[11-12-2020] Ceremonie December

Vandaag mochten ze voor een keertje mee naar de ceremonie kijken, vanaf een gerespecteerde afstand uiteraard. Laurel haar hartje klopt in haar keel. Dit vond ze wel spannend! Voorzichtig stapte ze achter haar moeder en haar andere siblings aan. Ze hield echter al snel halt toen de ijzige wind van de buitenwereld haar tegemoet kwam toen ze in de uitgang van de nursery ging staan. Oef. Ondanks dat haar vacht dikker was dan een kitten in de zomer, vond ze dit toch niet zo heel prettig. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de Tall Rock voor een clan meeting!"Haar oogjes prikten en Laurelkit trippelde snel naar voren toen ze de stem van Blazesong hoorde, weg uit het de tocht en dicht tegen haar moeder aan. Ze had haar oogjes wat dicht geknepen en had in alle haast niet gezien dat ze tegen een andere kat aan was gaan zitten. Een deel van de ceremonie was ze aan het missen, omdat haar gedachten eerder bij de koude zaten. Ze zou dicht bij haar moeder blijven, net zoals ze samen hadden afgesproken. Ze volgde de regels van mama en de clan altijd netjes op.

Tag: een random kat waar Laurel tegen is gaan zitten om uit de wind te zitten.

Een niet erg enthousiaste blik verscheen in zijn ogen toen hij hoorde dat Blazesong de Clan samen riep voor een Clanmeeting. Waarschijnlijk één of andere ceremonie waarbij hij zich de hele tijd afvroeg waarom hij hier aanwezig moest zijn. De kater liep naar voren en kon makkelijk over de kopjes van anderen katten heen kijken omdat hij zowat de grootste bouw in de Clan had. Zijn goudkleurige ogen fixeerden zich strak op de deputy en hij luisterde naar wat er te zeggen was. Zijn oortje trok kort toen hij hoorde dat Auburnpaw’s training terug opgepakt moest worden en Blazesong hem daar blijkbaar de uitverkorene voor vond. Hij vroeg zich af aan wat voor soort skills hij voldaan moest hebben om deze titel te krijgen, maar hij nam aan dat er weinig tegenin te brengen viel en met tegenzin richtte hij zijn blik naar Auburnpaw. De kleine brutale snotneus die niet eens fatsoenlijk kon jagen. Thawrage zond haar enkel een koud knikje om te laten weten dat hij niet aan neus-tegen-neus begroetingen deed en hij richtte zijn koude blik weer naar voren. De rest van de ceremonie ging een beetje langs hem heen: één of andere dwaas die zijn taken als warrior weer op kon pakken en weer een andere dwaas die naar de elder’s den ging. Thawrage liep na afloop van de ceremonie op zijn nieuwe apprentice af en keek haar met een koude blik aan. “Morgenvroeg verwacht ik je aan de uitgang van het kamp en ga ik je alles bijleren wat je vorige mentor niet kon. Wees op tijd,” zei hij op een koude toon tegen haar, waarna hij stijfjes knikte en vervolgens het kamp verliet. Hij had wel weer genoeg sociale interactie gehad voor vandaag.

Hij was er nog steeds niet volledig van overtuigd dat dit het verstandigste besluit was om te nemen, maar hoe graag hij ook door wilde gaan, zijn lichaam leek dat niet meer te willen, vooral niet in leafbare. Het was ook niet alsof hij als elder niet zou kunnen gaan jagen, alleen hij zou niet meer meegaan op patrouilles of met een gevecht meegaan. Deze hele ceremonie maakte dat dan ook eigenlijk alleen maar definitief. Toch knikte hij kort naar Blazesong toen deze hem dan toch echt de rang van elder gaf. Nu was er geen weg terug meer waarschijnlijk.