Nobody's got your back in this town

Het voelde nu ergens stom dat hij haar niet eerder had gewaarschuwd. Dan was dit alles misschien niet gebeurd, ook al was het maar voor een paar dagen. Het kon simpelweg niet goed aflopen in zijn ogen. Het zou voor het beste zijn als Thornstar zo snel mogelijk terugkwam of dat Eveningglow de positie in zou nemen, maar waarschijnlijk zou dat laatste niet gebeuren. Niet nu ze in de nursery lag. Toch moest hij haar nog een keer waarschuwen voor wat voor een kater zijn broer was. Misschien dat Eveningglow er al van wist, maar ze was degene die hem getraind had, dus nu leek het hem toch beter om niet alles meer voor hem te houden. Ze zou hem wel moeten geloven. Ze wist wat voor een kater hij was, vooral hoe hij eens zijn leven bijna had gegeven voor Nettleroot, dat zou ze vast niet vergeten zijn. "Eveningglow? Kunnen we praten?" Misschien wilde ze het wel helemaal niet, maar hij moest dit proberen.

[Eveningglow]

Ze had liggen slapen. Haar energie ging allemaal in de kittens zitten en de pijn die haar lijf bezig hield. De kleine inspannende tochtjes door het kamp die ze soms maakte, slokte het laatste restje steeds op. Ze moest en zou haar gezicht blijven laten zien, dat deed ze ook, maar echt er zijn was ze niet. De blik in haar felgele ogen was vaak afwezig, zweverig. Ze was zichzelf niet, dat bleek in alles. Het zwanger zijn had alles uit haar opgeslokt en de hormonen maakten haar een dromer. Het paste niet, dit alles. Het was Eveningglow niet. Ze werd wakker toen ze in de verte iemand tegen haar hoorde praten. Ze droomde niet echt meer. Als ze sliep was het donker en was ze heel ver weg. Toch had iets haar geprikkeld, waarschijnlijk omdat het Dustspirit was. Ze was dol op haar voormalige apprentices, op Dustspirit, Liondance en Frostpaw. Allemaal op een andere manier, maar ze gaf om ze. Was dat hetzelfde? Was dat de manier om van haar kittens te houden? Ze knipperde een paar keer met haar ogen om hem echt aan te kijken. Om zichzelf terug op de aarde te zetten. “Natuurlijk Dustspirit. Je kunt altijd bij mij komen dat weet je toch hè?” Er kwam een waterig glimlachje om haar lippen terwijl ze zichzelf in zithouding probeerde te worstelen.

Misschien was het wat te direct om naar Eveningglow toe te stappen, terwijl ze zo hoogzwanger was, maar hij zag geen andere optie dan dit. Hij probeerde dan ook een lichte glimlach op te zetten toen ze sprak en vertelde dat hij altijd bij haar kon komen. Dat wist hij wel, maar als zij nu ook nog tegen hem zou zijn, dan zou hij het eerlijk allemaal ook niet meer weten. "Het gaat over Stagtine." Begon hij rustig, hopende dat dit haar aandacht zou trekken. "Weet je dat hij me bijna heeft vermoord omdat hij verliefd was op een riverclanner en mogelijk kittens met haar heeft?" Hij verzweeg voor nu maar even dat het ook zijn kittens konden zijn. "Weet je zeker dat het verstandig was om hem tijdelijk leider te maken?" Wanneer hij zelfs zijn eigen broer had willen vermoorden. Dan was je geen goede leider, toch?

Dustspirit begon over Stagtine. De kater die zij eigenlijk had opgedrongen om te zeggen dat haar kittens die van hem waren. In ruil dat ze zijn geheim zou bewaren. Het geheim die Dustspirit haar nu vertelde. Ze waren broers, dus ergens had ze kunnen weten dat haar voormalig apprentice er ook vanaf zou weten. Ergens verraste het haar, dat hij haar nu doodleuk vertelde dat Stagtine hem bijna had vermoord. Hoezo moest dit nu? Waarom was hij daarmee niet eerder bij haar gekomen. Had hij het niet gedurfd of was Dustspirit jaloers. Zij wist maar al te goed wat jaloezie met je kon doen. Ze probeerde de informatie op haar in te laten werken, door haar toestand op het moment heen. Dat was lastig en misschien nog wel het grootste obstakel. “Weet je het zeker Dustspirit? Misschien was dat zijn intentie niet, maar kwam hij vijandig over doordat die informatie nogal gevaarlijk voor hem kan zijn.” Ze ging niet zeggen dat ze het wist van de RiverClanner waar Stagtine verliefd op was. Dat kon ze niet. Zelfs niet tegen Dustspirit, want dan bracht ze haar kittens alsnog in gevaar. Hoe ze haar voormalig apprentice ook vertrouwde. Om zoiets wist ze dat ze alleen zichzelf kon vertrouwen. “Stagtine kan dit Dustspirit. Hij was een goede keuze en Thornstar blijft niet eeuwig weg. Hij komt terug.” Even flonkerde er vastberadenheid door haar ogen. Daar was ze van overtuigd. Hij moest wel terug komen, stiekem had ze hem nodig.

