Ohana

 _{Nettleroot had die dag haar toevlucht gezocht buiten het Thunderclan territorium. Nu de Sunningrocks niet meer aan haar toebehoorde merkte ze dat ze veel liever zo ver weg van die plek bleef als maar kon. Ze vond het niet juist om zo van de Riverclanners weg te lopen, maar tegenwoordig ging Nettleroot in plaats van conflict aan gaan, het liever uit de weg. Hoewel haar vonk nog niet helemaal gedoofd was, kon ze wel met zekerheid zeggen dat hij voorlopig in ieder geval heel klein bleef. Haar poten droegen haar uiteindelijk naar de rand van het verloren territorium. Daar zat ze, in een greppel naast het prikdraad waarachter een paar paarden stonden. Al een paar keer had ze hier succes gehad en wat muizen weten te pakken. Kleine beestjes zonder veel vlees maar alsnog genoeg om een mond extra te voeden. Het was op deze plek dat ze bezoek kreeg van een onbekende kat. Ze keek op toen ze zijn pluimstaart boven de bosjes zag uitsteken, aankondigend dat de eigenaar van de staart eraan kwam. Met gespitste oren dook ze in elkaar, beschut door de greppel waar ze op haar buik was gaan liggen. Toen de apprentice tevoorschijn kwam moest ze even knipperen. Voor een tel leek het net alsof het Ardentheart was die uit de struiken verscheen, alleen was hij hier veel jonger. Niet veel ouder toen ze vriendschap met elkaar hadden gesloten in een uithoek van het Thunderclan kamp. Onbewust had Nettleroot haar schuilplaats verraden omdat ze van verbazing recht was gaan zitten om reikhalzend naar de apprentice te kijken. Ze besefte haar fout en ook meteen dat dit Ardentheart niet was op het moment dat hun blikken elkaar kruiste. De gelijkenis was zo choquerend dat ze wel kon raden wie dit moest zijn.}

 _{Nettleroot voelde haar eigen voorkomen ontdooien toen de apprentice haar iet wat onthutst gadesloeg en vroeg wie ze was. Tja, dat was ook niet bijster soepel geweest. "Nettleroot," een vage glimlach verscheen op haar gelaat terwijl haar ogen warm fonkelde. Nooit had ze gedacht dat dit moment ging komen ooit. Wat kon ze anders doen dan verbaasd naar de ander kijken. Hij was Ardentheart, als twee druppels water. "Wie ben jij als ik vragen mag? Maak je geen zorgen, ik doe je niets. Je doet me denken aan een hele goeie vriend van mij." voegde ze er aan toe om de ander wat meer op zijn gemak te stellen.}

De donkergrijze kattin voor zijn neus stelde zich voor als Nettleroot. Een warrior uit een andere clan! Hedgpaw wist niet zo goed of hij enthousiast vragen moest stellen of dat hij juist zijn mond moest houden om niets van Windclan zelf te veraden. Hij wist dat hij wel eens door kon ratelen. Echter kreeg hij niet de kans om een van beiden te doen, want hij werd een vraag gesteld. Misschien hadden zijn twijfels toch een beetje door gestralen, want ze verzekerde hem juist dat ze hem niets zou doen. “Ik ben Hedgepaw,” Vertelde hij haar dan ook terwijl hij een klein, ietwat verlegen, glimlachje naar voren haalde. Maar toen gingen zijn gedachten naar de andere woorden die Nettleroot had gesproken. Hij deed haar denken aan een goede vriend van haar, maar hoe kon dat? Was er een apprentice die heel erg op hem leek in een andere clan? Dat zou wel heel raar zijn. “Uhm, hoezo doe ik dat?” Vroeg hij dan ook een klein beetje klungelig. Hij vond het maar een vage statement.

_{Ergens in de verte hinnikten een stel paarden maar Nettleroot sloeg er geen acht op. De apprentice stelde zich voor als Hedgepaw en leek zich niet echt een houding weten te geven. Als hij net zo als zijn vader was, zou hij vast juist terughoudend moeten zijn om niet allemaal dingen eruit te spuiten. Ach, de tijd zal het leren. "Aangenaam, Hedgepaw," miauwde ze met een flauwe glimlach. "Ooh.. zomaar. Je lijkt een beetje op hem, da's alles," zei ze schouderophalend omdat ze er niet een heel punt van wilde maken. Hoe veel langharige bruin met witte katten bestonden er nou? Een heleboel. Was het wel aan haar om te vertellen dat Ardentheart zijn vader was? Wie weet was dit gewoon allemaal een of ander stom toeval omdat de goden haar een poets wilde bakken en wat waakzaamheid wilde aanleren. Maar zodra ze hem in de ogen keek en diezelfde glimlach op zijn gezichtje zag, wist Nettleroot wel beter. "Weten je ouders wel dat je zomaar van het territorium af wandeld om te komen praten met grijze Thunderclan warriors?" Wie weet was hij wel opgegroeid met een surrogaatvader en wist hij helemaal niet dat zijn échte vader in Thunderclan woonde. Als ze op deze manier zijn vraag nog iets langer kon omzeilen, kon ze hem lang genoeg uithoren over zijn familie en dan een besluit trekken of ze het hem zou vertellen of niet.} 

