[FINISHED] I'll never bow down to you

Met een kille blik zette ze genoeg kracht om de botten van het muisje onder haar poot te verbrijzelen. Het gekraak zorgde voor een tinteling dat door heel haar lichaam trok en in haar kopje speelde ze al af hoe dat het zou zijn als ze dit met een kat zou doen. Als ze een zwakke kat onder zich zou hebben wiens botten ze met één simpele stamp kon breken. Ze wist dat er wel meer kracht nodig zou zijn voor dat, maar het fantaseren was een aangename afleiding en leidde haar af van de tijd die nog resteerde totdat ze effectief member kon worden. Dan zou ze een halsband krijgen en zou ze aan haar hondentanden kunnen werken. Ze wilde die halsband zo snel mogelijk gevuld hebben, zodat ze aan haar moeder kon laten zien wat dat ze waard was. De rode tabby stapte het kamp uit en liet haar blik kort naar de nesten glijden waar de meeste kittypets zich bevonden, maar koos een andere richting. Ze wist dat het dwaas van haar zou zijn om nu een gevecht te gaan zoeken met een kittypet terwijl ze nog niet eens op de helft van haar training was. De rode tabby stond aan de rand van de border die BloodClan scheidde van de rest van de territoria toen ze een scherpe geur van ThunderClan rook. Hm, een verdwaald boskatje. Dat kon altijd interessant zijn. Aura liep dichter naar de grens toe en zag daar een ThunderClanner staan. Een kille blik verscheen in haar ogen en ze likte kort langs haar lippen. “Zijn we verdwaald?” vroeg ze op een kille toon aan de kater die tegenover haar stond.

Zelfs hij had nog veel te ontdekken; en het leek hem wel eens waard om een speciale plek te gaan bezoeken. De twoleg nesten! Zo speciaal was het nu ook weer niet, het zag er zelfs slecht uit. Maar het was toch gezellig voor hem om hier rond te wandelen, wat anders te zien voor hij weer terug zou keren naar zijn geliefde Clan. Eigenlijk was de tom van plan nu al terug te keren maar hij werd onderbroken door een jonge poes die rook naar… BloodClan. Hij zette wat stappen naar achteren maar had nog niet alteveel agressie. Zijn nekharen stonden wel lichtjes overeind. Even nam de kater de rust om even te antwoorden op haar vraag voordat hij in echte aggresive mode ging. “Ach joh, ik kwam hier enkel wat wandelen, mag dat niet?”, verklaarde hij, misschien was het niet zo’n rust- er klonk zelfs wat frustratie in zijn stem. Wat kon je daar toch aan veranderen, het was natuurlijke agressie.

Aura had al veel gehoord over ThunderClan. De vorige leader, nog voor Shark, had zijn zinnen behoorlijk gezet op ThunderClan en dat had geresulteerd in de tijdelijke overname van de Clan. De Clan had zichzelf weer weten te bevrijden en de Elite weten te verdrijven. Een hele poos later waren ze naar de bergen getrokken en had de Elite een poging gedaan om het woud in te nemen, maar bij terugkomst was de leader gedood door een ThunderClanner en daarna had het weer een hele tijd geduurd eer dat de Elite een Clan over had proberen te nemen. Het deed haar afvragen of haar moeder al plannen had voor een eventuele overname. Ze zou denken dat als ze een invasie zouden plannen, Leafbare wel een mooie tijd zou zijn. Dan waren de meeste katten toch verzwakt door de neveneffecten die de dalende temperaturen met zich meebrachten, al was het natuurlijk nooit te laat om nog wat destructie naar de Clans over te brengen voordat ze dat zouden doen. Natuurlijk kon zij als young one zijnde niet veel beginnen tegenover een Clankat die ouder was dan haar en veel meer ervaring had, maar dat weerhield haar er niet van om dreigend te zijn als dat moest. “Nogal een speciale plek om een wandeling te nemen, voor een ThunderClanner,” sprak ze hem kil toe. “Zo lang je daar blijft waar je bent, neem ik aan dat er geen problemen kunnen ontstaan.” Aura ging op haar gemakje zitten, maar hield de ander strak in de gaten met haar groene blik. “Ik vraag me af waarom je een plek uitkiest waar ThunderClan’s meest gevreesde vijand zich vlakbij in de buurt bevindt. Waarom ga je niet naar Fourtrees of dat verloren gebied van SkyClan? Dat zijn toch zo’n heilige gronden voor jullie?” vroeg ze op een uitdagende toon, al was er ook wel een hint van nieuwsgierigheid te horen in de toon van haar stem.

