Eindelijk waren ze weer bezig, hun eerste training in meer dan een moon. Crystalstar had Hermitpaw meegenomen naar de Highlands, een gebied waarvan ze dacht dat hij en veel andere apprentices, misschien niet genoeg kwamen. Het was namelijk niet bepaalde een gebied voor Riverclan om te jagen. Maar het was enorm belangrijk dat zij ook wisten hoe dit stukje van het Riverclangebied in elkaar zat. Onderweg had ze hem getoetst over wat meer theoretische delen van jagen, vechten en zelfs wat tactische planning van grotere gevechten. Ze was blij verrast toen ze had gemerkt dat hij veel van de dingen die ze hem had aangeleerd onthouden had. Misschien deed hij echt alleen alsof het hem allemaal niks interesseerden. "Zoals je weet, gaan we niet te wild doen vandaag. Jij moet goed herstellen met je poot en ik kan je vertellen dat drie kittens krijgen ook geen lichte opgave is." Miauwde Crystalstar toen ze op het winderige gebied aangekomen waren. "Dus, wat wil je doen?" De vraag was bijna achteloos, alsof dit niet de eerste keer was dat ze hém die keuze gaf. 

Natuurlijk had ze verwacht dat hij meteen zou gaan voor vechten, of zelfs jagen als hij van plan was zich te verbeteren. Maar nee, Hermitpaw koos misschien wel voor het laatste dat ze verwacht had: Een mondelinge les over politiek. Crystalstar keek hem even verbaasd aan en knikte langzaam. Ze ging zitten en begon dan maar: "In een perfecte wereld zouden wij met praten alles kunnen oplossen." Dat was haar nu één keer gelukt, maar Crystalstar was er vrij zeker van dat zelfs dat verhaal nog een vervolg zou hebben. "Diplomatiek is compromissen sluiten. Je kan nooit helemaal je zin krijgen, de ander wil er immers altijd iets voor terug." Maar zo hoefde het niet te gaan, dat wist zij, en dat zou Hermitpaw nog wel leren, zeker als zij leader bleef. "Daarom vechten we. Als je een gevecht wint zijn compromissen niet nodig, jij hebt gewonnen, dus jouw wil is wet. Waarom vechten we niet altijd? Vraag je je misschien af. Omdat we niet zeker kunnen zijn van de overwinning en het bloedvergieten het vaak niet waard is." Dat was de essentie van de politiek in dit woud. Vredig zo lang dat kon, maar dat kunnen was zeer beperkt.

Zelf had ze deze uitleg nooit echt gekregen, Crystalstar was niet heel erg geïnteresseerd geweest door de intriges van het woud in haar jongere jaren. Pas toen haar eerste geliefde stierf, en ze de wereld een stuk scherper was gaan zien, was ze echt gaan opletten bij gatherings. Ze had gepiekerd over de oorlogen en schermutselingen die plaats hadden gevonden, en had zichzelf zo voorbereid op een leiderschap waarvan ze nooit had geweten dat het zou komen. En nu was zijzelf één van de vier katten die die intriges vorm gaven. Misschien was ze zelfs ietsje meer dan een kwart van die invloed, aangezien Crystalstar zeker wist dat haar clan één van de stabielste was. Ze knikte langzaam bij Hermitpaw's worden, zijn theorie was het beluisteren waard. Meer gericht op conflict dan praten. "Aha, maar wat brengt oneindig vechten ons?" Vroeg ze, hem even de tijd gevend om daarover na te denken. "Respect, het recht van de sterkste misschien. Maar ook de vijandigheid van drie clans. Onthoud dit, Hermit: Een gemeenschappelijke vijand brengt de clans het beste samen." Dat was waarom ze niet zo hard inging op Acornstar als ze misschien gewild. Als Thunder- en Windclan geen rol speelden had ze misschien al een poging gedaan Shadowclan een bestuur te schenken dat meer aan haar eisen voldeed. 

Natuurlijk kon zijn begrip niet lang duren. Hij dacht in extremen, dat had Crystalstar ondertussen wel door. Extremen en overhaaste conclusies. De grijze kattin schudde ietwat ongeduldig haar kop, maar keek hem toen weer serieus aan. Ze moest hem niet behandelen alsof hij dom was, dan zou hij zich weer tegen haar gaan afzetten en zouden ze die onderwerp van zijn training wel kunnen afschrijven. "Nee, hij valt in het andere uiterste." Miauwde ze, terwijl ze vaag in de richting van de sunningrocks keek. "Hij is té pacifistisch, wat mij, en ons, deze keer goed uitkwam. Maar dat zorgt er weer voor dat de andere clans misbruik van je goedheid zullen maken." Zoals zijzelf gedaan had dus, ze had Thornstar's eeuwige verlangen om de vrede te bewaren uitgebuit. "Je moet een balans vinden. In mijn geval gaat die meer richting oorlog als wij bedreigt worden, en richting diplomatiek als ik iets voor de clan wil hebben." Zo simpel klonk het nu, alsof ze zichzelf nooit harteloos en koud vond, alsof ze nooit had gedacht dat haar kille berekendheid nog eens een probleem voor de clan kon gaan vormen.

