[Settleddust] Bury me in roses

Settleddust kwam hier nooit meer. Hij was niet meer die apprentice, op zoek naar kinderlijke liefdes. Hij was niet meer de jonge warrior, hopeloos verliefd geworden op een poes uit een andere clan. Hij was nu een deputy, met meer geheimen en leugens op zijn kerfstok al voordat hij goed en wel begonnen was. De laatste keer dat hij hier was, was met een Gathering. En die keer daarvoor... dat was een nacht met teveel slechte herinneringen. Herinneringen die diep in zijn hart waren gekerfd, en waarvan hij soms bad dat hij ze kon vergeten.
Maar wat was het vandaag? Ze zon, de wind, een onbekende kracht? Maar zijn poten brachten hem naar de locatie waar alles was gebeurd. En meteen toen zijn klauwen de grond voelden, voelde hij de emotie op zijn borst drukken. Hij staakte zijn passen en een diepe zucht rolde over zijn lippen. Hij wilde dat hij het allemaal niet meer kon voelen, maar diep in zijn hart wist hij ook nog wel dat die gestolen was door Seamist. Hij had zich al lang niet meer gelukkig gevoeld. Af en toe kreeg hij nog vlinders in zijn buik als hij naar Tidekit en Dimkit keek, maar dat was altijd bitterzoet. Want hij kon nooit echt zijn liefde tonen als hun vader.
Settleddust herinnerde Morningkit, een vierde dochtertje die de helderste ster aan de hemel was. Zijn blik ging even naar de lucht, gevuld met donzen wolken. Ze zou daar vast prachtig kunnen spelen, maar nooit met haar eigen broertje en zusjes. Gefrustreerd liet hij zijn kop hangen. Hoe hadden ze het ooit zo ver kunnen laten komen? Onbewust stuurde zijn poten hem naar de plek waar hij Morningkit te rusten had gelegd. Hij had nooit kunnen bedenken dat Seamist daar ook zou zijn.
Maar daar was ze dan. Het was alsof de tijd even stilstond. Hij kon bijna spontaan huilen, maar hij hield zich in. Hij stond daar maar, met een bek vol tanden, hoe ze bij het grafje stond. Had ze hem gezien? ‘Seamist?’ vroeg hij dan ook zachtjes, met zijn stem beknepen van de brok in zijn keel. Hij wist eigenlijk niet eens of ze hem ooit wel weer wilde zien. Hij had zich als een eikel gedragen. Een verschrikkelijke eikel. Oh, hij had alles zo verkeerd gedaan. Hij had alles verpest. Alles was zijn schuld geweest.

Settleddust staarde naar haar alsof ze een vreemde was, maar het was iemand waar hij duidelijk verknocht aan was. Hij bewoog aarzelend een poot naar voren, maar zette hem daarna weer terug op zijn plek. Zijn blik ging van haar, naar het bloemetje wat aan haar poten lag. Voor hun dochtertje. Hij keek naar de poes en hij voelde zijn hart zwaar worden. Ze deelden hetzelfde verdriet, maar hij had het gevoel dat hij het niet met haar kon delen. Dat hij haar niet meer kon troosten. Hij herinnerde hoe hij het dode lichaampje bij haar vandaag had gehaald, ijskoud en onder de grond had gestopt. Want het had gemoeten, het had verstopt moeten worden. Hij keek haar recht in haar tweekleurige ogen aan en ergens wenste hij dat hij haar in zijn poten kon houden. Maar in plaats daarvan liet hij zijn kop hangen, vechtend tegen de tranen. ‘Het spijt me zo,’ miauwde hij, bijna onhoorbaar. Zouden de geluidsgolven überhaupt wel de afstand naar haar kunnen overbruggen?

