[EVENT] It is dangerous

_{Glazeheart was blij geweest met de afleiding die anderen verzorgen hem gaf. Zou hij toch maar een queen moeten worden? Jammer dat dat technisch gezien onmogelijk was. Remnantpaw was iets opgeknapt door zijn hulp en ze waren nu weer in het kamp. Langzaam maar zeker zakte hij weer in de depressie die hij had doordat Eveningglow en haar kittens waren ontvoerd. Toen de jonge medicine cat apprentice een clanmeeting aankondigde wekte dat toch wel zijn nieuwsgierigheid. Elke mogelijke afleiding van zijn verdriet pakte hij graag met beide poten aan, anders zou hij er in blijven. "Zoals jullie weten ben ik kort na het vertrek van Stagtine en Heatherstorm tijdens een wandeling en na het verzamelen van medicijnen in elkaar gestort. Vele van jullie.. dachten...dachten wellicht dat het door de stress kwam van alles dat er in de laatste dagen is gebeurd. De brand, mijn benoeming, de vele gewonden maar niks is minder waar." De bengaal spitste zijn oren en knikte bemoedigend naar Remnantpaw. Hij vond het al heel stoer van haar dat ze zo voor de clan durfde te spreken. En dat terwijl ze pas net een apprentice was. Anderen zouden dit misschien niet waarderen, denken dat ze haar plaats niet kende. Maar desperate times need desperate measurements. Toen ze vertelde dat Windblade haar aangevallen had keek hij geschokt naar de desbetreffende she-cat. Daarna klom hij op de grote steen, liep naar Remnantpaw toe, gaf haar een troostend kopje en ging beschermend naast haar staan.}

_{Ze had niet gedacht dat ze nog veder iets zou horen van dat vieze kind. Ze had verwacht dat Remnantpaw haar lesje wel geleerd had. Dus was de warrior gewoon vrolijk veder gegaan met haar leven. Zoals altijd had ze haar taken gedaan, had ze met haar vriendin Squirrelnose gepraat. Het leven ging gewoon door voor haar. Ze had geen seconde stil gestaan bij de impact van haar acties, wat voor trauma ze de apprentice had bezorgd. Haar gedachtes lagen altijd overal,verschuifde constant naar het een of het ander. Maar gek genoeg, ging het nooit daar na toe. De kattin had haar rug gekeerd naar de grote kei toen de grijze kattin haar toespraak gaf. Windblade voelde haar ademhaling versnellen en haar maag draaide zich in een knoop. Niet omdat ze opeens de ernst van de situatie inzag; maar dat ze bang was om ontdekt te worden. Dat haar ziekte een openbaar iets zou worden. Pas toen haar hersenen in de woorden van Coppertusk wisten te registeren draaide ze haar kop. Ze kon nog niet zien hoe Glazeheart de rots beklom om Remnantpaw te troosten. Tranen vloeide uit haar ogen en rolden langs haar wangen. Ze richtte haar ogen op de oudere kater, die de rol van Stagtine kort had overgenomen. "Het is een leugen." Het kwam er moeilijk uit. Maar ze zette door, ze moest wel met een goed argument komen als ze haar zelf wilde redden. "Ik ben een goede warrior, veroorzaak nooit problemen. Geloven jullie echt een kind met te veel verbeelding boven mij?" Ze schudde met haar kop en duwde haar poten tegen haar ogen aan. Om de tranen weg te drijven. "De waarheid is dat Remnantpaw de pik op mij heeft, ik weet niet waarom. Ik heb haar nooit iets aangedaan. Ik vrees dat ze dit verhaal verzonnen heeft om mij in de problemen te brengen."}

