Trouble

Het zou nu niet meer lang duren. Het zou niet lang meer duren eer dat hij een apprentice zou worden. Dat zou dan één stap dichterbij zijn bij zijn ambitie om leader te worden, ook al wist hij dat het nog wel even duurde eer dat hij dat doel kon realiseren. Hij negeerde expres de woorden van Acornstar. Het zat er dik in dat zijn leader dacht dat hij de positie niet ging halen, maar Sharkkit had andere plannen. En dan maakte het hem weinig uit wat anderen over hem dachten en of dat een rol kon spelen in zijn toekomst; als hij een doel voor ogen had, dan wilde hij daar ook naar streven. De kitten wierp een kille blik toe naar een andere kitten die zachtjes aan het jammeren was en hij stootte expres met zijn schouder tegen haar fragiele lijfje terwijl hij langs haar heen stapte en naar buiten ging. Zijn groene blik gleed door het kamp en bleef kort hangen op een apprentice. Hij was vrij goed in het observeren van anderen en wist dikwijls dan ook wel hun naam. Als hij het goed had, was dit Wishpaw. Hij zei niks en ging voor de ingang van de nursery zitten, maar behield wel zijn blik op haar, een kille blik in zijn ogen.

De zwarte poes zat in het kamp wat te dagdromen, haar lijfje wiebelde een beetje terwijl ze zat. Ze was niet zozeer bezig met de rest en wat zij deden. Haar vachtje had ze opgezet tegen de frisse buitenlucht terwijl ze daar dus een beetje zat te hummen. Wishpaw was nooit zo bezig met sociaal doen immers, je zou haar niet snel vinden tussen de andere katten gezellig mee doen met het gesprek. Ze had niet door dat ze bekeken werd, kille ogen die naar haar keken. Ze bleef gewoon doorgaan met ergens anders zijn met haar gedachtes, totdat ze een gaap voelde opkomen. Na de geeuw waren haar ogen even open, waardoor ze nu wel de kitten zag. Een beetje ongemakkelijk likte ze haar lip, waarom keek die zo naar haar? "Kan ik je helpen?''vroeg ze voorzichtig.

Hij maakte haar ongemakkelijk. Een sterk gevoel van voldoening ging door hem heen en hij onderdrukte een grijns. Hij vond het wel een leuk idee dat hij anderen oncomfortabel maakte en dat alleen al door in hun richting te kijken. Dit was al de tweede apprentice bij wie hij het voor elkaar had gekregen om de kat zich ongemakkelijk te laten voelen op een korte tijd en hij dacht niet dat hij ooit genoeg zou krijgen van het voldane gevoel dat door zijn lichaam ging telkens als hij een ander boos, verdrietig of ongemakkelijk liet voelen. “Wat zou er moeten zijn?” vroeg hij op een kille toon aan haar. “Mag ik soms niet mijn toekomstige denmate wat beter leren kennen?” Zijn toon klonk onschuldig, maar zijn blik was dat zeker niet. Een kille blik bleef behouden in zijn ogen terwijl hij naar haar keek en er was zelfs een uitdagende fonkeling te zien in zijn groene kijkers.