Oh Starclan, hij zag de tranen al in haar ogen. Settleddust wilde haar niet zo zien. Hij wilde haar niet laten huilen, hij wilde de reden niet zijn. Hij wilde de tranen op haar snoetje weglikken, lieve woordjes in haar oren fluisteren. Hij wist gewoon op het moment dat hij ogen op haar legde, dat de gevoelens nog lang niet verdwenen waren. Dat zou ook nooit gebeuren. Ze bleef de moeder van zijn kinderen. Hij zou haar onmogelijk kunnen haten. Hij hoopte alleen dat ze hem niet haatte.
Settleddust kon het moment dat ze zich begon te verontschuldigen niet meer inhouden. Trillend kwam hij in beweging en nadere haar voorzichtig. Iedere stap leek een berg om te beklimmen, een rivier om door te waden, een nieuw obstakel als je dacht dat je de eindstreep had gehaald. ‘Nee, alsjeblieft, ik ben blij dat ze er zijn,’ miauwde hij stilletjes, terwijl hij enkele staartlengten bij haar stil bleef staan. Met een bezorgde frons op zijn gezicht probeerde hij haar blik te vinden. ‘Ik hou van ze, ik ben blij dat ik ze iedere dag mag zien,’ miauwde hij zachtjes. En dat was de waarheid. Hij kon op een afstandje kijken hoe ze speelden, hoe ze vriendjes maakten. Hoe ze op hun kop kregen als ze iets stouts deden, maar ook complimentjes als ze iets goed deden. Hij kon lachen om hun gestuntel. Maar het was niet genoeg, hij wist het. In zijn dromen waren ze samen, met zijn zessen. Nee, met zijn zevenen, ook hun overleden meisje zou erbij horen. Maar die droom zou misschien pas werkelijkheid zijn als ze in Starclan waren. En bij Starclan hoopte hij dat zijn kittens oud en gelukkig mochten worden, dat die tijd nog voor geen honderd manen zou komen.

Bij Starclan ze deden onvoorzichtig, maar hij werd gewoon compleet door haar opgezogen. Maar hun woorden fluisterden simpel door de lucht en hij wist niet of hij verdrietig of gelukkig moest zijn toen ze over hun kinderen begon. Amberkit en Brackenkit. Ze zouden ongeveer even groot zijn als Dimkit en Tidekit. Waarschijnlijk net zo oogverblindend. Maar ook toen ze sprak over zijn zoon, die kennelijk op hem leek. Hij glimlachte waterig en keek Seamist aan. Het deed hem goed om te horen. ‘Dimkit en Tidekit, het gaat goed met ze. Ze zijn Shadowclan en veilig,’ miauwde hij. Oh wat een kopzorgen hem dat had gezorgd. Maar Inkspots was nu de vader, Airwisp een nalatige moeder. En geen van beide was waar. Maar het was geregeld, en ze deden het beide om een grote fout te verdoezelen. Inkspots wist het, Airwisp wist het, maar niemand wist wie de moeder was behalve hem. Hij had geen namen genoemd, enkel zijn eigen. ‘Ze zijn zo levendig. Tidekit is nog wat slungelig, maar ze leert snel. En Dimkit is nu al zo dapper,’ miauwde hij toen hij over de kleintjes dacht. Maar op afstand was er maar zoveel dat je meekreeg, Hij was gewoon gelukkig dat ze gezond waren. Dat ze inmiddels geaccepteerd waren. Dat ze erbij hoorden en dat er geen vragen gesteld zouden worden. Nu was het enkel zijn last te dragen, dat hij de pijn onzichtbaar moest gaan dragen, buiten het feit dat hij de rest van zijn gezin in Riverclan moest missen. Hij keek Seamist aan en hoewel zijn ogen trots en liefdevol glommen, schitterde er ook pijn en hartenzeer doorheen. ‘Ik mis ze,’ prevelde hij, doelend op Amberkit en Brackenkit. Maar het ergste nog van allemaal. ‘Ik mis jou.’

