Once upon a time...

Door de landen, daar rende ze. Door de dagen heen, daar rende ze door. Het leven bad steeds meer aan elke dag dat er passeerde. Ze ging ze niet meer voorbij laten vliegen. Maar ze ging haar verleden niet loslaten, en haar herinneringen ook niet. Nu stond ze weer eens bij de Lost Territory, een plek die vernietigd was, verwoest, platgebrand, wat er ook mee gebeurd was. Het was zielig, maar dat gebeurde er wanneer er gespeeld werd met tijd.

Ze zuchtte en zette zich eens neer. Haar leven had veel te veel herhaling. Het leek wel een routine waarin ze zat opgesloten. Ze had iets nieuws nodig, maar ze wist niet wat. Binnenkort was ze al een Senior Warrior, en dan voelde ze zich al zo oud. Alsof haar leven in één wip voorbijvloog. Dat wilde ze niet.



+Stormflight

Terwijl ze rustig neer zat, kwam een bekende stem haar tegemoet. 'Kijk eens wie we hier hebben', klonk een snorrende stem en ze draaide haar kopje naar hem toe, een glimlachje op haar snoet zettend. Hij weer. 'Het is alweer even dat we elkaar gezien hebben. Hoe gaat het met je?', de poes keek hem met een warme blik aan. "Het gaat goed met me", sprak ze zachtjes, tevreden met dat hij hier was. Ze vond het gesprek dat ze de vorige keer met elkaar hadden gehad erg leuk, en ze zag hem nu ook wel als een vriend, zelfs als hij van een andere Clan kwam. Het deed er voor haar niet toe. "En met jou?"

‘Goed, goed’, antwoordde de kater op haar vraag. ‘Ik heb sinds ons laatste gesprek twee apprentices en anderhalve maan geleden heb ik een dochtertje en een zoontje, Bitterkit en Evenkit. Gelukkiger kun je mij dus niet maken’. Hij had in een korte tijd twee apprentices en twee kittens om hem gelukkig en vredig te maken. De rode poes was blij voor hem. Als zij nu alleen maar wat meer vorderingen maakte in haar leven… ‘En jij? Zijn er bij jou nog ontwikkelingen in de Clan?’, vroeg hij vervolgens. “Oh… Nee niet echt nee”, een zachte tint van teleurstelling in haar stem te horen. “Alles is net zoals het was sinds ons laatste gesprek”. De kattin haalde even haar schouders op. “Maar dat maakt niet uit. Ik ben blij voor je dat je gelukkig bent met jouw nieuwe kittens en jouw twee apprentices”, knikte ze hem toe met een glimlach. Gelukkig zijn voor de ander was waar het om draaide. Haar eigen leven maakte niet zoveel uit zolang anderen maar blij waren met wat ze hadden. Hun geluk was alles dat zij had om haar ook gelukkig te maken in haar leven.

Haar leventje was een beetje steeds repetitief geweest sinds ze warrior was geworden. Toen ze nog Peonypaw was, was haar leven zoveel actiever geweest en had ze het leuker gehad dan nu. Daarom ging ze er ook vaak opuit, om nieuwe katten te leren kennen of om gebieden te gaan opzoeken waar ze even rust had voor haar alleen. 'Geen zorgen, Peonybell', mauwde de grijze kater tegen haar op een geruststellende toon, waar ze een beetje comfort in kon vinden. 'Wat niet is, kan nog komen. Je bent nog erg jong en je hebt nog genoeg kansen om iemand tegen te komen die goed voor je zal zijn'. De rode kattin knikte daarop. Maar binnen de kortste manen zou ze alweer een Senior Warrior zijn, wat haar al best oud deed voelen. 'Heb je soms een apprentice waar je je op kunt focussen?'. Apprentice? Ze had er wel eentje. Kleine Hedgepaw. Die had al veel meegemaakt in zijn jong leventje en het was haar taak geworden hem nu op te leiden tot een moor runner net zoals zij. "Ik ben nu bezig met een apprentice trainen ja. Ik heb ook al eerder een apprentice opgeleid die nu een trotse warrior is van onze Clan", sprak ze.