Waarom leek elke kat hem te vragen of hij het zeker wist? Of hij het niet allemaal ingebeeld had? Ergens had hij gehoopt dat Eveningglow niet ook zo zou zijn, maar blijkbaar had hij er naast gezeten. "Dus ook jij gelooft me niet?" Wie deed het nog wel? Nettleroot, maar ergens was zij de enige kat die hij hier niet in mee wilde gaan trekken als het er echt op aan ging komen. "Ik weet namelijk dat ik het me niet inbeelde, ik weet wat hij deed." Nee, dat deed hij niet. Hoe kon ze zoveel vertrouwen hebben in hem? Hij kon dat gewoon niet meer en het enige dat hij dan ook kon doen was Thornstar terughalen, zo snel mogelijk. "Thornstar moet snel terugkomen," Sprak hij dan ook, niet ingaande op dat Stagtine een goede keuze was volgens haar, want dat was hij simpelweg niet. "Desnoods moet ik hem zelf vinden." En dat zou hem zijn leven kosten mogelijk als Stagtine de kans kreeg. Hij had te veel gezegd nu en dat zou hem mogelijk zijn kop gaan kosten binnenkort. Zijn enige redding was om Thornstar terug te vinden en snel.

Ze staarde haar voormalig apprentice strak aan. “Ik geloof je wel Dustspirit. Zeg nooit meer dat ik je niet geloof.” Sprak ze duidelijk en helder. Haar felgele ogen flonkeren gepikeerd. Zulke taal accepteerde ze niet, zelfs niet nu hij al een hele poos warrior was. “Waarom vertel je mij dit nu allemaal pas. Nu ik Stagtine vader…” van mijn kittens heb laten zijn. Haar stem stierf weg. Ze schudde haar kop en keek Dustspirit weer aan. “Inderdaad Thornstar moet snel terugkomen en dat zal hij ook doen. We hebben het hier wel over Thornstar.” Miauwde ze opnieuw resoluut. Ze kon niet meer terug in haar keuze over Stagtine. Niet op vader gebied en niet op leader gebied. Dat had ze dan direct anders moeten doen. Daarnaast was Stagtine gewoon een goede keuze, wat Dustspirit ook beweerde dat hij had gedaan. Hij was wel een kat die de Clan kon leiden, alleen ergens bekroop haar wel een gek gevoel. Wat als hij die rol weer in zou moeten leveren? Een volgende pijnscheut leidde haar weer van die gedachten af. Ze gromde even van de pijn.

Misschien had hij eerder naar haar toe moeten gaan, dan was dit alles niet gebeurd zoals het nu was gegaan. In die zin was dit alles misschien wel zijn eigen schuld. Misschien had hij alles kunnen voorkomen door eerder naar haar toe te gaan. "Ik had misschien eerder moeten komen inderdaad." Maar ergens was Stagtine nog steeds zijn broer geweest. "Maar hij was wel mijn broer en ik had geen idee wat te doen eerlijk," Wie was hij nu eigenlijk aan het overtuigen? Hemzelf? Hij klemde zijn kaken op elkaar. Stagtine moest niet te lang in die positie blijven, dat was een ding dat zeker was. Hij had er gewoon geen goed gevoel bij en dat gevoel was nog steeds niet weg gegaan. Thornstar moest gewoon terugkomen, dan zou alles weer goed moeten komen. Dan zou dit alles voorbij zijn hopelijk. Voor hij weer wat kon zeggen merkte hij dat zijn oud mentor in pijn leek te zijn. "Gaat het?" Vroeg hij, het onderwerp van Thornstar even laten rusten voor nu. Ze moesten tenslotte geloven dat hij terugkwam. Anders zag hij de toekomst van Thunderclan somber in. Zou hij hier wel kunnen blijven als Thornstar niet terug zou komen? Nee, zo moest hij niet denken.

Ze knikte dat ze het begreep. Hij was inderdaad zijn broer en dit waren harde uitspraken. Ze begreep dat hij ergens misschien Stagtine in bescherming had willen nemen, ondanks alles wat hij dacht. Zij zou hetzelfde gedaan hebben bij Rascal. Toen werd ze weer in beslag genomen door de pijn in haar lichaam. Met haar kaken op elkaar geklemd schudde ze haar kop toen hij vroeg of het ging. “De pijn wordt steeds erger. Hopelijk komen de kittens snel, mijn lichaam lijkt hier niet voor gemaakt.” Verzuchtte ze toen. Ze wilde niet klagen, maar het deed echt ongelofelijk veel pijn. Vooral de lange sleur waar ze nu inzat, de geboorte van de kittens zou een verademing zijn.

Nee, hij had geen idee gehad wat het beste was geweest. Wat als het maar een eenmalig iets geweest was? Hij had ook niet verwacht dat zijn broer ooit zoveel macht zou krijgen, dat hij de kans zou hebben om bezwaar te maken voor zoiets zou gebeuren, maar dat had hij niet gehad. Die kans was er niet geweest en nu was het enige dat hij kon doen hopen. Hopen dat Thornstar snel terug zou komen en dit alles terug zou draaien. Hij had geen idee hoe het was om zwanger te zijn, zou het zelf ook nooit te weten kunnen komen, maar het leek hem dat dit niet echt het goede moment was om de pijn al te hebben. Dat het normaal pas kwam wanneer de kittens kwamen. "Ik hoop ook voor je dat het niet lang zal duren." En hij hoopte voor haar dat Stagtine een goede vader zou zijn voor ze, maar dat betwijfelde hij. Vooral als de kittens mogelijk niet eens van zijn broer waren, want hij vond het raar dat Stagtine iemand anders dan Littlefish kittens zou hebben. Dat was gewoon ergens niet mogelijk, gekeken naar hoe hij had gereageerd.

Onderwerp: Re: Nobody's got your back in this town