Zijn groene ogen waren eindeloos op haar gericht. Op haar iedere pluk vacht. Alle kleuren opnieuw in zich opnemend. Hij wilde weer kunnen zien hoe haar ogen glinsterden als ze lachte, de giechels als ze verlegen werd. Maar zo zou het misschien nooit weer worden, hoeveel hij ook hoopte en zou smeken. Nee, hun liefde, als het er nog was, zou voor altijd een zwart randje hebben. Maar ze was wel blij om het te horen. Een zwak glimlachje kwam van zijn snoet. In elk geval waren de kindjes blij, gelukkig en veilig. Ze zouden nooit hoeven te voelen wat zíj voelden. Maar ze vroeg zelfs nog of hij in de problemen was gekomen. Hij snoof even schamper. ‘Nee. Ze hebben andere ouders,’ miauwde hij. Moest hij uitleggen hoe het zat? Of waren dit ook zijn geheimen om te dragen. Hij wist niet of het erg was, of het noodzakelijk was wie het waren. Hij meende van niet. Waarschijnlijk zou dat haar alleen maar meer pijn doen.
Maar zij deed hem ook pijn, met een paar simpele woordjes. De "wat als". Ja, wat als, wat als. Alsof dat nog niet duizend keer door zijn kop was gegaan. Om gewoon weg te rennen met haar, hun kittens mee te nemen en de horizon tegemoet rennen. Maar het kon niet. Hij was deputy, en hij kon Shadowclan nu niet alleen laten. Hij was de enige die wist dat Acornstar twijfels had in zijn clan, hij moest kunnen inspringen. En Seamist... Het was niet eerlijk. Hij liet zijn kop even hangen. ‘Ik heb mijn hart hier achtergelaten, die nacht,’ miauwde hij naar de prachtige poes. ‘Hij zal voor altijd van jou zijn,’ prevelde hij. Het gaf toe aan al zijn verlangens, maar hoe graag hij ook bij haar wilde zijn, het was alsof een onzichtbare muur tussen hun stond, waar ze met de meest wanhopige pogingen niet overheen zouden komen.

Settleddust had verkeerd gedacht. Ze wilde het wel weten, hij zag het in haar ogen. Haar stem. Ze was bezorgd. Ze wilde weten of haar kindjes wel geliefd waren. Hij beet even op zijn lip en zuchtte, waarna hij toen een klein knikje gaf. Oké, goed. Ik zal het vertellen. ‘Mijn beste vriend heeft gezegd dat ze van hem waren, en de moeder.. We hebben een pact, ze zal ze veilig houden,’ miauwde hij. Hij kon nu ook niet Airwisp haar geheimen vertellen, dat was de deal geweest. Als iemand wist dat Adderkit van Cobra was, zou Cobra haar verbannen naar de het donkerste gat dat hij kende, al zou hij haar niet vermoorden. En die arme jongen, die zou er ook niets aan kunnen doen. Het was voor hun beide het beste hoe het zo was. Hij keek weer even nerveus op naar Seamist. Zou het antwoord goed genoeg zijn? Toch, het klauwde aan zijn hart hoe erg hij haar miste. En nu hij haar zag, wist hij ook weer waarom. En hoe stom, maar het was zo. Het was echt, en ze hoorde bij hem. Hij was van haar, en zij was van hem. Waarom, waarom, waarom... Zijn blik ging kort naar de hemel, alsof hij hoopte dat er een spontaan een teken van goedkeuring zou komen van de sterren. Maar hij wist dat dat nooit zou komen. ‘Ik.. ik weet niet wat ik moet doen, Seamist,’ miauwde hij toen wanhopig naar haar. Hij wilde haar koesteren, met hem in zijn poten in slaap vallen, iedere dag. Haar gezicht was het eerste wat hij wilde zien als hij wakker werd. Het was wreed en slopend dat ze niet bij elkaar mochten zijn.

