We’re not bruised, they’re just party tattoos

De dagen gingen langzamer voorbij dan hij ooit had kunnen voorzien. Waarom had niemand hem verteld dat zwaargewond zijn zo ongelofelijk saai is? Dat was de vreselijke realiteit van oorlog, dacht hij zachtjes grinnikend, al was alles wat Skadi hen had aangedaan wel een soort oorlog geweest. En dit was de druppel. Wat ze hem hier had aangedaan was onvergefelijk. Hij wist niet wat hij zou doen als hij haar weer zou tegenkomen, want hij was doodsbang voor haar, wat een bizar idee was. Maar hij zou haar in ieder geval nooit meer zoiets laten doen, niet tegen hem of Shrimp. Op dat moment ving zijn blik zijn zusje, die doelgericht op hem afstapte. Het was vreemd om verzorgd te worden door je nestgenoot, maar haar zo vaak zien had ook wel weer zijn voordelen. Ze hadden beiden toegegeven elkaar te missen en dit was ironisch genoeg de perfecte manier om elkaar weer te zien. "Hey Shromp." zei hij zwakjes, maar met humor in zijn stem. Hij probeerde maar niet op te staan, want zijn gekerm zou haar ongetwijfeld bezorgd maken. Niemand had iets aan een zielige Hermit.

+ Shrimp

_{Stress zat haar hoog, maar het ging goed. Hermitpaw was stabiel, Coyotespirit had nog naar hem gekeken. Ze had alles goed gedaan, of in ieder geval goed genoeg. Zijn bloedverlies was StarClanzijdank niet teveel geweest en nu was het gewoon de dagen aftellen tot hij weer de Den mocht verlaten. Maar dan moesten zijn wonden wel verzorgd blijven. Ze had wat vers natgemaakt mos en spinrag gepakt voor zijn grote borstwond en stapte nu op hem af. De kater zag haar al aankomen en begroette haar. 'Hey Shromp.' Hij klonk zwak, maar gelukkig had hij nog wel zijn gevoel voor humor. Shrimp glimlachte naar hem, een mengeling van bezorgdheid en opluchting. 'Hey Hermit, hoe voel je je?' miauwde ze zachtjes voor ze het oude spinrag voorzichtig van zijn wond haalde.}

Hoe hij zich voelde? Vreselijk, bang, verraden, opgelucht, misschien zelfs een beetje trots. Hij voelde veel te veel, en dan ging het nog niet eens over zijn fysieke staat. "Geweldig." zuchtte hij dus maar met een duidelijk laagje sarcasme. Toen ze het spinrag van zijn wond trok ademde hij gepijnigd hard in. "Oké, misschien ben ik toch een beetje zielig." grapte hij. Het had geen zin om constant te benoemen dat hij pijn had. Hij was gewond en zij was een Medicine Cat. Ze wist wel wat ze moest doen. "Lukt het voor jou allemaal nog?" Daarmee doelde hij op zowel de staat van haar taken als hoe ze zich voelde, maar hoe ze antwoorde liet hij aan haar over. Hij wist immers als geen ander hoe vervelend het was om geforceerd over gevoelens te praten.

_{'Geweldig,' zuchtte de kater, duidelijk sarcastisch. Shrimp gaf hem een klein weedmoedig glimlachje. Ze had niet anders verwacht eigenlijk. Gehoopt wel, maar dat was wel logisch. Ze hoopte dat hij zo weer op kon staan en zijn trainingen voort kon zetten, maar dat ging natuurlijk niet gebeuren. Voorlopig nog even niet. 'Oké, misschien ben ik toch een beetje zielig,' grapte hij nadat ze voorzichtig het spinrag van zijn wond haalde. Ze legde het weg en pakte het natte mos erbij, waarmee ze vervolgens weer de wond schoonmaakte. Van haar mocht hij zich zielig voelen, maar ze wist niet of hij het fijn vond om het te horen. Alsof hij echt zielig was. Al vond ze hem wel een beetje zielig. Dus bleef ze stilletjes zijn wond schoonmaken, geconcentreerd om niet misselijk te worden van het vieze opgedroogd bloed. 'Lukt het voor jou allemaal nog?' Even stopte ze en keek op. 'Oh.. Ja hoor,' miauwde ze zachtjes met een klein glimlachje. Beetje gestrest, maar hij was niet dood. 'Het komt wel weer goed. Je bent sterk, dus je zou er zo weer bovenop moeten komen,' knikte ze, waarna ze zijn wond weer begon schoon te maken.}