De poes sloeg aan het praten, maar hij luisterde aandachtig naar elk woord dat ze sprak. Hij had niet gekozen hier naartoe te gaan, het waren zijn poten die hem hierheen hadden geleid en het was zijn instinct dat hem had verteld dat het hier wel goed was, ookal school een clan van bloed net om het hoekje, en mogelijks ook de dood. Voor hem maakte het niet uit als hij bij hen uit de buurt bleef. Maar ja. Zijn lichtblauwe ogen richtten zich strak op de jonge poes. Ergens had de lichtbruine tom wel medelijden voor haar. Ze werd opgevoed tot een moordmachine, tot een monster dat anderen doodde en graag bloed op hun poten wilde hebben. Scherpe klauwen die ze graag vertoonden en dingen om hun halzen met hondentanden in geboord. Hij kon er niet aan denken, en oh StarClan wat was hij blij dat hij in ThunderClan was geboren. “Op elke plaats schuilen er gevaren. Het maakte voor mij niet uit, ik kwam gewoon eens een andere blik nemen van onze beperkte wereld tot ik terug ga”, begon hij kalm. “Soms moet je ietsje verder kijken dan waar je gewoonlijk naar kijkt. Soms moet je een extra stap zetten, en die ligt soms ergens anders dan bij heilige plaatsen”. Zijn stem klonk laag maar zacht, want een echte brompot was de kater niet. Het was ook maar een onschuldige poes voorlopig, en vuur met vuur behandelen was geen goed idee.

Het leek erop dat ze iemand voor haar had staan die in zijn hoofd al elder was, maar met zijn lichaam nog lang niet op die leeftijd zat. Als hij rond haar leeftijd was geweest, zou Aura waarschijnlijk wel met hem hebben geflirt. Ze vond het echter een nogal raar idee dat ze dat zou doen bij iemand die veel ouder was dan haar en dus liet ze dat plan maar varen, al kon ze wel niet ontkennen dat hij knap was. Hij moest echter ongeveer de leeftijd van haar moeder zijn en Aura onthield zich om die reden dan ook om met hem te flirten, al zou die intentie er wel geweest zijn als ze de leeftijd van haar moeder had gehad. De rode tabby richtte haar kille groene blik op de kater voor haar en wachtte totdat hij klaar was. “Oh, maar ik houd je ook zeker niet tegen als je nog wat extra stappen wilt zetten, weg van je Clan en weg van de heilige gronden.” Een sinistere grijns verspreidde zich om haar lippen en ze zwierde met haar staart in de richting ergens achter haar, waar het BloodClan camp lag. “En ik denk dat mijn groep dat ook niet erg zou vinden. Ik durf te wedden dat er daar genoeg katten zijn die je vast eens willen ontmoeten.” Of er katten zouden zijn die hem levend zouden laten weggaan, was een andere vraag. Maar ja, dat hoefde hij niet te weten. En als deze simpele ziel al eerder een ervaring met BloodClan had gehad, zou hij zelf ook wel weten wat er gebeurde als hij nog een paar extra stappen zette. Daar was geen tekening voor nodig.

De rode kattin begon te spreken met een sinistere grijns, eentje die hij niet vertrouwde. Maar dat moest hij in het algemeen al niet, want die poes voor hem was een BloodClanner. Zelf wist hij hoe gevaarlijk die moordkatten waren, hoe slecht ze konden zijn. Hij zou zeker niet in de buurt komen van hun kamp, maar er in de buurt van wandelen dat vond hij toch wel mogen, tenzij die BloodClanners echt helemaal harteloos waren. “Ik weet wel dat jullie een groepje van bloeddorstige katten zijn hoor, dat mag je wel van me aannemen”, zei hij lichtelijk gefrustreerd. Die poes zou toch niet denken dat hij dom was hmm, hij zou zeker niet naar hun kamp toe lopen, hij wist wel het één en het ander van gevaar af. Zijn dikke, halflange staart zwiepte heen en weer en zijn blik werd wat koeler. No, no, no. "En als je denkt me daarheen te kunnen lokken, dan heb je het goed mis"

