hij oorspronkelijk stond. “Mhm, de drukte en drama in het kamp nowadays gaat soms echt een beetje te ver”, gaf de tom eerlijk toe en grinnikte wat. Het was wel zo. Er was niet alleen veel drukte in het kamp door de verdwenen leider- de prooi werd ook zo schaars als wat. Het was een moeilijke tijd, en Leafbare was nog niet eens echt begonnen. En daarbij waren de zonnerotsen ook nog eens van Riverclan nu, en daar was hij nog steeds niet overheen- want het was zijn lieveningsplekje geweest.

Het was inderdaad soms iets te veel in het kamp als ze eerlijk was, maar daar konden ze zelf niet veel aan doen. Het gebeurde en misschien zou alles wel weer beter zijn wanneer Thornstar terug was, maar dat was geen garantie. Vooral niet omdat ze de zonnerotsen dan nog steeds niet terug zouden hebben. "Er gebeurd nu inderdaad wel veel in een keer." Maar zo ging het vaak. Het ene moment was het rustig, het volgende gebeurde er meer dan je bij kon houden. "Maar daarvoor kunnen we het kamp uitgaan voor een moment niet? Om alles even te vergeten?" Als hij er tenminste ook zo over dacht als haar.

Het leven was zeer onvoorspelbaar, net zoals de clan. Soms werd alles heftig en soms werd alles weer rustig en chill. “Het kamp uitgaan is altijd wel fijn ja”, gaf hij zachtjes toe en keek wat naar de hemel toe. De hemel die in verschillende grijstinten was gekleurd waar soms de zon nog door brak die bijna onderging. De natuur… Buiten hun kamp, was soms veel mooier en beter dan in het kamp voor hem. Hij was altijd iemand geweest die hield van de kalmte, en dat zou nooit veranderen. Vroeger had hij veel chaos en drukte gekend en hij ging er altijd wel opuit om even de kalmte op te zoeken. Om zijn gedachten weer recht te zetten, en zichzelf nooit te verliezen. “Het is hier zo rustig en fijn”.

Het was in ieder geval een stuk rustiger hier inderdaad. Het was dan ook zeker iets waar ze zelf wel van hield, anders was ze nu wel in de drukte van het kamp. "Daar heb je gelijk in." De zon was langzaam maar zeker onder aan het gaan, wat ervoor zorgde dat het al wat kouder aan het worden was. Ze zette haar korte vacht dan ook wat uit in de hoop dat het de kou goed buiten zou houden. Dat was tenslotte toch wel een nadeel aan dat het nu leafbare was. De zon ging eerder onder, waardoor het ook al eerder koud werd, maar ze vond dat nu ook weer niet zo erg.

Hij hield er zo van als anderen hem een gelijk gaven. Hij was altijd een kat geweest van rust en veiligheid als hij geen brompot momenten had. Rust was iets dat iedereen op een bepaald punt wel nodig had, hoe lang het voor iedereen duurde verschilde wel. Voor hem was een klein avondje genoeg om hem op gemak te stellen. De kater zag met zijn blauwe ogen hoe de zon langzaam aan onder ging en hoe hun pelsen donkerder begonnen te kleuren. Het was zo mooi om te zien, de schemering. Hij had er al een tijdje niet naar gekeken, maar wanneer de tom dat deed, hield hij er echt van. "Brr, het wordt wat koud", begon de tom toen hij de koude van de leafbare voelde aantastten op zijn vacht. "Misschien moet ik eventjes uit de schaduw gaan, dan is het toch een klein beetje warmer", grinnikte hij.

Het was inderdaad fijn dat het hier vrij rustig was op dit tijdstip, maar nu de zon onder begon te gaan, begon het ook kouder te worden en ze zette haar vacht wat uit in de hoop om de warmte nog wat langer vast te houden. De schaduwen begonnen tenslotte langer te worden en ze knikte dan ook bij de opmerking van Thymeflare. Een plekje met nog wat laatste zon opzoeken kon geen kwaad. "Klinkt als een plan," Sprak ze. "En anders moeten we elkaar maar warm houden niet?" Tenslotte was dat wat in de warriors den ook wel gebeurde, dus waarom niet hier? Vooral wanneer ze het waarschijnlijk samen warmer zouden hebben dan maar alleen.

'Klinkt als een plan', hoorde ze het akkoordgaan van de poes waarop hij zwakjes glimlachte en alvast naar de laatste pure zonnestralen toestapte voordat het allemaal toch alleen maar schaduw zou zijn. Een plek van duisternis met zachte manestralen, wachtende tot de zon weer zou stijgen na zijn slaap. 'En anders moeten we elkaar maar warm houden niet?'. Net zoals penguins die elkaar warm hielden in de eeuwige nacht tijdens een sneeuwstorm. De tom grinnikte even. "Jep". Zijn ogen gleden naar de lucht die langzaam aan echt donker werd. Je kon de sterren al bijna zien, die zouden glinsteren aan de lucht. Het was zo zielig voor ze dat iedereen - of bijna iedereen sliep terwijl zij het meeste schitterden. "Maar de zon zal nog even nabij ons blijven denk ik"

De eerste sterren waren zichtbaar en ze liet haar blik omhoog gaan. De lucht was nog licht aan de kant waar de zon nog niet onder was gegaan, maar aan de andere kant was het donker en kon ze de maan en de sterren al zien. Toen de kater weer sprak keek ze kort zijn kant uit voor ze deze weer omhoog richtte. "Het is inderdaad zonde. Meestal is dit juist het mooiste moment." Wanneer alle sterren zichtbaar waren, maar dat was nu eenmaal alleen 's nachts helaas en het was overdag wanneer ze joegen. "Dat is wel het voordeel aan leafbare, dan blijft het langer donker." Alleen was er minder prooi, maar dat moesten ze dan maar voor lief nemen.