Ergens geloofde hij haar niet, het ging helemaal niet zo goed. Ja, hij zou er bovenop komen, maar dat nam haar stress nog niet meteen weg. Hij kende haar wel langer dan vandaag. Bovendien was de reden dat hij hier lag niet niks. Het duurde even voor hij reageerde, want wat hij wilde zeggen kwam er maar moeilijk uit. "Ik moet je vertellen wat er is gebeurd." Er lag aarzeling in zijn stem. Iedereen wist al dat Skadi hem dit had aangedaan, maar niemand wist hoe. Niemand wist wat hij had gezien. En alleen Shrimp zou hem kunnen begrijpen, want ze had haar ook al gehersenspoeld meegemaakt. Het was tijd dat ze erover zouden praten.

_{Ze legde het - nu inmiddels vieze - mos weg en geconcentreerd deed ze het goudsbloem prutje op zijn wond. Ze hoopte maar dat er geen ontstekingen zouden ontstaan, maar met de hoeveelheid goudsbloem ze er op deed.. Ze zou later maar is weer meer moeten verzamelen. 'Ik moet je vertellen wat er gebeurd is,' klonk het van Hermit. Kort keek Shrimp hem aan. Ze had de lichte aarzeling gehoord, en ook zij aarzelde. Ze wilde het eigenlijk niet weten, maar ze wist dat het belangrijk was. De poes slikte en knikte. '..Oké..' miauwde ze en ze concentreerde zich maar weer op de wond. Als ze genoeg aandacht daar aan gaf, hoe minder moeilijk het misschien was om aan te horen.}

Meteen had hij spijt van dat hij erover was begonnen. Shrimp wilde het duidelijk niet weten. Waarom had hij haar niet gewoon rustig haar werk laten doen? Maar het was nu te laat om zich terug te trekken. Als hij het haar nu niet vertelde, dan zou dat nooit worden. En hij wist niet of hij dit alleen kon dragen. "Ik wilde Crab weer zien. Ik- ik dacht dat er nog hoop was.." De pijn in zijn stem was duidelijk hoorbaar, denkend aan wat zou komen. Dat Crystal de aanleiding was van zijn spontane avontuurtje besloot hij maar niet te vertellen, want dan moest hij hun hele ruzie weer nagaan en dat leek hem te pijnlijk. "Ze hield zich zo hoog en deed alsof ik een stuk vuil was.. Het is nog erger geworden, Shrimp." Zijn blauwe ogen zochten naar de hare, op zoek naar iets van geruststelling. "En toen.." De woorden kwamen niet door de muur in zijn keel heen. Een plotselinge snik verliet zijn mond en beschaamd trok hij een poot over zijn gezicht heen. Shrimp hoefde hem niet zo te zien. Ze had al genoeg aan haar hoofd.

_{Hoe erg ze het ook wenste, ze kwam hier niet onderuit. Ze wilde het niet weten, maar het moest wel. Ze kon hier niet voor eeuwig een sprookje van maken. 'Ik wilde Crab weer zien. Ik- ik dacht dat er nog hoop was..' Shrimppaw slikte. Ze zat in een dilemma. De laatste keer dat ze haar zus gezien had had ze ook gedacht dat er geen hoop meer was. Ze had haar aangevallen, hoe kon dat terug gaan naar de Crabkit die ze kende? Toch had ze het stiekem gehoopt. Hermitpaw dus ook. Het deed haar nog meer pijn bij het horen van zijn woorden. 'Ze hield zich zo hoog en deed alsof ik een stuk vuil was.. Het is nog erger geworden, Shrimp.' Ze wilde het niet horen. Ze wilde dat het een sprookje bleef. Een enge nachtmerrie waar ze uit zou ontwaken. Ze vocht de drang om hem aan te kijken en drukte nog wat meer goudsbloem op de wond. 'En toen..' De snik die volgde deed haar echter wel opkijken. Bezorgdheid stond in haar ogen, samen met verdriet, angst. Onzekerheid. 'H-Hermit..' miauwde ze zachtjes en ze boog naar hem toe. Ze drukte haar kopje tegen de zijne. Haar ogen brandden en ze deed haar best ook niet in huilen uit te barsten. Ze had geen idee wat ze kon doen of zeggen, dus schoof ze dichter tegen hem aan, hopend dat dat iets van troost gaf.}