In elk geval was ze niet meer kwaad, dat was een voordeel. Het was gewoon... door alles wat ze meegemaakt hadden, waarom zou ze ook nog kwaad zijn? Het was nu eenmaal zo en ze zouden moeten leven met de fouten die ze hadden gemaakt. Maar al snel begon ze te spreken over de kater die de vader speelde. Meteen kreeg hij een vurigere blik in zijn ogen. Hij wist precies wie ze bedoelde, hij had hem aangesproken op de gathering, om even duidelijk te maken dat hij de vader was. Maar nu hij hoorde dat hij Seamist oncomfortabel maakte. Was ze bang voor hem? ‘Ik heb hem ontmoet,’ murmelde hij dan ook, niet echt verhullend dat hij hem nu al niet zag zitten. Maar hij begon al meer hekel aan hem te krijgen. Iets was niet goed aan die kater. Tuurlijk, het was goed voor het verhullen van het verhaal, maar iets in hem klopte niet. Maar wat wist hij? Had Seamist verteld dat hij de vader was? Settleddust had bewust nooit de naam van Seamist laten vallen. Maar, dat was een probleem voor later. Hij was veel bezorgder om Seamist. ‘Doet hij je pijn, wat doet ie-?’ vroeg Settleddust toen uiteindelijk aan de poes. Want hij zweerde, als hij Seamist iets aan zou doen, dan was zijn laatste hartslag geslagen. Maar zijn woorden werden afgekapt want ze kwam naar hem toe, en het moment dat ze hem aanraakte voelde hij zijn hele lichaam weer tintelen. Ze was gewoon bang. Hij drukte stevig zijn kop tegen de hare en sloot zijn ogen. Oh hoe hij haar wilde helpen. Hoe hij haar gewoon bij hem wilde hebben. Hij streek zijn wang langs haar oor. Oh, waarom, waarom...

Oh, blijkbaar had deze man niet aan Arcticwolf verteld dat ze hadden gesproken. Ze zag de onzekerheid ook in haar blik. Even kneep hij zijn ogen samen. ‘Hij sprak me aan op de gathering om te vertellen dat hij kittens had, met jou,’ miauwde hij. Hij kon het moment herinneren en hoe hij zich toen had gevoeld. Hoe hij zonder ook maar iets te moeten laten merken hem te feliciteren. Hij had het toen gedacht, en nu dacht hij het weer. ‘Weet hij van mij... van ons?’ miauwde hij toen onzeker. Hij kon zich niet voorstellen dat Seamist hem zo voor het blok zou gooien, maar aan de andere kant. Ze waren beide ook al naïef geweest om het zo ver te laten komen. Maar desbetreffende kater deed haar geen pijn, zo bleek. Ze sprak vervolgens dat hij heel beschermend was, beknellend? Oh hij wist precies hoe het voelde dat iemand op je nek zat te hijgen. Acornstar was die van hem. Maar hij had geen recht om kwaad te zijn over hún verloren dochter. Dat ging hem niets aan. ‘Morningkit is van ons, hij heeft daar niets mee te maken,’ miauwde hij stilletjes, waarna hij zijn neus in haar vacht duwde. Van hen. Hij bleef dan ook een moment stil toen hij zichzelf even liet gaan in hem moment, dicht tegen Seamist aan en de vertrouwde geur opnemend. Was alles maar weer zoals toen, verstopt in het riet en geen kat of dier die naar hun omkeek. Maar nu namen ze weer zoveel risico. Het deed ook pijn om uiteindelijk weer een beetje afstand te nemen. Misschien moesten ze gewoon verstandig zijn. Hij wendde zijn blik af en liet zijn schouders hangen. Het kon nooit meer zo worden, ze moesten niet doen alsof het wel kon. ‘Seamist, we kunnen niet zo.. We zullen nooit samen zijn,’ murmelde terwijl hij een gepijndigde blik naar haar wierp, om vervolgens weer verslagen weg te kijken.