Een licht nieuwsgierige blik verscheen in Aura’s ogen toen hij aangaf dat hij wel wist dat hun groep bloeddorstige katten waren. Aangezien Aura nog niet eens was geboren toen ThunderClan overgenomen werd door BloodClan en deze kat toen waarschijnlijk wel al leefde, vroeg ze zich af of hij daar soms naar refereerde. “Heb je al slechte ervaringen met ons gehad dan?” vroeg ze aan de ander. Hoewel haar blik kil bleef en haar toon bijna klonk als ze verveeld was, was er een duidelijke nieuwsgierige twinkeling te zien in haar groene ogen. Ze zou nooit vriendjes worden met iemand van een andere Clan, maar een gelegenheid om meer historie te weten te komen, zou ze niet zomaar laten passeren. Haar blik werd echter weer koeltjes toen hij zijn volgende opmerking maakte en ze grijnsde vals naar hem. “Dan zijn de ThunderClanners niet zo’n idioten als ik had gedacht. Misschien is er toch nog hoop voor jullie dan,” zei ze op een valse toon tegen hem. Dit was echt waar ze haar tijd het liefste mee verspilde: anderen provoceren en informatie over hun te weten komen zodat ze het later misschien tegen hun kon gebruiken. Als ze commander wilde worden, moest ze ook denken als een commander.

De jonge BloodClanner leek wel nieuwsgieriger te worden des te meer hij vertelde, maar haar toon veranderde al snel. Hij trok simpelweg wat met zijn oor en keek haar erg neutraal aan, geen frustratie, een gewone simpele uitdrukking. “Jouw soort heeft altijd maar één doel gehad, en dat was om schade te richten bij hun tegenstanders. ThunderClan heeft zelf al onder vele BloodClan tegenslagen geleden maar we hebben altijd kunnen overwinnen”, legde de lichtbruine tom kalm uit, lettend op het feit dat hij naar niet genoeg informatie gaf. Hij wist de listen van die katten wel, ze namen alles wat je zei op om het te gebruiken. BloodClan was nu eenmaal een listige Clan uit zijn ervaring, hij had ze al een paar keren teveel verteld dan wat nodig was en dat was nooit echt zijn bedoeling geweest, but oopsies happen. “En je kan nooit iemand beoordelen zonder ze eerst te leren kennen, sla dat goed op”, voegde hij nog snel toe op basis van haar 'thunderclan zijn idioten' beoordeling. iedereen wist toch dat ThunderClan 5 sterren was.

Aura kon het niet helpen dat er een kleine glimlach om haar lippen kroop toen de kater toegaf dat ThunderClan ook geleden had onder BloodClan, wat niet anders dan normaal was. Hoewel BloodClan in verhouding waarschijnlijk een kleinere groep was, vochten ze niet bepaald eervol en wisten op die manier hun gevechten wel te winnen. Het was enkel jammer te noemen dat ze ThunderClan tot dusver nog niet hadden weten te behouden en dat zij nog niet was geboren toen er een poging was gedaan in het kamp zelf, maar ach. Haar moeder kennende zouden er wel weer kansen genoeg komen en dan zou ze deze kater wel eens laten zien hoe erg iedereen te vrezen had voor BloodClan. “En andere Clans?” vroeg ze aan hem. “Hebben zij al veel geleden onder BloodClan?” Ze wist dat ze ShadowClan een tijdje over hadden genomen, maar ze wist niet of ze River- en of WindClan ooit hadden weten te bemachtigen. Een groep magere, kleinere katten leek haar nu niet echt moeilijk te verslaan, maar WindClan territoria was minder interessant omdat het zo nabij gelegen de Twolegs was. “Niet dat ik veel gelegenheid ga hebben om jullie allemaal goed te leren kennen, maar bedankt voor je tip,” sprak ze op een koele toon tegen de kater terwijl ze hem ietwat droog aankeek.

De poes vertoonde een kleine glimlach op haar gezicht toen hij aan het vertellen was. Maar dat moest ook echt heel normaal zijn voor haar; clans aanvallen enzovoort. “Over de andere Clans weet ik niet zoveel, maar ze hebben allemaal wel eens geleden onder aanvallen, sommige rumoeren zeggen zelfs dat ze katten ontvoerd hebben”, vertelde hij en keek haar wat koeltjes aan bij haar andere opmerking. Die katten hadden echt geen vrienden, of wel soms? Hun enigste levensdoel was levens voor anderen verpestten. De lichtbruine tom snapte echt niet wat er gebeurde in hun koppen, maar als dat hun manier van leven was, liet hij dat maar zo. Een simpele kat zoals hij kon daar niets aan veranderen, het was zoals het was. En er waren betere dingen om over na te denken dan de slechte levensstijl van BloodClanners, of niet soms?  De kater trok wat met zijn oor en keek wat rond.