De kattin merkte op dat het aangenaam was om hem te ontmoeten en vertelde toen de reden waarom ze hem aan een goede vriend van haar deed denken. Hij leek op hem. Hedgepaw fronste lichtelijk daarbij. Waren er niet genoeg katers met een bruin en witte vacht? Vond ze het nodig om dat aan ze allemaal te vertellen dan? En zo niet, waarom alleen hem? Hij deed net zijn mond open, om er over te vragen, toen Nettleroot hem weer wat vroeg; of zijn ouders wisten dat hij hier met haar aan het praten was. De apprentice slikte even, want zijn keel was droog gegaan aan de gedachte van zijn moeder. Het was nu zo’n drie manen geleden, maar de pijn was nog steeds niet weg. Hij miste haar en hij miste zijn 'opa'. Hij had geen vader om te missen, maar ook dat had wel iets van een leegte in hem gelaten sinds het moment dat hij kon begrijpen dat het niet normaal was om er geen te hebben. “Uh…ik denk het,” stamerde hij als een antwoord op haar vraag. Hij wou graag geloven dat zijn moeder hem en zijn siblings in de gaten hield vanuit Starclan. Dat ze trots op hen allemaal zou zijn, ook al hadden ze nog niet veel bereikt. Hij hoopte alleen maar dat hij zijn belofte aan Storkpaw kon houden; om een waardige warrior te worden. Misschien dat hij zijn mama dan ook écht trots kon maken en eer aan kon doen.

_{“Ik denk het.” Was zijn antwoord geweest. Daar had Nettleroot dus helemaal niets aan. Ze hield haar kopje scheef terwijl ze bedachtzaam haar poot tegen haar kin drukte. Moest ze hem maar gewoon recht op de man af vragen wie zijn ouders waren? Er zat niet veel anders op. Natuurlijk kon ze Ardentheart zelf gaan halen, maar de kans dat hij hier zou blijven wachten als ze dat vroeg zou waarschijnlijk erg klein zijn. Er was geen reden om een wildvreemde Thunderclanner te vertrouwen. Dat zou zij in ieder geval niet doen. Als ze Hedgepaw zou vertellen dat haar vriend de Thunderclanner kittens had van een Windclanner, kwam Ardentheart wellicht nóg meer in de problemen. Dan zou Hedgepaw vast en zeker naar huis rennen en Wolfstar het nieuws hoogstpersoonlijk komen vertellen. Ze zou het dus een beetje anders moeten spelen. “Mijn ouders zijn in Starclan,” verzuchtte ze. Misschien als ze over de hare begon, kon ze wat meer lospeuteren over de zijne. “Ik denk graag dat ze op me neerkijken vanaf-” ze wuifde wat vaagjes naar de blauwe hemel boven hen. “Waar dat ook mag zijn.” De warme glimlach die ze hem schonk was oprecht.} 

De vreemde kattin, nee Nettleroot, begon ineens te vertellen over haar ouders. Ze zei dat ze in Starclan waren en voor een moment dat hij dat ze zijn gedachten kon lezen. Maar nee, dat kon toch niet waar zijn? Ze was gewoon een normale kat zoals hem, voor zover hij kon zien. “Mijn mama is ook bij Starclan,” bracht hij zachtjes in. Het was nog niet lang geleden dat zijn moeder zich bij hun hemelse voorouderen had gevoegd, vermoord door een Bloodclanner. Het was niet meer vers maar het was ook nog lang niet begraven. Hij wist niet echt was hij verder moest zeggen en hij trok ongemakkelijk met zijn oortje terwijl hij zijn poten over de grond schuifelde. Hij was niet echt het type om dit soort dingen te delen met een vreemde, alhoewel hij altijd wel makkelijk een praatje over alles en nogwat begon.

