Down by the riverside

Ondanks naar nieuwe verantwoordelijkheid asl mentor, moest ze nog steeds haar taken als een warrior uitvoeren. Jagen, vissen, grenspatrouilles en daarbij kwa, nu ook haar apprentice. Als ze ging jagen, of een van haar andere warrior taken, nam ze Snailpaw meestal mee. Maar soms had ze ook gewoon tijd voor haarzelf nodig, en haar apprentice was nu met iets anders bezig. Tijd om te vissen dus, helemaal alleen, zodat ze de prooistapel weer aan kon vullen. Nadat ze het kamp had verlaten liep ze richting de rivier, met een nog natte vacht van het zwemmen. Water was geweldig, maar nu het kouder begon te worden en haar pels nat was, was het toch minder leuk dan in greenleaf. Al van een afstandje wist ze dat ze niet de enige was met het idee om te gaan vissen, ze rook de geur van een andere kat. Na nog een paar stappen gezet te hebben herkende ze Stormflight, en liep vrolijk verder tot de oever. ‘Hey Stormflight’, begroette ze hem met haar zoete stem, en ging naast hem zitten, wachtend op een vis die langs zou zwemmen.

‘Het gaat prima, maar het is wel wennen om overal mijn apprentice mee naar toe te nemen.’ Antwoorde ze op vriendelijke toon. Het ging goed met de training van Snailpaw, tot nu toe dan. Haar apprentice kende de basisvaardigheden gelukkig al, dat had voor- en nadelen. Het was makkelijker om haar iets aan te leren, maar het betekende ook dat de warrior geen simpele basistrainingen meer kon geven. ‘Hoe gaat het met Aurorapaw?’ Vroeg ze toen aan Stormflight en richte haar blik op hem, terwijl ze af en toe richting de rivier keek voor vis.

‘Ja, wat heb ik toch een zwaar leven’, antoorde ze met plagerige toon op Stormflight opmerking over vrijheid. Het klonk nu best grappig, maar soms voelde het echt alsof ze geen tijd had. Gelukkig waren er niet vaak van die momenten, en had ze nog genoeg tijd om dit soort uitstapjes naar de rivier te maken, het viel dus best wel mee. Bezorgd keek Mistflower naar de kater toen die haar het verhaal over zijn apprentice vertelde, over Aurorapaws angst voor water. Ze had inderdaad gehoord over het ongeluk met de twee kittens die in het water vielen, maar had nooit gedacht dat zoiets zulke grote gevolgen kon hebben. Als kitten had zij nooit stil kunnen zitten, en was altijd actief. Ze kon niet wachten om te leren zwemmen, en had meer dan eens geprobeerd om dat wonderbaarlijke water van dichtbij te “bekijken”, wat met haar onhandigheid betekende in het water vallen. De Queens hadden er wel voor gezorgd dat ze binnen bleef, en nu ze er aan terugdacht was ze blij dat haar moeder dat had gedaan. Mistflower zelf kon een angst voor water niet voorstellen, maar wel hoe lastig het is om een angst te overwinnen. Misschien nog wel lastiger om iemand met een angst te helpen. ’Dat is vervelend’, begon ze met een vriendelijke stem. ’Ik vrees dat het enige advies dat ik je kan geven is om geduld met haar te hebben, en niet te veel druk op Aurorapaw te leggen, ze is nog maar een apprentice.’ Ze had geen flauw idee hoe de situatie van de apprentice was, maar dat was het eerste wat zij zou doen, geduld hebben.

Stormflight leek andere ideeën te hebben dan haar, en Mistflower dacht aan haar eigen apprentice tijd. Zij had zeker druk en strenge regels nodig gehad om goed te presteren, en niet de hele dag lui in haar nest te blijven liggen. Maar gold dat ook voor Aurorapaw? Ze wist het niet, en haar mentor zou het vast beter weten dan zij. 'Ja, misschien wel. Ik denk dat het aan de apprentice ligt.' Ze geluk met haar apprentice, de geen angst voor water had, of moeilijke problemen zover ze wist. Dat was wel anders voor Stormflight. Zij had waarschijnlijk gewoon opgegeven en Crystalstar gevraagd of niet iemand met meer ervaring het van haar zou kunnen overnemen. Toen zei de kater naast hem dat hij zijn best deed, en glimlachte vriendelijk naar hem. 'Ik weet zeker dat je dat doet.' Hij leek weer op de rivier te focussen, en Mistflower deed hetzelfde, haar ogen gefocust op een vis die langs zou zwemmen. Helaas kwam die niet. 'Nog even en de rivier vriest misschien wel dicht.'