Hoewel het een senior warrior was die voor haar neus stond, leek hij vrij weinig te weten over de andere Clans. Of misschien wist hij het wel, maar weigerde hij gewoon om het aan haar te vertellen. Nou ja, het maakte eigenlijk ook niet uit. Ze zou belangrijke informatie wel op haar eigen manier te weten komen als ze het niet van anderen kreeg. Haar moeder zou haar wel genoeg vertrouwen om haar informatie toe te spelen als ze die zou bezitten. Daar vertrouwde ze haar familie wel genoeg voor. Aura’s blik bleef onbewogen toen de kater het over ontvoerde katten had. Haar gedachten schoten automatisch naar twee RiverClanners die ze al een hele tijd geleden in de Elite hadden verwelkomd en hoewel Aura daar in eerste instantie geen fan van was geweest, leken ze beiden wel te bewijzen dat ze de normen en waarden van de Elite over konden nemen. Vooral Skadi leek veelbelovend te zijn. “Wel, als die geruchten waar zouden zijn, dan is het tenminste niemand van jouw Clan geweest. Of wel soms?” Een klein vals lachje speelde om haar lippen. “Het leuke aan kittens is dat ze zo beïnvloedbaar zijn. Hoe jonger je ze hebt, hoe leuker het eigenlijk is.” Ze liet maar in het midden wie van de andere kittens er dan wél in de Elite zaten. Dat ging hem niks maar dan ook echt niks aan.

Ongeïnteresseerd luisterde hij naar wat de poes allemaal zat te vertellen en te vragen en dan weer te vertellen. Eerlijk gezegd kon het hem allemaal niet zoveel meer schelen. Het enigste doel dat deze katten hadden was om een eind te maken aan iedereens goede leven. Een zucht kwam uit zijn bek gerold. “Jullie zijn zo fier op jullie clan die niet eens een echte clan is”, zijn woorden kaatsten eens na in zijn kop. Zijn toon was koeltjes en hard. “Jullie leven om anderen te doen sterven en jullie leven voort in de afvalresten daarvan”. De woorden die hij sprak waren puur gemeend. Het waren inderdaad net een stel ratten, ze doodden en deden dan maar wat met de restjes. Ze droegen die halsbanden om cool te lijken maar dat zijn ze totaal niet in zijn ogen. En dat zijn ze ook nooit geweest in ieder geval.

"Ik heb nooit geclaimd dat wij een Clan zijn," zei ze op een kille toon tegen de ThunderClanner. "We zijn een groep, ja. Maar we zijn absoluut geen Clan." Hoewel je sommige dingen van de Elite wel kon vergelijken met de levensstijl met die van de andere Clans was het ook wel zo dat er ook dingen waren die totaal niet vergeleken konden worden met de Clans. Aura vermoedde toch in elk geval dat de Clans nooit gebruik zouden maken van het hondentandensysteem, hoewel ze wel het vermoeden had dat er katten in de Clans waren die wel van dat systeem gebruik zouden willen maken. Er waren altijd katten in andere Clans die duistere gedachten hadden en die stiekem, diep in hun hart, over wilden komen naar de Elite. En hoe meer de Elite zou proberen om vat te krijgen op dat soort katten, hoe groter ze hun leger konden maken. "Zie het hoe dat je het wilt," zei ze op een schampere toon tegen de ThunderClanner. "Maar zoals ik het zie, is het zo dat de Elite steeds meer reputatie begint te krijgen. Er is geen enkele kat in één van de vier Clans die onze naam niet kent en het feit dat de queens hun kittens al waarschuwen van jongs af aan geeft toch wel aan dat we het niet zo heel slecht doen." Ze grijnsde vals naar de kater tegenover haar. Hij mocht wel zo nonchalant doen, maar Aura wist dat de Elite op een dag ook bij hem een diepe angst in zou boezemen. En dan zou zij op de eerste rij staan om ermee te lachen.

