[Search Patrol] Een ongeluk komt nooit alleen

Hij was nog steeds geïrriteerd door alles, wat dan ook te zien was aan zijn staart die heen en weer zwiepte. Alleen kon hij voor nu niks doen, want zijn clangenoten leken hem niet te willen geloven. Ondanks dat hij ongeveer de kat in de clan was die er het meeste voor over had. Die zelfs zijn leven al een keer op het spel had gezet om een clangenoot te redden. Maar nee, dat was blijkbaar allemaal niet genoeg voor ze. Er was dan maar een ding te doen en dat was Thornstar terugbrengen zodat die zijn positie weer in kon nemen. Dat was de enige manier zo nog om Thunderclan te redden van zijn broer. Want hij had niet het beste voor met de clan, niet wanneer het Littlefish wat aan zou doen. Hij was te geobsedeerd met de poes en dat zou alleen maar in het nadeel van Thunderclan zijn. Hij liet zijn blik kort naar de twee katten bij hem gaan en twijfelde voor een moment aan wie ze loyaal zouden zijn. Zouden ze hem vermoorden of laten verdwijnen als Stagtine dat zou willen? Kon hij ze wel vertrouwen? Maar voor nu moest hij die gedachte van zich afschudden en door de regen verder gaan in de hoop dat ze een teken zouden vinden van hun leider.

Bloomburrow had haar vacht dik opgezet tegen de regen en keek met bezorgde tweekleurige ogen haar twee patrolleden even aan. Thornstar was vermist. Meegenomen door Twolegs, werd er gezegd - Starclan alleen mocht weten of ze hem ooit nog terug zou zien. Haar hart klopte in haar keel van angst en van stress. Hij betekende alles voor haar, was praktisch de enige aan wie ze haar leven zou toevertrouwen, de enige vaderfiguur die ze ooit gekend had. En nu was hij weg, verdwenen, alsof hij er nooit geweest was. En er was niemand waarmee ze haar angst kon delen, niemand die haar zou begrijpen in haar woordeloze communicatie. Ze voelde zich alleen en hulpeloos. Hoe kon ze hem ooit terugbrengen als ze niet eens wist waar hij was? Alles zou veranderen. Alles was al veranderd, of hij nu terug zou komen of niet. Nooit eerder had het haar zo hard gefrustreerd dat ze geen invloed leek te hebben, dat niets wat ze deed of dacht de wereld zou veranderen. Ze zou hemel en aarde bewegen als het hem terug zou brengen, als het hem veilig zou maken. Dit waren de gedachten die in haar hoofd rondtolden terwijl ze door de regen liep; gedachten die nooit uitgesproken zouden worden, om de simpele reden dat Bloomburrow vervloekt was haar leven in stilte te leiden.

Ze moesten op zoek gaan naar hun leider. De kat die was verdwenen, ontvoerd door twolegs, blijkbaar. Hij had nooit echt veel met Thornstar te maken gehad, maar ergens, toen Dustspirit zijn woorden sprak tegen Stagtine, kreeg hij wel wat twijfels in de nieuwe temporaire leider. Misschien was het wel Dust die loog, misschien ook weer niet. Maar er waren definitieve twijfels tussen de twee broers en de beste oplossing was om naar de echte leider te zoeken. Hij was al zo lang leider geweest en gebleven, het kon nu niet zomaar eindigen toch? Het mocht niet. Het kon niet. De tom had alle vertrouwen in Thornstar, hij moest worden teruggehaald. Al levend. Veilig. Gezond. Het moest, maar nu de sporen moeilijker waren te vinden in de regen viel het niet mee. Hij haatte de regen. Zijn vacht kon er echt niet goed tegen, en zijn halfblind oog ook niet. “Hopelijk biedt StarClan ons goede hoop en hulp aan tijdens deze zoektocht”, fluisterde hij tegen zichzelf.