Ze voelde acceptatie voor haar denkwijze over diplomatiek, maar wist ook dat Hermitpaw niet de nuance van haar beslissingen zou begrijpen. Nog niet, hoopte ze. Hij wilde graag deputy en leader worden. En zij had hem beloofd haar best te doen zover te komen, wat ook de reden was dat ze zo ver in detail wilde gaan over haar eigen handelingen, maar het zou nog een lange weg worden voordat hij echt op die plek aan zou komen. Het bloedde ook in zijn volgende vraag door dat hij nog niet helemaal begreep wat ze bedoelde. Crystalstar gaf een lichtelijk ongeduldig zwiepje met haar staart maar schudde slechts kalmpjes haar kop. "Ik zal gebruik maken van de mogelijkheden die mij worden aangereikt, maar zal niet grensoverschrijdend zijn. Ik neem wat veilig is om te nemen."  Legde ze uit. Ze kon de agressie van de andere drie clans nog niet aan. "Ik ben behoorlijk ambitieus, Hermitpaw. Ik wil veel voor Riverclan, net als jij. Maar je zult moeten leren dat geduld en voorzichtigheid je veel verder zullen brengen. Je slaat toe op het juiste moment en klik, je hebt je doel bereikt." Ze sprak neutraal, maar met een triomfantelijk randje aan haar stem. "Zal ik uitleggen hoe wachten ons de overwinning bijna kan geven?"

Had ze teveel gedeeld? Misschien voor zijn jonge brein om helemaal te begrijpen, maar Crystalstar wist best dat Hermitpaw niks zou doorlullen. Hij was niet bepaald het type om de leden van andere clans geheimen te vertellen, of überhaupt met hen te praten. Maar nu zou ze wel moeten uitleggen wat ze van plan was met deze briljante strategie. Hoe prettig zijn complimenten ook waren, wist Crystalstar dat ze hem meteen weer teleur zou stellen. "Dit plan is voor een specifiek, maar niet onrealistisch scenario: Als Thunderclan haar belofte niet nakomt. Als zij Sunningrocks probeert terug te nemen, zal ik met consequenties komen." Misschien zou ze ooit zo ver gaan dat ze een clan volledig uit eigen beweging pakte, maar daarvoor zou veel meer planning nodig zijn. Dan wilde ze volledige controle hebben over de situatie voor zover dat mogelijk was. Dan wilde ze ook medestanders achter de grens hebben. "Als dat niet gebeurd, dan heb ik nog andere plannen. Want hoewel ik in Leafgreen het gebied terug zal geven, heb ik nooit gezegd dat ik het voor altijd opgeef."

Er was een hele goede reden waarom ze nu nog niet had besloten Sunningrocks voor altijd in te nemen. "De afspraak geeft ons wat zekerheid, en dat had ik nodig vanwege de hongersnood. Als we de rivier weer kunnen gebruiken kunnen we ambitieuzer worden, begrijp je?" Dat was het, simpel en duidelijk. Ze zou niet het risico nemen dat hun enige voedselbron werd teruggenomen. "Dat verwachtte ik al.." Miauwde ze met een halve glimlach. "Je zult over al deze dingen moeten nadenken als je in mijn positie staat. Iedereens belangen en wensen bundelen is lastig, en soms moet je harde beslissingen maken." Haar stem stierf even weg, terwijl ze dacht aan de toekomst en wat die in zou kunnen houden. 

Het was de eerste keer sinds hun grote ruzie dat ze echt weer vriendelijk tegen elkaar deden en elkaar niet slechts tolereerden. Een gedeeld interesse, besloot Crystalstar, verbond twee katten meer dan ze eerst gedacht had. Ze beantwoorde zijn compliment met een eigen glimlach, een warme, een échte. "Ontzettend, en het is nog nuttig ook." Vertelde ze. Tot nu toe had ze alleen kleine strategieën kunnen toepassen op patrouilles. Voor de grote meesterplannen had ze nog geen kans gehad. "Is er nog iets wat je wilt weten?" Vroeg ze, haar strenge toon even vergetend. Ze wilde hem nog meer vertellen, ze wilde haar kennis delen.

Ze was een leader die kon winnen met druk, diplomatiek en militair. Crystalstar was echter niet zonder zelfkritiek, ze wist dat ze niet de beste was in niet haar zin krijgen. En tot nu toe was dat ook altijd gelukt, linksom of rechtsom. Maar soms zouden er andere manier aan te pas moeten komen, voordat ze Riverclan kon geven wat ze voor de clan verlangde. En daar was Blueflower voor; een zachtaardige kattin die de gemoederen kon bewaren als Crystalstar niet hét plan kon vinden. Dat was immers ook weer een plan op zichzelf. En hoewel haar band met Hermitpaw nooit een van liefde kon worden, wist ze dat ze op tijd moest beginnen met de reparatie daarvan. Crystalstar voelde dus ook een kleine steek van teleurstelling toen hij miauwde dat zijn poot nogal stijf werd, waarschijnlijk van het lange stilzitten. "Natuurlijk, we gaan iets praktisch doen." Miauwde Crystalstar, haar teleurstelling goed verbergend terwijl ze opstond. "Kom, tijd om te gaan jagen."