De kater had niet verwacht dat ze akkoord zou gaan met dat ze geen echte Clan zijn. Het feit dat ze het BloodClan noemden, kwam dan ook wat raar over in zijn oren. De bruine tom trok maar wat met zijn oor en keek haar koeltjes aan. “Groep of Clan, het kan me echt niet schelen”, sprak hij gefrustreerd. “Jullie staan de echte Clans alleen maar in de weg en jullie verpesten alles”. De poes zei ook nog dat hij het mocht zien zoals hij wilde en dat hun reputatie langzaamaan toch bleek te stijgen. Hij rolde zijn ogen. Die katten zaten vol van hunzelf en ze vonden hun groep zo perfect en ideaal. De katten die zich bij hen hadden gevoegd of wouden voegen waren niets meer dan een stelletje idioten. Muizenbreinen. Het zat hem niet erg gemakkelijk om zoveel na te denken over die fake clan dan nog wel, het zat hem echt niet goed mee. Maar het was zijn nieuwsgierigheid die hem hier deed blijven en ook zijn absolute haat tegenover deze poes, deze young-one.

“Waarom ben je dan nog hier, als wij je toch niks kunnen schelen?” vroeg ze op een licht spottende toon. Het leek haar wel duidelijk waarom zij nog steeds hier was: ze zou niet willen dat de ThunderClanner haar territorium binnen zou dringen terwijl zij hier in de buurt rondwaarde. Dat zou niet bepaald goed zijn voor haar reputatie en het zou waarschijnlijk alleen maar meer respect afdwingen als ze deze kater op de één of andere manier toch op de kast wist te jagen. Aan de blik in zijn ogen te zien, was ze daar al aardig goed op weg mee. “Wat goed dat je dat zegt,” sneerde ze op zijn boze woorden. “Dat is nu juist onze bedoeling, maar fijn dat je het doel van onze groep nog even benadrukt.” Ze lachte vals in zijn richting. “Wie weet wanneer het de volgende keer is dat we toeslaan. Ik zou maar steeds goed over je schouder kijken en diegenen om wie je geeft dichtbij je houden. Je zou toch niet willen dat er iets met ze gebeurt?” Een sinistere grijns kwam om haar lippen terwijl ze hem kort in zich opnam. Ze was niet bepaald bang voor consequenties. Ze wist dat ze niet meer ervaring had dan hem op het vlak van vechten en dat ze zou verliezen, maar ze wist ook dat er nog genoeg in haar groep waren die de klus voor haar af konden maken. En dat het niet lang zou duren eer dat ze bij haar stonden als ze hard genoeg zou roepen.

Alles leek enkel vermoeiender te worden des te meer deze poes sprak. Zijn ogen vormden zich tot spleetjes terwijl hij de kattin boos en gnieperig aankeek. “Luister”, sprak hij over al haar woorden heen. “Ik probeerde alleen maar een domme wandeling te maken”. De tom snoof woest met zijn neus. “Het boeit me niet, jullie dommigheden boeien me helemaal niets, en als jullie ons ooit komen aanvallen dan zijn we wel bereid, hoor”, sprak hij verder. “Hierbij keer ik je dan de rug toe, doe maar lekker wat je wilt in jullie rattengroep, en daarmee au revoir”. De bruine kater draaide zich om en stampte weg, terug richting het woud. Dit was niet zoals hij het had gewild. Als het een gewone kittypet was geweest dan was het nog oké geweest maar dit was echt onnozel. Zowat tijdverspilling. Daarom dat hij het zo koel en eenvoudig had afgesloten, dat hij deze plek had verlaten. Want meer kostbare tijd verspillen was onnodig geweest.


+Thyme is topic uit >:3

Aura voelde een vreemd soort voldoening door zich heengaan toen ze zag dat ze de kater tegenover haar echt boos maakte. Ze wist dat ze zwaar in het nadeel zou zijn als hij haar zou aanvliegen, maar ze wist ook dat die rol binnen enkele seconden omgedraaid kon worden als er een paar katten van de Elite toevallig langs zouden komen. Ze liet haar blik weer naar hem glijden toen hij zijn woorden sprak en ze rolde met haar ogen, maar zei er voor de rest niks op. Ze had hem geagiteerd gemaakt en daar had het om gedraaid. Ze wist niet of hij echt onder de indruk was van haar woorden, maar het had duidelijk wel iets bij hem losgemaakt en met een tevreden gevoel keek ze toe terwijl hij terug stampte naar het woud. Ze draaide zich ook om en liep weer terug naar het kamp. Ze had haar lol voor vandaag wel gehad.