<sub>Windblade gleed met haar blik naar haar poten, de nagels waren ondertussen uit hun hulzen gekomen en boorde zich in de harde aarde. Remnantpaw slim, slimmer dan de warrior ooit had gedacht. En dat- deed haar haren doen rijzen. "Het is niet waar," herhaalde ze nogmaals. Door haar gesnik heen. Haar brein draaide over uren om de juiste woorden te vinden. Maar dat was net als door een dolhof lopen, de uiteg moest ergens zijn. Je moest enkel de juiste acties uitvoeren om daar te komen. "Ik schiet er toch niks mee op om haar aan te vallen?" Ze verharde haar blik en flikkerde met haar ogen weer terug naar de rots. De grijze apprentice had een groepje van katten om haar heen zwermen, die haar troosten. Want ze was toch zo zielig. "Het zou alleen maar dom zijn toch? Remnantpaw is Medicine cat- haar woord zal altijd boven die van mij staan. Dan heeft ze me toch precies waar ze me wilt hebben?" Siste ze terwijl ze haarzelf probeerde te vermannen. Met hoge hoofd en neus in de lucht. Ze zou zich niet laten wegcijferen door een kleuter, ze zou zich niet overgeven zonder gevochten te hebben.

Wat er ook gebeurde de waarheid mocht niet aan het licht komen. Wat er ook gebeurde de waarheid mocht niet aan het licht komen. Wat er ook gebeurde de waarheid mocht niet aan het licht komen. Wat er ook gebeurde de waarheid mocht niet aan het licht komen.

Dat was het enige dat door haar hoofd heen ging, wat op 'repeat stond' het enige wat echt belangrijk voor haar was. Windblade zwaaide met haar staart en haalde diep adem. "Ik kan hier natuurlijk niet zitten, en zeggen dat de wonden die ze is opgelopen niet echt zijn." Nee dat heeft ze onderhand wel duidelijk gemaakt. "Maar er zijn zoveel manieren hoe ze die heeft kunnen krijgen, ze zou ze zelf toegebracht kunnen hebben." Een fris briesje waaide door haar vacht heen, deed haar lokken kort dansen. Maar koud had ze het niet, integendeel ze had de warmte nog nooit zo onder haar voeten gevoeld. "Het enige wat ik zeg is; denk eens na, het is toch niet helemaal logisch wat ze beweerd?"</sub>

well behaved women
seldom make history

_{Bij Starclan, wat was er nu weer aan de hand? Remnantpaw - die Sunpaw toch al niet mocht na het hele Stagtine debacle - was op de leiders den geklommen en beschuldigde recht voor het hele kamp Windblade dat die haar aan had gevallen. Sunpaw kantelde haar kop en bleef even luisteren naar wat er ontvouwde. Coppertusk kwam er weer tussen (weer zo'n kat die ze niet mocht) en Sunpaw vernauwde haar ogen. Haar blik ging naar Windblade, die zich huilend probeerde te verdedigen. Ze had inderdaad nog nooit was mis gedaan, naar Sunpaws weten, en het voelde een beetje alsof Remnantpaws titel d'r naar d'r kop was gestegen. Ze probeerde het te bewijzen door een paar wonden. Alsof dat wat bewees. Alles en iedereen had dat kunnen doen. Windblade werd op dit moment iets zekerder, wist haar gejank te stoppen, en verving dat door woede. Mooi, werd maar eens boos als je vals beschuldigd werd. Helemaal als het opeens drie tegen één leek te worden. Sunpaw kwam overeind en liep dichter naar het groepje dat zich verzameld was. Misschien werd ze nu advocaat van de duivel, of had ze gewoon geen zin dat een paar katten die ze niet mocht gelijk zouden krijgen, puur op hun woord. ‘Ik vind dit allemaal maar een beetje toevallig,’ miauwde ze helder, terwijl ze haar kin hief en naar Remnantpaw keek, haar ogen vurig. ‘Waarom vertel je dit nu pas, je had dit allang kunnen doen,’ miauwde ze, waarna ze om zich heen keek. ‘Precies nu, als alle leiders het kamp uit zijn.’ Sunpaw haalde haar schouder op. ‘Heel toevallig,’ siste ze sarcastisch.}