Seamist legde uit dat haar "vriendje" niet van haar wist dat het de zijne waren. Dat ze niets had verteld, maar dat hij wel de groeten moest krijgen. Van hem, een kater die hij niet kende. Hij zette spanning op zijn kaak. Hij vond het maar niets. Hij vond die kater maar niets. Hij wilde niet dat hij in de buurt van Seamist kwam. Ze vond het duidelijk niet prettig. Maar het was nu noodzakelijk. Maar hoe makkelijk ze bij elkaar waren gekomen, zou ze het ook weer kapot kunnen maken... Toch? Hij had haar niet nodig. Ze had hem. Hij zou haar helpen, op elke manier dat hij maar kon. Maar hij werd nog kwaaier toen ze sprak dat hij haar de schuld had gegeven. ‘Hoe durft ie,’ gromde hij nu ook, meer tegen zichzelf dan Seamist. ‘Seamist, het is niet jouw schuld. Absoluut niet, het stond zo in de sterren. We kunnen niets doen als Starclan besloten heeft,’ miauwde hij bitter. En wat als het haar schuld was? Het was evenveel zijn schuld. Ze hadden de code gebroken en ze hadden ervoor geboet. Maar aan de andere kant hadden ze vier prachtige kinderen. Hij keek haar ernstig aan. ‘Hij is niet goed voor je, Seamist,’ miauwde hij. Hij keek haar in haar prachtige ogen aan. Hij was niet goed voor haar. Ze moest hem uit haar leven snijden, hem pletten als een vlo in haar vacht. Je had niets aan parasieten.
Misschien was hij jaloers, dat die Arcticwolf de hele dag bij haar kon zijn. Haar kon claimen als de zijne. Maar hij wist dat haar hart bij hem lag, zoals de zijne bij haar was. Maar nu toch stonden ze hier, zijn kop van haar afgewend omdat hij haar niet meer durfde aan te kijken, bang om te zien hoe hij haar pijn had gedaan. Hij duwde zijn nagels in de grond terwijl hij tegen de emoties aan het vechten was. ‘Seamist, ik wens iedere dag dat het wel kan. Maar het kan niet,’ sprak hij vervolgens met een schorre stem, zwaar met emotie. Verslagen schudde hij een keer zijn kop. Het kon niet, het kon niet, het kon niet. Waarom deed het zoveel pijn?

Settleddust keek haar zo wanhopig aan, maar tegelijkertijd was hij kwaad. Kwaad op zichzelf, dat hij het zover had laten komen, kwaad dat hij niet meer kon doen. En kwaad worden was makkelijker dan deze pijn nog langer in zijn eentje doorgaan. Het verscheurde hem vanbinnen, en vanbuiten moest hij er puntgaaf uitzien. En hij was kwaad op het monster dat zijn kittens beschermde, hoe ze het zei, hoe ze dacht dat ze niet anders kon. Want wat wist hij, en wat zou hij doen. Ze was een gevangene. En voor het eerst in zijn leven gingen zijn gedachten naar de meest drastische oplossing. Want wat als.. wat als hij er niet meer was. Hoe moeilijk kon het zijn? Hij schudde zijn kop en keek naar de grond. ‘Hou afstand, alsjeblieft?’ Want dat was het enige wat ze kon. Hij kon. Al was de gedachte al in zijn kop. Want dat was wat liefde met je deed, je deed alles om het te beschermen. Je was bereid om alles ervoor overboord te gooien. Maar Settleddust was nog net niet zover, want als het wel zo was dan was hij nu in haar poten, zouden ze hun kittens halen en wegrennen, zo ver ze maar konden.
Settleddust miauwde even schamper toen ze miauwde dat het misschien ooit kon, als hij leider was. Oh hij zou de sterren en de maan verplaatsen als het kon, alle regels buigen in zijn voordeel. Hij zou egoïstisch zijn. Maar hij schudde zijn kop. ‘Alsof ik al zijn levens ga overleven,’ miauwde hij op sarcastische, bittere toon. Acornstar had naar zijn weten nog acht, misschien zeven, hij wist niet hoe de regels werkten. En in de nesten waarin Settleddust zich regelmatig wist te werken, hoeveel geluk zou hij nog hebben? Maar hij zuchtte diep en durfde haar eindelijk weer aan te kijken. ‘Maar ja. Misschien... ooit...’ prevelde hij met een zwakke glimlach.