_{Hoewel ze haar best deed lukte het haar niet. Wel logisch ook, maar goed. Tranen liepen over haar wangetjes naar beneden terwijl ze zich dicht tegen haar broer aan drukte. Ze merkte dat hij wat ging zeggen en in spanning wachtte ze af. 'Toen viel ze me aan.' De woorden deden bijna evenveel pijn als de manier waarop hij in huilen uitbarstte. Het verscheurde haar hart en ook zij kon een luide snik niet onderdrukken. Ze legde haar poot over hem heen en gaf hem tussen het snikken door een aantal likken over zijn wang. Ze wilde hem zo graag troosten maar ze had geen idee wat ze moest zeggen. Ook niet tegen haarzelf. Alsof er niets was om het beter te maken, behalve misschien de steun die ze elkaar konden bieden. Dus drukte ze haar kopje nog eens diep in zijn vacht en probeerde de pijn en het verdriet weg te snorren.}

In stilte zat hij een tijdje tegen haar aangedrukt, met tranen die over zijn wangen rolden. Langzaam raapte hij de moed weer bijeen om iets te zeggen. "Ze is zo..
" Hij zocht naar het juiste woord. "Gehersenspoeld." Maakte hij er van. Er waren heel wat woorden om haar te omschrijven: gestoord, moordlustig, hatelijk, een verrader, maar geen daarvan zou de situatie beter maken. Bovendien was ze niet altijd zo geweest. Ja, ze was altijd al een moeilijk iemand, maar niet iemand die haar familie verraadde. Schokkerig drukte hij zich dieper in Shrimp's vacht, hopend op iets van sussende woorden. Dat had hij nu meer dan ooit nodig.

_{Een tijdje zaten ze tegen elkaar aan, Shrimppaws kleinere lichaampje helemaal tegen zijn grote aan gedrukt. Als je een snelle blik op het hoopje vacht zou werpen zou je niet meteen kunnen zijn dat het er twee waren. 'Ze is zo...' begon Hermit en Shrimp spitste haar oortjes. 'Gehersenspoeld.' Ze slikte en liet de tranen over haar wangetjes rollen. Langzaam knikte ze. Gehersenspoeld, dat was misschien wel de beste beschrijving inderdaad. Ze was niet altijd heilig geweest, maar ze zou nog steeds haar zus geweest zijn als ze niet meegenomen was. Shrimppaw zuchtte zachtjes en gaf een voorzichtige lik over zijn wang. 'Ik weet het,' fluisterde ze gepijnigd. 'Maar.. We hebben elkaar nog...' Ze waren niet alleen. Zij wel.}

Ja, ze hadden elkaar nog. Hoewel hij dat altijd al had geweten, voelde het fijn dat ze het bevestigde. Shrimp zou nooit van hem weglopen en dat wist hij zeker. Ze was loyaal aan RiverClan en bovenal aan hem en hun vader. Een betere zus kon hij zich niet wensen. Na nog even uithuilen hief hij zijn kop. "Shrimp.." Begon hij. "Denk je dat je me nu even alleen kan laten? Ik ga denk ik even slapen.." De waarheid was dat hij dit moment te intens vond worden. Hij kon prima met haar huilen, maar de pijn was te erg om in één keer vrij te laten. Bovendien was het een goed idee om een dutje te doen. Zo zou hij weer kunnen ontspannen en op krachten komen. Na een liefkozend neusje draaide hij van haar weg, duidelijk makend dat hij ruimte nodig had.

Daar lagen ze dan, bij elkaar, poten over elkaar heen geslagen, huilend. Shrimppaw voelde de pijn door haar lichaam sijpelen, maar natuurlijk niet zoals haar broer. Die had echte verwondingen. 'Shrimp..' klonk zijn stem na een tijdje. Ze hief haar kopje op, haar wangetjes nog nat van de tranen, maar haar ogen pijnlijk droog. 'Denk je dat je me nu even alleen kan laten? Ik ga denk ik even slapen..' Ze slikte. Ze vond de steun die ze elkaar boden juist erg fijn, maar ze snapte zijn bedoeling. Ze knikte. 'Oké, ja.. Natuurlijk, Hermit,' miauwde ze en ze stapte zijn nest uit. Haar broer had zich van haar af gedraaid en een zacht zuchtje verliet haar bekje. Soms moest het ook alleen verwerkt worden.

Topic uit