_{Nettleroot hield haar kopje scheef toen ze Hedgepaw's blik zag veranderen alvorens hij weer sprak. Het antwoord wat hij haar gaf, sloeg haar uit het veld. Zijn moeder was dood? Voor zover zij wist was de baby mommy van Ardentheart's kinderen niet dood. Wist Ardentheart dit? Kon ze hem dat wel vertellen? Was dat aan haar? Oh- maar wat als ze het helemaal bij het verkeerde eind had en Hedgepaw niet eens zijn zoon was. Kom op, domme gans, het is een evenbeeld! Nettleroot liet haar blik respectvol naar de grond gaan en knikte zacht. "Het spijt me dat te horen." Mompelde ze. "Het moet vast zwaar zijn om zonder moeder op te groeien. Ik weet dat het voor mij wel zo was." opende ze beleefd, hopend dat hij zich beter zou voelen als hij zijn smart met iemand kon delen.}

Hedgepaw kon zichzelf niet echt wijsmaken uit wat er door de ogen van de kattin voor zijn neus leek te gaan. Ze liet deze uiteindelijk ook naar de grond glijden. Was ze bang dat hij was zag? Of was het gewoon uit respect en herkenning? De apprentice wist het niet helemaal zeker, maar hij gokte meer op het laatste. “J-ja,” Reageerde hij wat van zijn stuk gebracht toen Nettleroot er op in ging met een eigen ervaring. “Maar ik heb mijn broers en zusje nog,” Voegde hij er met een wat halfhartige, maar oprechte glimlach aan toe. Ja, het was voor hun allemaal moeilijk geweest en het kwam extra hard aan voor hem toen ook nog eens Stallionst- nee, heart, weg was gegaan. Toen had hij zich erg alleen gevoeld, hij had zelfs een paniek aanval gehad, maar het ging nu allemaal beter. Zijn broers en zusje hadden hem er doorheen getrokken samen met zijn beste vriendin, Storkpaw. Toch vond hij het maar een beetje gek dat ze hem dit allemaal zomaar vroeg, dat was toch niet wat je zomaar aan een vreemde vroeg uit het niets. Een klein, nadenkelijk fronsje was dan ook op zijn gezicht verschenen. “Maar, uhm, waarom vraagt u dit?” vroeg hij de grijze Thunderclanner dan ook een beetje ongemakkelijk.

_{Hedgepaw vertelde verder. Zo te horen had hij een betere verstandhouding met zijn siblings dan zij, en dat moest vast een hele troost zijn. Nettleroot vroeg zich af hoe dat zou zijn maar ze kon er niet echt veel bij voorstellen. “Dat is fijn,” mompelde ze dus maar, oprecht gemeend. Er viel een korte stilte. De wind waaide door het gras en bracht een fijne bries mee die een tikkeltje koud aanvoelde. Nettleroot wierp een blik omhoog naar de lucht. Hemeltje, hoe lang zaten ze hier al? Misschien moest ze binnenkort maar eens terug. Ze keek een beetje afwezig op toen Hedgepaw haar iets vroeg. Het duurde een tel voor ze doorhad wat hij vroeg. “Oh, ehm.. tja, gewoon nieuwsgierigheid van een verveelde poes,” Nettleroot schraapte haar keel. “Zeg, wat dacht je ervan als we dit gesprek een andere keer voortzetten? Het wordt al laat en ik denk dat we allebei snel maar eens naar huis moeten. Ik zou je graag nog een keertje willen zien,” Ze schonk hem een warme glimlach. Hopelijk kwam dit niet heel eng over op hem maar ze moest toch wat.. Ze wilde het nog even uitstellen om het geheim te onthullen. Tot ze wist hoe ze het aan hem vertellen kon.}

De grijze kattin deed er niets aan om zijn verwarring op te helderen. Nee, ze vertelde hem dat ze het gewoon uit nieuwsgierigheid vroeg, maar dat zou toch helemaal niet het eerste ding zijn wat je dacht te vragen aan een wildvreemde? Hedgepaw fronste bedenkelijk, maar voor hij er een woord tussen kon krijgen babbelde Nettleroot er al over heen. “Zeg, wat dacht je ervan als we dit gesprek een andere keer voortzetten? Het wordt al laat en ik denk dat we allebei snel maar eens naar huis moeten. Ik zou je graag nog een keertje willen zien,” Hedgepaw wist niet wat hij daar van moest denken. Ze kende hem amper… maar ze wilde hem wel weer zien? Hoe zou hij haar uberhaupt zomaar weer tegen moeten komen? “Uhm, ja okay, maar hoe?” Vroeg hij een beetje van zijn stuk gebracht door de rare vibe die nu in de lucht hing.