Different shades of blue

Na wat zijn bijgekomen van zijn stijf lichaam kon hij nu al ietsje beter bewegen dan vroeger, maar hij liep nog steeds ergens wat mank. Hij was blij dat Bruno- of Thawrogue? Hoe hij ook mocht heten, hem niet al te veel pijn had gedaan klein tijdje geleden. Misschien bestond er toch nog iets van geluk in de wereld voor hem. En tegelijkertijd ook weer helemaal niet, want hij had geen idee waar hij was of hoe hij hier zelfs kwam. Hij kon zijn weg nergens naartoe vinden, zelfs niet naar zijn eigen groep waar hij bij hoorde. De grijswitte kater stapte langzaam over een droog paadje heen dat hij had gevonden. Er lag niet veel gras op, enkel veel steentjes en aarde met van die halfgebroken takken. Hij was gewend op stenen te lopen en die waren kouder dan deze grond, maar deze grond was ook veel brokkeliger dan ‘thuis’.

Toen de grijswitte kater nog wat verderliep, merkte hij een geur op. Was dat niet die typische SparrowClan border geur? Hij hield zijn neus even in de lucht voor zover het kon en probeerde het beter op te vangen, maar anders kon het niet zijn voor hem. De tom keek wat rond en hoorde pootstappen naderen. De kater stapte op zijn traag tempo naar een boom die wat verder van hem stond en ‘verstopte’ zich daar achter. Wie het ook was, die kon hem nu zeker niet vinden! Of wel?




+De vader van de aggresieve kit die hem in de staart gebeten heeft  <3

De lynxpoint staakte het lopen toen een vreemd bekende geur zijn reukzintuig vond. Met de nadruk op vreemd. Het was een vage geur, bekladderd onder de meurige lucht van water, van Windclan. Maar daar onder, daar onder hing een lucht die hem verkeerd viel. Met vernouwde ogen gleed zijn blik over de altijd groenen bomen, maar hun schone geur was beklad, wie het ook was het hing hier rond. Dichtbij een grens diens bescherming ook op zijn schouders lag. De kater drukte zij  oren in zijn nek, normaal gezien had hij niet zo'n kort lontje. Kon hij altijd wel sollen met grenshoppers. Hijzelf had er immers ook lol in af en toe, maar deze geur. Iets er in was fout, bekend. "Beetje associaal vind je niet? Je verstoppen" mauwde hij het woud in.

Achter de grote boom zat hij verstopt. Het was zeker geen makkie voor de ander om hem te vinden, want hij was nu eenmaal heel erg goed verstopt. Zijn vacht was mooi grijswit en dat camoufleerde totaal niet met alle verschillende groentinten die er hier bevonden. De stappen klonken dichterbij, en de woorden van de kater deden hem denken aan iemand. De stem klonk zo bekend, maar het was eerder erg vaag. De kater had wat kramp in zijn nek maar besloot het toch eventjes naast de stam te laten hangen om te zien wie het was. Wie de zoeker was in deze game van verstoppertje. En hij was een beetje verrast hem te herkennen van zo ver. Door zijn ene oog kon hij natuurlijk niets zien behalve misschien een paar blobs, maar met zijn oranje oog kon de tom wel heel duidelijk zien dat het Bluejaw was, zijn oude geliefde vijand. Alhoewel… Hij moest toegeven, Bluetail was nog steeds beter dan Orchis. Die had hem van een klif gegooid en hem bijna tot de dood geoordeeld. In plaats van slim te wezen en zich terug te trekken om zich weer te verstoppen, kwam hij tevoorschijn en begon hij te grommen. "Ik zat me niet te verstoppen! Ik zat me te verbergen, want ik heb het gevoel dat ik in een berg zit met je weet wel, boomstam smaak"