Het was inderdaad hopen dat dingen mee zouden gaan zitten met het vinden van Thornstar, dan zou alles beter zijn, maar het hielp niet dat hij niet goed wist of de katten die met hem mee waren echt te vertrouwen waren, dat zou moeten blijken. Daarom dan ook dat hij voor nu zijn blik vooruit gericht hield en de omgeving in de gaten hield. Dit was tenslotte onbekend terrein. Zijn vacht was ondertussen aardig doorweekt en de regen zorgde ervoor dat hij niet heel ver voor hem uit kon kijken. "Heeft een van jullie enig idee waar we het beste kunnen beginnen?" Deze regen zou er tenslotte ook voor zorgen dat eventuele sporen uitgewist zouden worden.

De regen belemmerde hun zicht. Haar witte vacht werd bijna donkergrijs van het water en plakte zwaar aan haar ruggengraat. Ze schudde even met haar lichaam, al was dat natuurlijk nutteloos terwijl het nog steeds zo zwaar naar beneden viel. Alsof Starclan zelf huilde om de onzekerheid. Een rilling gleed over haar ruggengraat. De jonge kattin versnelde haar pas iets zodat ze dichter bij Dustspirit liep en richtte haar tweekleurige blik op hem toen hij vroeg of zij soms wisten waar ze konden beginnen. Woordeloos liet ze haar ogen over de omgeving glijden. Alles was grijs en donker. Haar dieptezicht was in deze omstandigheden bijna onbestaande - haar blauwe oog was altijd zwakker geweest dan haar andere oog. Met een triest gebaar schudde ze haar hoofdje. Nee, ze had geen idee waar hij kon zijn. Ze was nog nooit eerder zo ver van huis geweest - of nee, dat was niet waar. De journey was verder geweest. Maar toen was ze zo jong geweest, een kitten slechts, niet bewust van het verlies van haar broer of de omstandigheden die hen wegleidden van huis. Maar nu was ze volwassen, Twigkit niets meer dan een verhaal dat ze zich niet herinnerde - hoewel zijn naam nog altijd pijn deed zoals niets anders dat kon. Maar Thornstar's verlies zou meer pijn doen, zou die oude pijn van het verlies van haar moeder laten aanvoelen als een bot mes. Nee, ze kon hem niet verliezen. Ze had niemand anders meer. In één van de tweebeenhuizen zat een kattin naar hen te kijken; hun blikken ontmoetten elkaar. Voor een moment bleef Bloomburrow staan, blik gericht naar de onbekende poes. Er stond onbegrip in diens blik, alsof ze niet kon snappen waarom iemand in deze regen naar buiten zou gaan, waarom iemand zich erdoor zou wagen. Ze benijdde de kittypet om haar zachte leventje. Ze had te veel pijn gekend om ooit zo ongeschonden te zijn; maar Starclan, ze wou dat haar leven anders geweest was. Bloomburrow wist echter net zo goed als iedereen dat dromen niets zouden veranderen. Ze scheurde haar blik weg van die alternatieve wereld en en liep opnieuw achter haar clangenoten aan. Ze moesten Thornstar vinden, hoe onmogelijk die opdracht ook leek.

Zelf had hij geen enkel idee waar dat de leader kon zijn. En nu werd de regen alleen maar harder, waardoor de spoor begon te vervagen. Dat was dan ook echt wat ze nodig hadden of niet soms? De wind veranderde toen ook nog eens van richting, waardoor een Bloodclan geur in zijn neus kwam. O wat een rotdag was dit. Hallo, konden ze al naar huis? Ze zouden Thornstar nu toch niet kunnen vinden. "Ik ruik alleen maar bloodclan geur", merkte de bruine tom op op zijn vraag. Hij was het oudste lid van de patrouille hier, maar  hij wist zelf dat dit niet zo veilig was. "Ik denk niet dat Thornstar hier is. Misschien moeten we van richting veranderen bij het zoeken, hopen dat we nog iets kunnen vinden met deze stomme regen en wind". Het was de beste keuze voor veiligheid, en als ze niet naar huis mochten gaan, dan was dit het beste wat ze konden doen.